Mijn ogen schieten vermoeid open. Ondanks de vreselijke gebeurtenissen van gisteren, was ik snel in slaap gevallen. Mijn hele lichaam is energieloos en mijn arm steekt als ik er teveel aan denk, maar toch ben ik trots op mezelf. Als ik mezelf vergelijk met het meisje wie ik was toen ik hier aankwam, ben ik mentaal zo veel sterker geworden. Ik zou bezwijken onder de gebeurtenissen van gisteren, als ik haar mentaliteit nog had.

Want ik verwijt het mezelf. Dat Jasper en Brad gewond zijn. Dat Joshua dood is. Niemand is veilig in mijn buurt, als Peter er niet bij is. Ik had het moeten weten, ik had niet zo zelfzuchtig moeten zijn. Ik had dat bos niet zo graag in moeten willen. Ik had de gevaren onder ogen moeten zien.

Ik veeg mijn haar iets uit mijn ogen. Mijn korte kapsel was leuk, maar toch laat ik het weer een stukje terug groeien. Niet zo lang als eerder, maar ook niet meer zo kort.

Ongeduldig wordt er opnieuw op de deur geklopt. Ik besef me dat dat het geluid was waardoor ik wakker schrok.

Mijn ogen draaien een rondje wanneer ik bereken dat het maar één persoon kan zijn: Peter.

Niemand komt echt naar mijn hut, behalve Jasper en heel af en toe Peter. Maar Jasper zou naar binnen gesneakt zijn en mij op het hoofd slaan met een kussen of net zolang op mijn bed springen tot ik semi-geïrriteerd uit bed rol.

Maar nee, geen vrolijke Jasper vanochtend. Niet dat ik vrolijk wil zijn of dat iemand vrolijk is vandaag. Bovendien, ik ben flink pissig op Peter en wil hem absoluut niet zien. Dit vroege tijdstip maakt het nog erger. Terwijl ik mijn kussen in mijn gezicht druk, laat ik hem weten: "Ik slaap nog!", wat er gesmoord uit komt.

Ik snap dat het voor hem zwaar is, Joshua's dood, maar dat is het ook voor mij. Ik hield me groot voor hem, nam de leiding, zorgde ervoor dat hij vrijuit kon huilen, zonder zich zorgen te maken dat de jongens een beeld van "zwakte" van hem kregen, en heb de meeste van mijn tranen opgehouden zodat hij iemand had om op te steunen. Maar toen hij gewoon wegliep en me negeerde zoals hij deed... Bekijk het. Het is te vaak gebeurt. Hij kan de pot op.

De deur gaat krakend open en ik smijt mijn kussen naar de deur, als teken dat hij niet welkom is. Ik duik weg onder mijn deken, zodat ik hem niet aan hoef te kijken.

Toen hij gisteravond wegliep, liet hij me té opgepropt achter. Ik was op de grond gezakt en had een mentale instorting gekregen, ter plekke. Ik was er niet trots op en gaf, deels onterecht, deels volledig terecht, Peter de schuld.

Eikel.

De jongens die nog op waren en er getuige van waren, waren wel heel lief en lieten me bij hun zitten om te luisteren naar hun verhalen. Uiteindelijk ging ik niet met het toppunt van zware gevoelens naar bed. De jongens waren mijn held gister. Peter niet.

Ik hoor voetstappen voor mijn bed stoppen en voor even hoor ik niks. Koppig blijf ik onder mijn warme deken. Hij moet niet denken dat ik nog een stap ga ondernemen om een vriendschap tussen ons op te bouwen, als hij steeds opnieuw dit soort dingen uithaalt.

Dan hoor ik een diepe, wat mij betreft iets te overdreven zucht van Peter. "Elizabeth? Het spijt me, oké?"

Een verontschuldiging van Peter Pan? Bel de krant, denk ik sarcastisch. Helaas weet ik ook dat ik blij ben dat hij het doet.

"Ik had niet mogen af reageren op jou. Het was gewoon allemaal wat te veel. Je weet wel, gewonden, jij, Joshua..." Zijn stem breekt en even blijft hij stil. Onder mijn deken begin ik medelijden met hem te krijgen. "Ik kon het er gewoon niet bij hebben, toen ik het doorkreeg, nadat je me die dingen vertelde."

Ik trek de dekens weg, zodat mijn ogen er net boven uit spieken. Peter zit gehurkt voor mijn bed, precies op ooghoogte voor mij. "Wat kreeg je door?"

Peter glimlacht en doet alsof ik heel vervelend aan het doen ben. "Dan luister je wel, hé? Geen 'dankjewel voor je verontschuldiging, ik accepteer het', maar alleen doen alsof je me hoort wanneer je nieuwsgierig wordt."

Met een zucht verstop ik me weer onder de deken. "Geef die kussen eens aan, deze keer zal ik niet missen."

Een zacht gegrinnik klinkt van buiten mijn warme fort. Het sterft weg als er geen beweging komt in de deken en het blijft even stil. "Echt, ik meen het, El. Het spijt me."

Ik steek mijn gehele hoofd boven de dekens. "Je verdient het niet. Maar als je het per se wil horen, prima. Ik vergeef je." zeg ik, nog steeds niet al te blij.

Maar Peter barst uit in een oprechte glimlach. Daardoor kan ik niet veel meer doen dan ook glimlachen. Lichtelijk. Niet al te breed. "Nog één keer zo'n stunt als deze en het is je laatste die je uit kan halen bij mij." voeg ik er serieus aan toe.

Hij knikt hevig. "Oké, dat gedaan te hebben, durf ik je eindelijk te vragen."

Mijn ogen vergroten. Zit er nog wat achter dit vroege - hij leert het nooit - bezoek?

"Wil je met mij mee op... verkenning?"

Verkenning? Als in buiten het kamp? Ik frons mijn wenkbrauwen. "En de jongens hier achter laten? Wat als Tinkerbell terug komt?"

Peter lacht alleen maar. "Geen zorgen, dat is geregeld."

Even denk ik er over na, maar lang heb ik vanzelfsprekend niet nodig. Ik knik.

-

Nog korter hoofdstukje dan vorige keer! Maar het is een goede afsluiting voor een hoofdstuk en ik wou zo snel mogelijk weer posten, omdat ik dat al twee weken niet meer gedaan heb! Sorry! Ik heb nu vakantie dus als het goed is kan ik heel wat voorraad schrijven, en daarna hoop ik met regelmaat te gaan posten. Misschien doe ik wel een kerst special ;). Fijne vakantie allemaal!!

Liefss, Nadine