Αμάντα (Μου έλειψε '^^)

Ο Όλιβερ ξεφύσισε και με κοίταξε.

Ο- Είσαι σίγουρη; Αφού λες πως είναι από τα κοντινά σου πρόσωπα πως ξέρεις ότι θα έχεις αρκετό κουράγιο να σκοτώσεις αυτό το άτομο;

Α- Πρέπει να προσπαθήσω... Αφού θέλει να με σκοτώσει, προφανώς δεν θα με θεωρεί και τόσο κοντινό του άτομο...

Άβολη σιωπή ακολούθησε μα κανένας μας δεν έκανε βήμα να την σπάσει. Ίσως χρειαζόμασταν και οι δύο λίγη ώρα να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα στο μυαλό μας.

Α- Πες μου για την γιαγιά. είπα ξαφνικά και εκείνος σήκωσε το κεφάλι του χαμογελώντας νοσταλγικά.

Ο- Τι θες να μάθεις; με ρώτησε ήρεμα.

Α- Πες μου πως γνωριστήκατε. απάντησα κοιτώντας τον χαμογελαστή.

Ο- "Όταν ήμουν ακόμα 20 χρονών, με την παρέα μου συνηθίζαμε να πηγαίνουμε στου Τζο, ήταν ένα καφέ κοντά σε ένα δάσος και έφτιαχνε τα καλύτερα milkshake σε όλη την πόλη. Μια μέρα, είχα ένα ατύχημα με την μηχανή μου, όχι τίποτα σοβαρό αλλά η μηχανή καταστράφηκε. Και σήμαινε πολλά για εμένα, μου... Μου την είχε πάρει η μητέρα μου το καλοκαίρι που αποφοίτησα, λίγες μέρες πριν πεθάνει.

Σέρνοντας την μηχανή 2 χιλιόμετρα έφτασα στου Τζο. Κάθησα στο συνηθισμένο τραπέζι παραγγέλνοντας το συνηθισμένο milkshake. Μετά από λίγο μια κοπέλα που έμοιαζε να είναι στην ηλικία μου μπήκε στο μαγαζί, φορώντας ένα κόκκινο καρό φόρεμα.

Μύριζε βανίλια και περπατούσε τόσο ανάλαφρα που έμοιαζε να πετάει. Το εντυπωσιακό όμως ήταν τα κόκκινα μαλλιά της. Δεν ήταν το συνηθισμένο κόκκινο, ήταν εκείνο της φωτιάς, έλαμπε και έμοιαζε σχεδόν σαν να έβγαζε σπίθες. Πλησίασε τον πάγκο και ακουμπώντας την τσάντα της στο διπλανό της κάθισμα, γύρισε κοιτώντας γύρω της. Φαινόταν καινούρια, χαμένη και δεν υπήρχε άτομο στην πόλη που να μην είχε έρθει στου Τζο. Τα μάτια της όμως... τα μάτια της ήταν το πιο όμορφο πράγμα που είχα δει ποτέ μου. Τόσο λαμπερά και χρυσαφένια, που όλος ο χρυσός του κόσμου δεν μπορύσε να τα ανταγωνιστεί.

Για τα μερικά δευτερόλεπτα που το βλέμμα της διασταυρώθηκε με το δικό μου, ξέχασα και την μηχανή μου και την μητέρα μου. Γύρισε μπροστά της όταν ο Τζο χαμογελώντας της γλυκά την ρώτησε τι θα ήθελε να πάρει. Καταλαβαίνοντας πως κοιτούσα σαν χάνος γύρισα μπροστά μου.

Ζήτησε έναν καφέ, αλλά εκείνη την στιγμή ένα αυτοκίνητο σπίνιαρε κορνάροντας κι ο Τζο δεν άκουσε την παράκλησή της να μην βάλει ζάχαρη. Όταν ο καφέ της ήρθε και ήπιε μια γουλιά, καταλαβαίνεις πωες ήταν αρκετό. Υποθέτω πως κατάλαβε κατευθείαν από την γεύση, και έτρεξε έξω από το μαγαζί, μέσα στο δάσος ακριβώς απέναντι. Σηκώθηκα όρθιος και έτρεξα πίσω της.

Τελικά την βρήκα. Καθόταν γονατισμένη στο πιο βαθύ σημείο του δάσους, βαριανασαίνοντας, μέχρι που άρχισε να γελάει. Θα έπρεπε να φρικάρω, να τρομάξω, να την θεωρήσω τρελή. Όμως ερωτεύτηκα τόσο πολύ το γέλιο της που μου ήταν αδύνατο. Τα χέρια της ψηλάφιζαν μανιακά το έδαφος και εκείνη κοιτούσε με ενθουσιασμό κάθε ξερό φύλλο και κλαδί και έντομο. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα μόλις, τόλμισα να κάνω ένα βήμα και να την πλησιάσω έσκυψα απότομα κάτω, βγάζοντας μια μικρή κραυγή και πίσω της εμφανίστηκαν δύο φτερά. Ήταν μεγάλα και κρυστάλλινα, όμως φαίνονταν τόσο έυθραυστα που πάντα φοβόμουν πως αν ανέπνεα βαριά κοντά τους θα έσπαγαν.

Δεν ξέρω πως δεν τσίριξα, όμως ήμουν τουλάχιστον αποφασισμένος να φύγω από εκεί, και μάλλον θα κατευθυνόμουν σε κανένα φαρμακείο για μερικά χαπάκια. Ήμουν τόσο σίγουρος ότι είχα παραισθήσεις, που γύρισα κατευθείαν να φύγω. Όμως ξαφνικά, μέσα από τους θάμνους και τον κισσό στο έδαφος βγήκαν μικρές λάμψεις. Πυγολαμπίδες. Παντού στον αέρα υπήρχαν  πυγολαμπίδες. Πετούσαν γύρω μου και έσπαγαν το ελαφρύ σκοτάδι που είχε πέσει.

