Κάναμε κύκλους η μία γύρω από την άλλη.Η εικόνα θύμιζε δύο αρπακτικά έτοιμα να κατασπαράξουνε το ένα το άλλο για την τροφή.Η ένταση που νιώθαμε ήταν εμφανής από τον τρόπο που σφίγγαμε τα χέρια μας σε μικρές γροθιές.Τα μάτια μας ήταν συγκεντρωμένα στις κινήσεις του αντιπάλου ενώ τα πόδια μας ήτανε σφιγμένα στην δική τους έντονη στάση κρατώντας ισορροπία.Φαινόταν πώς η Κάιλι περίμενε να κάνω πρώτη την κίνηση μου ,έτσι επιχείρησα να κάνω μια αριστερή κλοτσιά που δυστυχώς την απέφυγε με μεγάλη ευκολία.Έπισε το πόδι μου, που στόχο είχε να την χτυπήσει στο δεξιό πλευρό και το γύρισε ανάποδα ρίχνοντας με άτσαλα στο έδαφος.

Νόμιζε πώς νίκησε όταν της τράβηξα το πόδι και έπεσε κάτω.Βρήκα την ευκαιρία και ανέβηκα πάνω της επιχειρώντας να της ρίξω μια μπουνιά στο αριστερό της μάγουλο.Ήταν τόσο γρήγορη όμως που πετάχτηκε προς τα πάνω δίνοντας μου μια δυνατή ώθηση να πάω προς πίσω.Είχαμε και οι δύο μερικές γρατσουνιές στα χέρια και στο πρόσωπο μας αλλά η επιθυμία για την νίκη δεν μας άφηνε να παραδωθούμε.

Χωρίς να το περιμένω όρμηξε καταπάνω μου ρίχνοντάς μου μια κλοτσιά στην κοιλιά.Ο πόνος ήταν αφόρητος αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω.Έπρεπε να την νικήσω.Το χρωστούσα στους γονείς μου.Κάνοντας ένα τροχό έφτασα στο σημείο που βρισκόταν και πηδώντας στον αέρα με μια αποτελειωτική δεξιά,πλάγια κλοτσιά,την άφησα σχεδόν αναίσθητη στο πάτωμα.

Σκούπισα τα αίματα που έτρεχαν από το αριστερό μου φρύδι και από τα χείλια μου και πήγα κοντά της.

«Από ότι φαίνεται με νίκησες»είπε καθώς την βοηθούσα να σηκωθεί.

«Ήσουνα πολύ καλή αντίπαλος και δυσκολεύτηκα να σε νικήσω»της απάντησα ειλικρινά και της χαμογέλασα.Πριν προλάβει όμως να μου απαντήσει κάτι, θυμωμένες φωνές ακούστηκαν από την άλλη άκρη της αίθουσας.

«Είναι δικιά μου»ακούστηκε μια νευριασμένη αντρική φωνή να λέει και δεν ήταν άλλος από τον Άλεξ που είχε στριμώξει τον Λίαμ σε μια γωνία και τον χτυπούσε βάναυσα.

«Δεν την αγαπάς όπως εγώ»αυτή τη φορά ακούστηκε η αδύναμη φωνή του Λίαμ που παρά τα χτυπήματα που είχε δεχθεί κατάφερε να αντιστρέψει τους ρόλους και να ανεβεί εκείνος πάνω στον Άλεξ χτυπώντας τον.

«Η μοίρα της είναι να είναι μαζί μου»τα μάτια του Άλεξ άλλαξαν χρώμα όταν ξεστόμισε αυτές τις λέξεις.Το υπέροχο σμαράγδι χρώμα των ματιών μετατράπηκε σε ένα ομιχλόδες πράσινο που αντικατέπτριζε το χάος που επικρατούσε στην ψυχή του εκείνη τη στιγμή.Οι μύες στα στιβαρά του μπράτσα σφίχτικαν ,προβάλλοντας μια μεγάλη γαλάζια φλέβα ,έτοιμη να ξεπεταχτεί από την νευρικότητα του.

