Άλεξ

Άνοιξα το στόμα μου έτοιμος να απαντήσω, αλλά ο Λούσιφερ εμφανίστηκε ξανφικά ανάμεσα στην Αμάντα και την μαμά μου.

Λ- Κρίμα. Πολύ αργά. είπε απότομα και ξαφνικά η μαμά μου έπεσε κάτω κρατώντας τον λαιμό της.

Μια κόκκινη γραμμή κύλησε στο χέρι της και πολλές ακολούθησαν.

Η φωνή μου κόλλησε στον λαιμό μου καθώς δεν μπορούσα ούτε καν να ουρλιάξω. Την σκότωσε.

Κοιτάω γρήγορα στην μεριά της Αμάντας όμως ο Λούσιφερ βρίσκεται ήδη δίπλα της. Εκείνη με δάκρυα στα μάτια με κοιτούσε. Τα χείλη της πάλευαν μεταξύ τους και τα χέρια της στέκοταν κοκκαλωμένα δίπλα από το όρθιο σώμα της.

Λ- Για εσένα αγάπη, δεν θα είναι τόσο γρήγορο. της μουρμούρισε τραγουδιστά στο αυτί και το τρομοκρατημένο βλέμμα της συνάντησε ξανά το δικό μου.

Με αργές, σχεδόν χορευτικές κινήσεις ο Λούσιφερ έβγαλε ένα μαχαίρι από το πίσω μέρος του παντελονιού του.

Όλα γινόντουσαν σε αργή κίνηση. Τα μάτια της Αμάντα έκλεισαν και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν, ενώ ένα ικανοποιημένο χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο του Λούσιφερ. Ίσα που με άκουσα να ουρλιάζω "Όχι", και άρχισα να τρέχω με όση δύναμη μου είχε απομείνει προς το μέρος τους.

Αλλά ήταν πολύ αργά. Το μαχαίρι βυθίστηκε στην σάρκα της Αμάντα και ξαναβγήκε έξω με μια εκκωφαντική ηρεμία και ησυχία, ενώ μόνο τότε μπόρεσε η Αμάντα να ουρλιάξει.

Την στιγμή που είμαι μόλις μερικά εκατοστά μακριά τους, ο Λούσιφερ εξαφανίζεται αφήνοντας το χαιρέκακο γέλιο του να ηχεί ξανά και ξανά σαν χαλασμένο πικάπ μέσα στον χώρο.

Τα γόνατά μου λυγίζουν απότομα και κρατάω την μέση της λίγες στιγμές πριν ακουμπήσει το έδαφος.

Όχι.

Α- Άλεξ... μουρμουρίζει ξεψυχισμένα.

Όχι.

Α- Πρέπει να σου πω κάτι... συνεχίζει αλλά το μόνο που έχω την δύναμη να κάνω είναι να την κοιτάω με γουρλωμένα μάτια.

Όχι.

Αλ- Όχι, όχι, όχι... Τα πράγματα δεν έπρεπε να γίνουν έτσι. Διάλεξα εσένα. λέω ξανά και ξανά και πιέχω την πληγή της λες και αυτό θα άλλαζε κάτι.

Α- Κι εγώ εσένα θα διάλεγα. απαντάει δακρυσμένη και πιάνει το μαγουλό μου με το χέρι της, κάνοντάς με να συγκρουστώ απότομα με την πραγματικότητα.

Κοιτάω μια το κοκκινισμένο από το αίμα της χέρι μου και μία τα κουρασμένα μάτια της.

Αλ- Θεέ μου, εγώ το έκανα αυτό. συνειδητοποιώ και δαγκώνω τα χείλη μου.

Α- Όχι, δεν φταις εσύ, όλοι αυτό θα κάναμε στην θέση σου. απαντάει καθησυχαστικά χαϊδεύοντας το σημείο που ακόμη κρατάει με τον αντίχειρά της.

Την κοιτάω διώχνοντας δάκρυα που δεν ήξερα ότι τρέχουν.

Α- Άλεξ, πεθαίνει το σώμα μου, η συνείδηση της ζωής αυτής. Οι νεράιδες όταν γεννιούνται δημιουργούν ένα αντιγραφό τους, όπου συνεχίζει να ζει η ψυχη τους όταν εκείνες πεθαίνουν. Το μόνο που θα μοιραζόμαστε εμείς οι δύο είναι ένα πρόσωπο και μια ψυχή. Θα είναι μια θνητή. Δεν θα έχει επίγνωση αυτής της ζωής της. Δεν θα ξέρει κανέναν από εσάς- Σε παρακαλώ, μην κλαις γιατί θα κλαίω κι εγώ και δεν θα είναι ωραία εικόνα. τελειώνει χιουμοριστικά και γελάω μέσα από τα δάκρυά μου.

