Άνοιξα την πόρτα αλλά προς μεγάλης μου απογοήτευσης δεν είδα κανέναν.Άρχισα να περπατάω προς το κέντρο του δωματίου για να βρεθώ αντιμέτωπη με δύο τεράστια κρεβάτια.Ήταν και τα δύο καλυμμένα με άσπρα μεταξωτά παπλώματα και στην άκρη των κρεβατιών αγνό φαίνονταν κάτω από τα παπλώματα,οι άσπρες μαξιλαροθήκες των μαξιλαριών.Το δωμάτιο ήταν αρκετά ευρύχωρο και ζεστό.Ήταν βαμμένο κατάλευκο όπως και τα έπιπλά του.Τα πάντα στο δωμάτιο ήταν λευκά.Ίσως επειδή μένουμε στην πτέρυγα των ουδέτερων...δεν ξέρω.Τότε άκουσα κάτι γυναικεία ουρλιαχτά από το μπάνιο.Τρομαγμένη έτρεξα ως το μπάνιο.Άνοιξα την πόρτα και το θέαμα μπροστά μου με έκανε να σκάσω στα γέλια.Ήτανε ένα κορίτσι,στην ηλικία μου λογικά,με κοντά,ξανθά μαλλιά γκριζογάλανα μάτια.Δεν ήταν πολύ ψηλή αλλά είχε υπέροχο,γυμνασμένο σώμα που την έκανε να μοιάζει με νεράιδα.Ήτανε πεσμένη στο πάτωμα ενώ υπήρχαν νερά παντού,λογικά προέρχονταν από την βρύση,περριτό να πω ότι όλο το μπάνιο ήταν λευκό και παρακαλούσε να έρθει κάποιος να βοηθήσει.Πήγα αμέσως προς την βρύση και προσπάθησα να την κλείσω όμως είχε φρακάρει.Τότε κοίταξα για μια στιγμή το νερό.Ένιωσα σαν να μπορούσα να επικοινωνίσω μαζί του.Ασυναίσθητα άρχισα να μιλάω σε μια παράξενη γλώσσα στο νερό.

«σελίμ νικάρ γι διόρ,ελ περτού ας μαλίν θερ λον,τας μαχού ιλ φυγ ους ιν»άρχισα να λέω κοιτώντας το νερό έντονα και προς μεγάλη μου έκπληξη το νερό μετατράπηκε σε μία μεγάλη μάζα νερού,έφτασε στο ύψος μου,κούνησε καταφατικά το κεφάλι που είχε σχηματιστεί και έπειτα χάθηκε στον υπόνομο.

«Ουάου»είπε το κορίτσι από πρίν.Προς στιγμήν είχα ξεχάσει και την ύπαρξη της.«Αυτό ήταν τέλειο! Πώς το έκανες;»με ρώτησε αλλά εγώ έτσι ζαλιαμένη όπως ήμουν κούνησα αρνητικά το κεφάλι και προσπάθησα να παραμείνω όρθια.Μάταια όμως.Τα μάτια μου έκλειναν όλο και πιο πολύ καθώς περνούσαν τα δευτερόλεπτα μέχρι που η κούραση και η ζαλάδα με νίκησε,νανουρίζοντάς με σε έναν γλυκό ύπνο.

«Λίζα ξύπνα»άκουσα μια γλυκιά φωνούλα να με παρακαλεί να ξυπνήσω.

Άνοιξα τα μάτια και είδα την νέα μου συγκάτοικο να με κοιτάει εμφανώς ανήσυχη με αυτά τα υπέροχα, γκριζογάλανα μάτια της.

«Ουφ.... ευτυχώς είσαι καλά»είπε ανακουφισμένη«δεν φαντάζεσαι πόσο ανησύχησα»μου είπε όλο παράπονο και με βοήθησε να σηκωθώ«Καλέ...»έκανε μια ξαφνική παύση και εγώ την κοίταξα ερωτιματικά «Δεν συστηθήκαμε....καλά....εγώ ξέρω πως σε λένε αλλά εσύ όχι»είπε κάπως αμήχανα και ντροπαλά.

«Δίκιο εχεις»με τα γεγονότα προηγουμένως ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό να την ρωτήσω πως την λένε.

«Καμίλα»μου λέει με ένα χαμόγελο στα χείλη και μου δίνει το χέρι της«αλλά μπορείς να με φωνάζεις Κάμι»το προτιμώ,είναι πιο σύντομο και γλυκό, ακριβώς όπως αυτή.

