POV Nate

Ik word wakker van Hailey, die wild naast me in bed beweegt. Ze mompelt allerlei onverstaanbare woorden, en zodra ze begint te schreeuwen maak ik haar snel wakker. "Hail, wakker worden. Het is maar een droom," vertel ik haar.

Ze schiet omhoog en ik hoor dat ze buitenadem is, als ik een pluk haar uit haar gezicht veeg, voel ik dat het klam is van het zweet.

Als ze plots begint te huilen, sla ik mijn armen om haar heen en houd ik haar stevig vast terwijl ik mezelf weer achterover op bed laat vallen. Ze verbergt haar gezicht in mijn nek en huilt luid, het doet me pijn om haar zo te zien. Ik weet niet waar ze over heeft gedroomd, maar één ding is zeker, het was geen leuke droom. Het is lang geleden dat ze zo'n heftige nachtmerrie heeft gehad, eigenlijk dacht ik ook dat ze er over heen was gegroeid. Vroeger had ze bijna elke nacht wel een nachtmerrie, en was ik ondertussen pro geworden in troosten. Maar ik heb haar nog nooit zo van slag bij me gehad.

"Hail, rustig. Je hoeft geen paniek te hebben, het is allemaal goed nu," fluister ik zachtjes terwijl ik een kus op haar haren plaats. Langzaam krijgt ze weer grip op haar ademhaling, het is nog steeds schokkerig maar niet meer zo bizar snel.

Ze gaat rechtop zitten en kijkt me aan, haar blonde haren zitten wild en haar ogen zijn rood van het huilen.

"We moeten nu naar het ziekenhuis, er is iets met mijn moeder, ik weet het zeker," zegt ze zachtjes maar vastberaden terwijl ze uit bed stapt en zich aankleed. "Het is half vijf 's nachts Hailey," breng ik verbaasd uit. "Als jij niet mee gaat, dan ga ik alleen," beslist ze als ze haar haren in een knot bindt. "No way dat ik je nu alleen laat rijden," zeg ik terwijl ik uit bed stap. Ik trek snel een trainingspak aan en loop achter Hailey aan naar beneden.

Ik stap in mijn auto en rij de straat uit, Hailey leunt met haar hoofd tegen het raam en is akelig stil. Ik leg mijn hand op haar been en luister naar de radio terwijl ik op de weg blijf concentreren. Ergens hoop ik dat Hail gelijk heeft en dat ik niet voor niets uit bed ben gekomen, maar aan de andere kant ook niet. Het ging net zo goed namelijk, en alles kwam weer op zijn pootjes terecht.

"Hailey wacht nou!" Roep ik naar haar, ze rent door de gangen van het ziekenhuis, totaal in paniek. Snel ren ik achter haar aan, de trap op naar de zesde verdieping.

"Hey!" Roept de zuster naar ons als Hailey voorbij komt rennen. "Wat is er gaande?" Vraagt ze aan mij, doordat ik buitenadem ben van het rennen, kan ik niet meteen antwoord geven.

De zuster wacht niet meer op mijn antwoord maar rent achter Hailey aan en verdwijnt daarna in de kamer waar haar moeder ligt. Snel loop ik erachter aan, en verschrikt blijf ik in de deuropening staan.

POV Hailey

"Nee, nee, nee," mompel ik terwijl de tranen over mijn wangen lopen. "Nee!" Roep ik als Nate mij vast houdt en naar achter trekt.

"Ze hebben ruimte nodig Hail," fluistert hij zachtjes. Huilend laat ik mezelf tegen hem aanvallen, hij heeft gelijk. Ik moet de dienstverleners de ruimte geven om mijn moeder te helpen.

Mijn moeder ligt levenloos in bed, ze is bleek en haar ogen zijn gesloten. Met man en macht wordt ze gereanimeerd, maar er gebeurt helemaal niets.

"Waarom gebeurt er niets?" Fluister ik, maar Nate reageert er niet op. Ik word gek, waarom zegt niemand wat tegen me?

Na een lang kwartier geven ze de reanimatie op, het heeft geen zin meer zeiden ze. Tranen rollen over mijn wangen, zonder enig geluid. Ik zit naast het bed van mijn moeder, in stilte houd ik haar hand vast, die koud aanvoelt.

