Μόλις πάτησα στο κέντρο του κύκλου ένιωσα την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου.Η όρασή μου άρχισε σταδιακά να χάνεται.Ένιωθα πώς έπεφτα στο κενό μα δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να το σταματήσω έτσι έκλεισα τα μάτια και περίμενα.Περίμενα την τελική πτώση που δεν άργησε να έρθει.Προς μεγάλη μου έκπληξη δεν πόνεσα αν και έπεσα σε τραχύ έδαφος.Σηκώθηκα προσεχτικά και κοίταξα για τυχόν μελανιές αλλά τίποτα.Σαν να μην έπεσα ποτέ.«Η μαγική πύλη θα φταίει για αυτό μάλλον»σκέφτηκα δυνατά και συνέχισα να παρατηρώ το περιβάλλον γύρω μου.

Τα πάντα γύρω μου θύμιζαν μια αρχαία πολιτεία η οποία με το πέρασμα των χρόνων ερημώθηκε και καλύφτηκε με ζεστή,πυκνή,χρυσαφί άμμο.Όπου και αν κοιτούσα έβλεπα ετοιμόρροπα κτίρια, μισοβυθισμένα στην άμμο ή μισοκαμμένα και χωρισμένα στα δύο.Άλλα λευκά,άλλα κίτρινα από την πολυκαιρία και άλλα μαύρα από τις στάχτες.

Ο καιρός ήταν μουντός.Τα γκρίζα σύννεφα δημιουργούσαν μια πιο καταθλιπτική ατμόσφαιρα σκοτεινιάζοντας τον ουρανό,θυμίζοντάς μου τον λόγο που βρίσκομαι εδώ.

Ένα απαλό αεράκι με διαπέρασε κάνοντας με να ανατριχιάσω.Ευτυχώς που φορούσα την πιο ζεστή μπλούζα που είχα αλλιώς θα είχα ψοφήσει από το κρύο.Ξαφνικά άκουσα ένα ουρλιαχτό το οποίο διαδέχτηκε ένα δεύτερο και έπειτα ένα τρίτο.Άρχισα να τρέχω τρομοκρατημένη προς μία κατεύθυνση που οδηγούσε στο σκοτεινό δάσος.Έτρεχα χωρίς σταματημό.Δεν κοίταξα πίσω μου ούτε μια φορά από τον φόβο μου.Το μόνο που ακούγονταν ήταν τα ουρλιαχτά του τέρατος και οι κοφτές ανάσες που έπαιρνα από την κούραση.

Την ώρα που έτρεχα δεν είδα τον πεσμένο κορμό στο έδαφος με αποτέλεσμα να σκοντάψω πάνω του και να πέσω κάτω.Ένας οξύς πόνος διαπέρασε το δεξί πόδι μου.Με γρήγορες κινήσεις σήκωσα το παντελόνι μου μέχρι το γόνατο για να έρθω αντιμέτωπη με τρία μεγάλα κοψίματα.Τα δύο πρώτα βρίσκονταν στο καλάμι μου ενώ το τρίτο διακοσμούσε με αίματα το γόνατο μου.Ο πόνος ήταν τόσο φρικτός που δεν σταματούσε με τίποτα αλλά εγώ ήξερα ότι έπρεπε να συνεχίσω αλλιώς....θα γινόμουνα τροφή για το τέρας.

Τα ουρλιαχτά επιδεινώθηκαν το ίδιο και ο πόνος, παρόλαυτα σηκώθηκα από το έδαφος και άρχισα να τρέχω.
Γύρισα ελαφρώς πίσω το κεφάλι μου για να δω αν με ακολουθεί και το είδα.

