Α- Πως μπορώ να βοηθήσω; ρώτησα ειρωνικά, αφού εδώ και ώρα είχε μπαστακωθεί πάνω από το κεφάλι μου και με κοιτούσε.

Αλ- Μια απορία μόνο... Αυτός ο Τζέιμς, πάντα τόσο μαλάκας; ρώτησε και στο τελευταίο γέλασα.

Α- Ναιπ. Και εξάλλου εσύ διάλεξες να κάνεις παρέα μαζί του! Welcome to the dark side! είπα αστεία και έκανα devil face τρίβοντας τα χέρια μου.

Γέλασε.

Αχχχ... Μα τι ωραίο χαμόγελο!

Σκάσε Μιρπλ! Ματάκια έχω και βλέπω!

Βλέπω... Και τι βλέπω...

Πω πω! Σαν ξελιγομένη κάνω!

Αλ- Και επίσης δεν τον διάλεξα εγώ. Αυτοί κόλλησαν πάνω μου σαν βδέλες. Οι τύποι δεν είναι να δουν καινούριο! Τον καταπίνουν! είπε γουρλώνοντας τα μάτια.

Τώρα γέλασα εγώ. Χρησιμοποίησε την ίδια φράση με εμένα... Τελικά πλάκα έχει ο θνητός...

Α- Και εσύ στις παρέες σου, πας από το ένα άκρο στο άλλο; ρώτησα και τον κοίταξα με την άκρη του ματιού μου.

Αλ- Τι εννοείς;

Α- Από τους πιο δημοφιλείς κατευθείαν στο μεγαλύτερο σπασικλάκι;

Αλ- Εσυ; Εσύ σπασικλάκι; Τσσς και δεν σου φαινόταν... μουρμούρισε.

Α- Α μπα;! Και γιατί παρακαλώ; σηκώθηκα και έβαλα τα χέρια στην μέση μου, καθώς άρχισα να εκνευρίζομαι.

Για νεράιδα είμαι πολύ ευέξαπτη. Οι περισσότερες είναι πολύ χαρούμενες... Τι πάει στραβά με εμένα;

Α- Μην τα παίρνεις! Απλά πέρα από τα γυαλιά, φαίνεσαι για πιο popular. Εννοώ τα ρούχα είναι προσεγμένα, και μωβ μαλλιά, με πράσινα μάτια.

Αλ- Δεν χρειάζεται να είσαι δημοφιλής για να τα έχεις όλα αυτά. Εξάλλου σπασικλάκι είμαι, δεν θα βγάλω ταμπέλα "Κάντε μου bullying". Αν και το έχουν επιχειρήσει αρκετές φορές... το τελευταίο το είπα μέσα από τα δόντια μου.

Αποφεύγω την λύπηση! Από όλα τα άλλα, η λύπηση είναι ότι χειρότερο!

Αλ- Οκ οκ! Συγγνώμη! Δεν ήξερα ότι θα το έπαιρνες τόσο στραβά! είπε και σήκωσε τα χέρια του ως ένδειξη υποχώρησης.

Α- Η συγγνώμη δεκτή... είπα και έκατσα κάτω.

Έκατσε και εκείνος δίπλα μου και με κοιτούσε.

Α- Έχω κάτι και με κοιτάς έστι; ρώτησα και τον κοίταξα στραβά.

Αλ- Πως γίνεται να έχεις τόσο... αψεγάδιαστο δέρμα; ρωτησε και χάιδεψε με τον δείκτη του το μάγουλο μου.

Κοίταξα το δαχτυλά του γουρλώνοντας τα μάτια και στραβοκατάπια.

Α- Τ-τα γο-γονίδ-δια. είπα τραυλίζοντας.

Τι να του ελεγα;

Ναι ειμαι νεράιδα και ξες δεν έχουμε τίποτα τέτοιο όπως σπυράκια;!

Αλ- Αχααα... μουρμούρισε και συνέχισε να κοιτάει συγκεντρωμένος το μάγουλό μου.

Για μια στιγμή, για ένα τόσο δα κλάσμα του δευτερολέπτου πήγα να κλείσω τα μάτια. Να απολάυσω το χάδι. Αλλά όχι, έπρεπε να φύγω από εκεί. Σηκώθηκα απότομα και έπιασα την τσάντα μου.

Α- Πρέπει να φύγω... είπα κοιτώντας κάτω και εκείνος σηκώθηκε ξεροβήχοντας.

Αλ- Ναι φυσικά... απάντησε, ξύνοντας το σβέρκο του και ακολουθήσαμε ο καθενάς μια διαφορετική κατεύθυνση.

Μετά από λίγο κοιτάξα πίσω και τον είδα να με κοιτάει και εκείνος. Γύρισα κατευθείαν το κεφάλι μου και συνέχισα να περπατάω πιο γρήγορα.

Έστριψα στην γωνία και γύρισα το κολιέ μου κάνοντας το αόρατο ξόρκι. Κι έτσι ξεκίνησα για το σπίτι...

[...]

Προσγειώνομαι στην ταράτσα του σπιτιού μου και μπήκα από το παράθυρο της σοφίτας. Άλλαξα και άφησα τα πραγματά μου στο δωμάτιό μου.

Α- Μαμά γύρισα! φώναξα και κατέβηκα τις σκάλες με την ελπίδα να την δω στην κουζίνα.

