Γύρισα έντρομη το σώμα μου για να τον αντικρίσω και για καλή μου τύχη,ο υπαίτιος αυτής της πράξης ήταν η Πάιπερ.

«Πάιπερ»φώναξα και αγκάλιασα ανακουφισμένη την φίλη μου. «Νόμιζα ότι κάτι σου συναίβει.Δόξα το Θεό που είσαι καλά»της είπα και για μια ακόμα φορά την έσφιξα στην αγκαλιά μου.Όμως τότε θυμήθηκα πως δεν είχα έρθει μόνο με την Πάιπερ στον χορό...

«Οι άλλοι;»την ρώτησα νευρικά αλλά απάντηση δεν πήρα «Που είναι η Κάμι και ο Λίαμ, Πάιπερ;»της είπα αυξάνοντας λίγο περισσότερο τον τόνο αυτήν την φορά.

«Ε...»ξεκίνησε να λέει«Η Καμίλα δέχτηκε επίθεση από ένα Κράσπεν και τραυματίστηκε σοβαρά,έτσι ο Λίαμ και ο Μπράιαν την πήγανε στο γραφείο της διευθύντριας.Ξέρει ξόρκια θεραπείας,αφού κατέχει και την φωτεινή μαγεία και θα την γιατρέψει»είπε και μου έπιασε το χέρι οδηγώντας μας προς τα έξω της αίθουσας «Λίζα είμαστε σε τεράστιο κίνδυνο.Πρέπει να φύγουμε από εδώ»αυτά ήταν τα τελευταία λόγια της πριν μας τηλεμεταφέρει στο δάσος,έξω από το καταφύγιο.

«Πάιπερ τι κάνεις;Δεν έπρεπε να φύγουμε από την σχολή!»της είπα κάπως νευριασμένα και τράβηξα με δύναμη το καρπό μου από το κράτημα της.

«Λίζα τι δεν καταλαβαίνεις όταν λέω ότι είμαστε σε κίνδυνο;»ύψωσε την φωνή της και τα μάτια της έβγαλαν σπίθες από τον θυμό της.Μου θύμησαν εμένα όταν ωρύομαι.Είναι πολύ περίεργο να γνωρίζεις κάποιον από την μία στιγμή στην άλλη και να μοιάζετε σε τόσα πολλά.Είμαστε κυριολεκτικά ίδιες εκτός από κάποια χαρακτηριστικά.Βασικά στο μόνο που μοιάζουμε είναι στα μαλλιά και στα μάτια.Εκείνη είναι ολόιδια η γιαγιά μου.Κάθε λεπτομέρεια πάνω της είναι ίδια.Σαν να έχω την φωτογραφία της μπροστά μου.Τι περίεργο...

«Έι,Λίζα»από το λίθαργό μου με έβγαλαν ένα ζευγάρι χέρια  που κουνιόντουσαν ρυθμικα μπροστά από το πρόσωπο μου.Αποδείχτηκε τελικά ότι το ζευγάρι αυτό άνηκε στην Πάιπερ,η οποία μου έκανε νοήματα να την ακολουθήσω.

«Από εδώ»μου είπε και με οδήγησε προς ένα σκοτεινό ξέφωτο στα αριστερά μας.Βρήκαμε ένα πεσμένο δέντρο και σωριαστήκαμε πάνω του ενώ οι κοφτές μας ανάσες δεν είχαν σταματημό από την κούραση.Ξαφνικά ο είδη σκοτεινός ουρανός άρχισε ωρύεται και να βγάζει τρομακτικούς ήχους ,ενώ από μακριά ακούγονταν ήχοι φτερών ,να καταφτάνουν με μεγάλη ταχύτητα προς το μέρος μας.

Αμέσως σηκωθήκαμε και οι δύο από το πεσμένο δέντρο και πήραμε  στάση ετοιμότητας σε περίπτωση που μας επιτεθούν.Ο ήχος των φτερών γίνονταν όλο ένα και πιο δυνατός.Ξέραμε ότι ο εχθρός κατέφτανε από δευτερόλεπτα σε δευτερόλεπτα, ώσπου είρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο με έναν μεγάλο σε ηλικία άντρα,ο οποίος είχε κόκκινα μαλλιά και γαλανά μάτια σαν τα δικά μου.Μόνο που τα μάτια του είχανε κυριευτεί από το σκότος σε αντίθεση με τα δικά μου που τα καθοδηγούσε το φως.Τα μαλλιά του είχαν αρχίσει να μαυρίζουνε σε κάποια σημεία,δείγμα ότι υποτάχθηκε  στην σκοτεινή πλευρά και ασπάστηκε την φιλοσοφία της.Ήτανε αρκετά ψηλός ενώ η μυϊκή του μάζα ήταν τριπλάσια από την δικιά μου.Τα ρούχα του αποτελούνταν από έναν μαύρο μανδύα,που τον κάλυπτε μέχρι τα πόδια και μία μαύρη μάσκα.Καθόταν μεγαλοπρεπώς πάνω σε ένα μαύρο Πήγασο και κρατούσε απειλητικά στο χέρι του μία μαύρη μαγική ράβδο.

«Λίζα Γκρέυ»είπε το όνομα μου με την τραχιά φωνή του, σαν να προσπαθούσε να το συνηθίσει.Σαν να ήταν μια ακόμα καινούργια, ενοχλητική πληροφορία για εκείνον.

