«Πρώτον πάρε τα χέρια σου από πάνω μου»του είπα νευριασμένα «και δεύτερον δεν έχουμε να πούμε τίποτα.Από την ώρα που ήρθα σε αυτό το καταφύγιο με έχεις ξεγράψει.Το μόνο που κάνεις είναι να φιλιέσαι με την Άβα και τώρα ξαφνικά με θυμήθηκες ;»του είπα και πήγα να φύγω αλλά μου έπιασε πάλι το μπράτσο και με γύρισε να τον κοιτάω.

«Εμένα δεν θα μου μιλάς έτσι»μου είπε ήρεμα αλλά ταυτόχρονα νευριασμένα , απειλώντας με.

Πήγα να πω κάτι αλλά το έντονο βλέμμα του δεν με άφησε.Ήταν λες και με σώπαινε με ένα το βλέμμα μοναχά.Ήμασταν πολύ κοντά ο ένας με τον άλλον.Κυριολεκτικά μια ανάσα μας χώριζε για να μηδενίσουμε την απόσταση μεταξύ μας.Για λίγο μείναμε να κοιτιόμαστε στα μάτια χωρίς να μπορέσουμε να αρθρώσουμε λέξη.Τον είδα μάλιστα κάποια στιγμή να κοιτάζει τα χείλια μου με πόθο καθώς δάκγωνε τα δικά του.Το κοκκίνισμα στα μάγουλα μου δεν άργησε να εμφανιστεί και ντροπιασμένη κοίταξα το πάτωμα ξύνωντας νευρικά τον αριστερό μου αγκώνα.

«Μ'αρέσει όταν κοκκινίζεις»είπε και άρχισε να μου χαϊδεύει το μάγουλο«γίνεσαι τόσο γλυκιά,τόσο αθώα..»έπειτα τα χέρια του ταξίδεψαν στα μαλλιά μου όπου και έμπλεξε τα δάχτυλά του στις πυκνές,κατακόκκινες τούφες μου.Τότε ένιωσα ένα συναίσθημα που είχα να νιώσω από τότε που με φίλησε.Η φωτιά μέσα μου ζητούσε να  γίνει ένα με την ψυχή του.Τον ήθελα αυτόν τον άνθρωπο.Τον ήθελα όπως δεν ήθελα κανέναν άλλον στην ζωή μου και αυτό με τρόμαζε περισσότερο.Το αίσθημα της μη ανταπόκρισης φώλιαζε και ρίζωνε στην καρδιά μου.Το πότιζαν οι κρυστάλλινες στάλες, του απεριόριστου νερού,που πήγαζε βαθιά στα σωθικά μου. Και όσο μεγάλωνε και ωρίμαζε τόσο  μαράζωνα και εγώ.Άρχισε να με πλησιάζει με αργές κινήσεις.Θα με φιλούσε για ακόμα μια φορά!Αλλά όχι δεν θα κάνω το ίδιο λάθος με εκείνη την μέρα που τον άφησα να με πρωτοφιλήσει.Τον άφησα να μου δείξει την γλυκιά πλευρά της ζωής που είχα χρόνια να την δω,έστω για δέκα δεύτερα.Δέκα δεύτερα χρειάστηκαν για να μου καταστρέψει την μόνη καλή ανάμνηση που μου είχε απομείνει.

«Άλεξ...μη...»του είπα παίρνοντας το χέρι του από πάνω μου.Αμέσως τα σμαράγδι μάτια του σκοτείνιασαν και κοίταξε αλλού για να μην δω αυτή την μικρή δόση απογοήτευσης που καθρεφτίζοταν στο βλέμμα του, πασχίζοντας να την κρύψει.

«Έχεις δίκιο, συγνώμη»είπε κοιτάζοντας με στα γαλανά μου μάτια.Κάτι μέσα μου, μου έλεγε ότι το εννοούσε και ότι δεν θα έκανε ποτέ κάτι χωρίς την θέληση μου.

«Τι ήθελες να μου πεις εξ αρχήν;»τον ρώτησα προσπαθώντας επιτυχώς μπορώ να πω,να αλλάξω το θέμα και να μας βγάλω από αυτήν την άβολη κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν.