Ένα χαρτάκι ήταν πάνω στο τραπέζι. Το σήκωσα και το διάβασα:

"Πήγα να αγοράσω μερικά πράγματα. Θα είμαι πίσω κατά τις τρεις.

Έχει παστίτσιο στο φούρνο

-Μαμά"

Κοίταξα το ρολόι. Ήταν 3 και μισή. Μα γιατί άργησε τόσο;! Ξαφνικά δυνατά χτυπήματα ακούγονται από την πόρτα.

Μαμά- Αγάπη μου άνοιξε! Γρήγορα! φώναξε σχεδόν κλαίγοντας και κατυθείαν έτρεξα στην πόρτα, ανοίγοντάς την.

Εκείνη έπεσε στην αγκαλιά μου παίρνοντας γρήγορες ανάσες.

Μαμά- Είναι εδώ αγάπη μου! Έρχεται για εσένα! είπε γρήγορα.

Την ακούμπησα στον καναπέ και της έδωσα ένα ποτήρι νερό. Αφού ηρέμισε μου εξήγησε.

Μαμά- Ο Λούσιφερ... Άρχισε να θυμώνει που στέλνεις τους πολεμιστούς πίσω, να κλαίνε ή να μην μπορούν να σταθούν στα πόδια τους. Με κυνήγησαν. Πήγαν να με χτυπήσουν, αλλά τους ξέφυγα. Θα σε ακαλουθούν παντού Αμάντα! Πρέπει να προσέχεις! μου είπε κα με αγκάλιασε.

Μαμά- Θα γράψω στον μπαμπά σου. ανακοίνωσε αποφασιστικά και σηκώθηκε από τον καναπέ.

Πήγε πάνω και ξεκίνησε να γράφει το γράμμα.

Μαμά- Αυτό που στον νεραϊδόκοσμο δεν υπάρχουν sms ή τηλέφωνα, πολύ με ενοχλεί.

Το τύλιξε και το έβαλε στην ειδική κάψουλα. Το έβαλε στην τρύπα και εκείνο ξεκίνησε την διαδρομή μέχρι το άλλο μου σπίτι.

Ο μπαμπάς μου έχει μαγικές ικανότητες. Όταν γνώρισε την μαμά μου την ερωτεύτηκε και έτσι τα έφτιαξαν ξεχνώντας έναν μεγάλο κανόνα των νεραϊδών: Ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να ερωτευτείς θνητό, αλλιώς χάνεις τις δυνάμεις σου. Όμως αυτό δεν ήταν στο χέρι του... Παντρεύτηκαν κρυφά και έκαναν εμένα και τον αδελφό μου. Όταν όμως το συμβούλιο το ανακάλυψε είπαν στον μπαμπά μου πως είτε θα την παρατούσε είτε θα έχανε για πάντα τις δυνάμεις του. Εκείνος ήταν έτοιμος να αρνηθεί, αλλά η ίδια η μαμά μου τον παρακάλεσε να μην το κάνει, μιας και το βασίλειο τον χρειαζόταν. Εγώ και ο Ρωμαίος - ναι όντως τον λένε Ρωμαίο...- είχαμε και οι δύο το "μαγικό γονίδιο" οπότε για να υπάρχει κάτι που να τους συνέδεε ακόμα, ένας θα έμενε με τον μπαμπά, ενώ ο άλλος με την μαμά. Και έτσι αποφάσισα να μείνω εγώ με την μαμά...

Έχω κάπου 6 μήνες να δω τους δικούς μου... Λόγω της απειλής του Λούσιφερ, ο μπαμπάς μου είναι όλη την ώρα στην δουλειά και δεν έχει χρόνο...

Και τώρα... Περιμένουμε...

Μου έχει λείψει ο μικρός αδελφός μου... Εκείνος είναι Φύλακας.

Ο μπαμπάς μου είναι πολίτης. Αλλά όχι το χαζοχαρούμενο στυλ. Είναι στην "κυβέρνηση" -ο Θεός να την κάνει.

Πολλάααα πράγματα στο κεφάλι μου και δεν το αντέχω θα βγω για μια βόλτα.

Αρπάζω το δερμάτινο μου και δίνω ένα φιλί στο μάγουλο της μαμάς μου.

Α- Εγώ βγαίνω να πάρω λίγο αέρα... είπα χαλαρά.

Μαμά- Να προσέχεις! απάντησε ανήσυχα.

Γύρισα και την κοίταξα με σηκωμένο το ένα φρύδι.

Α- Μαμά, εγώ έστειλα όλα τα τσιράκια του πακέτο πίσω με ψυχολογικά τραύματα... Δεν θα φοβηθώ κάτι που ξέρω πως θα νικήσω. είπα το αυτονόητο.

Μαμά- Μα αγάπη μου δεν φοβάμαι πως δεν νικήσεις. Φοβάμαι αυτούς που θα πρέπει να νικήσεις. Τουλάχιστον πρόσεχε να μην αποκαλυφθείς! Εντάξει; ρώτησε γλυκά και εγώ κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά.

Κουμπώνω το τζάκετ μου και στρώνω τα μαλλιά μου.

Ανοίγω την πόρτα και αφήνω τον κρύο αέρα του Λονδίνου να χτυπήσει το πρόσωπό μου.

Και τότε πρόσεξα το αγόρι με τα καστανά μάτια και το ωραίο χαμόγελο να με κοιτάει από το απέναντι παράθυρο...