Οι στολές μας ήτανε υπέροχες.Ήτανε σχεδιασμένες να εφαρμόζουν σε κάθε τύπο σώματος ενώ το χρώμα τους πρόδιδε τον κοιτώνα στον οποίο άνηκε κάποιος.Η δικιά μου στολή ήτανε κατακόκκινη σαν τη φωτιά,με μαύρα πλαστικά προστατευτικά να διακοσμούν τους αγκώνες,το στήθος και τα γόνατα μου.Η στολή ήτανε σετ με ένα ζευγάρι μαύρες στρωτές μπότες ως το γόνατο και ένα ζευγάρι γάντια ίδιας κατασκευής με τη στολή.Αφού ετοιμάστηκα γρήγορα κοντοστάθηκα για να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη.Μπροστά μου έβλεπα πλέον μια κοπέλα δυναμική και έτοιμη για όλα.Έτοιμη να υπερασπιστεί τα πρόσωπα που αγαπά και να εξαφανίσει το κακό που απειλεί το σπίτι της.

Σπίτι....

Κάποτε θεωρούσα σπίτι μου το διαμέρισμα που έμενε η γιαγιά μου ενώ η μόνη μου ανησυχία ήταν πως θα τελειώσω το λύκειο περνώντας απαρατήρητη από τα μάτια όλων.Πλέον το σπίτι μου είναι το καταφύγιο και οικογένεια μου είναι οι μαθητές της σχολής.Νιώθω λες και έχω κάνει μεταστροφή ενενήντα μοιρών από την ζωή που είχα κοντά στην γιαγιά μου ,ενώ έχουν περάσει μόλις μερικοί μήνες.Η Λίζα του τότε είναι παντελώς διαφορετική με την Λίζα του τώρα.Όταν ήρθα εδώ ένιωθα σαν ένα κουτάβι που εξερευνούσε ένα καινούργιο περιβάλλον, φοβισμένο για τις εμπειρίες που θα ζήσει,ενώ τώρα...τώρα νιώθω πως τίποτα δεν θα με σταματήσει από το να πάρω εκδίκηση για τον θάνατο των γονιών μου.Νιώθω πλέον σιγουριά για τον εαυτό μου και για τις δυνάμεις μου ενώ ο φόβος είναι σχεδόν ανύπαρκτος.

«Είναι τρελό το ποσό αλλάξαμε μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα έτσι δεν είναι;»ακουσα την φωνή της Πάιπερ να με ρωτάει και γύρισα να την αντικρίσω.Ο τόνος της φωνής της πρόδιδε μια θλίψη η ίσως και νοσταλγία που μπορούσα απόλυτα να συμπάσχω.

«Είναι κάπως περίεργο... ξέρεις...από κοινός θνητός να μαθαίνεις ότι εσύ είσαι το κλειδί της καταστροφής και ότι οι γονείς σου πέθαναν προσπαθώντας να σε κρύψουν»της λέω σχεδόν ξερά έχοντας μια παγωμένη έκφραση στο πρόσωπο μου, για να μην λυγίσω σε μια τέτοια στιγμή.

«Απλώς πάμε να πάρουμε το ηλίθιο διαμάντι ώστε να γυρίσουμε σώοι στη σχολή και γιορτάζοντας το με ένα ξέφρενο πάρτυ»μου είπε σε μια προσπάθεια να με ανεβάσει ψυχολογικά αν και φάνηκε πως προσπαθούσε πιο πολύ να πείσει τον εαυτό της ότι όλα θα πήγαιναν καλά.

~•~

«Είστε όλοι έτοιμη;»μας ρώτησε η διευθύντρια Αλέγκρα και όλοι νεύσαμε άκεφα ναι.«Το ταξίδι θα είναι πολύ επικίνδυνο για αυτό να προσέχετε και να είστε πάντα σε ετοιμότητα.Να θυμάστε ότι για να πετύχει η αποστολή είναι να δουλέψετε σαν ομάδα και να μείνετε συντονισμένοι στο στόχο.»με αυτά τα τελευταία λόγια ξεκίνησε το αεροσκάφος ο Ντάγκλας και φύγαμε για τον προορισμό μας.

~•~

«Δεν αντέχω άλλο,θέλω να φτάσουμε»άκουσα την φωνή της Κάμι να γκρινιάζει για δέκατη συνεχόμενη φορά.Πετάμε στον ουρανό εδώ και δέκα λεπτά και δεν έχει σπαταλήσει καθόλου χρόνο με το να παραπονιέται.

