Παραμονή των Χριστουγέννων

Αμάντα

Α- ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ Η ΜΟΝΗ ΠΟΥ ΑΚΟΥΕΙ ΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ;! φωνάζω μέσα στο σπίτι και κουμπώνω την ζακέτα μου μέχρι πάνω.

Στρώνω πρόχειρα τα μαλλιά μου ενώ κατεβαίνω την σκάλα και στέκομαι μπροστά στην σκάλα.

Ανοίγω την πόρτα. Κανείς δεν είναι έξω όμως. Κοιτάω κάτω και βλέπω 3 φακέλους με το όνομα το δικό μου, της Ζήτα και της Γκάμπι.

Τους σηκώνω και ακούγοντας κάτι να τρίζει σηκώνω το κεφάλι μου και κοιτάω απέναντι τον Άλεξ να κρατάει μπερδεμένος έναν ίδιο φάκελο. Σήκωσε το βλέμμα του και εγώ το έγνεψα χαμογελαστή.

Εκείνος με χαιρέτησε πίσω και μπήκε στο σπίτι του.

Έριξα άλλη μια ματιά στους φακέλους και μπήκα μέσα κλείνοντας την πόρτα πίσω μου.

Α- Γκάμπι! Ζήτα! φώναξα και οι δυό τους ανέβηκα τις σκάλες του υπογείου και με πλησίασαν.

Ζ- Τι είναι καλέ πρωινιάτικα; ρώτησε παραπονεμένα και τους έδωσα τους φακέλους τους.

Άνοιξα τον δικό μου και άρχισα να διαβάζω δυνατά.

"Αγαπητή μου Αμάντα Πίτερς,

Σε προσκαλώ στο πάρτι των γεννεθλίων μου που θα διεξαχθεί στις 24 Δεκεμβρίου στις 9 το βράδυ, στην έπαυλή μου στο Windsor. Τα κορίτσια οφείλουν να φοράνε φανταχτερά, αλλά κυριλέ φορέματα. Μακριά παρόλα αυτά. Σκοπός είναι να μοιάζουν με κάτι πιο σικ του 18ου αιώνα ή από ταινίες. Μία μόνο προϋποθέση: Να μπορείτε να χορέψετε μέσα σε αυτά!

Σε περιμένω πρισκίπισσα!

Κάρολαϊν Γκιρ"

Α- Δεν ήξερα ότι με ξέρει... μουρμούρισα παραξενεμένη.

Γκ- Ούτε εγώ... είπε στο ίδιο ύφος.

Ζ- Αυτός σας νοιάζει τώρα Ή ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΦΟΡΕΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ;!!! φώναξα σαν ψυχασθενής και εμείς την κοιτάξαμε τρομαγμένες.

Α- Ο καημένος ο ταχυδρόμος της περιοχής ήταν άρρωστος μια εβδομάδα... δικαιολόγησα.

Γκ- 6 ώρες είναι υπέραρκετές. Εξάλλου ξέρω μια καταπληκτική μπουτίκ στο Ντίνγκσαϊρ. την καθησήχασε χαλαρά.

Η Ζήτα μπήκε βιαστικά ανάμεσά μας, πιάνοντας και τις δυο αγκαζέ. Με ένα μόνο ανοιγόκλειμα των ματιών μου βρισκόμασταν στο Ντινγκσαιρ. Χαμογέλασα νιώθοντας τον αέρα να χτυπάει τα φτερά μου - μιας και στον νεραϊδόκοσμο παίρνουμε αυτόματα την πραγματική μας μορφή. Μύριζε σπίτι.

Η Γκάμπι μας οδήγησε στην μπουτίκ την οποία ανέφερε. Όλα ήταν υπερβολικά λαμπερά και σε παλ χρώματα.

Μια νεράιδα έφτασε μπροστά μας με ένα χαμόγελο.

--Τι θα μπορούσα να κάνω για εσάς; ρώτησε εύθυμα.

Α- Θέλουμε τρία φορέματα. Να η περιγραφή! είπα γλυκά και της έδωσα την πρόσκληση.

--Ακολουθήστε με... μουρμούρισε χωρίς να πάρει τα μάτια της από την κάρτα και άρχισε να προχωράει όλο και πιο μέσα στο μαγαζί.

Γκ- Το θετικό με τις δικές μας μπουτίκ είναι ότι δεν θα χρειαστεί και πολύ ώρα να βρούμε αυτά που θέλουμε... ψιθύρισε ανακουφισμένη η Γκάμπι σε εμένα.

Εγώ γέλασα σκεπτόμενη το πόσο ενθουσιάζει η ιδέα για ψώνια την Ζήτα.

