POV Hailey

Als de jongen mij ook opmerkt, klaart zijn gezicht op en krijgt hij een grote glimlach op zijn gezicht.

"Daar zijn ze dan in het echt hoor, de beruchte O'Neill Twins," lacht hij naar me en ik steek grinnikend mijn tong naar hem uit.

"Hey Milo!" roept Maeve enthousiast terwijl ze naar hem toe zwemt.

Als ik ook naar ze toe zwem, komen er allerlei herinneringen omhoog. Charlie en Milo waren onafscheidelijk, waar Charlie was, was Milo en omgekeerd. Maar na de begrafenis van Charlie heb ik hem nooit meer gezien, hij was plotseling verdwenen. Er gingen geruchten rond dat hij verhuisd was naar de andere kant van het land, maar zeker weten heb ik het in ieder geval nooit gedaan.

"Hoe gaat het met jullie?" Vraagt hij geïnteresseerd. "Oh trouwens guys, dit zijn Maeve en Hailey. De zusjes van mijn oude beste vriend," stelt hij ons voor aan de andere zes jongens, die ons allemaal beleefd groeten.

"Op het moment komt alles weer langzaam op zijn plek, dus nu eigenlijk wel goed," zeg ik en Milo knikt. "Mag ik vragen wat er is gebeurt?" Vraagt hij voorzichtig, waarop ik knik.

"Het begon met dat onze ouders uit elkaar gingen, daarna was het een periode uit met mijn vriend. En toen met kerst heeft onze moeder een hartstilstand gehad, ze heeft in coma gelegen en is op dit moment nog steeds onder behandeling in het ziekenhuis," zeg ik met een diepe zucht.

"Oh shit," mompelt hij, duidelijk onder de indruk van mijn verhaal. "Sorry dat ik ernaar vroeg," zegt hij snel. "Nee joh, dat kan jij ook niet weten. En alles gaat nu de goede kant op, het kan alleen nog maar beter worden," glimlach ik naar hem.

"Maeve surf je eigenlijk nog?" vraagt Milo zich hardop af en ik zie dat Maeve even slikt. Ze schudt haar hoofd en wendt haar blik daarna weer af, ze is duidelijk niet op haar gemak.

"Wil je?" Vraagt hij aan haar, ze zoekt mij op en ik glimlach bemoedigend naar haar.

"Eigenlijk heb ik nooit meer gesurft na het ongeluk," mompelt ze zachtjes. "Eens moet weer de eerste keer zijn toch?" Hij geeft haar een knipoog en ik zie aan haar hele houding dat ze twijfelt.

"Ik weet niet of ik nog wel durf," geeft ze toe. "Maeve we zijn er allemaal bij, het komt echt goed," zeg ik tegen haar. "Ik blijf bij je in de buurt," dringt Milo ook nog een beetje aan.

POV Maeve

Terwijl de zenuwen in mijn onderbuik als een razende te keer gaan, klim ik op de surfplank. Als ik eenmaal zit, zucht ik een keer diep en laat ik het gevoel over me heen komen. Het voelt vertrouwd aan, maar er komt ook een golf van verborgen verdriet en pijn over mij heen.

"Gaat het?" Vraagt Milo voorzichtig en ik knik terwijl ik mijn tranen wegknipper. "Er komt meer emotie bij kijken dan ik had verwacht." Geef ik toe. "Dat is ook logisch, de eerste paar keren dat ik ging surfen voelde het ook heel naar en vervelend, alsof ik Charlie belachelijk maakte ofzo," zegt hij en ik knik. En dan schiet me ineens te binnen dat hij helemaal niet weet dat het ongeluk door mij komt. Mijn ouders hebben mij altijd beschermd door te zeggen dat Charlie zelf ging surfen, en dat het daardoor mis is gegaan.

Zwijgend luister ik naar de aanwijzingen van Milo, en voordat ik het weet sta ik ineens op de plank. Een machtig gevoel overspoelt me, alsof ik de wilde zee aan kan.

"Ik snap niet waarom ik dit nooit meer heb gedaan," zucht ik als ik weer op de plank ga zitten. "Je bent nog steeds een natuurtalent." Grinnikt Hailey en ik steek mijn tong naar haar uit. Ik ga weer op de plank zitten en kijk naar de jongens, die zich uitleven op de golven.

"Ik heb geen zin om te zwemmen," grinnikt Milo terwijl hij achterop de plank klinkt. "Nee!" Lach ik terwijl ik met alles wat ik in mij heb, mijn evenwicht probeer te bewaren. "Blijf stil zitten." Lacht Milo als hij uiteindelijk zit. "Gast hoe kan ik stil blijven zitten als jij er facking lomp op klimt?" Lach ik en hij geeft me een speelse duw.

Ondertussen is Hailey weer het water uitgegaan, mijn ogen scannen het strand en ik zie dat ze bij Chase en de rest is gaan zitten. Ik slik even, waarom moet precies uitgerekend nu, Austin en iedereen er ook zijn? En waarom moet Hailey perse bij hun gaan zitten, als het hele strand verder leeg is? Nu heeft Austin mij sowieso opgemerkt.

