Peter

Ik heb gefaald.

Ik moest de wacht houden bij de toasts, ontbijt voor Elizabeth. Maar ik ben in slaap gevallen. De hele nacht ben ik wakker gebleven, echt, voor het geval ze iets nodig had. Ze sliep echter als een blok.

Het werd ochtend, toen begin middag, toen het kamp op gang kwam. Het was ongewoon laat voor ons, maar iedereen was doodop van de afgelopen dagen. Er werd ontbijt gemaakt. Elizabeth sliep nog. En nu ik ook.

Mijn hoofd hangt in mijn handen en mijn lichaam is stijf van de hele tijd in een stoel zitten, maar op dit moment kan ik er doorheen slapen. Niet dat ik ooit diep slaap.

"Je kunt vliegen." Hoor ik een schorre stem zeggen.

Mijn ogen schieten open en ik zie Elizabeth rechtop in het bed zitten. Haar haar zit door de war, ze is verre van schoon, maar ik ben blij haar zo te zien. Er ligt een gezonde blos op haar wangen en ze zit, rechtop. Nog steeds kijkt ze leeg uit haar ogen, maar het is iets beter dan gisteren.

Hoe lang is ze al wakker? Heeft ze me nodig gehad?

Ik bloos beschaamd, ik weet niet of alleen wakker worden wel goed was. 

Is ze wakker geschrokken? Of voelt ze zich juist bedreigd dat ik hier zit? Heeft Tinkerbell wat over mij gezegd?

"Uhm, ja." Duf sta ik op en reik haar een fles water. Zelf ga ik op de bedrand zitten. Ze deinst niet voor me terug, maar drinkt de fles in één keer leeg.

Dat is een goed teken, toch?

"Ik kan vliegen. We kunnen allemaal vliegen. We gebruiken het alleen bijna nooit." laat ik haar weten.

Met een hand veegt ze langs haar mond en geeft de fles terug. "Waarom niet?"

Ik haal mijn schouders op. "Het is niet erg praktisch. Het valt te veel op en het is extreem uitputtend. De meeste jongens kunnen niet langer dan één minuut achter elkaar vliegen."

"Nog steeds meer dan mij," mompelt ze.

Ik glimlach er voorzichtig om, niet wetend of ze het als grapje bedoelt. Ik zet de fles weg en pak van het kastje het dienblad met de toasts, samen met vers fruit, nootjes, extra brood en wat vis. Een maaltijd die door de jongens is klaargemaakt. Iedereen had zijn best gedaan het beste te verzamelen. "Hier, klaargemaakt door de jongens. Hoe, uhm, hoe voel je je?"

Elizabeth pakt het dienblad aan, maar houdt haar blik strak naar beneden gericht.

Zuchtend vervloek ik mezelf voor deze onnozele vraag. "Sorry. Dat had ik niet hoeven vragen. Het spijt me zo, Elizabeth. Het spijt me dat ik je dit heb aangedaan."

Ze fronst. "Het was niet jouw schuld." Ze trekt zich terug tegen het hoofdeinde aan. Verder van mij vandaan. "Toch? Hoe zou het jouw schuld kunnen zijn?"

Ik weet wat ze bedoelt. Wat ze eigenlijk vraagt; maakte jij er deel van uit? Was dit de bedoeling? Ik schud mijn hoofd. "Nee, ik bedoel..." ik bijt op de binnenkant van mijn onderlip. "Ik heb je het bos in laten gaan, met zo weinig bescherming. En ik had... Ik had zelf mee moeten gaan."

Ze ontspant zich weer.

Ik haal opgelucht adem.

Er klinkt gekraak en ze begint aan haar toasts. Ik ben blij dat ze eet. Jasper zei al dat ze die lekker vond. Ze steekt mij ook een broodje toe, maar ik glimlach en schudt nee. Ze moet nu vooral zo veel eten als ze kan. 

"Je kan me niet altijd beschermen, weet je. Tinkerbell," haar ogen schieten weg bij het zeggen van haar naam. "had dit gepland. Het was gebeurt. Of je me nou na drie weken het bos in liet, of drie jaar."

Ik knik zachtjes, maar geloof er niks van. Na drie jaar was dit heel anders verlopen. Misschien had ze het dan wel al ontdekt. Ook merk ik dat ze vragen heeft, dat ze wat heeft gehoord. Ze schuift onrustig heen en weer. Ik wacht rustig af. Ze heeft het recht vragen te stellen.