Ik kijk op als Nate de kamer weer inloopt, hij had beloofd om Maeve te bellen. Zonder iets te zeggen pakt hij een stoel, die hij naast mij zet en daarna gaat zitten.

"En?" Mompel ik schor terwijl ik hem met betraande ogen aankijk. "Ze zei dat ze eraan kwam," zegt hij terwijl hij mijn haren uit mijn gezicht veegt.

"Waarom?" Fluister ik zacht na een tijdje als ik naar mijn moeder kijk, nooit zal ik antwoord krijgen op die vraag. En nooit heb ik de kans gekregen om afscheid van haar te nemen, dat zal me voor altijd pijn blijven doen.

POV Maeve

Ik sta voor de gesloten voordeur van het huis, onderweg naar het ziekenhuis voelde ik dat dit niet veilig zou zijn. Tranen verblindde mijn zicht, en met trillende handen hield ik het stuur vast. Ik bracht mezelf, maar ook mijn mede weggebruikers in gevaar. En Hailey kon ook niet mij nu zo plotseling ineens verliezen.

Als de deur open zwaait en Chase met een slaperige uitdrukking verschijnt, vlieg ik hem om de hals en meteen rollen de tranen over mijn wangen. Zonder iets te zeggen sluit Chase de voordeur en houdt hij me stevig vast.

"M-mijn mo-," begin ik stotterend door mijn tranen. "Vertel het zo meteen maar," fluistert hij terwijl hij door mijn haren aait.

Moeizaam open ik mijn ogen, ik lig op de bank met een deken over mij heen. Hoe ik hier terecht ben gekomen, weet ik niet. Als ik rechtop ga zitten, komt er meteen een vervelende hoofdpijn op. Ik grijp naar mijn voorhoofd, en meteen springen de tranen weer in mijn ogen.

"Hey," zegt Noen zodra hij opmerkt dat ik wakker ben. "Waar is Chase?" Vraag ik en Noen knikt als antwoord naar de keuken. Ik sla mijn benen over de rand en loop wankelend naar de keuken, ik voel me ontzettend zwak en ziek.

"Heb je Hailey gesproken? Ik had beloofd dat ik naar het ziekenhuis zou komen, ze is nu waarschijnlijk hartstikke onge-," ratel ik aan een stuk door, maar ik word halverwege onderbroken door Chase. "Ik heb haar gebeld, je was toen al in slaap gevallen op de bank. Ze zei dat ik je moest laten slapen, en dat wanneer je wakker zou worden, je contact met haar moest zoeken," zegt hij en ik knik langzaam.

Ik hoor hoe de kamerdeur open gaat, Austin zijn stem volgt het geluid. En een meisjesstem, die overdreven lacht om blijkbaar een grapje van Austin. Mijn ogen zoeken die van Chase op, die binnensmonds vloekt.

Als ik me omdraai zie ik Austin staan, enkel gekleed in een grijze joggingbroek. Achter hem staat een meisje, die Austin zijn trui aan heeft.

"Maeve," brengt Austin verbaasd uit. "Tuurlijk, het was nog niet erg genoeg allemaal, dit kan er ook nog wel bij," zeg ik terwijl voor de zoveelste keer mijn ogen zich met tranen vullen. Snel passeer ik hem en loop ik naar de gang. Ik hoor hoe Chase mijn naam roept, maar het boeit me niet, ik moet zo snel mogelijk weg hier voordat ik dat meisje haar nek omdraai.

"Maeve wat ga je doen?" Ik schrik op van Chase zijn stem. "Naar Hailey," zeg ik terwijl ik mijn schoenen aantrek. "Je kan zo niet rijden Maeve, ik breng je wel," beslist hij. "Ik wacht op je in de auto, ik kan hier niet langer zijn," mompel ik terwijl ik de voordeur open trek. "Ben over vijf minuten bij je," en met die woorden rent Chase naar boven. Ik kijk hem na, en zodra hij uit het zicht is verdwenen verzamel ik de moed om naar mijn auto te lopen.