Οι πωλήτριες στον δικό μας κόσμο, βρίσκουν τα πιο κατάλληλα φορέματα για εμάς. Αυτά που μας κολακεύουν περισσότερο.

Με αυτά που έχω δει στον κόσμο των ανθρώπων, θα χρειαζόσασταν ΠΟΛΥ τέτοιου είδους ικανότητες μερικοί- μερικοί...

Όταν η πωλήτρια πήγε να μας πλησιάσει κρατώντας 3 φουσκωτά φορέματα, η Ζήτα την πλησίασε και τις ψιθύρισε κάτι. Η νεαρή νεράιδα χαμογέλασε πονηρά και ξαναμπήκε μέσα στον χαμό από ρούχα και βγήκε μερικά λεπτά αργότερα κρατώντας τα δύο φορέματα από πριν και ένα καινούριο.

--Αυτό είναι για εσένα. είπε και έδωσε το πρώτο φόρεμα στην Γκάμπι και εκείνη χαμογέλασε χαρούμενη.

Δεν είναι πολύ άνθρωπος του shopping, αλλά ξέρει να εκτιμάει ένα καλό ρούχο.

Το φόρεμά της ήταν όντως πανέμορφο. Ήταν σκούρο μπλε και το μπούστο σχετικά ανοιχτό, αλλά όχι υπερβολικά. Από την μέση και κάτω ήταν πιο φουσκωτό. Πολλές στρώσεις τους ίδιους υφάσματος του έδιναν ένα απίστευτο όγκο, και λίγη χρυσόσκονη το έκαναν εκθαμβωτικό.

--Για σένα... είπε και σήκωσε από το χέρι της το δεύτερο φόρεμα, τείνοντάς το προς την Ζήτα.

Το δικό της ήταν επίσης μπλε, απλά σε μια γαλάζια απόχρωση. Το ντεκολτέ είχε ένα βαθύ κόψιμο στην μέση του στήθους, και ήταν, όπως και στο φόρεμα της Γκάμπι, έξωμο, αλλά και σχετικά εξώπλατο. Στο κάτω μέρος του φορέματος, που ήταν λιγότερο φουσκωτό από της Γκάμπι, υπήρχαν άσπρα φλοράλ σχέδια. ήταν σαν να ραύτηκε ακριβώς για αυτήν. Η Ζήτα έπιασε άφωνη το φόρεμα και κάνοντας μια γρήγορη, σχεδόν τυφλή κίνηση, έπιασε ένα στεφάνι με μικρά γαλάζια λουλούδια από ένα ράφι.

-- Και το τελευταίο για εσένα γλυκιά μου! χαμογέλασε για τελευταία φορά και απομακρύνθηκε μουρμουρίζοντας κάτι του τύπου "Φωνάξτε με άμα χρειαστείτε κάτι".

Όχι ότι πρόσεξα και πολύ τι ακριβώς είπε. Ήμουν απορροφημένη από το δικό μου φόρεμα.

Α- Ω Θεούλη μου...

Οι λέξεις γλίστρυσαν αφθόρμητα από το στόμα μου.

Το δικό μου φόρεμα είχε τιράντες και ανοιχτή πλάτη. ήταν σε μια γλυκιά απόχρωση του λευκού, στενό στην μέση και πιο χυτό κάτω. Η ουρά ήταν ελαφρώς πιο μακριά από εκείνη της Ζήτα. Υπήρχαν αστραφτερά λευκά και μπορντό φλοράλ σχέδια. Στο πάνω μέρος, που έμοιαζε λίγο με κορσέ, ήταν πιο συμπηκνωμένα, δίνοντας έτσι την αίσθηση ότι χύνονταν στο κάτω μέρος.

Α- Δ-δεν μπορώ να το βάλω αυτό... είπα και κούνησα πολλές φορές και γρήγορα το κεφάλι μου αρνητικά.

Γκ- Μα γιατί είναι πανέμορφο! αναφώνησε παραπονεμένη.

Α- Για αυτό ακριβώς! Για-γιατί να μην πάρω κι εγώ ένα μπλε, να είμαστε.... ασορτί ρε παιδί μου! προσπάθησα να εξηγήσω, αλλά ακούστηκε πιο πολύ σαν μια πανικόβλητη παράκληση.

Ζ- Πασχαλιά θα φας φάπα! προειδοποίησε και με κοίταξε δολοφονικά.

Γκ- Θα είσαι πανέμορφη. με διαβεβαίωσε πιάνοντας τα μπράτσα μου.

Α- Αυτό είναι το θέμα... απάντησα και έκατσα στο καναπεδάκι πίσω μου.

