Έκλαψα για αυτό το τραγούδι. Είναι το Lighthouse των GRL και γράφτηκε στην μνήμη της Simon Battle τραγουδίστριας του συγκροτήματος που αυτοκτόνησε στις 5 Σεπτεμβρίου του 2014.

Αν ακούσατε το τραγούδι: Βρείτε και εσείς τον δικό σας φάρο. Μην παλεύετε πάντα μόνοι σας. Αυτό δείχνει πως είστε γενναίοι ναι. Αλλά πάντα και εννοώ πάντα σε καλές και κακές στιγμές χρειαζόμαστε κάποιον δίπλα μας, να του πούμε τι νιώθουμε και ας μην καταλάβει, θα μας αγκαλιάσει, θα μας πει πως όλα θα πάνε καλά και ας ξέρουμε πως ίσως αυτό να μην γίνεται. Αφήστε τους άλλους γύρω σας. Θέλουν να είναι δίπλα σας για να σας στηρίζουν και να σας βοηθούν να σηκώνεστε όταν πέφτετε! Ακούστε με και ας μην έχω πολύ πείρα, πάντα θέλεις κάποιον δίπλα σου, αλλιώς θα χαθείς μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό.

Άλεξ

Α- Αντεεεεεεε!!!! Πότε φτάνουμε;! ρώτησε παραπονιάρικα σαν πεντάχρονο.

Αλ- Σε πέντε λεπτά θα είμαστε εκεί! της απάντησα δήθεν ενθουσιασμένα και συγκεντρώθηκα ξανά στον δρόμο.

Α- Οκέι. Που λες, δεν θυμάμαι πότε, αλλά είχα βγει μια βόλτα. Ήταν η μέρα που η μαμά μου μου είπε πως την κυνηγούσαν τσιράκια του Λούσιφερ και πως θα με καταδιώκουν παντού. είπε σχεδόν με μία ανάσα και μετά άρχισε να γελάει.

Λούσιφερ; Ο βασιλιάς της κόλασης;

Που είναι μπλεγμένο αυτό το κορίτσι;

Εκείνη γελούσε ακόμα.

Συμπέρασμα:

ΠΟΤΕ

ΞΑΝΑ

ΖΑΧΑΡΗ

Σαν μεθυσμένη κάνει...

Α- Και μετά ένας τυπάς, καλά κόλαση! Κάτι μάτια, πωωωω! Μανάρι σκέτο! Αστα να πάνε!

Ωπα what?

Α-Και τι έλεγα α ναι! Μου επιτέθηκε και είπε "Δώσε μου τα λεφτά σου γλύκα αλλιώς κάτι που λέγεται σφαίρα θα μπει στο κεφάλι σου", ή κάτι τέτοιο... συνέχισε κάνοντας βαριά την φωνή της, μιμούμενη την φωνή του κλέφτη-μανάρι σκέτο.

Α- Εγώ όμως... Του απάντησα ειρωνικά και συνέχισα με ένα χαλαρό ύφος και μετά με πυροβόλησε στο κεφάλι- στην πρόταση αυτή πάτησα απότομα το φρένο και σταματήσαμε στην μέση του δρόμου.

Αλ- ΕΚΑΝΕ ΤΙ;;; ρώτησα σοκαρισμένος.

Κορναρίσματα και βρισιές από οδηγούς ακούγονταν παντού τριγύρω μας.

Α- Με πυ-ρο-βό-λη-σε! Θες να στο γράψω πουθενά;

Αλ- Και πώς ζεις; συνέχισα στον ίδιο τόνο.

Α- Είναι απλό... είπε και κοίταξε τριγύρω της, σαν να ψάχνει κάτι.

Άνοιξε το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και πήρε έναν μικρό σουγιά που είχα για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης.

Τον άνοιξε και σήκωσε λίγο το μανίκι της. Έσφιξε την γροθιά της και έχωσε τον σουγιά βαθιά μέσα στο δέρμα της χαράζοντας μια πορεία μέχρι την άλλη μεριά. Δεν πρόλαβε να τρέξει ούτε σταγόνα αίμα. Το δέρμα έκλεινε ακολουθώντας από πίσω τις κινήσεις του σουγιά.

Κοιτούσα με ανοιχτό το στόμα. ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΔΩ ΜΕΣΑ?

Αλ- Και δεν παθαίνεις ποτέ τίποτα;!

Α- Όχι. Αν η πληγή ήταν βαθιά αφήνει η ουλή... είπε και στο μυαλό μου ήρθε η εικόνας της μεγάλης ουλής στην πλάτη της.

Α- Βέβαια υπάρχει κάτι που μας αποδυναμώνει και δεν μπορούμε να θεραπευτούμε... συνέχισε σκεπτική.

Την κοίταξα περιμένοντας να συνεχίσει.

