POV Maeve

Lachend zit ik naast Elody, we zijn een portret aan het maken van onze lievelingsdocent scheikunde, niet dus. Het weinige haar wat hij nog heeft teken ik heel wild, alsof hij zojuist is geëlektrocuteerd. Elody schiet keihard in de lach als ze het ziet. "Maeve en Elody!" Roept de docent. Grinnikend kijk ik hem uitdagend aan. "Mijn les uit nu meteen." Zegt hij met een trillende stem. Ik pak mijn spullen langzaam in. "No way dat wij nu het kunstwerk voor u gaan afmaken. De ballen!" Ik steek mijn hand naar hem op en loop nonchalant het lokaal uit. Met een klap gooi ik de deur dicht en zwaai ik nog even door het glas heen. Hij kijkt me woedend aan maar het maakt me geen zak uit, over één jaar ben ik weg hier. Ook kruist mijn blik die van Hailey, die me ook aardig boos aankijkt.

"El zullen we weg gaan?" Stel ik voor. Ze kijkt me aan en trekt één wenkbrauw op. "Je bent gek Maeve." Zegt ze. "I know." Zeg ik lachend terwijl ik haar mee naar buiten trek. "Oké oké dan." Geeft ze toe. "Ik ben trots op je Elodytje." Zeg ik lachend. "Jij rijdt." Zeg ik terwijl ik naar Elody haar auto loopt. "Waar gaan we naar toe dan?" Vraagt ze. "Roadtrippen." Zeg ik terwijl ik instap. "Waarom was ik ook al weer bevriend met jou?" Vraagt ze zich hardop af terwijl ze achter het stuur kruipt van de grote pick-up truck. "Omdat ik je allerliefste vriendin ben natuurlijk." Zeg ik terwijl ik mijn telefoon op de aux-kabel aansluit. "We missen nu wel pizza dag in de kantine." Klaagt Elody terwijl ze het parkeerterrein van onze school afrijdt. "Die pizza is toch niet te vreten, hoe gaat het met je quarterback dan?" Vraag ik en Elody schiet in de lach. "Mijn quarterback is facking lekker." Zegt ze en ik grinnik. "Big dick energy?" Vraag ik. "Voelde hem zowat bij mijn tieten zitten." Zegt Elody. "Kinky." Lach ik en Elody schiet ook in de lach.

We lopen door San Francisco, bijna drie uur rijden vanaf California. "We zijn gek ook eigenlijk." Zeg ik. "Joh." Lacht ze en ik grinnik. Mijn oog valt op een tattoo en piercing shop. "Yolo." En ik trek Elody mee naar binnen.

Nog geen uur later staan we samen buiten met onze nieuwe tatoeages. "Mijn ouders gaan me vermoorden." Zegt Elody en ik steek grinnikend een sigaret op. "Ze hoeven er niet achter te komen." Zeg ik nadat ik de rook heb uitgeblazen. "Dat is zeker waar." Zegt ze terwijl ze een sigaret uit mijn pakje pakt en ook opsteekt. "Hm hoe gaat t met Hailey dan?" Vraagt ze en ik haal mijn schouders op. "Hailey heeft perfecte cijfers, Hailey heeft een perfect vriendje, Hailey rookt niet, Hailey drinkt niet, Hailey doet niet zulke rare spontane dingen, Hailey spijbelt niet en Hailey gaat naar Harvard om medicijnen te studeren. En ik? Ik blijf hier achter en moet constant aanhoren van mijn ouders en opa en oma hoe goed het met Hailey gaat." Ik schop tegen een paar steentjes aan en hoop met heel mijn hart dat Elody niet in mijn stem hoort dat ik er mee zit. "Ik ben het ongelukje van de tweeling." Voeg ik er tenslotte nog aan toe. Ik hoor Elody zuchten, blijkbaar weet ze niet zo goed hoe ze hiermee om moet gaan. "Life sucks." Zegt ze uiteindelijk en in stilte lopen we verder.

"Blijven we hier slapen vannacht? We kunnen allebei echt niet meer rijden." Zegt Elody terwijl ze het laatste beetje in de fles wijn verdeelt over onze glazen. "Hm, is goed." Mompel ik. "Dan boeken we een hotelkamer." Stelt ze voor. "Dat vind ik een goeie." En ik ga opzoek naar een hotel hier in de buurt. Ik besluit om mijn ouders niet te appen, ze zoeken het maar eventjes uit. "Geboekt." Deel ik mee en we lopen richting het hotel. "Mijn voeten." Klaag ik en Elody grinnikt.

Met een plof laat ik me op het grote bed vallen. "Ik kan niet meer." Klaagt Elody. "Ik geef het ook op ja." Zeg ik grinnikend. Voor de zoveelste keer wordt ik gebeld door mijn vader maar ik besluit om mijn telefoon uit te zetten. Alsof ze me echt zouden missen als ik nu ontvoerd zou zijn door een gekke seriemoordenaar. "Maeve laat je ouders op zijn minst weten dat je niet thuis slaapt." Zegt Elody terwijl ze me onderzoekend aankijkt. "Nee." Mompel ik terwijl ik de dekens over me heen trek. "Ze kunnen oprotten." Zeg ik met een zucht. "Slaaplekker." Voeg ik er nog aan toe en sluit dan mijn ogen. Niet dat slapen lukt, maar ik doe maar eventjes alsof. Sinds klein af aan heb ik altijd moeite gehad met slapen, ik kon hele nachten naar mijn plafond staren zonder in slaap te vallen. En waar het nou door komt? Niemand weet het. Meerdere onderzoeken gehad bij het ziekenhuis maar er is nooit wat uitgekomen. Ik heb het onderhand wel geaccepteerd maar leuk ga ik het nooit vinden.