Οι δυό τους με κοίταξαν μπερδεμένες και έκατσαν δίπλα μου.

Α- Δεν μπορώ να τραβήξω τόσα βλέματα πάνω μου. Δεν είμαι και τίποτα το σπουδ- άρχισα να λέω αλλά η Ζήτα με σταμάτησε

Ζ- Μην τολμίσεις και το πεις! με απείλησε.

Α- Κορίτσια εγώ θα είμαι εδώ πιθανώς για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, εσείς όχι. Δεν μπορώ από την μία μέρα στην άλλη να αλλάξω ότι ήμουν για 10 χρόνια! αναφώνησα.

Γκ- Δεν θέλω να σε πληγώσω, αλλά νομίζω ότι είσαι ήδη κάπως διαφορετικά στα μάτια των άλλων. Τα αμαρτήματα φρόντισαν γι αυτό. Το ξέρεις όμως. Ας πούμε πως πηγαίνοντας έτσι, με αυτό το υπέροχο φόρεμα στον χωρό, θα αποκαταστήσεις την φήμη σου. απάντησε γλυκά και δεν μπορούσα παρά να κατευνάσω.

Α- Εντάξει εντάξει... Κερδίσατε.

Εκείνες χαμογέλασαν και με αγκάλιασαν.

Ζ- ΟΡΘΙΕΕΕΕΣ! φώναξε και εγώ και η Γκάμπι σταθήκαμε προσοχή.

Ζ- Έχουμε ακόμα, παπούτσια, κοσμήματα και μαλλιά! συνέχισε και αφού τελικά πληρώσαμε όλες, βγήκαμε από το μαγαζί.

[...]

Είμαι σίγουρη πως περπατάμε τρειις ώρες.

Αγοράσαμε ό,τι θέλαμε σε κοσμήματα και παπούτσια, και αποφασίσαμε να κάτσουμε για ένα καφέ. 

Τελειώνοντας και το μικρό διάλειμμά μας, αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε στο σαλόνι ομορφιάς της μαμάς της Ζήτα.

Μπαίνοντας μέσα το μικρό κουδουνάκι πάνω από την πόρτα χτύπησε. Το μαγαζί δεν ήταν αποπνυκτικά γεμάτο, οπότε βρήκαμε τρία καθίσματα και περίμεναμε.

Όταν η μαμά της Ζήτα βγήκε από την αποθήκη με μια στίβα από κούτες στην αγκαλιά της και τις άφησε πίσω από το γραφείο, σηκωθήκαμε να την χαιρετίσουμε.

μΖ- Ζόι αγάπη μου! είπε ενθουσιασμένη και την αγκάλιασε σφιχτά.

Ζ- Και εμένα μου έλειψες μαμά, α-αλλά ακό-όμα χ-χρειά-άζομαι οξυ-ξυγόνο. τραύλισε και η κυρία Ελένα απομακρύνθηκε.

μΖ- Γεια σας κορίτσια! Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω! Τι μπορώ να κάνω για εσάς; ρώτησε με ένα φωτεινό χαμόγελο.

Α- Μακιγιάζ, μαλλιά και κανένα αφρόλουτρο αν είναι εύκολο.

μΖ- Ναι φυσικά! Αντόνιο, Κιάρα! Αναλάβετε την Γκαμπριέλα και την Αμάντα. Εγώ αναλαμβάνω την κόρη μου! φώναξε και δύο σχετικά νεαρές νεράιδες βγήκαν από την αποθήκη.

Η Κιάρα με πλησίασε.

Κ- Ακολουθήστε με παρακαλώ. είπε και άρχισε να προχωράει μπροστά.

Μπήκαμε σε ένα από τα δωμάτια. Μέσα υπήρχε ένας μεγάλος χώρος που λειτουργεί ως μπανιέρα  και μια μεγάλη τουαλέτα με κάθε λογής μακιγιάζ και εργαλείο πάνω.

[...]

Μπανιαρισμένη πλέον και με μαλλιά και μακιγιάζ έτοιμα βγήκα έξω και συνάντησα τα κορίτσια.

(Έχω βαρεθεί να περιγράφω... Να ανοίξετε wifi γιατί τόσην ώρα γραφω για όποιον δεν έχει. Εγώ μαλλί ΔΕΝ περιγράφω. Σας αγαπάω σας λατρεύω αλλά μου έχει βγει η πίστη...)

Τα δικά μου μαλλιά ήταν κάπως έτσι

της Γκάμπι,

και της Ζήτα έτσι.

Αφού φύγαμε, μιας και τα πάντα ήταν κερασμένα -δείτε τι κάνουν οι καλές γνωριμίες- επιστρέψαμε στο σπίτι και αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε αφού είχαμε μόλις 1 ώρα.

