POV Hailey

Zodra de bel gaat gooi ik mijn boeken in mijn tas, ik weet niet hoe snel ik weg moet komen uit het lokaal. Dit was pas mijn eerste les van vandaag, maar ik wil nu alweer naar huis.

"Heey, jij ook hier." Klinkt Nate zijn stem als hij zijn arm om mij heen slaat terwijl ik door de gang loop. "Toevallig zeg." Grinnik ik en hij steekt zijn tong naar mij uit. "Volgende week Hoco." Glimlach ik. "Heb je er zin in?" Vraagt hij terwijl we samen naar het volgende lokaal lopen. "Natuurlijk heb ik zin in Homecoming." Zeg ik alsof het vanzelf sprekend is. "Onze laatste keer op High School." Zegt Nate en ik knik. "Ik ben blij als ik dalijk naar de universiteit mag hoor." Zucht ik en Nate knikt.

Ik loop het lokaal in en plof op mijn stoel naast Rose, als afscheid haalt Nate mijn haren door de war. Meteen duw ik zijn hand weg en hij kijkt me met een ondeugende grijns aan, waardoor ik niet boos op hem kan worden. "Dankjewel." Zeg ik terwijl ik mijn haar weer in model breng. "Geen probleem schatje." Lacht hij aanstekelijk, ondanks dat ik mezelf voor had genomen niet te lachen, schiet ik toch weer in de lach. "O'Neill en Nate jullie mogen na de les weer zoveel aan elkaar zitten als jullie willen. Maar ik wil nu graag met mijn les beginnen." Klinkt de schelle stem van onze Engels docente. Grinnikend loopt Nate naar zijn plek achterin de klas tussen zijn vrienden.

"Heb jij opdracht vierendertig gemaakt?" Fluistert Rose en ik knik. Ongemerkt geef ik mijn schrift aan Rose, die zo snel als ze kan alles overschrijft. Ik kijk de klas rond en mijn blik blijft hangen bij Maeve, we maken even oogcontact en ik zie dat ze er slecht uit ziet. Ze heeft de capuchon op van een te grote gitzwarte trui, die volgens mij van Chase is, die haar nog bleker en kleiner laat lijken. Haar grijze ogen staan dof en ze zijn rood, waarschijnlijk van het huilen. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ze al om half tien 's ochtends stoned is, maar aan de andere kant zou het me ook niets verbazen.

"Wat is er?" Mimet ik met mijn lippen, waarop ze als antwoord haar schouders ophaalt en ongemakkelijk op haar nagels bijt. Ik zucht eventjes, ik dacht dat we elkaar vanaf nu weer alles zouden vertellen. Maar blijkbaar geldt dat niet wederzijds en houdt Maeve nog steeds dingen achter voor mij. Zodra de docente langs loopt trekt ze Maeve haar capuchon af, domme zet bedenk ik me. Maeve haar ogen spuwen meteen vuur terwijl ze de docente aankijkt, die duidelijk geschrokken een stap achteruit zet. "Het is niet toegestaan om hoofddeksels te dragen in de les Maeve, dat zou je toch wel moeten weten in je eindexamen jaar?" Zegt ze voorzichtig. "Zie ik eruit alsof ik fucks geef?" Mompelt Maeve terwijl ze haar capuchon weer opzet. Ik schud mijn hoofd als Maeve oogcontact met mij maakt, waarom leert ze het nou niet om die docenten gewoon te gehoorzamen zodat ze niet in de problemen komt. "Dan denk ik dat je dit bij de rector mag gaan uitleggen." Zegt de docente, niet wetende wat ze met Maeve aanmoet dus haar er maar direct uitzet.

Maeve staat grinnikend op terwijl ze haar zwart wit geblokte rugtas van de grond raapt. "Alsof ik geïnteresseerd was in deze les." Haar stem klinkt kil en gesloten. "Dat zou je wel moeten zijn, je weet dat je in je examenjaar zit toch?" Ze trekt haar wenkbrauw op terwijl ze Maeve bekijkt. "Ik weet verdomme wel dat ik in mijn laatste jaar zit!" Maeve loopt met grote passen naar de deur, die ze met een klap dicht laat vallen. Alle blikken worden meteen op mij gericht, ik voel me kleiner worden, alsof ik er iets aan kan doen dat mijn zus zo is. In een opwelling sta ik snel op en ren ik haast het lokaal uit, ik moet Maeve vinden voordat ze nog raardere dingen gaat doen. Ze is duidelijk van slag, en ik weet honderd procent zeker dat ze nu niet naar de rector gaat.

