«Ειλικρινά....δεν ξέρω»μου είπε και από τα μάτια του κατάλαβα ότι ήταν όσο μπερδεμένος όσο ήμουνα και εγώ αυτή τη στιγμή.

«Τι εννοείς δεν ξέρεις;»τον ρώτησα προσπαθώντας να βρω απαντήσεις αλλά μάταια ,εκείνος δεν απάντησε.Φάνηκε πώς ήταν χαμένος στις σκέψεις του.

«Άλεξ»τον σκούντηξα και φάνηκε να ξυπνάει από το βαθύ λίθαργό του.

«Συγνώμη αφαιρέθηκα»απολογήθηκε και συνέχισε»Κοίτα Λίζα, από τότε που σε γνώρισα μου συμβαίνουν περίεργα πράγματα.Νιώθω και λέω πράγματα που δεν πρέπει.Σε φίλησα την τρίτη μέρα που σε γνώρισα χωρίς καν να ειμαι ερωτευμένος μαζί σου,απλώς και μόνο επειδή δεν μπορούσα να σου αντισταθώ.Το ίδιο συναίβει και την ημέρα του χορού που σου εξομολογήθηκα πρώτη φορά τα συναισθήματα μου για σένα και σε ξανά φίλησα.Έπειτα είναι και εκείνη η μαγική στιγμή στο δωμάτιο μου, που σου άνοιξα τελείως την καρδιά μου και καταφέραμε να γίνουμε ένα παρόλου που σε γνώριζα μερικές βδομάδες.Δεν ξέρω γιατί το είπα αυτό στον Λίαμ,αλλά όταν είπε ότι δεν σε αγαπάω όπως αυτός θόλωσα.Δεν ξέρω αν όντως σε αγαπάω Λίζα, πραγματικά δεν έχω ιδέα για τα συναισθήματα μου καθώς τα είχα θαμμένα για χρόνια ,με αποτέλεσμα να μην ξέρω πως είναι να νιώθει κάποιος.Όταν το είπε αυτό ο Λίαμ....ένιωσα να χάνω τον έλεγχο από το σώμα μου λες και κάποιος το είχε καταλάβει,ένιωθα την εσωτερική μου ουσία να προσπαθεί να πάρει τον έλεγχο σε σημείο που να μην μπορούσα να αντισταθώ,έτσι την άφησα να βγει στην επιφάνεια προκαλώντας τον πανικό και ξεστομίζοντας αυτά τα λόγια»

«Δεν....δεν ξέρω τι να πω»,ψέλλισα αθόρυβα και ευτυχώς με άκουσε γιατί ήμουν αρκετά ντροπιασμένη για να μιλήσω δυνατότερα.

«Εκείνη τη στιγμή που ξεστόμισα αυτά τα λόγια,ότι είναι η μοίρα μας να είμαστε μαζί,τα πίστευα.Για κάποιο λόγο πιστεύω πως είναι όντως γραφτό για εμάς να είμαστε μαζί.Το ένιωθα από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα.Αυτή η ανεξήγητη έλξη δεν μπορεί να ήταν τυχαία»Είχε δίκιο το είχα νιώσει και εγώ αλλά αν αυτός δεν είχε τις απαντήσεις που αναζητούσα....τότε ποιος τις είχε;

«Πήγαινε στην διευθύντρια Αλέγκρα,εκείνη ξέρει τα πάντα, είμαι σίγουρη πως θα σε βοηθήσει με τα ερωτήματα σου»με συμβούλεψε και πήγε να φύγει.

«Άλεξ»τον σταμάτησα κρατώντας του το χέρι.

«Θέλω να ξέρεις ότι και εγώ νιώθω πράγματα για σένα απλώς θέλω χρόνο»εκείνος απλώς ένευσε θετικά με το κεφάλι του και πήγε να φύγει,όταν γύρισε και με κοίταξε.

«Χαίρομαι που είμαστε στο ίδιο σημείο»Ένα πλατύ χαμόγελο,παρόμοιο με αυτό του Τζόκερ στόλισε το πρόσωπο μου καθώς τον έβλεπα να φεύγει.Καθώς έστριβα προς την αντίθετη κατεύθυνση για το γραφείο της διευθύντριας έπεσα πάνω σε κάποιον.

«Λίζα»άκουσα την χαρούμενη φωνή της Κάμι να με φωνάζει καθώς με έσφιγγε στην αγκαλιά της.

«Που να είχαμε και  καιρό να τα πούμε»αστειεύτηκα.

«Πας κάπου»με ρώτησε με την ελπίδα να έλεγα όχι.

«Για την ακρίβεια πάω στο γραφείο της διευθύντριας Αλέγκρας αλλά...μπορεί να περιμένει,τι έγινε;»το πρόσωπό της έλαμψε για μια στιγμή αλλά αυτή η λάμψη, χάθηκε στη σοβαρότητα της κατάστασης.

«Πρεπει να σου μιλήσω....ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ»πρώτη φορά έβλεπα την Καμίλα τόσο σοβαρή.Πάντα ήτανε μια χαρούμενη ηλιαχτίδα που χαμογελούσε ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές.

«Έλα,πάμε σε ένα μέρος που το επισκέπτομαι όταν θέλω να σκεφτώ»της είπα και την οδήγησα στην κρυφή αυλή και καθίσαμε στο υπέροχο μαρμάρινο έδαφος ακουμπώντας τις πλάτες μας στο ασιμένιο σιντριβάνι.Αφήσαμε τα σώματά μας να καταρεύσουν  και αφήσαμε τα κεφάλια μας να πέσουν πίσω.