Κρατούσα την ανάσα μου. Με αργές κινήσεις γύρισα πίσω μου και την κοίταξα. Με κοιτούσε ήδη. Τα μάτια της έλαμπαν πιο πολύ από κάθε πυγολαμπίδα. Δεν ξέρω πως, αλλά εκείνη την στιγμή ο οποιοσδήποτε φόβος μου εξαφανίστηκε. Αμάντα κορίτσι μου, δεν ξέρω αν σου φαίνεται ηλίθιο, ή υπερβολικό ή βιαστικό, αλλά σου υπόσχομαι ότι εκείνη ήταν η στιγμή που ένιωσα την καρδιά μου να λυγίζει. Να υποκλίνεται μέχρι κι εκείνη στην υπεροχή της. Να της δίνεται ολοκληρωτικά. Σηκώθηκε όρθια βιαστικά και έκανε ένα βήμα πίσω. "Δεν έπρεπε να είσαι εδώ. Γιατί είσαι εδώ;" με ρώτησε αγχωμένα, νευρικά. Και της απάντησα πως ανησύχησα, όταν την είδα να τρέχει προς το δάσος. Θυμάμαι πως σήκωσε το χέρι της και μια λάμψη εμφανίστηκε ακριβώς από πάνω του.

Την παρακάλεσα να μην μου κάνει κάτι, ακόμα και όταν είπε πως απλά θα μου έσβηνε την μνήμη, δεν ήθελα να το κάνει. Καταλαβαίνεις έτσι; Δεν μπορούσα να την αφήσω να γλιστρήσει από τα χέρια μου. Συμφώνησε. Με έβαλε να ορκιστώ ότι δεν θα έλεγα τίποτα σε κανέναν και ταυτόχρονα μου έκανε τον ρούνο της υπόσχεσης. Δεν υποσχέθηκα όμως μόνο την σιωπή μου αλλά και την αγάπη μου για αυτήν.

Πέρασαν σχεδόν 4 χρόνια. Της είχα κάνει αμέτρητες φορές πρόταση γάμου όμως αρνήθηκε. "Όλιβερ, δεν είναι ότι δεν θέλω, είναι ότι δεν μπορώ.". Είχε αρχίσει να χάνει τις δυνάμεις της. Βλέπεις, δεν πρέπει μόνο να ερωτευτείς τον θνητό για να τις χάσεις. Πρέπει αυτή η αγάπη να στεριώσει μέσα σου, να γίνει κομμάτι σου. Όμως μια μέρα εξαφανίστηκε. Μου άφησε ένα γράμμα όπου έλεγε πως ήρθαν από το συμβούλιο και της είπαν πως είτε θα της πάρουν μια για πάντα τις δυνάμεις και την αθανασία της και θα είχε ελάχιστα χρόνια μπροστά της είτε θα επέστρεφε στον νεραϊδόκοσμο θα με ξεχνούσε και θα έκανε οικογένεια έχοντας τα πάντα. Παρ' όλα αυτά για κάποιο λόγο πέθανε από γηρατειά, όπως έμαθα τέλος πάντων. Δεν την ξαναείδα, δεν ξαναμιλήσαμε. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ελπίζω." ολοκλήρωσε την ιστορία και εγώ τον κοιτούσα έκπληκτη.

Ο- Είναι οικογενειακό σας ε; ρώτησε γελώντας ειρωνικά.

ΑΠορροφημένη ακόμα από την ιστορία, δεν κατάλαβα τι εννούσε και τον κοίταξα μπερδεμένη.

Α- Ποιό; ρώτησε σμίγοντας τα φρύδια μου.

Ο- Να ερωτεύεστε θνητούς. απάντησε χαμογελώντας γλυκά και εγώ κοίταξα κάτω προβλματισμένη.

Υποθέτω πως ναι. Μάλλον είναι.

Μα δεν φταίμε εμείς, πως μπορούμε να αντισταθούμε σε κάτι που όσο και να μας μοιάζει διαφέρει τόσο πολύ; Η θνησιμότητα, τα έντονα συναισθήματα, τα διαφορετικά προβλήματα, οι δύο εντελώς διαφορετικοί μας κόσμοι.

Ερωτευόμαστε και ερωτεύεστε την διαφορά μεταξύ μας.

------------------------------

Η γιαγια της Αμάντας νέα, απλά και με πορφυρά κόκκινα μαλλιά και χρυσά μάτια:

Μου άρεσε το τσαπ. Ήταν διαφορετικό. Είχαμε λίγη ιστορία, λίγο ρομαντισμό. Όχι μόνο προδότες και βλακείες. Το επόμενο δεν θα αργήσει.

ΟΜΓ ΤΟ ΞΕΧΑΣΑ!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΩΩΩΩ ΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΙΣ 1Κ+ ΨΗΦΟΥΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΕΙΣΤΕ ΥΠΕΡΟΧΟΙ!!!!!!!!!!!

Απαντηστε μου όμως σε μια ερωτηση.

Σε ποιόν μηνα πιστευετε ότι διαδραματιζεται αυτην την στιγμή η ιστορια;

Θελω να δω, γτ το εχω χασει λιγο με την ημερομηνια.

Και πάλι ευχαριστώ και ελπίζω να σας άρεσε!

Φιλάκια πολλά αγάπες!

WrittenFlower