Αλ-  Τι θα κάνω; Τι θα πω στους άλλους; Δεν θα μπορώ ούτε να τους κοιτάξω στα μάτια. λέω ξανά και η καρδιά μου χάνει μερικούς χτύπους όταν η Αμάντα κραυγάζει απότομα.

Την σφίγγω παραπάνω πάνω μου.

Α- Σε παρακαλώ, πρέπει να συνεχίσεις να ζεις. Υποσχέσου μου! αναφωνεί βραχνιασμένα.

Αλ- Υπόσχομαι. απάνταω χαμογελώντας όσο περισσότερο μπορώ.

Α- Δεν περίμενα ποτέ ο θάνατός μου να ήταν τόσο μελοδραματικός, αλλά πρέπει να θυμάσαι ότι σ' αγαπώ ό,τι κι αν έγινε, εντάξει; μου τονίζει ξεψυχισμένα και εγώ νέυω γρήγορα.

Αλ- Κι εγώ σ' αγαπώ, Αμάντα. Και ξέρω πως δεν έχει σημασία πλέον, αλλά λυπάμαι. Δεν έπρεπε να συμφωνήσω ποτέ. απαντάω με ειλιρκίνεια και εκείνη χαμογελάει.

Ξαφνικά το βλέμμα της χάνεται και οι μυς τη χαλαρώνουν. Ένα ελαφρύ χαμόγελο παραμένει στα χείλη της, όμως όλη η λάμψη της χάνεται. Προσπαθώντας να αναπνεύσω, ακουμπάω το χέρι μου που τρέμει πάνω στα μάτια της και τα κλείνω.

Μοιάζει σαν να κοιμάται. Κοιτάω πίσω μου το άψυχο σώμα της μαμάς μου και δαγκώνω με δύναμη το εσωτερικό του στόματός μου. Τα μόνα δύο άτομα που σήμαιναν ποτέ κάτι για εμένα είναι νεκρά.

Ένας ξαφνικός αέρας με έκανε να σηκώσω το βλέμμα μου σφίγγοντας το σαγόνι μου.

Η Γκάμπι, η Ζήτα, ο κύριος Ελάιας, ο Αρχηγός και μερικοί στρατιώτες πίσω τους προσγειώθηκαν μπροστά μου, φαίρνοντας το σκηνικό στην πραγματική του μορφή.

Τα μάτια τους γουρλωμένα, σοκαρισμένα, είναι άφωνοι βλέποντας την εικόνα αυτή μπροστά τους και συναισθήματα που είχαν νιώσει και παλαιότερα τσακίζουν την ψυχή τους.

Ζ- Είναι... λέει υπονοώντας μια λέξη υπερβολικά φρικτή για να ξεστομίσει.

Νεύω καταφατικά και φωνές γεμίζουν το δωμάτιο ενώ βυθίζω το πρόσωπό μου στον λαιμό της Αμάντα, για μία τελευταία φορά.

[...]

Ευχαριστώ την υπάλληλο στην υποδοχή των κοιτώνων και ανεβαίνω τις σκάλες με την κάρτα-κλειδί του δωματίου μου ανάμεσα στα δόντια μου. Το σακ βουαγιάζ είναι βαρύ, αλλά καθησυχάζομαι λέγοντας στον εαυτό μου πως είναι μια καλή γυμναστική.

Φτάνοντας στον όροφό μου πιάνω την κάρτα με το χέρι μου και ελέγχω εν αλλάξ το νούμερο που αναγράφεται πάνω της και τους αριθμούς στις πόρτες.

Αλ- 666; Σοβαρά; μουρμουρίζω στον εαυτό μου.

Φτάνω έξω από την πόρτα του δωματίου μου και ανακουφισμένος βάζω την κάρτα στην ειδική υποδοχή.

Μπαίνω μέσα και νιώθω μια ξαφνική ευφορία βλέποντας την θέα από το μεγάλο παράθυρό μου.

"Διαχείρηση επιχειρήσεων" είνα γραμμένο πάνω στην πινακίδα έξω από την πανεπιστημιούπολη.

Ένα λεωφορείο αφήνει μερικά παιδιά στην είσοδο και εγώ απομακρύνομαι ανοίγοντας το κινητό μου.

5 κλήσεις από Γκάμπι.

9 κλήσεις από Ζήτα.

117 μηνύματα από την ομαδική με τον Τζέιμς και τον Άρθουρ.

Γελάω βλέποντας τις φωτογραφίες τους να γελάνε στα δικά τους πανεπιστήμια. Όλοι περάσαμε σε διαφορετικά, εκτός από την Γκάμπι και τον Τζέιμς.

" Τυχερούλι ;) " έχει στείλει ο Άρθουρ στην ομαδική και γελάω.

Σηκώνομαι όρθιος, θυμίζοντας στον εαυτό μου πως πρέπει να πάω να πάρω το πρόγραμμά μου.