Πήρε μια βαθιά ανάσα έχοντας ελαφρά κλειστά τα μάτια.

Α- Το μόνο υλικό που μας σκοτώνει είναι- η φράση της διακόπηκε καθώς γύριζε το κεφάλι της.

Α- Άλεξ! είπε αγχωμένα κοιτώντας το καθρεφτάκι.

Αλ- Τι έγινε; ρώτησα και κοίταξα και εγώ.

Μια τεράστια νταλίκα ερχόταν με φόρα προς το μέρος μας.

Άρχισα να κουνιέμαι νευρικά στην θέση μου.

Όμως δεν πρόλαβα να κάνω κάτι.

Η νταλίκα ήταν ένα μέτρο μακριά από το αυτοκίνητό μου ακριβώς την ίδια στιγμή που η Αμάντα γύρισε το κολιέ της και κάλυψε το σώμα μου με το δικό της.

Δεν ένιωσα πόνο ή κάτι τέτοιο. Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα γύρω μου. Τα πάντα ήταν σταματημένα.

Ένιωθα την καρδιά της πάνω στο στήθος μου να χτυπάει σαν τρελή.

Μα εκείνη δεν μπορεί να πάθει τίποτα γιατί να φοβάται;

Κάθε γρατζουνιά, κάθε μελανιά, κάθε πληγή θα θεραπευτεί στο δευτερόλεπτο. Θα εξαφανιστεί σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Την ένιωσα να απομακρύνεται διστακτικά από πάνω μου παίρνοντας βαθιές ανάσες.

Όταν απομακρύνθηκε με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια. Σαν να προσπαθούσε να ηρεμήσει τον εαυτό της.

Αμάντα

Είμαι ηλίθια! Εντελώς μα εντελώς ηλίθια!

Τι έκανα;!

Σταμάτησα τον χρόνο για τόσους ανθρώπους και όχι μόνο για μια τάξη!

Μόνο και μόνο για να τον σώσω.

Γιατί να νιώθω ότι κάτι με τραβάει όλο και παραπάνω πάνω του;

Η επείρια της ζάχαρης πέρασε αμέσως μόλις πήγε να μας χτυπήσει η νταλίκα.

Το άρωμά του κατακλύζει τα ρουθούνια μου και απλά δεν θέλω να κουνηθώ από την θέση μου.

Όμως πρέπει. Απομακρύνομαι και τον κοιτάζω στα μάτια.

Και ας μην είναι γαλάζια.

Εξακολουθούν να έχουν κάτι το ακαταμάχητο...

Μα τι μου συμβαίνει?!

Βυθίζομαι.

Χάνομαι στον ίδιο μου τον εαυτό!

Δεν γίνεται να κάνω έτσι για κάποιον που γνωρίζω μόλις.

Ξυπνάω από τις σκέψεις μου και κατεβαίνω από πάνω του.

Ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου και πατάω έξω. Βγαίνω με αργές κινήσεις και κοπανάω την πόρτα.

Αλ- Μην μας διαλύσεις και το αμάξι! φώναξε αστεία βγάζοντας το κεφάλι του από το παράθυρο.

Γύρισα και τον κοίταξα νευριασμένα. Μόλις με κοίταξε το χαζό χαμόγελο χάθηκε από το πρόσωπό του, στραβοκατάπιε και άνοιξε φοβισμένα την πόρτα. 

Αλ- Και τι έγινε; Γιατί τέτοιος πανικός; Το έχεις ξανακάνει. είπε χαλαρά.

Α- Όχι για τόσους πολλούς ανθρώπους!

Αλ- Σιγά τους πολ- συνέχισε ειρωνικά αλλά η φάτσα του χλώμιασε μόλις είδε τα εκατοντάδες αυτοκίνητα πίσω μας.

Α- Θέλω να μου κάνεις μια χάρη. άρχισα να λέω διστακτικά.

Αλ- Λέγε. απάντησε όταν συνήλθε.

Α- Θέλω να μου δώσεις κάτι να σφίξω. Θα πονέσω αρκετά και δεν θες να δεις τι θα γίνει άμα κλάψω ή έστω δακρύσω. είπα σχεδόν απειλητικά.

Και όντως την πρώτη φορά ήμουν στο νοσοκομείο για τα "δήθεν" εμβόλια, απλά και μόνο για να μην λένε ότι έπρεπε να κάνω για την υγεία μου και μπλα μπλα μπλα.

Απλά είχα, όπως όλα τα παιδιάκια μια μικρή φοβία για τις βελόνες, αλλά η συγκεκριμένη είχε μέγεθος ρύγχου ξιφία!

Ε και έγινε ένα μικρούλης σεισμός.

Και έσπασαν μερικά παράθυρα του νοσοκομείου.