Το ίδιο πράσινο τέρας που μου είχε επιτεθεί την ημέρα που γνώρισα τον Άλεξ.Εκείνη την ημέρα δεν το πρόσεξα καλά πάνω στην ταραχή μου αλλά τώρα μπορώ να διακρίνω πεντακάθαρα κάθε λεπτομέρεια του.Είναι πελώριο,γεμάτο ζάρες και ουλές ενώ στο κεφάλι του έχει δύο μυτερά, καφέ κέρατα.Τα μάτια του είναι τα πιο ασυνήθιστα.Είναι τρία αντί για ένα στο χρώμα του κεχριμπαριού ενώ οι κόρες τους είναι κατάμαυρες.

Γύρισα πάλι το κεφάλι μπροστά για να έρθω πρόσωπο με πρόσωπο με έναν γιγάντιο,πέτρινο τοίχο.Μάλλον αυτά είναι τα σύνορα της διάστασης που με έστειλαν σκέφτηκα πανικόβλητη.Δεν είχα χρόνο να σκεφτώ για ένα σχέδιο διαφυγής αλλά πριν προλάβω να κάνω κάτι ένιωσα δύο τεράστια χέρια να με συκώνουν στον ουρανό και να με πηγαίνουν δεξιά-αριστερά,ώσπου τελικά με πέταξαν με δύναμη σε έναν κορμό δέντρου.

Το σώμα μου πονούσε φρικτά και η όραση μου γινόταν θολή αλλά δεν το έβαζα κάτω.Προσπαθούσα μάταια να σηκωθώ αλλά ξανά έπεφτα με φόρα στο κρύο χώμα.Το τέρας άρχισε να με πλησιάζει απειλητικά και έκανε κίνηση για να με χτυπήσει.Έκλεισα τα μάτια και έβγαλα μια κραυγή φόβου.Ο φόβος όμως αυτός μετατράπηκε σε μίσος και σε θέληση.Θέληση για την ζωή.Τότε ένιωσα όλο το σώμα μου να τρέμει.Μια λάμψη με περιέβαλλε ενώ ένιωσα την βαρύτητα να χάνεται με αποτέλεσμα να πηγαίνω όλο και πιο ψηλά,σε σημείο που το τέρας από κάτω μου έμοιαζε με έναν ασήμαντο νάνο.Έβγαλα άλλη μια κραυγή και με τα χέρια μου δημιούργησα μια μπάλα φωτιάς που την εκτόξευσα πάνω στο τέρας.Σε λίγα δευτερόλεπτα όλη έκταση μπροστά μου,μαζί και το τέρας τυλίγονταν στις φλόγες.Δεν έμεινε τίποτα να μου θυμίζει αυτήν την αισχρή παρουσία παρά μόνο στάχτες.

Ήμουν ακόμα αιωρημένη ψηλά στον ουρανό με αποτέλεσμα να βλέπω το φρικτό θέαμα που προκάλεσα.Καυτά δάκρυα απειλούσαν τα μάτια μου από τις τύψεις αλλά δεν τα άφησα να κυλήσουν.Κάπου μέσα μου ήξερα τι να κάνω.

Έκλεισα σφικτά τα μάτια μου και σκέφτηκα τις δροσερές στάλες της βροχής να πέφτουν απαλά στο γεμάτο φλόγες έδαφος.Διοχέτευσα όλη την ενέργεια μου στην σκέψη αυτή και τότε ένιωσα μια περίεργη υγροτητα στα χέρια μου.Άνοιξα διστακτικά τα μάτια μου για να δώ μια μάζα νερού να προεκτείνεται από τις παλάμες μου και να φτάνει μέχρι το καμμένο έδαφος ποτίζοντας το και σβήνοντας κάθε μικρή ή μεγάλη απειλητική φλογίτσα.

Αφού έσβησα και την τελευταία σπίθα φωτιάς, έπεσα λιπόθυμη από την κούραση στο έδαφος και σφράγισα τα μάτια μου, αφήνοντας με στην αγκαλιά του Μορφέα.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο 11😃

Πώς σας φάνηκε;💞

Είχε πολύ δράση ε;😂

Τι έχετε να πείτε για τις δυνάμεις τις Λίζας;

Το πράσινο τέρας εμφανίστηκε ξανά!

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο....

Φιλάκια 💋💋💋