Βάζω το κινητό στην τσέπη μου και το κολιέ της Αμάντα μέσα από την μπλούζα μου. Πάνε τρία χρόνια, από όταν... Ναι. Ποτέ δεν θα είναι εύκολο να πω αυτήν την λέξη, ούτε καν μέσα στο κεφάλι μου. Έγινε η κηδεία της εδώ και στον νεραϊδόκοσμο, αλλά εδώ θαύτηκε άδειο φέρετρο. Ήταν εκεί που έπρεπε. Τα πρώτα δύο χρόνια την επισκεπτόμουν κάθε μέρα. Ακόμα κι αν το φέρετρο ήταν κενό, με ανακούφιζε να αλλάζω τα λουλούδια και να κρατάω τον τάφο περιποιημένο. Τις πρώτες φορές σχεδόν άκουγα την φωνή της να με μαλώνει, για το πως έβαζα το βάζο.

Τώρα προσπαθώ. Είμαι κάπως καλύτερα, αν και έχω αρκετούς εφιάλτες. Μου αξίζουν όμως. Μου αξίζουν πολύ χειρότερα...

Κουνάω το κεφάλι μου διώχνοντας τις σκοτεινές σκέψεις μου, κρατώντας την υπόσχεση που της έδωσα.

Τρέχω κάτω και ξαναχαιρετάω την υπάλληλο. Βγάζω από την τσέπη του τζάκετ μου τον χάρτη και προσπαθώ να καταλάβω που στα κομμάτια είναι το κεντρικό κτήριο.

Ξαφνικά πέφτω πάνω σε κάποιον, όμως βλέπω μόνο το σώμα μια σχετικά μικροκαμωμένης κοπέλας και την υπερμεγέθη μωβ βαλίτσα της.

Αλ- Χίλια συγγνώμη, δεν έβλεπα μπροστά μου. απολογούμαι και απλώνω το χέρι μου προς το μέρος της.

Το αρπάζει και σηκώνεται στρώνοντας το σακάκι και τον σκούφο της, καθώς χτενίζει με τα δάχτυλά της τα μωβ μαλλιά της. Γελάω πικρά από μέσα μου και στραβοκαταπίνω.

-- Δεν πειράζει, δεν έγινε και τίποτα. απαντάει και με κοιτάει.

Είναι αυτή. Η άλλη Αμάντα, η φύλακας της ψυχής της. Την κοιτάζω εξονυχιστικά και μετά από λίγο χαμογελάει άβολα.

-- Έγινε κάτι; ρωτάει γελώντας.

Αλ- Ε, τι; Όχι... Απλά μοιάζεις πάρα πολύ σε μια φίλη μου. απαντάω κουνώντας το κεφάλι μου.

-- Θα θελα πολύ να γνωρίσω την σωσία μου! αναφωνεί προσπαθώντας σπάσει τον πάγο και γελάω.

Αλ- Είναι... Έχει... Αμμμ... Έχει πεθάνει... μουρμουρίζω χαμογελώντας αμήχανα και την βλέπω να σοβαρεύει απότομα.

-- Ω Θεέ μου... Χίλια συγγνώμη! Είμαι τόσο αναίσθητη μερικές φορές... Λυπάμαι. άρχισε να λέει γρήγορα.

Αλ- Δεν πειράζει, ειλικρινά. Πάει πολύς καιρός... Είμαι ο Άλεξ. συστήνομαι και εκείνη πιάνει το χέρι μου κουνώντας το.

-- Κέιτλιν. λέει χαμογελώντας.

Μένω να την κοιτάω λίγο ακόμα αλλά αφήνω το χέρι της.

Αλ- Πρέπει να πάω κάπου αλλά θα τα πούμε αργότερα. λέω και δείχνω προς τα πίσω.

Κ- Ναι φυσικά! αναφωνεί και αρχίζει να απομακρύνεται με την βαλίτσα της.

Αλ- Α και Κέιτλιν! φωνάζω και γυρνάει το κεφάλι της.

Αλ- Ωραία μαλλιά! συμπληρώνω και πιάνει μια τούφα από τα μαλλιά της, συνεχίζοντας τον δρόμο της.

----------------------------------

Τέλος. Ομγ τέλος. ΑΪ ΚΑΝΤ ΜΠΕΛΙΒ ΙΤ!

Ναιιι... τελικά έκανα ό,τι σας είπα.

Δεν πειράζει. Εμένα μου άρεσε! Να ξέρετε δεν θα υπάρξει σίκουελ, αλλά καλύτερα έτσι.

Παιδιά, δεν μπορώ ούτε καν να σας περιγράψω πόσο ευγνώμων είμαι για την υποστήριξη σας! Το βιβλίο αυτό έχει τόσα κομμάτια μου μέσα, και απλά με συγκινεί το πόσο ενδιαφέρον δείξατε! Θα μου λειψετε, τουλάχιστον όσοι δεν διαβάζετε καμία αλλη ιστορία!

Σας αγαπώ πάρα πολύ και σι γιου λειτερ!

WrittenFlower