Γυρίσαμε και οι δύο συνχρονισμένα τα κεφάλια μας για να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με έναν θυμωμένο Λίαμ.Τα γκρίζο γάλανα μάτια του έκρυβαν μια απέραντη θλίψη ενώ η έντονα σφιγμένες γροθιές, του πρόδιδαν την οργή που αισθανόταν εκείνη την ώρα.Για λίγο μείναμε και οι τρεις να κοιτιόμαστε αμίλητοι, όταν αποφάσισα πρώτη να σπάσω τη σιωπή.

«Λίαμ...»ξεκίνησα να λέω αλλά οι λέξεις έμοιαζαν να είχαν φυλακιστεί στο στόμα μου καθώς ένα αόρατο τείχος τις εμπόδιζε να βγουν.

«Έκανα κάτι που σε πείραξε;δεν ήμουν ευγενικός μαζί σου;δεν σου μιλούσα όμορφα;σε στεναχώρησα ποτέ;»άρχισε να μου φωνάζει καθώς έκανε γιγαντιαία βήματα για να έρθει κοντά μου.Ο βηματισμός του έγινε πιο αργός όταν με πλησίασε ενώ το συναίσθημα απέχθειας που εισέπραττα από τα μάτια του ήταν αρκετό για να κατεβάσω ντροπιασμένη το κεφάλι μου.Δεν ήξερα γιατί ένιωθα ντροπή.Μέσα που είχαν ξεκαθαριστεί όλα προ πολλού.Όταν ήμουνα με τον Λίαμ ένιωθε τόσο λάθος σε σχέση με τις στιγμές μου με τον Άλεξ.Ο Λίαμ για μένα ήταν ο καλύτερος μου φίλος και έτσι θα παρέμενε.Παρόλα αυτά,δεν μπορούσα να αγνοήσω τον κόμπο που είχε δημιουργηθεί στο λαιμό μου εμποδίζοντας με να πάρω ανάσα.Ίσως τα ένιωθα όλα αυτά επειδή ήξερα ότι τον πλήγωσα.Ίσως επειδή τον κορόιδευα τόσο καιρό ότι θα μπορούσε να παίξει κάτι μεταξύ μας ενώ η καρδιά μου άνηκε από την πρώτη στιγμή στον Άλεξ.Δεν πρόλαβα να του πω κάτι καθώς έκανε μια απότομη στροφή και έφυγε δακρυσμένος.Δεν μπορούσα να κρατήσω άλλο τα δάκρυα της ενοχής και των τύψεων.Τα βουβά δάκρυα μου πότιζαν τα πλακάκια του διαδρόμου καθώς τα στιβαρά μπράτσα του Άλεξ με έσφιγγαν στην ζεστή αγκαλιά του.Μετά από λίγο και χωρίς να του πω κάτι,ξέφυγα από την αγκαλιά του και πήγα στο κοιτώνα της φωτιάς,όπου βρισκόταν και το δωμάτιο μου.Η ώρα είχε περάσει και αύριο όπως μου είπε η διευθύντρια Αλέγκρα μας περίμενε μεγαλη μέρα.

                              ~•~

Σήμερα ξύπνησα κενή.Ένιωθα πώς είχα χάσει έναν πολύ καλό μου φίλο και κυριολεκτικά....είχα όντως χάσει.Αυτό όμως δεν θα με σταματούσε από το να ξανακερδίσω τη φιλία του γιατί το άξιζε.Ο Λίαμ ήταν εκεί για μένα όταν τον χρειαζόμουν,όταν έβλεπα τον Άλεξ να φιλιέται με άλλες,όταν ένιωθα μόνη και η Κάμι με την Πάιπερ δεν ήταν εκεί.Για αυτό δεν θα τα παρατούσα.Θα του εξηγούσα ότι δεν έχω αισθήματα για εκείνον αλλά αυτό δεν  σήμαινε ότι δεν τον νοιάζομαι και ότι δεν τον χρειάζομαι στη ζωή μου!

Με αυτές τις σκέψεις ετοιμάστηκα και ξεκίνησα για το γραφείο της διευθύντριας.Στο γραφείο περίμεναν όλοι οι φίλοι μου,ανάμεσα από άγνωστα παιδιά του τρίτου έτους,που ανήκαν και αυτά στο μαγικό τάγμα της σχολής.

«Γεια σας κορίτσια»χαιρέτησα την Κάμι, την Πάιπερ και την Κάιλη ενώ αγνόησα επιδεικτικά την Άβα.Ήθελα η μέρα μου να ξεκινήσει καλά και για να γίνονταν αυτό δεν θα έπρεπε να ξεκινήσω κανέναν καβγά μαζί της.

«Γειά σου Λίζα»με χαιρέτησαν όλες με μια φωνή.Φαίνονταν νυσταγμένες και κουρασμένες ,ενώ μαύροι κύκλοι διακοσμούσαν το κάτω μέρος των ματιών τους.Λίγο παραπέρα κατάφερα να διακρίνω τον Λίαμ, να μιλάει κεφάτος με κάτι τριτοετείς,χωρίς να μου δώσει καμία σημασία όταν άκουσε το όνομα μου.Ο Άλεξ δεν ήταν πουθενά στο δωμάτιο. Ως συνήθως αργοπορημένος.

