Ξαφνικά το χρώμα από το πρόσωπο της χάθηκε και αντικαταστάθηκε από μια χλωμάδα.Κούνησε νευρικά τα δάχτυλα της καθώς έρχονταν σε επαφή με την καρέκλα της μέχρι που ξεφύσηξε αγανακτισμένα.

«Τι είναι αυτά που μου λες Λίζα;»με ρώτησε τρομοκρατημένη.Πραγματικά δεν καταλάβαινα τη συμπεριφορά της.Γιατί την τρόμαζε τόσο η ερώτηση μου άραγε;

«Πιστεύω πώς με ακούσατε παρά πολύ καλά... Κυρία»έδωσα έμφαση στο κυρία αφού καταλάβαινα πως μου έκρυβε κάτι και εγώ είχα τελειώσει με τα ψέματα μήνες τώρα που βρισκόμουν εδώ.«Από τότε που γνώρισα τον Άλεξ περίεργα πράγματα μου συμβαίνουν και πρέπει να ανακαλύψω το γιατί»

«Πες μου Λίζα, προχωρήσατε;»με ρώτησε απότομα και αδιάκριτα κάνοντας με να κοκκινίσω από την ντροπή.Βλέποντας πως δεν απαντούσα με ξανά ρώτησε σαν υστερικιά,λες και θα ήταν πολύ σημαντικό αν είχαμε προχωρήσει.

«Ναι»της είπα με κατεβασμένο το κεφάλι.

«Όχι.... όχι»άρχισε να μονολογεί«Η προφητεία.....δεν μπορεί....όχι»Δεν καταλάβαινα την αντίδραση της.Γιατί την ένοιαζε τόσο και τι σχέση είχε η προφητεία με εμένα;

«Διευθύντρια Αλέγκρα γιατί το κάνετε τόσο μεγάλο θέμα;στο κάτω κάτω...αυτό είναι κάτι που αφορά μόνο εμένα και κανέναν άλλον»της απάντησα ελαφρώς εκνευρισμένη από την αντίδραση της.

«Κάνεις λάθος Λίζα...αυτό δεν επιρεάζει μόνο εσένα αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα»Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη.Την κοιτούσα αποσβωλομένη περιμένοντας υπομονετικά τις επόμενες τις λέξεις.

«Λίζα....για το καλό όλων μας....μείνε μακριά του.Μπορεί να έγινε ήδη το κακό αλλά τουλάχιστον μπορούμε ακόμα να το αποτρέψουμε από το να συνεχιστεί και να πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις»μου είπε καθώς περίμενε τη δικιά μου θετική απάντηση.Μόνο που εγώ δεν απαντούσα.Καθόμουνα αμέτοχη απέναντι της κοιτώντας την με το πιο ανέκφραστο και παγωμένο μου βλέμμα καθώς δεν ήξερα τι να νιώσω εκείνη τη στιγμή.

«Μα δεν καταλαβαίνω....τι σχέση έχω εγώ με όλα αυτά.....τι σχέση έχει ο Άλεξ με όλα αυτά....και πως συνδεόμαστε με την προφητεία;»τη ρώτησα γρήγορα καθώς δεν άντεχα άλλο να βρίσκομαι στο σκοτάδι.

«Πολύ φοβάμαι πως δεν είσαι έτοιμη να μάθεις ακόμη την αλήθεια»μου είπε και αφησε μια μεγάλη ανάσα,που από ότι φαίνονταν την κρατούσε ώρα,να της ξεφύγει.«Αυτό που προέχει τώρα είναι να νικήσουμε το θείο σου»συνέχισε προσπαθώντας να με πείσει να ξεχάσω το προηγούμενο θέμα.Για καλή της τύχη,ο θείος μου ήταν κάτι που και για μένα είχε πρωτεραιότητα αυτή τη στιγμή.

«Εντάξει»της είπα ηττημένα«όμως πώς θα καταφέρω να νικήσω το θείο μου;είναι πολλή ισχυρός.Αναγνωρίζω στον εαυτό μου πως έχει βελτιωθεί στη μάχη ,μέσα από τις προπονήσεις με την υποδιευθύντρια Ρόγκεν και νιώθω τη μαγική μου δύναμη να μεγαλώνει μέρα με την μέρα αλλά....ξέρω πως αυτό δεν είναι αρκετό»της εξέφρασα με ειλικρίνεια της ανησυχίες μου και φάνηκε να κατανοεί.

«Για να ξεκλειδώσεις την απόλυτη δύναμη σου θα πρέπει να έρθεις σε επαφή με τα πιο σκοτεινά σημεία του εαυτού σου.Να νιώσεις την πηγή ενέργειας σου και να γίνεις ένα με τις εσωτερικές σου ουσίες»

«Και πώς θα το κάνω αυτό;»τη ρώτησα εμφανώς μπερδεμένη.

