POV Hailey

Onzeker loop ik achter Nate aan het ziekenhuis in, wil ik mijn moeder zo wel zien? Nadat Maeve gebeld had, heb ik meteen de eerst volgende vlucht geboekt naar huis. Ik moet ervoor Maeve zijn, en voor mijn moeder. Als ze eventueel wakker wordt.

Ik sla de hoek om, en de eerstvolgende kamer is honderdzeven. Ik haal diep adem en duw de deurklink naar beneden. Zachtjes duw ik de deur open, ik weet niet wat ik zie. Mijn moeder, altijd zo sterk en optimistisch. Ligt nu in een veel te groot ziekenhuisbed, met allerlei slangetjes die aan haar verbonden zijn. Ze ziet er zwak en breekbaar uit, een zuchtje wind zou haar op dit moment al laten omvallen. Ik kijk naar Maeve, ze zit naast het bed van mama en houdt haar hand vast. Haar ogen zijn gesloten en ze haalt regelmatig adem, ze ziet er gesloopt uit. Ik ben benieuwd hoe lang ze hier al is, waarschijnlijk al die tijd al.

"Maeve." Ik raak haar zachtjes aan en moeizaam opent ze haar ogen, die rood en dik van het huilen zijn. "Je bent er." Mompelt ze schor terwijl ze opstaat. "Natuurlijk ben ik er." Ik sla mijn armen om haar heen en tranen vullen mijn ogen. Ze houdt me stevig vast en de tranen vinden bij ons allebei een weg naar buiten. Het voorval met Nate maakt me op dit moment niets uit, het belangrijkste nu is dat we er voor elkaar zijn. Dat we elkaar steunen hierdoor heen.

"Maeve, ga alsjeblieft even naar huis. Even douche en slapen, ik let wel op mama." Zeg ik nadat we een tijdje in stilte hebben gezeten. Ze zucht diep en haalt een hand door haar haar. "Ik bel je meteen zodra er iets is." Ik glimlach klein naar haar en ze staat op. "Lukt het om naar huis te rijden of moet ik Austin bellen?" Ik kijk haar onderzoekend aan. "Het lukt wel, thanks." Ze staat op. "Oké, tot zo dan." "Tot zo." En met die woorden verlaat ze de kamer. Daar zit ik dan, in de saaie witte kamer. Die sterk ruikt naar medicijnen en ontsmettingsmiddel. Het is een koude en kille ruimte, ze hadden het best wel wat mogen opfleuren. Alleen voor het idee al. Op mijn moeders nachtkastje staat een zielig bosje bloemen, ik denk van de vorige patiënt. Het is al helemaal verwelkt. Ik sta op en pak de vaas, slenterend loop ik naar de eerste de beste prullenbak en leeg ik de vaas. Langzaam loop ik weer terug naar de kamer.

"Oh hey." Breng ik verbaasd uit als ik mijn vader in de kamer zie staan. "Wat klink je verbaasd." Zegt hij terwijl hij één wenkbrauw optrekt. "Nou eigenlijk had ik je hier gewoon niet verwacht om eerlijk te zijn." Zeg ik en hij knikt langzaam. "Hoe gaat het met je?" Hij steekt zijn armen naar mij uit en ik geef hem een korte knuffel. "Opzich wel prima, heb er net een lange vlucht opzitten dus een beetje moe. En natuurlijk verdrietig." Ik haal mijn schouders op en ga op een stoel zitten, hij liet niets meer van zich horen. Beantwoordde de belletjes van mijn moeder niet, en nu ze half dood is, is ze pas interessant. Hij is mij kwijt, had ie maar wat meer interesse moeten tonen.

"Lange vlucht vanaf waar?" Vraagt hij nieuwsgierig. "Ik was met Nate en de hele familie naar zijn oma die in Italië woont." Zeg ik en hij knikt. "Klinkt leuk." Zegt hij en ik knik. "Dat was het ook." Zucht ik.