Στις 9 παρά 20, είμασταν και οι τρεις έτοιμες και η μάνα μου μας είχε καθίσει στον καναπέ τραβώντας 500 φωτογραφίες την καθεμία. Ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι και βιαστηκά, προλαβαίνοντας να σηκωθώ πρώτη από τις άλλες και κερδίζοντας έτσι μερικά δολοφονικά βλέμματα, έφτασα στην πόρτα και άνοιξα.

Ένας κύριος, ντυμένος επίσημα και με ένα χαμηλό καπέλο με καλησπέρισε και μου παρουσίασε το "αυτοκίνητό μου".

Κ- Ξέχασα να πω ότι παρήγγειλα μια λιμουζίνα για απόψε; ρώτησε η μαμά μου αγκαλιάζοντάς με από πίσω.

Εγώ ήμουν ακόμα άφωνη.

Α- ΡΕ ΜΑΜΑ ΠΙΤΣΕΣ ΠΑΡΑΓΓΕΛΝΟΥΜΕ ΟΧΙ ΛΙΜΟΥΖΙΝΕΣ! Πόσα ξόδεψες;! ρώτησα μαλώνοντάς την.

Κ- Όχι πολλά το υπόσχομαι! βιάστηκε να δικαιολογήσει τον εαυτό της.

Α- Να πάω να φωνάξω και τον-

Κ- Δεν χρειάζεται. Ήρθαν δύο φίλοι του πριν από κανά τέταρτο και τον πήρε. Θα έκαναν και μια στάση πρώτα για να πάρουν τις συνοδούς τους. Τον ρώτησα κι εγώ πριν έρθετε.

Α- ΤΙΣ Ποιές; ρώτησα χαμηλώνοντας την φωνή μου όταν κατάλαβα πως για ακόμα μια φορά φώναζα.

Κανείς δεν απάντησε, οπότε έσκυψα το κεφάλι μου, όχι τόσο στεναχωρημένη αλλά πιο πολύ απογοητευμένη.

Τα κορίτσια ήρθαν κοντά μου χαμογελώντας, κρύβοντας και τον δικό τους εκνευρισμό τους και μπήκαμε στην λιμουζίνα, αφού χαιρετίσαμε την μαμά μου.

Ζ- Μετά από όλα όσα έγιναν, διάλεξε τα καθυστερημένα. Εμείς τι είμαστε; Η εφεδρική παρέα; μουρμούριζε εκνευρισμένη μέσα από τα δόντια της.

Α- Ζήτα; ρώτησα κάποια στιγμή.

Ζ- Μχμ; γύρισε να με κοιτάξει.

Α- Γιατί είπες στην πωλήτρια να αλλάξει το φόρεμα μου;

Ζ- Γιατί δεν ήξερα ότι είχε ήδη συνοδό. απάντησε και εγώ χαμογέλασα κοιτώντας έξω από το φιμέ παράθυρο.

Μετά από ένα τέταρτο το όχημα σταμάτησε έξω από την έπαυλη των Γκιρ.

Βγήκαμε από το αυτοκίνητο, προσπαθώντας να ανγοήσουμε τα έντονα βλέμματα των συμμαθητών μας που δεν είχαν μπει ακόμα μέσα.

--Θα είμαι εδώ γύρω στις μία δεσποινίς Πίτερς! φώναξε ο σοφέρ και έγνεψα καταφατικά.

Δύο μπάτλερ στην υποδοχή άνοιξαν την πόρτα και μπήκαμε ταυτόχρονα και οι τρεις μέσα.

Ίσως όχι όλοι αλλά οι περισσότεροι γύρισαν να μας κοιτάξουν. Και μαζί τους κι εκείνος.

Το πάρτι μόλις ξεκίνησε...

-----------------------------

Γειαααααααααααααααα

Τιτανοτεράστειο παρτ για τα δικά μου στανταρντς.

1700 λέξεις!

Θα ξεπερνούσε 2000 αν δεν βαριόμουν να περιγράφω.

Θα πέσει όμως περιγραφη και στο επόμενο.

Σας άρεσαν τα φορέματα; ΔΕΝ ΘΑ ΠΙΣΤΕΨΕΤΕ ΠΟΣΗΝ ΩΡΑ ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΝΑ ΤΑ ΒΡΩ!

Αυτό ήταν η προετοιμασία για το επόμενο κεφάλαιο.

Το ονειρεύομαι κατι αιώνες αυτό, και δεν θα είναι το μόνο πάρτι. Έρχεται κι άλλο σύντομα ^^ ;)

Φιλάκια πολλά!

WrittenFlower :3