«Ποιοί είστε ή μάλλον....τι είστε;»τα ρώτησα μπερδεμένη καθώς έκανα ένα βήμα μπροστά για να τα δω καλύτερα.

«Είμαστε οι εσωτερικές σου ουσίες Λίζα»πήρε πάλι το λόγο το κόκκινο πτηνό«Είμαστε η πηγή της δύναμης σου και είμαστε εδώ για να σε βοηθήσουμε να την ξεκλειδώσεις και να την κάνεις δικιά σου»

«Τι εννοείται; Μέχρι τώρα την χρησιμοποιούσα μια χαρά, πώς γίνεται να μην ήταν δικιά μου;»ρώτησα εμφανώς μπερδεμένη.

«Μέχρι τώρα χρησιμοποιούσες ένα μέρος της.Μια στάλα της μαγείας σου.Δηλαδή....τίποτα.Είσαι γεννημένη για μεγάλα πράγματα Λίζα και αυτό φαίνεται από την ύπαρξη μας στην ψυχή σου»είπε αυτή τη φορά το γαλάζιο άλογο.

«Εγώ είμαι ο πανάρχαιος Φοίνικας.Ο τρόμος και ο φόβος τον άνθρωπων αφού μπορούσα μόνο με μια ανάσα μου να κάψω ολόκληρο χωριό»είπε ξανά το κόκκινο πτηνό ή μάλλον...ο φοίνικας.«Ονομάζομαι Έρις και μαζί η φωτιά που είναι εγκλωβισμένη στα σωθικά σου θα ελευθερωθεί καίγοντας τα πάντα στο διάβα της.

«Εγώ είμαι ο Πήγασος του νερού.Αιώνιος φύλακας του,προστατεύοντας το από εχθρούς που σκοπό έχουν να το μολύνουν.Το όνομα μου είναι Νηρηίδα και μαζί θα προστατέψουμε τα νερά όλου το κόσμου»είπε το γαλάζιο άλογο που αποδείχτηκε τελικά Πήγασος του νερού.

«Τι πρέπει να κάνω για να γίνω ένα με εσάς;»τους ρώτησα.

«Άγγιξε μας Λίζα»ήταν το μόνο που είπαν και υπάκουσα σχεδόν αμέσως.Μόλις τα άγγιξα ένα κύμα ηλεκτρισμού με διαπέρασε.Μπορεί να μην ήταν τόσο δυνατό σαν αυτό που νιώθω όταν αγγίζω τον Άλεξ, αλλά ήταν αρκετά ισχυρό για να εκτοξευθώ ως την άλλη άκρη του δωματίου.Το κεφάλι μου πονούσε και δεν ήταν από την πτώση.Ένιωθα μια περίεργη λάμψη να περιβάλλει το κορμί μου ενώ ένιωθα πιο ισχυρή από ποτέ.Πήγα να στηριχτώ στα χέρια μου για να σηκωθώ όταν μια τεράστια μαγική πύλη εμφανίστηκε μπροστά μου παρασέρνοντας με μέσα της.

«Να προσέχεις Λίζα και να θυμάσαι πως πάντα είμαστε μαζί σου,έτοιμοι να σε βοηθήσουμε να ολοκληρώσεις το πεπρωμένο σου»αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσα πριν με παρασύρει το μαγικό πεδίο που είχε δημιουργηθεί από την πύλη.

Όταν ξανά άνοιξα τα μάτια μου, βρισκόμουνα και πάλι καθισμένη στην κόκκινη καρέκλα του γραφείου,της διευθύντριας Αλέγκρας.

«Πέτυχε;»με ρώτησε μια περίεργη διευθύντρια Αλέγκρα ακριβώς από επάνω από το κεφάλι μου.

«Ένας τρόπος υπάρχει για να μάθουμε»είπα και την κοίταξα αινιγματικά.Σηκώθηκα αργά από την καρέκλα και στάθηκε στο κέντρο της αίθουσας.Σταθεροποίησα καλά τα πόδια μου στο ξύλινο πάτωμα του δωματίου για να μην πέσω και έκλεισα τα μάτια μου.Προσπάθησα να φανταστώ την φωτιά να αναζωπυρώνεται από τα σωθικά μου και να βγαίνει προς τα έξω, χωρίς όμως να καίει τίποτα στο πέρασμα της.Όταν άνοιξα πάλι τα μάτια μου, είδα το δωμάτιο να είναι καλυμμένο στις φλόγες χωρίς να καίγεται το παραμικρό αντικείμενο στο χώρο.Χαμογέλασα γεμάτη αυτοπεποίθηση στη διευθύντρια και έπειτα έστρεψα την προσοχή μου στο γυάλινο ποτήρι με νερό,που ήταν ακουμπισμένο στο ξύλινο γραφείο,στα δεξιά μου.

