«Να πας»της είπα και πήγα να φύγω αλλά με τράβηξε πάλι πίσω.«Όχι,μαζί θα πάμε»είπε πεισματικά.

«Κάμι ξέρεις ότι όλα αυτά για μένα είναι καινούργια και ακόμα χρειάζομαι χρόνο για να προσαρμοστώ, λυπάμαι αλλά δεν νιώθω έτοιμη να πάω στο χορό»της είπα με απόλυτη ειλικρίνεια.Η αλήθεια ήταν ότι όλα μου ήρθαν πολύ ξαφνικά.Ο Άλεξ,η ανησυχία της γιαγιάς μου,η αποκάλυψη του μυστικού,το καταφύγιο,ο θείος μου και οι μαγικές δυνάμεις που δεν ήξερα ότι είχα και για αυτό τον λόγο δεν έχω όρεξη για χορούς και διασκεδάσεις.

«Σε παρακαλώ Λίζα,τι θα κάνω μόνη μου σε ένα δωμάτιο γεμάτο ξένους;»με παρακάλεσε απελπισμένα.

«Κάμι, εγώ....»προσπάθησα να αρνηθώ αλλά με κοίταξε με αυτά τα κουταβίσια μάτια που δεν μπορούσα να της αντισταθώ«Ουφ»ξεφύσιξα ηττημένη «Εντάξει,θα έρθω μαζί σου, ευχαριστημένη;»της είπα χαμογελώντας και εκείνη μόνο που δεν πέταξε από την χαρά της.

«Εννοείται»είπε και τότε την πλησίασε το αγόρι από πριν για να της πει κάτι.Δεν ήθελα να τους ενοχλήσω έτσι πήγα να ψάξω το νέο μου δωμάτιο.

Καθώς έφευγα πρόσεξα σε ενα απομονωμένο τραπέζι τον Άλεξ να φιλιέται για ακόμα μια φορά με την Άβα.Με μιας όλη η θετική ενέργεια που είχα μετατράπηκε σε απόλυτο θυμό.Για λίγο η ματιές μας κλειδώθηκαν και μου φάνηκε ότι τον είδα να μου χαμογελάει πονηρά μέσα από το φιλί του αλλά μάλλον θα μου φάνηκε.Έφυγα γρήγορα νευριασμένα από εκεί και κατευθύνθηκα προς την πτέρυγα της φωτιάς όπου ήταν και το δωμάτιο μου.Άνοιξα τη πόρτα και είδα το ίδιο κοκκινομάλλικο κορίτσι που μιλούσα στην ώρα του βραδινού.

«Γεια σου Λίζα»με υποδέχτηκε με ένα ζεστό χαμόγελο και μου έκανε χώρο στο κρεβάτι της για να καθίσω.

«Γεια...»της είπα κάπως πιο ντροπαλά και αόριστα από ότι ήθελα.Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να με ξέρουν όλοι και εγώ να μην ξέρω κανέναν.

«Πάιπερ»είπε και την κοίταξα ερωτιματικά «Το όνομα μου είναι Πάιπερ»της χαμογέλασα και πήγα να καθίσω δίπλα της.

Μιλούσαμε όλο το βράδυ για διάφορα θέματα.Μου είπε ότι είναι μοναχοπαίδι σαν και εμένα και ότι η μητέρα της έχει πεθάνει.Για τον πατέρα της δεν μου είπε πολλά,μόνο ότι είναι πολύ αυστηρός, έτσι δεν την πίεσα για κάτι περισσότερο.Με την Πάιπερ για έναν περίεργο λόγο, ένιωσα λες και την ήξερα χρόνια.Σαν να ήταν η χαμένη μου αδερφή και τώρα την βρήκα.Δεν ξέρω γιατί αλλά είχα ένα προαίσθημα ότι από κάπου την ήξερα αλλά το έδιωξα αμέσως και συνέχισα να της μιλάω.Έπειτα η συζήτηση πήγε στο χορό και τότε θυμήθηκα ότι δεν είχα σύνοδο.Ευτυχώς δεν είχε ούτε και εκείνη οπότε αποφασίσαμε να πάμε μαζί.Αφού μιλήσαμε λίγο ακόμα αποφασίσαμε να κοιμηθούμε και αφού καληνυχτίσαμε η μία την άλλη αφεθήκαμε στην γλυκιά αίσθηση του ύπνου.

Το επόμενο πρωί ξυπνήσα από τον ενοχλητικό ήχο του ξυπνητηριού.Νυσταγμένη πέταξα τα σκεπάσματα από πάνω μου και κοίταξα την ώρα.Με τρόμο ανακάλυψα ότι είχα ήδη αργήσει για την τάξη.Πετάχτηκα αμέσως από το κρεβάτι και άρχισα να ντύνομαι σε χρόνο ρεκόρ.Έπειτα άρχισα να τρέχω στους διαδρόμους με το πρόγραμμα των μαθημάτων στο ένα μου χέρι και με τα βιβλία μου στο άλλο, ψάχνοντας την αίθουσα της ιστορίας.

«Που πας με τόση βιασύνη;»άκουσα μια πολύ γνωστή φωνή να με ρωτάει.Γύρισα και είδα τον Λίαμ να είναι στηριγμένος στον τοίχο δίπλα μου.Πάνω στον πανικό μου ούτε που τον είδα που στεκόταν εκεί πέρα.

Ήταν πολύ όμορφος σήμερα.Φορούσε ένα ωραίο γκρι κοντομάνικο μπλουζάκι, σεταρισμένο με ένα γκρι σκισμένο παντελόνι ενώ τα μαλλιά του τα είχε αφήσει στο ατημέλητο φυσικό τους χτένισμα.