"Wat heeft Hook van Tinkerbell afgenomen?" is haar eerste vraag.

Ik kijk haar verbluft aan. Dat had ik niet verwacht. Dat ze de naam "Hook" kent is al een aardige klap, maar dat ze al wat weet over hun relatie... Het is niet iets waar Tinkerbell zo maar over begint.

"Tinkerbell zei dat ze mij had ontvoerd, zodat Hook mij niet kon hebben. Waarom haat Tinkerbell Hook, maar jou niet?" vervolgt ze.

Ik aarzel. Ik kan het haar niet vertellen. Nog niet. "Ik zal het je vertellen, oké? Het is een... lang verhaal. Iets wat niet veel weten. Niet nu."

Elizabeth knikt, dit deel begrijpend. Maar ze twijfelt over een andere vraag, ik kan het aan haar zien.

"Wat is het?" bemoedig ik haar.

Ze kijkt nerveus op. "Tinkerbell zei... Ze zei dat ik waardevol was. Ze sprak over mij alsof ik een object was, dat jullie me wouden bezitten. Hoe ben ik waardevol voor Hook? Of... voor jou? Waarom ben ik hier, Peter?"

Mijn ogen worden groot. Ik kijk haar recht in de ogen aan, zodat ze weet dat ik dit meen. "Ik zie je niet als een object, Elizabeth. Ik wil je niet bezitten. Ik wil dat je je veilig voelt. Ik zou je nooit wat aan doen."

Ze staart me aan. Ik staar terug. Ze weet dat ik het meen. Maar ze weet ook dat ik het andere deel ontwijk. "En wat is dat met "waardevol"?" vraagt ze.

Hier kan ik geen antwoord op geven. Ik wend mijn blik af. "Ik zal het je vertellen, Elizabeth. Echt. Ooit. Nu alleen nog niet."

"Waarom niet?"

Ik blijf stil.

"Oké, je hebt door dat we het wel over míj hebben, he? Ik heb geen idee wat er met mezelf is. Ik weet niet waarom ik waardevol zou zijn." Ze wordt wat opgefokt.

"Het is niet jij alleen. Het gaat over iets groters. Iets veel groters dan jij, of ik, kan begrijpen. Ik kan het simpelweg nu nog niet vertellen."

"Omdat ik er nog niet klaar voor ben, of jij niet?"

Allebei.

"Jij. Je bent net door heel wat heen gegaan... Ik wil je nu niet meer belasten met deze informatie."

"Ik weet heel goed wat ik aan kan. Ik wil het weten. Nu."

"Nee."

"Jawel."

"Nee!"

"Jawel!"

Koppig staren we elkaar aan.

Dit wordt nog wat, we zijn beide te eigenwijs om toe te geven. Maar ze weet ook dat ik in het voordeel ben, en ik de touwtjes hier in handen heb.

"Nee." Is mijn definitieve antwoord.

Ze weet dat ze verloren heeft. Ze steekt nog een stuk toast in haar mond. "Jawel." Mompelt ze met een volle mond.

Ik zucht. Ik wil dat ze me vertrouwt. "Ik vertel het je. Ooit. Beloofd." Ik leg een hand op haar been.

Gelijk schiet haar been aan de kant en ze kijkt me met grote, verschrikte ogen aan.

Meteen trek ik mijn hand terug.

Sh*t.

Ze beseft gelijk dat ik het als goed gebaar had bedoeld. "Sorry." stamelt ze, mijn blik ontwijkend.

"Nee! Zeg geen sorry, mijn fout. Het spijt mij, ik had beter moeten weten." verontschuldig ik mezelf, ondertussen van het bed opstaand.

Ze knikt, maar blijft stil.

"Ik breng je een emmer warm water en zeep, zodat je jezelf kan wassen. Niemand komt binnen totdat je de deur op een kier zet. Als je ook maar iets nodig hebt, zeg het alsjeblieft meteen. Ike en Cager komen straks nog even langs om... je te verzorgen."

Ze knikt opnieuw.

Het voelt als een slechte timing om nu weg te gaan, alsof we verkeerd hebben afgesloten, maar ik weet niks om te zeggen. Ik been wat bozig naar de deur toe.

Als ik bijna weg ben, roept ze me terug. "Peter!"

Ik draai me verwachtingsvol om.

"De jongen met de pijl in zijn been..."