«Ποιός....ποιός είσαι;»τον ρώτησα με τρεμάμενη φωνή καθώς ένιωθα την Πάιπερ από πίσω μου να παραμιλάει τόσο ψυθιριστά,που δεν μπορούσα να καταλάβω και έτσι απλώς δεν έδωσα σημασία.

«Μα δεν με αναγνώρισες;»είπε και ένα διαβολικό χαμόγελο σαν του Τζόκερ εμφανίστηκε στο καλυμένο από την μάσκα πρόσωπο του.Προφανώς κατάλαβε πως δεν τον αναγνώρισα έτσι πήρε μόνος του την πρωτοβουλία να απαντήσει «Είμαι ο θείος σου Λίζα!»είπε νευριασμένα,μάλλον γιατί δεν τον αναγνώρισα «Ο Εζεκιέλ Γκρέυ ο δεύτερος»αυτή τη φορά πρόφερε το όνομα του με μία στάλα περηφάνειας,μάλλον προς το πρόσωπο που πρώτο ονομάστηκε έτσι«Πρωτότοκος γιος της οικογένειας Γκρέυ και αδερφός του Ντιέγκο Γκρέυ,του πατέρα σου Λίζα»έκλεισε την ομιλία του με ένα τόσο μοχθηρό γέλιο που πραγματικά έμοιαζε σαν να ήρθε από την κόλαση.

«Δεν μπορεί να είσαι εσύ ο θείος μου»δεν μπορούσα να το διανοηθώ ότι ο θείος μου,η μόνη οικογένεια που μου έχει μείνω εκτός από την γιαγιά μου,είναι ένας μοχθηρός άνθρωπος που έχει τάξει την ψυχή του στο σκότος.

«Δεν μπορεί ένας άνθρωπος να μισεί τόσο πολύ την οικογένεια του»η φωνή μου άρχισε να σπάει αλλά όχι!Δεν θα τον άφηνα με την ικανοποίηση ότι με είδε να κλαίω.Ότι με είδε σε ευάλωτη στιγμή.Θα στεκόμουνα στο ύψος μου και θα έπαιρνα της απαντήσεις που μου αναλογούσαν.

«Κι όμως Λίζα,εγώ είμαι»είπε και με κοίταξε με το πιο ψυχρό βλέμμα που θα μπορούσε να με κοιτάξει κάποιος.Με εξέπληξε το πόσο χαλαρά και αναίσθητα πρόφερε αυτές τις τελευταίες λέξεις.Λες και οι αιματηρές πράξεις του ήταν κάτι το φυσιολογικό για εκείνον.

«Γιατί;μόνο αυτό θέλω να μάθω»προς μεγάλη μου έκπληξη,η φωνή μου βγήκε σταθερή και αποφασιστική.Του έδειχνε ότι δεν είχα όρεξη για παιχνίδια και ότι θα γινόμουν αδίστακτη άμα δεν μου απαντούσε.Το μοχθηρό χαμόγελο του έφυγε και την θέση του πήρε ένα άλλο , τρομακτικό.Ήταν δολοφονικό και αν τα βλέμματα σκότωναν,εγώ θα ήμουν εκείνη την στιγμή έξι στρώματα κάτω από το έδαφος.

«Αν θες να μάθεις συνάντησε με την επόμενη πανσέληνο, εδώ στο ξέφωτο τα μεσάνυχτα.Μα θυμήσου...»εδώ έκανε μια παύση για να μου δείξει την σοβαρότητα της κατάστασης «πρέπει να είσαι μόνη.Αν έρθεις με άλλους στα κρυφά, να είσαι σίγουρη πως θα είμαι αμείλικτος και θα τους σκοτώσω όλους!»το έντονο βλέμμα του μου έδειξε ότι δεν δεχόταν αντιρρήσεις, έτσι απλώς κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και βλαστημώντας του χαμογέλασα ειρωνικά.

«Έχε στο πίσω μέρος του μυαλού σου Λίζα ότι αυτή δεν είναι η τελευταία φορά που συναντιώμαστε»και με ένα ακόμα μοχθηρό γέλιο έστριψε τους ριτήρες του Πήγασου προς τα δεξιά και εξαφανίστηκε στον σκοτεινό,γκρίζο ουρανό.

«Πάιπερ»σκούντηξα την φίλη μου ,που όλη αυτήν την ώρα ήταν κρυμμένη από πίσω μου,για να μιλήσει,αλλά ήταν σαν να την μάγεψε κάποιος.

«Πάιπερ»φώναξα άλλη μια φορά ταρακουνώντας την αλλά απάντηση δεν πήρα.Εκείνη την ώρα μην ξέροντας τι άλλο να κάνω ξέσπασα σε κλάματα εκνευρισμού.Προσπαθούσα με νύχια και δόντια να την ξυπνήσω μέχρι που ένιωσα ένα ελαφρύ σκούντηγμα στον δεξί μου ώμο.Γύρισα το κεφάλι μου και είδα το μυστηριώδης κορίτσι να με κοιτάει καθησυχαστικά.....

Αυτό ήταν το κεφάλαιο 16!😃

Πώς σας φάνηκε;💞

Επιτέλους είδαμε τον θείο 😏

Γιατί λέτε να τα κάνει όλα αυτά;🤷

Τι έπαθε η Πάιπερ;😱

Το μυστηριώδης κορίτσι κάνει πάλι την εμφάνιση του😏

Μέχρι την επόμενη φορά....

Φιλάκια 💋💋💋

(Στην φωτογραφία ο θείος εκτός της κουκούλας)