«Πηγαίνω για το μάθημα της πρώτης ώρας, αλλά χάθηκα στον δρόμο και δεν μπορώ να βρω την αίθουσα μου»του απάντησα ειλικρινά και ντροπιασμένα.

«Δώσε μου το πρόγραμμα σου να δω»είπε και πήρε το χαρτί από το χέρι μου«Είσαι στην αίθουσα α12.Έλα θα σε πάω εγώ,δεν έχω μάθημα για πρώτη ώρα»με τράβηξε από το χέρι ευγενικά και με οδήγησε προς την σωστή κατεύθυνση.Προσφέρθηκε μάλιστα να μου κουβαλήσει και τα βιβλία μου.Τι καλός που είναι ο Λίαμ.Μακάρι να ήταν έτσι και ο Άλεξ αλλά αυτός το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να φιλάει τη Άβα.

Οι σκέψεις μου διακόπτηκαν όταν φτάσαμε μπροστά από την πόρτα της αίθουσας της ιστορίας.

«Ευχαριστώ»του είπα γλυκά και πήγα να φύγω αλλά εκείνος με σταμάτησε.

«Λίζα πριν φύγεις ήθελα να σε ρωτήσω κάτι»είπε και για πρώτη φορά διέκρινα μια ανησυχία στην φωνή του,σαν να ήταν ανχωμένος για κάτι.

«Ναι πες μου»του είπα περίεργη για το τι θα ακούσω.

«Φαντάζομαι το ξέρεις ότι το βράδυ είναι ο σχολικός χορός,σωστά;»ρώτησε ντροπαλά.

«Εμ...ναι»δυσκολευόμουν να καταλάβω τι ήθελε να με ρωτήσει.

Ξεφύσιξε μια φορά και είπε πολύ γρήγορα αλλά καθαρά ώστε να καταλάβω«Θα ήθελες να με συνοδέψεις στον χορό;»

Μου ήρθε τόσο ξαφνικό όλο αυτό που δεν ήξερα τι να απαντήσω «Ναι,θα το ήθελα»του απάντησα τελικά με ένα πλατύ χαμόγελο και χωρίς να πω κάτι άλλο μπήκα στην τάξη.

«Δεσποινίς Γκρέυ θα προτιμούσα να ερχόσασταν από την αρχή του μαθήματος μου,όπως όλα τα παιδιά άλλωστε και όχι κατά την διάρκεια του»Μου είπε αυστηρά μια καθηγήτρια ,που στην συνέχεια έμαθα πως είναι η κυρία Πίτερσον και κάθισα σε μια κενή θέση δίπλα από το παράθυρο ,αφού τα κορίτσια είχαν βρει ήδη διπλανούς.

Μετά από αρκετές ,βαρετές διδακτικές ώρες έφτασε το απόγευμα.Κάλεσα την Κάμι στο δωμάτιο μου και μαζί με την Πάιπερ αρχίσαμε όλες να ετοιμαζόμαστε για το βράδυ.Έπειτα από πολλή ώρα, δείχναμε όλες πανέμορφες με τα κομψά βραδινά μας φορέματα,τους ψηλούς μας κότσους και τα απλά μακιγιάζ μας.

Εκεί που ψεκαζόμασταν με το άρωμα βανίλιας της Κάμι,ακούσαμε χτύπους από την πόρτα.

«Ήρθαν τα αγόρια!»φώναξε η Κάμι και έτρεξε να ανοίξει την πόρτα ενώ εγώ και η Πάιπερ είχαμε πέσει κάτω από τα γέλια.Σε λίγο τρία πανέμορφα αγόρια είχανε μπει στο δωμάτιο μας έτοιμοι να μας συνοδέψουν.Ο Λίαμ,ο Μπράιαν,ο συνοδός της Κάμι και ο άγνωστος συνοδός της Πάιπερ έδειχναν πολύ κομψοί στα κουστούμια τους.

«Πάμε;»ρώτησε ο Λίαμ και με πήρε από το χέρι ενώ εγώ του ένευσα θετικά.

Η αίθουσα που γίνονταν ο χορός ήταν αρκετά ευρύχωρη.Διακοσμημένη με πολλά γαλάζια, αναμμένα φωτάκια ενώ στο κέντρο της υπήρχε μια τεράστια, στριφογυριστή ντισκομπάλα.Ήταν γεμάτη από παιδιά.Αγόρια-κορίτσια ήταν ντυμένοι τους όλοι σαν βασιλείς.Εκεί που μιλούσα με τους φίλους μου ,το βλέμμα μου έπιασε το θυμωμένο βλέμμα του Άλεξ ενώ τα χείλη του προσπαθούσαν κάτι να μου πουν αλλά μάταια.Δεν μπορούσα να καταλάβω λόγω της απόστασης στην οποία βρισκόμασταν.Τελικά αποφάσισα να τον συναντήσω και να μάθω επιτέλους τι θέλει από μένα.

«Που πας;»με ρώτησε περίεργη η Πάιπερ.

«Έχω μια δουλειά»για κάποιο λόγο δεν της είπα την αλήθεια «Επιστρέφω σε λίγο» της είπα και έφυγα.

Μόλις έφτασα κοντά στον Άλεξ μου έπιασε απότομα το μπράτσο και μου είπε «Πρέπει να μιλήσουμε».

Αυτό ήταν το κεφάλαιο 14!😃

Έγραψα 1100 λέξεις!😱😃

Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Τι έχετε να πείτε για την Πάιπερ;

Είστε #teamLiam η #teamAlex;😏💞

Τι να θέλει άραγε να της πει ο Άλεξ;😏🤷

Μέχρι την επόμενη φορά....

Φιλάκια 💋💋💋

(Στην φωτογραφία η Πάιπερ 💞)