«Κλείσε τα μάτια σου...»άρχισε να με καθοδηγεί«έλα σε επαφή με τον εσωτερικό σου κόσμο.Νιώσε κάθε  σπίθα φωτιάς να φλέγει τα σωθικά σου χωρίς όμως να τα βλάπτει.Νιώσε κάθε μικρή και μεγάλη  στάλα  που ρέει στα κρυστάλλινα νερά ενός ωκεανού»η φαντασία μου κάλπαζε καθώς την άκουγα.Η μία σκηνή μετά την άλλη ξεπηδούσε μπροστά μου,μην  αφήνοντας μου περιθώριο να ηρεμήσω από το μούδιασμα που ένιωθα καθώς τις έβλεπα.Άρχισα να νιώθω περίεργα.Ξαφνικά έχασα τη σύνδεση με τα πόδια μου.Επειτα με τα χέρια μου,που τα ακολούθησε πρόθυμα ο κορμός μου και το κεφάλι μου.Μέσα σε λίγα δεύτερα,ένα πέπλο μαυρίλας κάλυψε τα τη ψυχή μου φυλακίζοντας την στο απόλυτο σκοτάδι.Αιφνίδια,η φωτιά μέσα μου άρχισε πραγματικά να με καίει κάνοντας με να νιώθω πως μου αφήνει εγκαύματα σε όλα τα σημεία του σώματος μου.Άρχισα να ουρλιάζω από τον πόνο μην μπορώντας να πάρω ανάσα.Ο πόνος σταμάτησε όσο γρήγορα και απότομα ήρθε.Τη θέση της φωτιάς πήρε το νερό.Τα εγκαύματα που άφησε η φωτιά τα έπλυνε ένα μεγάλο κύμα νερού.Δυστηχώς δεν σταμάτησε στην περιποίηση των πληγών μου.Με μια απότομη κίνηση σηκώθηκε ολόκληρη θαλασσοταραχή και το απλό μικρό κύμα έγινε ολόκληρος τηφώνας νερού,έτοιμος να με κατασπαράξει.Τα άλλοτε γαλάζια νερά της θάλασσας είχαν πάρει τώρα το χρώμα του μουντού μπλε καθώς με έπνιγαν μέχρι θανάτου.Εκεί που νόμιζα πως θα άφηνα την τελευταία μου πνοή ανήμπορη και παράλυτη μεσοπέλαγα,όλα σταμάτησαν και βρέθηκα πάλι στο απόλυτο κενό.Βήματα ακούστηκαν από μακριά ενώ η ηχό που δημιουργούσε το απέραντο κενό τα έκανε να ακούγονται εκατοντάδες.

«Ποιός είναι εκεί;»ρώτησα τρομοκρατημένη αλλά απάντηση δεν πήρα.Από μακριά κατάφερα να διακρίνω δύο σκιές.Μια κόκκινη και μία μπλε.Επειτά από λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου που μου φάνηκαν σαν αιώνες,κατάφερα να διακρίνω ένα κατακόκκινο πτηνό να πετάει ψηλά,σκίζοντας με τα φτερά του τη μαυρίλα που επικρατούσε.Έπειτα ένα άλλο ζώο φαίνονταν να το ακολουθεί.Ήταν ένας υπέροχο γαλάζιο άλογο.Ψηλό και περήφανο.Και τα δύο αγροίμια σου ενέπνεαν μια αριστοκρατική διάθεση, ενώ το κύρος που σου μετέδιδαν σε έκαναν να νιώθεις πολύ κατώτερος τους.Εγώ όμως δεν μπορούσα να το νιώσω αυτό.Για μένα αυτά τα δύο ζώα ήταν κάτι οικείο.Κάτι με έδενε μαζί τους αφού μπορούσα να νιώσω τη δυνατή σύνδεση μας.Αυτό που δεν μπορούσα να καταλάβω ήταν το γιατί;
Τελικά τη σιωπή έσπασε το κατακόκκινο πτηνό με της πορτοκαλοκόκκινες αντάβιες στην μακριά ουρά του.

«Επιτέλους γνωριζόμαστε Λίζα...»

Αυτό ήταν το κεφάλαιο 28!😃💞

Πώς σας φάνηκε;

Τι σχέση έχει ο Άλεξ με την προφητεία εφόσον δεν τον ανέφερε πουθενά;

Κατάφερε η Λίζα να έρθει σε επαφή με τις εσωτερικές τις ουσίες;

Μέχρι την επόμενη φορά....

Φιλάκια 💋💋💋