Μπραιαν POV

Απομακρύνθηκα ελαφρά απο κοντά της και εκείνη με ένα σοβαρό μα συνάμα τρομαγμένο βλέμμα, έμεινε να αναμένει τα λόγια μου.

-Καταρχάς ονομάζομαι Μπραιαν και ... είπα μα στο τέλος μια παύση έκοψε την πρόταση μου.
-Και; ρώτησε εκείνη όλο περιέργεια.
-Και είμαι ενας άγγελος Ελινορ. Οπως ήσουν και εσύ συνέχισα και χαμήλωσα το κεφάλι.

Περίμενα τις φωνές και τις βρισιές της μα αντιθέτως η απάντηση της ήταν το δυνατό γέλιο της. Μπερδεμένος, σήκωσα το κεφάλι μου και κάρφωσα τα μάτια της στα δικά μου.

Αμέσως σοβαρεψε και απομακρύνθηκε απότομα απο κοντά μου.
-Ενας τι; Εγω; Εσυ; Με δουλεύεις ετσι; ρώτησε και άρχισε να κουνάει σαν τρελή το κεφάλι της.

-Ελινορ είπα και την πλησίασα μα εκείνη απομακρύνθηκε. Ελινορ άκουσε με. ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ φώναξα δυνατά και εκείνη τρόμαξε σταματώντας μόνο μιας οτι κάνει.

-Δεν σε πιστεύω. Ότι και να πεις είναι ενα ψέμα. Απλά φύγε ψιθύρισε σιγανά και έκλεισε μέσα στις παλάμες της, το κεφάλι της.
-Ελινορ ακούστηκε μια φωνή. Σήκωσε αμέσως το κεφάλι της και άρχισε να ψάχνει γύρω της.

- Αυτη η φωνη. Αυτη η φωνη θεε μου άρχισε να λέει ψάχνοντας απεγνωσμένα γύρω της.
-Την αναγνωρίζεις; ρώτησα έχοντας γνώση για το ποιός κρυβόταν πίσω της.

-Ναι. Ναι είμαι σίγουρη. Μόλις ξύπνησα απο το κώμα. Σε εκείνο το ατελείωτο δωμάτιο. Ο διάδρομος με τα φώτα. Εκείνη η φωνή να καλεί το όνομα μου. Είναι ίδια. Την γνωρίζεις; Πες μου την γνωρίζεις; με ρωτούσε μέσα στον μονόλογο της.

-Ναι Ελινορ της είπα και εκείνη με κοίταξε. Εγω απέφυγα τη μάτια της και κοίταξα πίσω της. Έκανε το ίδιο.
-Θεε μου ψέλλισε στο θέαμα του άγνωστου για εκείνη πατέρα της.

Ο Λουσιφερ, με τα τεράστια κατάμαυρα φτερά του, στεκόταν πίσω της με ενα χαμόγελο και με μάτια βουρκωμένα. Ο πιο σατανικός άνθρωπος ή μάλλον το πιο σατανικό όν της Γης, λύγισε και μόνο στη θέα της εξαετούς απουσας θνητης πλέον κόρης του.

-Λουσιφερ είπα και εκείνος με κοίταξε. Η Ελινορ έμεινε να μας χαζεύει και τους δύο όσο η γροθιά μου συναντησε εκείνη του πατέρα της και τα φτερά μου άνοιξαν σε ένδειξη υποταγής.

-Μου επιτρέπεις; την ρώτησε με την βαριά φωνή του. Εκείνη τον κοίταξε μπερδεμένη και αυτός χαμογέλασε. Επέτρεψε μου να σου χαρίσω όσες χαμένες αναμνήσεις σου στέρησαν την ελευθερία σου.

Μόλις άκουσε αυτά του τα λογια, ενα χαμόγελο φόβου μα συνάμα χαρας, κάλυψε το πρόσωπο της.
-Μπορείς; ρώτησε και ο Λουσιφερ της έγνεψε θετικά. Εκείνη ξάπλωσε και κλείνοντας τα μάτια, περίμενε την κίνηση του.

Αμέσως, η παλάμη του χεριού του άγγιξε το μέτωπο της. Τα άκρα της τεντωθηκαν απότομα όσο μια περίεργη λάμψη στις αποχρώσεις του κόκκινου και του γαλάζιου, κάλυπτε το σώμα της.

-ΣΤΑΜΆΤΑ ήχησε μια βροντερή φωνή. Γύρισα στο μέρος του Άρθουρ και γρήγορα τοποθέτησα το χέρι μου στον ώμο του Λουσιφερ θέλοντας να τον προλάβω να μην διακόψει τη διαδικασία.