«Ουφ»ξεφυσίξαμε και οι δύο μαζί

«Κουραστική μέρα σήμερα,ε;»είπε η Κάμι καθώς με κοιτούσε με τα μεγάλα γκριζογάλανα μάτια της.

«Εμένα μου λες»της είπα ξεφυσώντας όταν θυμήθηκα το λόγο που ήμασταν εδώ.«Κάμι,για ποιο πράγμα ήθελες να μου μιλήσεις και δεν έπρεπε κανείς να το ακούσει;»

«Εμ... να»κόμπιασε.Φαινόταν πως δεν ήξερε πώς να αρχίσει τη συζήτηση και αυτό με έκανε να ανησυχώ ακόμα περισσότερο.

«Κάμι μπορείς να με εμπιστευτείς,το ξέρεις αυτό,έτσι δεν είναι;»τη ρώτησα και εκείνη ένευσε θετικά.

«Ναι απλώς.... είναι ένα πολύ λεπτό το ζήτημα και δεν ξέρω πως θα αντιδράσεις»είπε και με κοίταξε θλιμμένα.

«Πες μου Κάμι,ότι και να γίνει είμαι εδώ για σένα»τη διαβεβαίωσα και εκείνη ξεφύσηξε δηλώνοντας ηττημένη.

«Εγώ....»

«Ναι...»

«Είμαι....»

«Συνέχισε...»

«Ερωτευμένη...»εκεί χαμογέλασα πλατιά με τα χαρμόσυνα νέα.

«Με....»

«Πες το χρυσή μου»της είπα αγανακτησμένη,μεταξύ του αστείου και του σοβαρού.

«Την Άβα»είπε γρήγορα γρήγορα μήπως δεν την καταλάβω αλλά δυστυχώς για εκείνη και ευτυχώς για μένα το άκουσα.

«Δηλαδή είσαι;»την ρώτησα σοκαρισμένη μην μπορώντας να προσφέρω τη λέξη.

«Ναι...»μου απάντησε και εγώ την αγκάλιασα ευτυχισμένη που βρήκε και εκείνη τον άνθρωπο της.Όταν επιτέλους ξύπνησα από το λίθαργό μου.

«Για μισό λεπτό....την Άβα είπες;»εκείνη δεν απάντησε απλώς κατέβασε το κεφάλι«Κάμι,μην με παρεξηγήσεις,χαίρομαι για σένα, απλώς....η Άβα...είναι....Άβα....και εσύ είσαι μια ηλιαχτίδα,καλοσυνάτη με χρυσή καρδιά...δεν....δεν τερειάζετε»

«Λες να μην το ξέρω»μου είπε θλιμμένα και εγώ την πήρα ξανά αγκαλιά για να την παρηγορήσω.

«Έχει συναισθήματα για σένα; και επιπλέον πότε ξεκίνησε όλο αυτό;»τη ρώτησα περίεργη.

«Σήμερα που χωριστήκαμε σε ζευγάρια για την προπόνηση»μου είπε«Φαινόταν να της αρέσω,το έβλεπα στα μάτια της,αλλά από την άλλη...όπως είπες και εσύ η Άβα....είναι η Άβα και δεν θα αλλάξει ποτέ»μου είπε και ξέσπασε σε κλάματα.

«Σου άρεσε καιρό,έτσι δεν είναι;»τη ρώτησα και εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και συνέχισε να κλαίει με αναφιλητά.

«Έλα θα σε πάω στο δωμάτιο σου να ξεκουραστείς»της είπα και την σήκωσα απαλά.Αφού μου έδειξε το δωμάτιο της, την άφησα απ' έξω από την γκρι πόρτα της και την αγκάλιασα για μια τελευταία φορά αφήνοντας ένα φιλί στο μέτωπο της.

«Δώσ' της μια ευκαιρία,αν της αρέσεις πραγματικά, όπως δείχνουν τα μάτια της, τότε θα αλλάξει προς το καλύτερο για σένα»της είπα και την αποχαιρέτησα.Η Κάμι με ευχαρίστησε και εξαφανίστηκε πίσω από την γκρι της πόρτα.

Ήταν ώρα να πάρω της πολυπόθητες απαντήσεις και δεν μπορούσα να το καθυστερήσω άλλο.Άγγιξα το βιβλίο που είχα κρυμμένο μέσα στην κόκκινη τσάντα μου και αφού σιγουρεύτηκα ότι ήταν στη θέση του,ξεκίνησα για το γραφείο της διευθύντριας.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο 26!😃💞

Πώς σας φάνηκε;💞

Συγνώμη που άργησα να γράψω καινούργιο κεφάλαιο απλώς ήταν οι εξετάσεις και δεν προλάβαινα.Σήμερα θυμήθηκα πως είναι να γράφεις.Είχα ξεχάσει το συναίσθημα που ένιωθα καθώς έγραφα της ιστορίες μου.Τη χαρά που ένιωθα καθώς τελείωνα ένα κεφάλαιο.Ελπίζω να επανήλθα δυναμικά με ένα καλό κεφάλαιο και να σας άρεσε ♥️♥️

Γιατί ο Άλεξ αλλά και η Λίζα ένιωθαν αυτά τα ανεξήγητα συναισθήματα ο ένας για τον άλλον;

Γιατί συμπεριφέρονται περίεργα όταν συναντιούνται χωρίς να το καταλαβαίνουν;

Τι πιστεύετε πως πρέπει να κάνει η Κάμι με την Άβα;

Να της δώσει μια ευκαιρία ή να την ξεχάσει για πάντα;

Μέχρι της επόμενη φορά...

Φιλάκια 💋💋💋