Και παραλίγο να σκοτωθούν δύο ασθενείς έξω από την πόρτα.

Καλά ντε! Μην βαράτε, έριξαν ούτως ή αλλως το φταίξιμο στα άσχημα μετεωρολογικά φαινόμενα που έγιναν.

Όπως και να 'χει...

Άπλωσε το χέρι του προς το μέρος μου, σηκώνοντας το μανίκι του.

Τον κοίταξα με βλέμμα "Πλάκα μου κάνεις έτσι;".

Ξεφύσισε κουρασμένα και έβγαλε την ρεζέρβα του τζιπ από το πορτ-μπακάζ.

Ελπίζω να δουλέψει...

Έπιασα το λάστιχο και άνοιξα πάλι τα χέρια μου.

Έκλεισα τα μάτια μου και ξεκίνησα να μουρμουρίζω το ξόρκι.

Άλεξ

Κρατάει το λάστιχο και αφού κλείσει τα μάτια της ανοίγει τα χέρια της.

Βλέπω τα χείλη της να κουνιούνται, χωρίς όμως να ακούω τι λέει.

Τα μάτια των ανθρώπων στα πεζοδρόμια και μέσα στα αυτοκίνητα, έλαμπαν χρυσά. Γραμμές σαν χρυσές κλωστές έβγαιναν από αυτά και μέσα από παράθυρα, πόρτες ή και μόνο τον αέρα έτρεχαν και κατέληγαν στην Αμάντα.

Το βλέμμα της ήταν συνοφριωμένο και έσφιγγε όλο και περισσότερο το λάστιχο.

Οι κλωστές καθώς έμπαιναν μέσα στα χέρια της, έμοιαζαν σαν να γέμιζαν τις φλέβες της και έλαμπε ολόκληρη.

Ένα μουγκρητό της ξέφυγε και το λάστιχο τρύπησε.

Πρέπει να πονάει πολύ!

Αυτό ήταν ένα πολύ καλό και ανθεκτικό λάστιχο....

Δεν ξέρω πως να βοηθήσω!

Πάω να κάνω ένα βήμα, αλλά ανοίγει τα μάτια της και κοιτάει ψηλά προς τον ουρανό.

Μια λάμψη βγαίνει από μέσα τους τόσο δυνατή, που αναγκάζομαι να καλύψω τα μάτια μου.

Κατεβάζει το κεφάλι της και τρόμος με κατακλύει.

Τι έπαθαν τα μάτια της;!

--------------------------------------------------

Γεια σας!

Είπα και το κανα...

Δύο φορές την εβδομάδα people!

Τρία πράγματα.

Πρώτον:

Μην το αρνηθειτε είναι η ώρα για ένα ακόμα καταπληκτικό shipname από εμένα.

ΦΥΣΙΚΑ και θα προτείνετε και εσείς γιατί απλούστατα δεν το έχω.

Λοιπόν επειδή δεν θέλω κάτι με κατάληξη -εξ, γιατί μου θυμίζει απορρυπαντικό σκέφτηκα το:

#Alanda

Α;

Α;!

Εμένα μου άρεσε...

Δεύτερον:

Το ξαναλέω και ας μην έχω ανταπόκριση.

Έκλαψα τόσο πολύ στο 8ο επεισόδιο της 6ης season του Teen Wolf.

Τι στο;!

Όποιος το παρακολουθεί, ειλικρινά πέφτω στα πόδια σας αυτήν την φορά, να μου στείλει.

Αν είδατε και το "trailer" του επόμενου επεισόδιου, τότε έτσι και το βλέπετε και δεν στείλετε θα γίνει της Πόπης!

Τρίτον:

Και ναι.

Και η τελευταία ανακοίνωση είναι για την καταπληκτική ζωή μου.

Ακούστε λίγο σε τι δίνω/συμμετέχω φέτος.

-Οι τελικές εξετάσεις

-Προσομοίωση Lower

-Lower

-Delf B1 (Γαλλικά)

-2 πτυχία υπολογιστών.

-Δεύτερη φάση (Ευκλείδης) Μαθηματική εταιρεία.

-Μια παρουσίαση στο ραδιόφωνο.

-Μια δράση με τον μαθηματικό όμιλο

-Ένα μοντέλο ευρωπαΪκού συμβουλίου.

-Εξετάσεις κιθάρας-Σόλο κιθάρας

-Συναυλία με χορωδία.

Και ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.

Θέλω άσπρα τριαντάφυλλα στον τάφο μου...

(Ναι -BlueDreamer-  βασίζομαι πάνω σου)

Και btw ή την Παρασκευή ή την επόμενη βδομάδα παίρνουμε βαθμούς 4μήνου.

FUCK MY LIFE!

Actually... No.

It's already fucked.

Kisses και τα λέμε στα σαράντα μου,

WrittenFlower