«Λίζα»της λέω και πάω να της δώσω το χέρι μου αλλά με προλαβαίνει και με ρίχνει στην αγκαλιά της σφίγγοντάς με λες και θα φύγω.

«Χαίρομαι τόσο που σε γνωρίζω Λίζα.Εμείς οι δύο είναι σίγουρη θα γίνουμε οι καλύτερες φίλες»είπε και δεν μπόρεσα παρά να χαμογελάσω και να την αγκαλιάσω και εγώ.

Την υπόλοιπη μέρα την πέρασα συζητώντας και κουτσομπολεύοντας με την Κάμι ώσπου ήρθε η ώρα του βραδινού.Επειδή δεν ήξερα πως να πάω στην τραπεζαρία,η Κάμι με βοήθησε οδηγώντας με μέχρι εκεί και μάλιστα απαρνήθηκε την παρέα της για να περάσει περισσότερο χρόνο μαζί μου.

«Σίγουρα δεν θες να πας με τους φίλους σου;θα είμαι εντάξει μόνη μου»Την ρώτησα αλλά εκείνη έγνεψε αρνητικά «Είναι εντάξει,έτσι και αλλιώς είναι όλοι τους φίλοι του αδερφού μου και μου συμπεριφέρονται λες και είμαι μωρό επειδή είμαι μικρότερη τους»απάντησε βαριεστημένα και με έσυρε ως τα τραπέζια για να βρούμε θέσεις.Τελικά βρίκαμε δύο απομονωμένες θέσεις στην άκρη του τεράστιου τραπεζιού για τους ουδέτερους και μαντέψτε τι χρώμα ήταν το τραπέζι....

ΆΣΠΡΟ!

Λίγο πρίν μας φέρουν τα φαγητά,έτσι όπως μιλούσαμε με την Κάμι,είδα με την άκρη του ματιού μου,στο πράσινο τραπέζι δίπλα μας τον Άλεξ να κάθεται δίπλα από μια πανέμορφη κοπέλα με όμπρε,πράσινα μαλλιά και να την φιλάει παθιασμένα.Εκείνη την στιγμή το μυαλό μου θόλωσε και άρχισα να έχω περίεργες,πρωτόγνωρες ενοχλήσεις στο στομάχι μου χωρίς να ξέρω το γιατί.Η Κάμι με είδε να τον κοιτάω και με κοίταξε συμπονετικά.

«Από ότι κατάλαβα έχεις γνωρίσει τον Άλεξ Γουάιτ αλλά απ' ότι κατάλαβα δεν ξέρεις την κοπέλα δίπλα του»είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο «Λίζα επίστρεψε μου να σου γνωρίσω την Άβα Κλάρκ ή αλλιώς την queen bee του σχολείου μας»είπε και έμεινα να την κοιτάω σοκαρισμένη «Σε προϊδοποιώ Λίζα,μην κάνεις κάτι που θα την ενοχλήσει γιατί θα γίνει ο εφιάλτης σου στο σχολείο»πρόσθεσε σοβαρά αλλά πριν προλάβω να της απαντήσω είρθε στην τραπεζαρία η διευθύντρια Αλέκγρα και με μιας όλες οι φωνές που ακούγονταν σώπασαν.

«Αγαπητά μου παιδιά καλώς ήρθατε και φέτος για άλλη μια μαγική σχολική χρονιά  στο καταφύγιο Ελεμένταλς.Φέτος θα είναι ακόμη πιο μαγική από την προηγούμενη καθώς έχουμε καινούργια πρόσωπα στην σχολή, να μας δείξουν το μαγικό τους ταλέντο και να μπουν στους οίκους των τεσσάρων στοιχείων που ανήκουν»άχισε την ομιλία της κοιτώντας φευγαλέα εμένα«Όσον αναφορά τους ουδέτερους,αύριο είναι το τέστ δυνάμεων οπότε προετοιμαστείτε καλά.Καλό σας βράδυ και τα λέμε αύριο»αυτά ήταν τα τελευταία της λόγια και έφυγε από την αίθουσα αφήνοντας χαμένη στις σκέψεις μου.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο 9💞💞

Μεγαλούτσικο ε;😂

Πώς σας φάνηκε η Κάμι;

Πώς άραγε διέταξε η Λίζα το νερό να γυρίσει εκεί που ήταν;

Τι έχετε να πείτε για τον Άλεξ;

Μέχρι την επόμενη φορά...

Φιλάκια 💋💋💋

(Στην φωτογραφία η Καμίλα)