Nate loopt de kamer in stilte in en komt naast mij zitten. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en pak zijn hand vast, zachtjes knijpt hij in mijn hand. Ik sluit mijn ogen en luister naar de geluiden op de gang en van buiten. Overal gaat het leven door, maar hier binnen, in kamer honderdzeven, staat de wereld stil.

Net als ik in slaap ben gevallen schrik ik weer wakker. In de kamer staat een jongere dokter, zijn fel blauwe ogen trekken meteen de aandacht van mij. Mijn mond zakt een klein stukje open van verbazing als ik hem herken. Ook hij lijkt mij nu te herkennen en een klein glimlachje siert zijn lippen. Ik had Luke toch echt als laatste persoon verwacht als dokter, maar nu ik het weet, klopt het ook in mijn hoofd.

"Ik wil jullie graag verzoeken om de nacht thuis door te brengen, zodra er iets veranderd aan de toestand van mevrouw dan zullen wij zo snel mogelijk contact met jullie opnemen." Zegt hij professioneel. Ik knik langzaam en sta op. Ik geef mijn moeder een kus op haar voorhoofd, de tranen vullen mijn ogen. Ze voelt koud en dood aan, niet meer zo warm als ze altijd was. Ik hoop met heel mijn hart dat ze er weer helemaal bovenop komt, en snel mijn moeder weer kan zijn.

Hand in hand slenter ik met Nate naar de uitgang van het ziekenhuis. Als we langs de kraamafdeling komen blijf ik eventjes staan, een jonge vrouw staat met een pasgeboren baby in haar handen en glimlacht naar me als ze opmerkt dat ik kijk. Ik glimlach terug en begin weer te lopen. "Ik kan haast niet wachten om ons kindje in mijn armen te sluiten." Mompelt Nate. "Even wachten vind je niet?" Zeg ik en hij knikt. "Tuurlijk, school gaat voor. Maar na school." Zucht hij en ik knik. "Zodra we allebei een goede baan hebben, een plekje voor onszelf en alles er verder op en eraan dan mag het van mij ook zo snel mogelijk komen." Zeg ik waarop hij knikt. "Daar ben ik het helemaal mee eens." Hij plaatst een kus op mijn haar voordat we de lift inlopen.

Eenmaal thuis laat ik mezelf op de bank ploffen. Maeve ligt slapend tegen Austin aan op de bank. Ik glimlach even naar Austin, die terug glimlacht. Ja, ik zie wel wat mijn zus in hem ziet. Het is een erg knappe jongen, laten we eerlijk wezen.

"Dankjewel." Zeg ik tegen Nate als hij mijn glas water aangeeft. Hij ploft naast mij op de bank en gaapt uitgebreid. "Jezus Nate." Grinnik ik en hij geeft me een speelse duw. "Hoe was het net in het ziekenhuis?" Vraagt Austin en ik haal mijn schouders op. "Nog steeds hetzelfde helaas. Trouwens Austin, heel erg bedankt voor hoe je Maeve hier door heen helpt. Je doet het perfect." Glimlach ik naar hem en hij glimlacht terug. "Ik weet hoe het is om je zorgen over je moeder te maken, helaas." Mompelt hij en ik knik.

"Mag ik vragen wat er is gebeurd?" Vraag ik voorzichtig. "U-Uh, ze is overleden een paar jaar terug." Zijn stem klinkt alsof zijn keel wordt dichtgeknepen en dat is voor mij het teken om niet verder te vragen. Hij heeft het er duidelijk nog moeilijk mee, wat ik me honderd procent kan voorstellen. Ik weet ook niet of ik het wel aan zou kunnen als mijn moeder dadelijk toch uiteindelijk overlijd, maar voorlopig is er daar gelukkig nog geen sprake van. En ik hoop ook dat dat nog heel erg lang gaat duren.