«Το ξέρεις ότι με την μαγεία μια διαδρομή που κανονικά θα την διανύαμε σε ώρες τώρα την διανύουμε σε λεπτά,έτσι δεν είναι;»την ρώτησε η Πάιπερ κουρασμένη από τα πολλά παράπονα της.Η Κάμι δεν απάντησε και απλώς κατέβασε το κεφάλι της ντροπιασμένα ενώ ένα ελαφρύ κοκκίνισμα έκανε την εμφάνιση του στα μάγουλα της.Αν και όλοι εδώ μέσα αγαπάμε την Κάμι, δεν μπορέσαμε παρά να γελάσουμε με την άγνοια της.Απαρατήρητη δεν πέρασε η αγκαλιά που της έδωσε η Άβα για να την παρηγορήσει.Η Κάμι φαινόταν και πάλι ευδιάθετη στην αγκαλιά της Άβας και αυτό ήταν κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα.

«Φτάσαμε»άκουσα τη βραχνή φωνή του Ντάγκλας να μας λέει και με μιας όλοι πήγαμε να κοιτάξουμε το τοπίο μέσα από τα παράθυρα.Η Αλάσκα ήταν μαγευτική και ενώ πλησίαζε καλοκαίρι,το έδαφος της ήταν σκεπασμένο από ολόλευκο,αφράτο χιόνι.Νιφάδες χιονιού έπεφταν διάσπαρτες από τον ουρανό και προσγειώνονταν με χάρη στα ψηλά της δέντρα.Ένα χαμόγελο είχε χαραχθεί σε όλων τα πρόσωπα ενώ γελάκια γεμάτα νόημα άρχισαν να διαταράσσουν την ησυχία που επικρατούσε εκείνη τη στιγμή.Όλοι αρχίσαμε να τρέχουμε προς τα έξω από το αεροσκάφος για να προλάβουμε να χαρούμε έστω και λίγο το χιόνι.Πίσω στο καταφύγιο δεν είχαμε τέτοια μαγευτικά τοπία να βλέπουμε, καθώς επικρατούσε μια καλοκαιρινή διάθεση σχεδόν όλο το χρόνο.

«Παιδιά όσο και αν θέλω να συνεχίσουμε να παίζουμε ξένοιαστοι στο χιόνι,είναι πολύ σημαντικό να συνεχίσουμε με την αποστολή μας.Το διαμάντι του αέρα δεν θα βρεθεί από μόνο του οπότε πρέπει να χωριστούμε σε ομάδες και να το ψάξουμε»πήρα την πρωτοβουλία να τους ξανά κεντρίσω το ενδιαφέρον στην αποστολή και ευτυχώς τα κατάφερα.Τελικά χωρίς πολύ προσπάθεια καταφέραμε να καταλήξουμε σε τρεις ομάδες των τεσσάρων ατόμων.Η πρώτη ομάδα αποτελούνταν από την Άβα,την Κάμι,την Μία και τον Άλεξ,η δεύτερη ομάδα αποτελούνταν από τον Ντάγκλας, το Φρέντερικ,τη Ζόι και τη Σοφία και η τρίτη ομάδα στην οποία ανήκα και εγώ, αποτελούνταν από την Κάιλη,τον Λίαμ και την Πάιπερ.Στην αρχή ο Άλεξ διαμαρτυρήθηκε που δεν θα ειμασταν στην ίδια ομάδα αλλά του εξήγησα πως θα ήταν μια καλή ευκαιρία να ξεκαθαρίσω τα πράγματα με τον Λίαμ.Προς μεγάλη μου έκπληξη,δεν διαμαρτυρήθηκε περαιτέρω και έδειξε μεγάλη κατανόηση στην κατάσταση μας.Έπειτα μαζευτήκαμε όλοι για να καταστρώσουμε ένα σχέδιο που θα μας βοηθούσε να ολοκληρώσουμε όσο το δυνατόν πιο έυκολα την αποστολή μας και ξεκινήσαμε η κάθε ομάδα για το πόστο που έπρεπε να ψάξει.