«Αα,ναι»είπε ξύνοντας νευρικά το πίσω μέρος του κεφαλιού του«καθώς περνούσα έξω από το γραφείο της διευθύντριας Αλέγκρα όλως τυχαίως,την άκουσα να συζητάει με την υποδιευθύντρια Ρόγκεν ότι όλοι στο καταφύγιο βρισκόμαστε σε εξαιρετικό κίνδυνο και ειδικά εσύ Λίζα.Βλέπεις ο θείος σου δεν ήταν και ιδιαίτερα χαρούμενος όταν έμαθε ότι η μισητή του ανιψιά, ανακάλυψε την αλήθεια και τώρα μαθητεύει στην σχολή μαγείας των τεσσάρων στοιχείων, και έτσι  μας κύρηξε πόλεμο»Δεν μπορούσα να το διανοηθώ.Ο ίδιος μου ο θείος,το αίμα μου να θέλει να με σκοτώσει και για να με τιμωρίσει που γεννήθηκα, θέλει να σκοτώσει και όλους τους υπόλοιπους μάγους της ηλικίας μου.Είμαι η αιτία της καταστροφής ολόκληρου του μαγικού και υπερφυσικού κόσμου.Ξαφνικά τα δάκρυα άρχιζαν να χύνονται σαν χείμαρρος στα χλωμά πλέον μάγουλα μου.Για άλλη μια φορά έδειχνα στον Άλεξ το πόσο αδύναμη και ευάλωτη ήμουν.Σωριάστηκα στο πάτωμα του μπαλκονιού,στου οποίου βρισκόμασταν και συνέχισα να κλαίω με αναφιλητά ,όταν ένιωσα ένα ζευγάρι ζεστά, στιβαρά χέρια να με σηκώνουν και να με τοποθετούν πάνω σε ένα γυμνασμένο στήθος.

Σοκαρισμένη σήκωσα τα μάτια μου που τόση ώρα κοιτούσαν κάτω για να αντικρίσω τα πράσινα δικά του.Ένα κύμα ηλεκτρισμού με διαπέρασε κάνοντας με να ανατριχιάσω.Γιατί αυτή την επίδραση είχε πάνω μου και καλό θα ήταν να αρχίσω να το αποδέχομαι.Πιο το νόημα να το αρνούμαι;Τα δάκρυα μου πάγωσαν,κοκάλωσαν και έμειναν στην θέση τους.Το μόνο που ακούγονταν ήταν οι καυτές ανάσες που παίρναμε.Πριν το καταλάβω τα ζεστά χείλη του σφράγισαν τα δικά μου δημιουργώντας μου για ακόμη μία φορά την αίσθηση της ολοκλήρωσης.Ένιωθα λες και οι ψυχές μας ήτανε ενωμένες σαν μία.Ένιωθα τα δέντρα μέσα του που προσπαθούσαν με τα μακριά κλαδιά τους να φτάσουν έστω και μια σταγόνα της πηγής μου.Η φωτιά μέσα μου για πρώτη φορά δεν προσπάθησε να καταστρέψει τον ψυχικό του κόσμο αλλά φώτισε μέχρι και την πιο σκοτεινή πλευρά της καρδιάς του.Ζέστανε τα δύο μας σώματα σαν να ήτανε φτιαγμένα να είναι το ένα κολλημένο με το άλλο.

Εκεί που φιλιόμασταν ακούστηκαν φωνές από την αίθουσα μέσα ,που γινόταν ο χορός.Τα τζάμια άρχισαν να σπάνε το ένα μετά το άλλο σκορπίζοντας  παντού γυαλιά στον χώρο.Ένα τεράστιο κομμάτι γυαλί ερχόταν  με ταχύτητα καταπάνω μου με προορισμό το στήθος μου ,αλλά την τελευταία στιγμή ο Άλεξ έκανε ένα μαγικό και εμφανίστηκε  από το πουθενά ένα μεγάλο τείχος από κλαδιά,και απέκρουσε με επιτυχία του γυαλί.

“Τα κορίτσια”σκέφτηκα.Τα είχα αφήσει στην πίστα του χορού μαζί με τους συνοδούς τους.Ίσως να κινδυνεύουν.Χωρίς να το σκεφτώ όρμησα στην αίθουσα χορού και μέσα στο χάος που επικρατούσε άρχισα να τις ψάχνω.Ο χώρος είχε καταληφθεί από τα ίδια πράσινα τέρατα που είχα συναντήσει δύο φορές μέχρι τώρα.Κατέστρεφαν τα πάντα και έσπερναν τον πανικό έχοντας αυτό το χαιρεκακο ύφος χαραγμένο στα άθλια πρόσωπα τους.Μια αρκετά μεγάλη ομάδα μαθητών προσπαθούσε να τους αποκρούσει με τις δυνάμεις τους ανεπιτυχώς, αφού τα τέρατα το μόνο που έκαναν ήταν να νευριάζουν και μετά να τους επιτίθονται με μαύρη μαγεία.Εκεί που ετοιμαζόμουν να τους επιτεθώ ένιωσα κάποιον να μου  πιάνει απότομα το χέρι....

Αυτό ήταν το κεφάλαιο 15!😃

Πώς σας φάνηκε;💞

Σας άρεσε η ρομαντική σκηνή μεταξύ του Άλεξ και της Λίζας ή θέλετε μόνο Λίαμ και Λίζα moments;😂

Τι έχετε να πείτε για την ανακάλυψη του Άλεξ;

Ποιος λέτε να προκάλεσε την επίθεση;

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο...

Φιλάκια 💋💋💋