Na wat gerommel aan het slot krijg ik Maeve haar locker open. Ik zie dat haar longboard er niet meer staat. "Fuck." Mompel ik, ik pak mijn telefoon en probeer Maeve voor de derde keer te bellen. Ik loop naar buiten en kijk rond, tot mijn verbazing zie ik een gestalte op een longboard weg gaan. Ik begin te rennen en roep haar naam, maar dan bedenk ik me dat ze me waarschijnlijk niet hoort omdat ze haar oortjes in heeft. Ik draai me meteen om en ren terug de school in, ik ren door naar mijn lokaal.

Buitenadem storm ik het lokaal in, mijn ogen  zoeken meteen die van Nate op, die vrijwel direct doorheeft wat de situatie is. Hij pakt zijn autosleutels en gooit die naar me, behendig vang ik ze. Zodra ik het lokaal uitloop hoor ik de docente mijn naam roepen. "Het gaat om Maeve haar veiligheid mevrouw." Ik draai me om en kijk haar aan, in de hoop dat ik medelijden kan opwekken. "Hoezo haar veiligheid?" Ze trekt haar wenkbrauw op. "Mevrouw ik heb hier geen tijd voor, ik kom het zometeen uitleggen." Ik draai me om en ren weer naar buiten. "Hailey O'Neill!" Roept ze me nog na.

Ik stop de autosleutel in het contact en start de auto. Ik draai het parkeerterrein af en begin mijn route naar de Dodemansklif, die naam hebben Maeve en ik de klif gegeven toen we jong waren en er iemand een weddenschap had verloren en daardoor van de klif moest springen, alleen is hij nooit meer levend boven water gekomen. De klif is altijd ons plekje geweest, maar na dat ongeluk mochten we er niet meer komen van mama. Maar toch op een of andere manier voel ik dat Maeve daar nu naar toe gaat, dus vertrouw ik op mijn gevoel. Ik hoop maar dat die mensen in de klas niet te raar over mij en Maeve gaan nadenken, maar meteen wuif ik die gedachte weg. Dat is op dit moment misschien wel het minst belangrijkste, wat mensen over ons vinden.

Buitenadem sta ik op de klif, het is nog een hele klim om naar boven te komen waar ik me elke keer weer op verkijk. Ik kijk rond en zie Maeve op de rand zitten, kijkend naar het uitzicht. Ik slik, ik moet dit goed gaan aanpakken. Geluidloos loop ik naar haar toe, en voorzichtig ga ik naast haar zitten. Zodra ze me opmerkt kijkt ze me aan, haar uitdrukking is emotieloos terwijl de tranen over haar wangen rollen. "Het is allemaal mijn schuld." Mompelt ze. Ik sla mijn armen om haar heen, ze verbergt haar gezicht in mijn nek terwijl haar lichaam schokt in mijn armen van het huilen. "Ik weet niet waarover het gaat Maeve, maar ik weet zeker dat het niet jouw schuld is." Sus ik haar. "Het is wel mijn schuld Hail." Huilt ze.

Na een tijdje in stilte en kijkend naar de woeste zee durf ik eindelijk weer wat te zeggen. Ik slik eventjes en kijk naar Maeve, die afwezig voor zich uitstaart. "Waar gaat het over?" Vraag ik voorzichtig. Maeve trekt haar benen op en slaat haar armen er omheen, terwijl ze verder wegkruipt in haar trui.

"Mama en papa gaan scheiden." Zegt ze schor. Langzaam knik ik, niet wetende wat ik hier mee moet. "Maar hoezo is dit jouw schuld dan?" Ik kijk haar onderzoekend aan. "Omdat het nooit meer hetzelfde is geworden na de dood van Charlie, en dat weet jij ook." Mompelt ze. Ik slik eventjes, wetende dat dit klopt maar ik wil het niet toegeven. "Het was een ongeluk Maeve. Het had altijd kunnen gebeuren." Probeer ik het nog. Ze kijkt me kil aan, wetende dat ik zout gooi in de nog steeds altijd open wond. "Ik had nooit met dat stormachtige weer moeten surfen, dan was Charlie nog steeds deel uit ons gezin en waren we een gelukkig gezin met liefhebbende ouders, één vrolijke zoon die van zijn leven genoot en twee kleinere meisjes die nog geen zorgen hadden." Fluistert ze. Ik knipper tegen mijn tranen terwijl ik hard opzoek ga naar de missende woorden. "Mam en pap vinden anders nog altijd dat ik verantwoordelijk ben voor Charlie zijn dood, en jij waarschijnlijk ook." Mompelt ze er achteraan.

Ik hou mijn tranen niet meer in en op een hoog tempo rollen ze over mijn wangen. Ik heb geen antwoord gegeven op Maeve, want inderdaad ik vind haar verantwoordelijk voor de dood van onze oudere broer, ondanks dat het een vreselijk ongeluk was. Maar ik durf die woorden niet uit te spreken, dus hou ik me maar stil. Zwijgend kijken we opnieuw naar de zee en laat ik mijn gedachtes de vrije loop.