Μετά από δέκα λεπτά φασαρίας και κουτσομπολιού ακούστηκε ο ήχος που κάνει η πόρτα όταν ανοίγει.Με μιας η φασαρία σταμάτησε καθώς νομίζαμε όλοι ότι ήταν η διευθύντρια Αλέγκρα,αλλά ευτυχώς για εμάς,στο δωμάτιο μπήκε ένας αγουροξυπνημένος Άλεξ.Κοντοστάθηκε για να χασμουρηθεί μια στιγμή και να τεντωθεί.

«Τι έχω ρε παιδιά και με κοιτάτε έτσι;»ρώτησε και όλοι σκάσαμε στα γέλια εκτός του Λίαμ που ρόλαρε ενοχλημένος τα μάτια του.Δεν προλάβαμε να πούμε κάτι άλλο γιατί η πραγματική διευθύντρια Αλέγκρα μπήκε στο δωμάτιο και επικράτησε αμέσως απόλυτη ησυχία.Μέχρι και ο Άλεξ δεν τόλμησε να πετάξει μία από τις συνηθισμένες του βλακείες.

«Παιδιά μου,σημέρα σας κάλεσα στο γραφείο μου γιατί ήρθε επιτέλους η ώρα για την πρώτη σας αποστολή.Έμαθα από έγκυρες πηγές ότι ο θείος σου Λίζα,και γνωστός σε όλους Εζεκιέλ Γκρέυ,ετοιμάζει μια μεγάλη επίθεση που θα λάβει μέρος στη σχολή μας.Θα είναι πολύ πιο επικίνδυνη από την προηγούμενη φορά για αυτό και εμείς θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι με τα κατάλληλα μαγικά όπλα»σε αυτό το σημείο έκανε μια παύση για να για να μας δείξει τη σοβαρότητα της κατάστασης, ενώ τα μεγάλα μάτια της είχανε πάρει μια χρυσαφένια απόχρωση, καρφώνοντας τον καθένα μας στα μάτια.«Θα ταξιδέψετε αρχικά στην Αλάσκα,σε ένα απομονωμένο μέρος όπου οι άνθρωποι δεν ξέρουν την ύπαρξη του, για να βρείτε το διαμάντι του στοιχείου του αέρα.Οι υπόλοιποι προορισμοί θα αποκαλυφθούν στη συνέχεια για λόγους ασφαλείας.Θα πάτε μόνοι σας χωρίς τη συνοδεία την δικιά μου ή της υποδιευθύντριας Ρόγκεν για αυτό και θα πρέπει να είστε πολύ προσεκτικοί.Θα ταξιδέψετε με το μαγικό, ιδιωτικό μας αεροσκάφος,  το οποίο θα οδηγήσει ο Ντάγκλας, αφού είναι και ο καλύτερος οδηγός της σχολής.Μην απελπίζεστε όμως εσείς οι μικρότεροι γιατί όταν θα φτάσετε και εσείς στο τρίτο έτος, θα παρακολουθήσετε και εσείς τα μαθήματα οδήγησης των μαγικών αεροσκαφών.Παρακαλώ όλους τους μαθητές που βρίσκονται εδώ να επιστρέψουν στους κοιτώνες τους για να αλλάξουν στις ειδικές, προστατευτικές στολές που αφήσαμε στα δωμάτια τους.Να είστε έτοιμοι στις δέκα ακριβώς»Με αυτά τα τελευταία λόγια αρχίσαμε όλοι να τρέχουμε προς τα δωμάτια μας θορυβημένοι από τις νέες πληροφορίες που ακούσαμε σήμερα.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο 30!😃💞

Πώς σας φάνηκε;💞

Συγνώμη που είχα να ανεβάσω τόσο καιρό κεφάλαιο απλώς δεν είχα όρεξη για γράψιμο και δεν ήθελα να γράψω κάτι βαρετό και κακογραμμένο οπότε πήρα το χρόνο μου,έγραφα λίγο λίγο ανά διαστήματα και επιτέλους ανέβασα.Ελπίζω να άξιζε η αναμονή και να μην ήταν ένα βαρετό κεφάλαιο.

Τι έχετε να πείτε για την αντίδραση του Λίαμ όταν είδε το φιλί της Λίζας και του Άλεξ;

Ήτανε σωστή η συμπεριφορά της Λίζας προς τον Λίαμ όλον αυτό το καιρό κατά τη γνώμη σας ή πιστεύετε πως έπρεπε να του ξεκαθαρίσει τις φιλικές διαθέσεις που είχε για εκείνον;

Τι λέτε να γίνει στην αποστολή;

Θα βρουν το αντικείμενο που ψάχνουν η θα βρουν εμπόδια στο δρόμο τους;

Μέχρι την επόμενη φορά....

Φιλάκια 💋💋💋