POV Maeve

Verdoofd blijf ik staan, ik kijk Hailey kort aan. Er zijn tranen in haar ogen ontstaan en een kleine glimlach siert haar lippen. Mijn moeder haar ogen staan bedenkelijk terwijl ze ons allebei onderzoekend aankijkt.

"Hey mam." Zeg ik zachtjes terwijl ik op de stoel naast haar bed ga zitten. Hailey volgt mijn voorbeeld en komt naast me zitten. Moeizaam sluit onze moeder weer haar ogen.

"Ze herkent ons niet." Mimet Hailey met haar lippen en ik schud mijn hoofd. Ik glimlach bemoedigend naar haar. "Het komt goed." Mimet ik terug en ze knikt.

"Ik ga even naar het toilet." Zegt Hailey zachtjes terwijl ze opstaat. Ik reageer niet en blijf voor mij uit staren terwijl mijn gedachten alle kanten opgaan. Gaat mama ons ooit nog herkennen? Heeft ze blijvend letsel? Wordt ze überhaupt nog wel helemaal de oude? Het is zo onzeker nog allemaal, en als er iets is waar ik heel veel moeite mee heb is het te maken hebben met een onzekere situatie.

Na een tijdje kan ik het niet meer, vlug sta ik op en met grote passen loop ik naar de lift. Ongeduldig wacht ik op de lift terwijl ik op mijn benen wiebel. Zodra de deuren open gaan spring ik haast naar binnen en druk ik een paar keer op het knopje om de deur te sluiten. Daarna druk ik op het knopje naar de begane grond.

Eenmaal buiten rook ik rillerig mijn sigaret op. Ik besluit Austin te bellen en wacht op zijn antwoord. Wat gelukkig niet heel erg lang duurt, vrijwel meteen neemt hij op.

"Hey." Zegt hij, bij het horen van zijn stem voel ik mezelf weer wat rustiger worden. "Hey." Zucht ik opgelucht. "Wat is er?" Vraagt hij. "Mijn moeder is weer wakker." Mompel ik, ik geloof mijn eigen woorden nog niet. Ik had de hoop om eerlijk te zijn al opgegeven. "Wat fijn!" Brengt hij verbaasd uit. "Ja, dat wel." Zucht ik. "Wat is er Maeve?" Vraagt hij. "Ze herkent ons niet, en het is allemaal nog zo onzeker dat ik mezelf niet te veel hoop wil geven Aus." Mompel ik. "Wil je dat ik naar je toe kom?" Vraagt hij. "Nee, ik kom zometeen denk ik naar huis. Denk dat ik niet meer wat met Hail ga doen, en anders laat ik het weten." Zeg ik.

"Zeker weten?" Vraagt hij opnieuw. "Zeker weten." Bevestig ik hem. "Oké, ik hou van je Maeve." Zegt hij kalm. "Ik ook van jou Aus. Tot zo." Ik trap mijn sigaret uit en nadat we afscheid van elkaar hebben genomen hangt hij op.

Ik duw de kamerdeur van mijn moeder open en zie Nate naast Hailey op een stoel zitten. Ze kijken mij beiden aan en ik glimlach klein.

"Willen jullie wat drinken?" Vraag ik om de stilte te verbreken. "Ja lekker, doe maar cola ofzo." Zegt Hailey en ik knik. "Ik loop wel even mee, ik wil ook wat eten." Zegt Nate en ik knik. Ik draai me om en loop weer terug naar de lift. Als Nate komt aanlopen bekijk ik hem goed. Zijn krullen dansen vrolijk rond zijn gezicht en zijn blauwe ogen lijken blauwer te zijn dan normaal. Als hij opmerkt dat ik naar hem aan het kijken ben, grijnst hij en ik voel mijn wangen rood worden. Hij grinnikt en ik rol met mijn ogen. Ik stap de lift in en druk weer op het knopje van de begane grond.

"Weet je, ergens mis ik ons best wel." Zegt Nate als we in de lift staan. Ik leun met mijn rug tegen de wand terwijl ik mijn ogen een beetje dicht knijp om hem beter te bekijken. "Er was nooit een ons." Ik trek mijn wenkbrauw op en hij grinnikt kort.

"We kunnen er lang of kort over praten, maar wat er is gebeurt kunnen we niet zomaar opzij schuiven." Zegt hij en ik zucht. Hij heeft gelijk, er zal altijd een bepaalde spanning tussen ons blijven hangen. Hij kijkt mij aan terwijl hij op zijn onderlip bijt, ik kijk even naar zijn lippen en voordat ik erover na kan denken heeft hij zijn lippen op die van mij geplaatst. Zijn zachte warme lippen, duizend malen beter dan de ruwe droge lippen van Austin.