Ik glimlach bemoedigend naar haar. "Ben doet het geweldig, boven verwachting. Hij verblijft nu nog in de ziekenhut, maar daar blijft hij niet lang meer. Ook omdat hij wel genoeg van de binnenkant heeft gezien. Hij wou graag mee zoeken."

Een klein glimlachje trekt om haar mond. "En bedankt. Dat ik hier mocht slapen."

Ik lach opgelucht. "Het is een lekker zacht matras, he?"

Ze knikt instemmend. "Zou ik..." ze gaat over op fluisteren. "vannacht weer hier mogen slapen? Ik voel me hier veiliger..." Haar wangen kleuren iets roder.

Ik zou een gat in de lucht kunnen springen.

Kort knik ik. "Natuurlijk."

Elizabeth

Nadat ik mezelf heb gewassen, hebben Cager en Ike de sneeën in mijn handen, onder mijn kin en op mijn wang verzorgd. Voor de blauwe plekken geven ze me een zalf, die ik zelf aan mag brengen, tot mijn grote opluchting. Veel meer kunnen ze niet doen aan de blauwe plekken en gekneusde ribben en pols, alleen het advies geven om de pols en ribben niet meer te belasten dan nodig is. Wel zou ik nog een tijdje mooi gevlekt zijn. Ik zet me schrap als Cager, een jongen van twaalf jaar, mijn wang aanraakt om de snee te verzorgen, en het lukt me om niet weg te duiken. Ik schaam me ervoor dat ik ze niet vertrouw, maar nog erger voor het feit dat ik dacht dat ik er ernstiger aan toe was, met meer en grotere verwondingen. Ik schaam me voor mijn aanstellerij.

Ik bedank ze allebei met een glimlach, nadat Ike mijn tweede hand heeft ingebonden. Ze vetrekken.

Ik ga weer in het comfortabele bed liggen, maar mijn ogen houdt ik wijd open. Elke keer als ik ze dicht doe, ben ik ofwel thuis of bij Tinkerbell. Ik wil niet alleen in het donker zijn.

Peter is nog niet terug, maar daar ben ik voor nu eerlijk gezegd wel blij mee. Ik heb even wat ruimte nodig om mijn gedachte op een rijtje te krijgen.

Ten eerste moet ik Shawn mijn excuses aan te bieden. Hij wist niet wat hem overkwam. Ten tweede moet ik Ben binnenkort bezoeken, als ik genoeg moed heb om de hut uit te komen. Ten derde...

Ik wil weten wat hier gebeurt. Op Neverland. Wat Peter voor mij verzwijgt. Neverland blijkt niet zo onschuldig te zijn als ze lijkt. De tijd klopt niet. Er zijn oorlogen waar het overgrote deel van de bevolking niks van af weet. Er ligt hier een diep verleden voor drie van de bewoners. Ik wil weten waarom ik waardevol ben, welke rol ik speel in Neverland, en waarom niemand me dit wil vertellen.

En ik wil weten waarom mijn gevoel, en een klein stukje informatie, zouden zeggen dat Peter mijn vijand is, terwijl ik me hier, het dichts bij hem, veiliger voel dan ik ooit ergens heb gedaan.

De deur kraakt. Ik ga half rechtop zitten, verwachtend dat ik Peter binnen zie komen.

Maar het is Jasper. Hij heeft diepe wallen en rode ogen. Die arme jongen heeft te veel gehuild en te weinig geslapen. Voorzichtig stapt hij naar binnen, na een bemoedigende glimlach van mij. Hij hobbelt naar het bed toe en zegt met een kleine stem: "Ik was bang dat ik je kwijt was. Voor altijd."

Mijn hart gloeit en er loopt een traan over mijn wang. Ik hou mijn armen open en Jasper springt er in. Hij is mijn kleine broertje die ik nooit gehad heb.

Als Peter terugkomt, liggen Jasper en ik vredig te slapen, elkaar stevig vasthoudend.

Heyy! Hoofdstukje zonder veel actie, maar ik hoop dat jullie ervan hebben genoten!! Ik sta op #3 in #neverland en #2 in #peterpan !!! Echt heel erg bedankt!! Jullie hebben geen idee hoe blij ik daar van wordt :)! Ik zou het heel erg waarderen als je een korte reactie achter wilt laten om te laten weten wat je van dit boek vind/wat je verwacht wat er gaat gebeuren/wat er met Tinkerbell is gebeurt enzo! Lots of love, Nadine ❤️