~•~

Καθώς ανεβαίναμε το όρος Χάντινγκτον πρόσεξα με την άκρη του ματιού μου πως όλοι ήταν αφύσικα ήσυχοι.Λες και κάτι τους απασχολούσε.Ίσως βέβαια να ήταν και το γεγονός ότι μπορεί να μην βγαίναμε ζωντανοί από αυτήν την ιστορία,ίσως πάλι να σκέφτονταν ότι σε λίγο όλα θα τέλειωναν και θα είμασταν και πάλι ασφαλείς να συνεχίσουμε τις ζωές μας από εκεί που τις αφήσαμε.Ο πιο απομακρυσμένος από όλους έδειχνε να ήταν ο Λίαμ.Έδειχνε τόσο σοβαρός όσο ανέβαινε καμαρωτός το βουνό, αλλά τον ήξερα πλέον τόσο καλά που κατάφερα να διακρίνω τη θλίψη που έκρυβαν τα μάτια του.Ήξερα φυσικά ότι εγώ ήμουν η αιτία της θλίψης του για αυτό και αποφάσισα χρησιμοποιήσω την ομάδα μας ως μια πρόφαση για να του μιλήσω.

«Γεια»του είπα δειλά-δειλά καθώς τον πλησίαζα.

«Γεια»μου απάντησε και εκείνος μόνο που τι δικό του γεια έβγαζε μια παγωνιά,μια ψυχράδα, που με πάγωσε πιο πολύ και από τον κρύο αέρα της Αλάσκας.

«Κοίταξε»άρχισα να του λέω ελπίζοντας να κερδίσω το ενδιαφέρον του«Μπορεί να σε πλήγωσα όταν με είδες να φιλιέμαι με τον Άλεξ και όσο απίστευτο και αν σου φαίνεται....δεν το ήθελα.Με τον Άλεξ μοιραζόμαστε μια περίεργη σύνδεση που είναι τόσο λάθος μα και τόσο σωστή ταυτόχρονα...»έκανα μια παύση και τον κοίταξα στα κατά γάλανα,γεμάτα θλίψη μάτια του.Δεν μιλούσε οπότε πήρα την ευκαιρία να συνεχίσω τον "μονόλογο" μου «Σε αγαπάω Λίαμ...σε νοιάζομαι...απλώς όχι ερωτικά.Σε θέλω στην ζωή μου απλώς σαν τον καλύτερο μου φίλο.Ότι χρειαστείς θα είμαι πάντα εδώ για σένα απλώς ως φίλη»του είπα και πήγα να φύγω καθώς είχα τελειώσει με αυτά που ήθελα να του πω.

«Περίμενε»με σταμάτησε η φωνή του και γύρισα να τον αντικρίσω«Και εγώ σε αγαπάω και σε νοιάζομαι Λίζα...μπορείς λίγο παραπάνω από φιλικά αλλά θα σεβαστώ την απόφαση σου.Έτσι και αλλιώς...»μου είπε κάνοντας μια παύση «έχει αρχίσει να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον και η μυστήρια πλευρά της Κάιλη οπότε....ποιος ξέρει;»μου έκλεισε παιχνιδιάρικα το δεξί του μάτι και με αγκάλιασε καθώς γελούσαμε με τα τελευταία του λόγια.

«Παιδιά όσο και αν δεν θέλω να χαλάσω την αξιολάτρευτη στιγμή που μοιράζεστε , αλλά νομίζω ότι ακούω κάτι»μας διέκοψε η Πάιπερ, από την έντονη στιγμή συμφιλίωσης μας.Σοβαρέψαμε αμέσως όλοι μας ενώ προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι ήταν η αιτία που προκαλούσε αυτόν τον αποκρουστικό ήχο.Ο ήχος μου φαίνονταν εκνευριστικά γνώριμος λες και τον είχα ξανά ακούσει κάπου.Οι φόβοι μου επιβαιβεώθηκαν όταν άκουσα την τρομαγμένη φωνή της Κάιλη.

« Κράσπεν!»

Αυτό ήταν το κεφάλαιο 31!😃💞

Πώς σας φάνηκε;

Άξιζε την προσμονή;

Πιστεύετε ότι η συμπεριφορά της Λίζας προς τον Λίαμ ήταν σωστή;

Πώς σας φαίνεται η χαλαρή και γεμάτη κατανόηση του Άλεξ ως προς το θέμα τον ομάδων;

Τι λέτε να γίνει με τα Κράσπεν;

Θα βρούνε εγκαίρως το πετράδι του αέρα ή θα πεθάνουν στην μάχη με τα Κράσπεν;

Μέχρι την επόμενη φορά....

Φιλάκια 💋💋💋