«Άλεξ!»φώναξα.Όταν με κοίταξε η καρδιά μου έχασε ένα χτύπο και όχι από τον έρωτα αλλά από την απόγνωση.Το βλέμμα του κενό,σαν να είχε έλλειψη συναισθημάτων.Κρύο σαν τον κρύο αέρα του Ιανουάριου και απαθές σαν να έβλεπε έναν ξένο.

Δεν μπορούσα να βλέπω άλλο την πληγωμένη μορφή του καθώς και την αδιάφορη στάση του έτσι έφυγα.Καθώς έτρεχα άκουσα ένα σωρό φωνές να με φωνάζουν αλλά αυτή η μία που περίμενα δεν ακούστηκε ποτέ.Δάκρυα άρχισαν να πλημμυρίζουν τα μάτια μου και η όραση μου άρχισε να θολώνει με αποτέλεσμα να μην μπορώ να δω που πήγαινα.Χωρίς να το καταλάβω το σώμα μου σωριάστηκε στο ξένο κρύο έδαφος ενώ το κεφάλι μου ,ακόμα σκυμμένο από την πίεση ,πάλευε να σταματήσει την ζαλάδα και το ρίγος που επικρατούσαν στο σώμα μου.

Όταν επιτέλους η όραση μου επέστρεψε στα φυσιολογικά της επίπεδα, τα μάτια μου τυχαία εστίασαν στο βιβλίο που είχα πάρει στα κρυφά από το την βιβλιοθήκη,το οποίο τώρα είχε βγει από την τσάντα και ήταν παρατημένο στο πάτωμα.Με προσεκτικές κινήσεις σηκώθηκα στα πόδια μου και αφού είδα πως η ζάλη είχε εξαφανιστεί τελείως από τον οργανισμό μου,πλησίασα το βιβλίο και προς μεγάλη μου έκπληξη ήταν ανοιχτό στη σελίδα με την προφητεία.

Κοίταξα για λίγο το διάδρομο στον οποίο βρισκόμουν και αφού σιγουρεύτηκα πως δεν ήταν κανείς άλλος στο χώρο,κάθισα αναπαυτικά στο πάτωμα,άφησα την γεμάτη πληγές πλάτη μου να ακουμπήσει προσεχτικά στον κίτρινο τοίχο του διαδρόμου και συνέχισα να διαβάζω από εκεί που είχα μείνει,όταν ένας τίτλος μου τράβηξε την προσοχή.

«Εζεκιέλ Γκρέυ»διάβασα ψυθιριστά ενώ ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί μου θυμίζοντάς μου άλλη μια φορά, την επίδραση που είχε αυτό το κάθαρμα που αποκαλούνταν θείος μου,πάνω μου.

“Ο Εζεκιέλ Γκρέυ ήταν ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας Γκρέυ και ο γιος του διάσημου πολεμιστή  Γαβριήλ Γκρέυ....”ξεκίνησα να διαβάζω...

Αυτό ήταν το κεφάλαιο 24!😃💞

Πώς σας φάνηκε;😃

Συγνώμη που είχα καιρό να ανεβάσω αλλά οι υποχρεώσεις μου δεν με άφηναν 💞❤️😢

Η Λίζα νίκησε τελικά την Κάιλι😊

Πιστεύετε ότι η Λίζα θα βρεθεί σε ερωτικό τρίγωνο;🤔🤔

Τι εννοούσε ο Άλεξ όταν έλεγε ότι είναι η μοίρα τους να είναι μαζί;🤔🤔🤔

Γιατί την επιρέασε τόσο ο τρόπος που την κοίταξε ο Άλεξ;🤔🤔

Τι πληροφορίες λέτε να βρει για τον θείο της στο βιβλίο;🤔🤔

Μέχρι την επόμενη φορά....

Φιλάκια 💋💋💋