Als de lift deuren weer open gaan haal ik mijn lippen snel van die van hem af. Een kleine bloos is op mijn wangen ontstaan, fuck dit is zo niet de bedoeling geweest.

Ik stap uit de lift en loop voor Nate uit. Waarom heb ik hem niet tegen gehouden toen hij zijn lippen op die van mij plaatste? Ik voel me zo onwijs schuldig tegenover Austin, ik kan dit gewoon echt niet maken.

"Ik heb het echt geprobeerd Maeve, om je te vergeten en door te gaan. Maar je blijft gewoon constant in mijn gedachten spoken." Zegt Nate en ik besluit er niet op te reageren. Ik ben op dit moment veel te veel in de war, en ik voel mijn maag in opstand komen.

"Nate ik ga naar huis, wil je alsjeblieft tegen Hail zeggen dat ik me niet lekker voel? En ik kan dit gewoon niet, het ons gebeuren." Het woord ons spreek ik uit terwijl ik met mijn vingers aanhalingstekens maak. "Sorry Maeve, dit was niet mijn bedoeling." Zegt hij terwijl hij me onderzoekend aankijkt. "Het is goed Nate, ik ben alleen gewoon een beetje in de war." Zeg ik en hij knikt. "Ik zie je wel weer." En met die woorden verlaat ik hem. Als ik achterom kijk, zie ik hem verslagen staan. Facking hell, waarom verpest ik altijd alles?

Als ik buiten ben, schop ik van frustratie tegen een leeg cola blikje. Ik word soms zo gek van mezelf en mijn gevoelens. Ik ren de trap op van de garage en als ik op de juiste verdieping ben loop ik naar mijn auto.

"Ben thuis!" Roep ik als ik binnen ben. "Hoi!" Klinkt Chase zijn stem vanaf boven. Ik schop mijn schoenen uit en hang mijn jas aan de kapstok. Verder is het stil in huis, ik vraag me af waar iedereen is.

Ik ren de trap op en loop Chase zijn kamer in. Hij is geconcentreerd aan het gamen en kijkt kort op als ik zijn kamer inloop. Ik laat mezelf op zijn bed ploffen en staar naar het plafond. Even later komt Chase naast me in bed liggen.

"What's on your mind?" Vraagt hij na een korte stilte. Ik ga tegen hem aanliggen en hij slaat zijn armen om mij heen. "Mijn moeder is weer wakker, maar het is allemaal nog zo onwijs onzeker." Zucht ik en hij knikt. "Het komt echt wel goed Maeve, vertrouw maar op mijn woorden. Ik knik en voel de tranen opkomen. "Ze herkende mij en Hail net niet eens, en al het leven was weg uit haar ogen." Zeg ik. "Maar het is wel al weer heel fijn dat ze beter is toch?" Vraagt hij en ik knik. "Ja dat zeker." Ik veeg een ontsnapte traan weg en zucht diep.

"Waar is iedereen?" Vraag ik na een stilte. "Ze gingen boodschappen doen met zijn alle." Zegt Chase. "Hoezo met zijn alle?" Grinnik ik. "Geen idee, ik had er in ieder geval geen zin in." Grinnikt hij en ik schiet in de lach. "Als je vrijwillig mee boodschappen was gaan doen dan had ik getwijfeld of je nog wel in orde was." Lach ik en hij schiet ook in de lach.

"Ik heb deze momentjes gemist Maeve." Zegt Chase zodra we zijn uitgelachen en ik knik instemmend. "Ik ook, we moeten weer vaker samen wat leuks gaan doen." Zeg ik. "Heb je zin om nu te gaan skaten?" Vraagt hij. "Ik heb altijd zin om te skateboarden, laat me eerst wat makkelijkers aantrekken." Ik sta op en trek een sprintje naar de kamer van mij en Austin. Het voelt nog steeds zo raar dat ik niet meer thuis woon, en nu in een huis woon met mijn beste vrienden.

Ik trek een trui aan van Austin en los zittende spijkerbroek. Daarna loop ik terug naar Chase zijn kamer die zich ook heeft omgekleed. "Let's go?" Vraag ik. "Let's go." En met een noodgang rent hij de trap af. Ik schiet in de lach en volg hem naar beneden waar ik in mijn afgesleten vans stap. Chase komt aanlopen met twee skateboarden en gooit de mijne aan. Ik vang hem behendig en doe de voordeur open. Ik zet mijn board op de grond en wacht op Chase, die de deur op slot doet. Als hij klaar begin ik met skaten, en al snel komt hij naast mij skaten. "Waar gaan we naar toe?" Vraagt hij. "Skatepark?" Vraag ik en hij knikt instemmend.