«Σαρζ αράν ουκ ερσέζ»ξεκίνησα να λέω με απόλυτη συγκέντρωση όταν είδα το νερό του ποτηριού να πέρνει τη μορφή αλόγου και να καλπάζει προς το σημείο της φωτιάς.«Ιμ σολ ας εφ νους ιμαν,γιορ σου κας,εβετ νομας»τώρα το άλογο είχε πάρει τη μορφή ενός μεγάλου τυφώνα νερού καθώς ξέπλενε μέχρι και την τελευταία σπίθα φωτιάς ,που υπήρχε πάνω στην πράσινη κουρτίνα με το έμβλημα των τεσσάρων στοιχείων.

«Σας ευχαριστώ»ψυθίρησα ώστε να το ακούσουν μόνο οι μικροί βοηθοί μου.Όχι βέβαια ότι ήταν κάτι που δεν έπρεπε να το ακούσει κανένας άλλος,απλώς ήθελα να έχουνε μόνο αυτοί το προνόμιο να το ακούσουν καθώς βρίσκονταν στα έγκατα της ψυχής μου.

«Τα κατάφερες Λίζα,τώρα είσαι έτοιμη να νικήσεις το θείο σου»άκουσα τη διευθύντρια Αλέγκρα να μου λέει και εγώ μόνο που δεν πέταξα από τη χαρά μου.«Πήγαινε να ξεκουραστείς τώρα γιατί αύριο σε περιμένει μεγάλη μέρα και εσένα αλλά και τους φίλους σου»συνέχισε.Την κοίταξα για λίγο ερωτηματικά αλλά ήμουνα πολύ χαρούμενη εκείνη τη στιγμή  για να ασχοληθώ με πέρα από κάτι άλλο εκτός από το κατόρθωμα μου.Ψέλλισα ένα γρήγορο αντίο και σχεδόν τρέχοντας ξεκίνησα για τους κοιτώνες της φωτιάς.

Στο δρόμο έπεσα σε κάποιον ντυμένο στα πράσινα ενώ μια οικία μυρωδιά εισχώρησε στα ρουθούνια μου.Δεν άργησα φυσικά να καταλάβω ποιος ήταν και αγνοώντας την συμβουλή που μου έδωσε η διευθύντρια Αλέγκρα, έπιασα το πρόσωπο του αγοριού ενώνοντας τα χείλια μας σε ένα παθιασμένο φιλί.Αμέσως το γνώριμο αίσθημα του ηλεκτρισμού έκανε την εμφάνιση του στο σώμα μου.Όμως αυτή τη φορά ένιωσα τη συνοδεία μιας παράξενης αίσθησης.Ξαφνικά άκουσα μια φωνή στο μυαλό μου να μου μιλάει  ενώ η εικόνα ενός τεράστιου καταπράσινου δράκου, κατέκλυζε τα πάντα στο κορμί μου.

«Γεια σου Λίζα,το όνομα μου είναι Δαμιέν και είμαι η εσωτερική ουσία του Άλεξ.Επιτελους σε γνωρίζω καθώς είναι η ώρα μας να πραγματοποιήσουμε αυτό για το οποίο γεννηθήκαμε»επέστρεψα στην πραγματικότητα το ίδιο γρήγορα που χάθηκα στην ψευδαίσθηση.Ναι αυτό θα ήταν...μια ψευδαίσθηση....ένα παιχνίδι του μυαλού μου.Έστρεψα ξανά το βλέμμα μου στον Άλεξ ,που με κοιτούσε ερωτηματικά και του χαμογέλασα ως ένδειξη ότι ήμουνα καλά.Ξανά ένωσα τα χείλια μας σε ένα ακόμη φιλί, όταν άκουσα τραχιά βήματα στο διάδρομο.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο 29!😃💞

Πώς σας φάνηκε;💞

Τι γνώμη έχετε για ότι διαβάσατε σήμερα;

Λέτε η Λίζα να νικήσει το θείο της;

Και τι εννοούσε ο δράκος του Αλεξ όταν έλεγε ότι ήρθε η ώρα του να πραγματοποιήσουν αυτό για το οποίο γεννήθηκαν;

Ποιός λέτε να ήταν στο διάδρομο και να τους είδε;

Μέχρι την επόμενη φορά....

Φιλάκια 😘😘😘