-Άφησε τον Άρθουρ είναι πλέον αργα.
-Φύγε απο τη μέση μικρέ γρυλισε προειδοποιητικά.
-Μικρέ; επανέλαβα γελώντας. Ξεχνάς πως είμαι το δυνατότερο δημιούργημα σου συνέχισα και τα μάτια του καρφώθηκαν στα δικά μου.

-Κανε στην άκρη επιτέλους φώναξε και με το χέρι του, με πέταξε μακριά. Έριξα μια ματια στην Ελινορ και στον Λουσιφερ. Η διαδικασία είχε σχεδόν ολοκληρωθεί. Σηκώθηκα όρθιος και παρέσυρα μακριά τον Άρθουρ.

-Αν διακόψεις τώρα θα τους χάσεις και τους δύο είπα και γεμάτος μισός, με χτύπησε στο στομάχι.
-Εσυ φταις για ολα. Ώρα να σε τελειώσω είπε και πήγε να με χτυπήσει όμως εγκλώβισα την γροθιά του στην παλάμη μου.

Μια τελευταία δυνατή λάμψη βγήκε απο πίσω μου και ο Άρθουρ δίχως να χάσει ευκαιρία, κάρφωσε μια λεπίδα στο ώμο και έπειτα μια δεύτερη στο στομάχι μου.

Ενα δυνατό βογγητο βγήκε απο τα χείλη μου. Έπεσα στο έδαφος με το αίμα φρέσκο να κυλάει γύρω μου.
-Δεν το περίμενα αυτο απο εσένα Άρθουρ άκουσα τη φωνή της Ελινορ να λέει.

Ο θυμός της ήταν εμφανής.
-Δεν περίμενες τι Ελινορ; ρώτησε εκείνος γεμάτος ειρωνεία και απομακρύνθηκε απο κοντά μου. Ένιωθα βήματα να πλησιάζουν αργά στο μέρος μου μα σταμάτησαν απότομα.

-Ήταν ο καλύτερος που είχες. Ο πιο αγαπημένος σου. Σε είχε γλυτώσει απο τόσα πολλά και εσυ επιλέγεις να τον σκοτώσεις απλά για να μην μαθω; Δεν ήθελες τι; Τι σε έκανε να φοβάσαι ώστε να λερώσεις τα χέρια σου με τέτοιου είδους αιμα;

Είχε δίκιο. Τι ηταν αυτό που έκανε τον Άρθουρ να αντιδράσει ετσι; Γιατί τόσος φόβος; Τόση άρνηση τόσα χρόνια; Τι έκρυβε τέλος πάντων.

Πήρα μια απότομη και βαθιά ανάσα. Γύρισαν όλοι προς το μέρος μου καθώς λύγιζα στα δύο απο τον πόνο.
-Μπραιαν; ρώτησε ο Λουσιφερ και έτρεξε κοντά μου.

-Κρατα τη ασφαλή Λουσιφερ. Υποσχεσου ψέλλισα και ούρλιαξα καθώς ο πόνος διαπερνούσε κάθε σπιθαμή του σώματος μου.
-Μπραιαν ΟΧΙ φώναξε εκείνος και άρχισε τις προσπάθειες επούλωσης των πληγών μου όμως ηταν αργά.

Απο τη μια ηταν αδύναμος και απο την άλλη ... δεν είχα χρόνο.
-ΜΠΡΑΙΑΝ ούρλιαξε η Ελινορ πίσω του και έτρεξε κοντά μου. Έπιασε το πρόσωπο μου στα χέρια της καθώς δάκρυα κυλούσαν στα κοκκινωπά μάγουλα της.

-Ολα καλα άρχισε να λέει ψάχνοντας απεγνωσμένα μια ελπίδα όμως ήταν μάταιο. Έπιασα την παλάμη της και της άφησα ενα μικρο φιλί ως αντιο. Έγειρε δίπλα μου με τα δάκρυα να τρέχουν πλέον διπλάσια στο πρόσωπο της.

-Σε ευχαριστώ. Για ολα. Και αν και αργά.. και εγώ σε αγαπάω ψιθύρισε και ένωσε τα χείλη μας. Έπειτα ενα μαύρο πέπλο κάλυψε τα όμορφα μάτια της.

Συγκλονιστικό κεφάλαιο πιστεύω το σημερινό.
Και το τελευταίο.
Επόμενος στόχος ο επίλογος και έπειτα τέλος.
Θα μου λείψει αυτη η ιστορία.
ΌΜΩΣ
Τσεκάρετε το προφίλ μου για μια καινούργια.
Λέγεται Isabelle
Μείνετε γιατί μετά απο αυτό.. υπάρχει μια καινούργια, ξεχωριστή περιπέτεια να σας κρατά σε αγωνία.
Ευχαριστώ
❤