"Dankjewel voor de gezelligheid." Bedank ik de jongens, als we het water uitgaan. In de tijd dat Hailey al op het strand zit, heb ik veel gelachen om de jongens die een beetje aan het klooien waren met het surfen. Het voelde goed om er weer lol in te hebben, en ze gaven mij allemaal stuk voor stuk het vertrouwen dat alles goed zou komen.

"En jij extra bedankt voor al het vertrouwen, zonder jou was ik denk ik nooit meer gaan surfen," bedank ik Milo en hij grinnikt even terwijl hij zijn plank uit het water tilt.

"Je hebt het merendeels aan jezelf te danken hoor, je deed het super goed. Laat maar weten als je nog een keer wilt, het is leuk om je zo bezig te zien." Glimlacht hij naar mij, en ik glimlach dankbaar terug. "Oh, en wil je je moeder de groetjes van mij doen?" Vraagt hij en ik knik. "Ga ik doen," zeg ik, waarna ik afscheid neem van het groepje en naar Hailey loop.

"Hey," zeg ik vrolijk als ik bij het groepje aan kom. "Hey!" Zegt Chase super enthousiast en ik schiet in de lach.

Er staat een fris windje op mijn natte lichaam, dus ik besluit om mijn trui aan te trekken. Maar dan besef ik dat ik nog steeds de trui van Austin aan heb, als ik kort naar hem kijk, maken we oogcontact en zie ik hem slikken.

Zonder verder iets te zeggen plof ik tussen Chase en Ise op een handdoek.

"Rot op." Kreunt Ise tegenstrijdig, ze ligt op haar buik met haar ogen gesloten en oortjes in. Ik schiet in de lach om het aanzicht, en al snel kan ze haar eigen lach ook niet bedwingen. Waaruit een slappe lach, om helemaal niets, volgt. De rest heeft geen idee wat er aan de hand is en reageren er verstandig niet op.

"Je was wel lekker bezig Mae." Grijnst Chase en ik krijg meteen een warm gevoel.

"Ik snap echt niet waarom ik nooit meer heb gesurft, het is echt het beste ooit," ratel ik aan een stuk door. "Ik ben blij voor je," glimlacht hij en ik glimlach meteen terug.

"Hoe ken je die gast, en hoe oud is ie wel niet?" Vraagt Austin, ik hoor en zie aan alles dat hij stik jaloers is. "Het was de beste vriend van Charlie, en wat boeit het hoe oud hij is?" ik kijk hem uitdagend aan met een opgetrokken wenkbrauw aan.

"Hij was je nog net niet aan het uitkleden met zijn ogen," zegt hij terwijl hij mij terug aankijkt. "Dan doet ie dat toch lekker? Wij zijn toch uite-." "Zo kan het wel weer, zullen we gaan Maeve?" Onderbreekt ze me en met een diepe zucht sta ik op.

Ik trek de trui in een snelle beweging uit en gooi ik hem zonder iets te zeggen op Austin zijn schoot. Daarna neem ik afscheid van iedereen en loop ik achter Hailey aan het strand af.

Met een diepe zucht gooi ik mijn autosleutels op tafel, het voelt raar om weer thuis te zijn. En al helemaal nu er al bijna een half jaar niemand in dit huis heeft gewoond. Snel ren ik naar boven en trek ik droog ondergoed aan, en daarna een joggingbroek met een dikke trui.

Ik plof op de bank met een stapel post, waar ik snel doorheen scan. Dan valt mijn oog op een brief voor Hailey, van Harvard. Zo snel als ik kan gris ik mijn telefoon van tafel en bel ik Hailey, die na lang wachten eindelijk opneemt.

"Je raadt nooit wat ik hier heb," zeg ik geheimzinnig. "Zeg, want Nate heeft zojuist slecht nieuws gehad en ik heb geen zin in je grapjes," beveelt ze me. "Een brief van Harvard," zeg ik snel. "Blijf staan waar je bent, niet weggaan. Ik kom hem nu direct ophalen." En met die woorden hangt ze op.

Een tikkeltje verbaasd schiet ik in de lach door het afgelopen gesprek, maar al snel stop ik ermee en hoop ik intens dat niemand dit gezien of gehoord heeft.

"Hey!" Roept ze als ze naar binnen komt. "Hey." Ik sta snel op en loop met de brief in mijn hand naar haar toe.

"Wat voor nieuws heeft Nate gehad?" Vraag ik nog snel voordat ze zich op de brief stort. "Hij is niet aangenomen voor de studie," zegt ze, en ik knik langzaam. "Balen," zeg ik en ze knikt. "Zeg dat wel," zucht ze diep.

"Laat je het meteen weten?" Vraag ik, waarop ze ja antwoord. Ik kijk haar na, hoe ze in haar auto stapt en wegrijdt. We zwaaien nog even naar elkaar, maar dan sluit ik de deur. Door de klap van de deur, is het meteen weer muisstil in huis. Stilte om mij heen ben ik door de afgelopen tijd niet meer gewend, maar ik kan je vertellen dat ik er eigenlijk nu wel heel erg van kan genieten.