Άρθουρ POV

Καθόμασταν στα καθίσματα που η ίδια είχε φτιάξει. Τα ματια της έκαναν κύκλους γυρω απο τα σωματα μας οσο εμείς με τον αδερφο μου κοιταζόμασταν εξαγριωμένοι.
-Πες μου έναν λογο που τη δημιουργησες; με ρώτησε και του έκανα νοημα να σωπάσει.

-Να σου θυμίσω πως ενω συμφώνησες, βοήθησες κιολας. Ο ψίθυρος μου αρκετά δυνατός ώστε να φτάσει στα δικα του αφτιά.
-Σας ακουω ξέρετε ειπε η φωνή της και αμέσως την κοιτάξαμε αποτομα.

-Αμπικειλ. Πόσα χρόνια ειπα και χαμογέλασα ενω ο Λουσιφερ με τη σειρά του μας κοίταξε απαξιωτικά.
-Λεγε τι θέλεις. Γιατι μας έφερες ξανα εδω; ρώτησε φωνάζοντας ελαφρά και εκεινη γέλασε.

-Χαίρομαι και εγω που σε βλέπω Λουσιφερ. Μας κοιταξε γεμάτος οργή και άφησε την πλάτη του να αγγίξει απαλά το δέρμα του καθίσματος.

-Άφησε τον και πες μας τι θέλεις ειπα μετα απο λίγη ωρα και εκεινη κάθισε απέναντι μας.
-Να φανταστώ θυμάστε την τελευταία φορα που είχατε ερθει εδω. Ένιωθα τα μάτια της να καρφώνουν τον Λουσιφερ καθως το χαμόγελο στόλιζε το γέρικο πρόσωπο της. 

Το χέρι μου βρέθηκε στο στέρνο του. Με κοιταξε με την άκρη των ματιών του νευριασμένος. Ήξερα καλα ποιές θα ηταν οι κινήσεις και τα λογια του μα ως γνωστών θα έβγαινε λαθος μπροστά σε μια γυναίκα που εχει πάντα δικιο.

-Ναι θυμόσαστε. Τι συνέβη; απάντησα τελικά και εκεινη με κοιταξε.
-Φυσικά και θυμόμαστε ομως πρόσεχε τι θα πεις. Μην τυχών και ανακατεύεις ξανα σε δικα μας θέματα να ξέρεις θα σε καταστρέψω πετάχτηκε ο Λουσιφερ ξανα και φώναξε δυνατά.

Εκεινη γελασε και σηκώθηκε ορθια.
-Δικά σας θεματα; Μα το Εμεριαλ ξέρεις τι προκάλεσε η πτώση σου στη γη; Ξερεις πόσους δικούς μου έχασα; με τα λογια της ο Λουσιφερ σηκώθηκε απότομα όρθιος και τύλιξε τον λαιμό της στα τεράστια γυμνασμένα χερια του.

-Πως τολμάς; γρυλισε καθώς σηκώθηκα ορθιος και τον πλησίασα. Προσπάθησα να τον απομακρυνω μα δεν κατάφερνα κατι. Ποιος χεστηκε για τα ξωτικά και τις νεραιδουλες σου. Σκοπός σου είναι να φροντίσεις τις κινήσεις των Γκάρντιαν στη γη.

Εκείνη προσπάθησε να τον απομακρύνει μα δεν ειχε τη λιγοστή δύναμη μπροστά του.
-Λουσιφερ αρκετά φώναξα και εκείνος με κοιταξε.
-Μια ακόμα φορα και θα την λιώσω γρυλισε και την άφησε με αποτέλεσμα να παραπατησει και να σωριαστει στο πατωμα.

-Ηρέμησε της ειπα φτάνοντας κοντα της. Ευτυχώς βρισκόμασταν στη γη και οι δυνάμεις μας εδω ηταν ενα μηδενικό αλλιώς ημουν σίγουρος πως θα ηταν ήδη νεκρή.
-Δεν άλλαξες καθολου του ειπε τελικά και αυτός την κοίταξε αγριεμένα.

-Αμπικειλ φώναξα και εκεινη σώπασε. Πίσω στο θέμα μας. Συμβαίνει κατι με τους Γκάρντιαν; Εκείνη έγνεψε και κοιτάχτηκα αμέσως με τον Λουσιφερ.
-Έχουν δημιουργήσει ισχυρά φίλτρα βλαβερά ακομα και για εσας.

-Αλλά περισσότερο για τα ζωάκια σου πρόσθεσε ο Λουσιφερ και εκείνη έγνεψε.
-Όπως και για τα δικα σου αντιμιλησε.
-ΑΡΚΕΤΆ ούρλιαξα και ευτυχώς σωπασαν.

-Μάθε τι γίνεται. Τα λέμε μετα ειπε ο Λουσιφερ και σηκώθηκε να φυγει.
-Λουσιφερ ξερεις οτι εισαι άχρηστος εδω; τον ρωτησα και εκείνος με κοίταξε επιθετικά.
-Αν δεν το ήξερα το σωμα της θα βρισκόταν μπροστά μου νεκρό. Με αυτα του τα λόγια άνοιξε την μικρή ξύλινη πόρτα και εφυγε.

Λουσιφερ POV

Έκοβα βόλτες στην ξενέρωτη γη. Έβλεπα πέτρες που σχημάτιζαν ενα άγαλμα το οποιο καθε άνθρωπος θαύμαζε ξέροντας μονάχα ενα ψεύτικο μύθο. Τι αηδιαστικό.

Μπηκα σε ενα μαγαζί. Έβλεπες καθε ειδών κοπέλα να με κοιτάζει με μάτια που σε λιγο θα τα μάζευες απο κατω. Μερικές ηταν παντρεμένες, αλλες μόνες ενω τα περισσότερα ηταν κοριτσάκια λυκείου.

Βγήκα εμφανώς μετανιωμένος. Πως μπόρεσα να πατήσω τα πόδια μου σε κατι τοσο.. δεν υπήρχε ουτε λεξη για να το περιγράψεις. Συνέχισα μεχρι που ένιωσα κάποιον να κινείται πισω μου.

-Τα ματια μου με γελούν ειπε μια φωνή. Γύρισα να αντικρίσω εναν μεγαλόσωμο άνδρα του οποίου τα ματια ήταν καρφωμένα επανω μου. Ο Σατανας είπε γεμάτος θαυμασμό.

-Δεν ήρθε η ωρα σου μη χαίρεσαι ειπα και εκανα να φυγω μα για στασου. Γύρισα ξανα στο μέρος του βλέποντας πλέον τρις ανδρες μαζι με αυτον.
-Ο Λουσιφερ στην γη; Άοπλος; Ανίκανος; Χωρίς τις μαγικές του ικανοτητουλες; ειπε ο ενας απο αυτους και έπειτα ολοι γελασαν. 

-Ο ιδιος. Και εσυ; Ενας απο τους Γκάρντιαν; Άχρηστος; Ανθρωπάκι που νομίζει οτι θα τα βαλει μαζι μου; Με μεγαλη ιδέα για τον εαυτούλη του; ειπα με τη σειρά μου χαμογελώντας.

-Ονομάζομαι Ζακ ειπε και εκανε ενα βημα μπροστά.
-Δεν σε ρώτησα απάντησα και τον πλησιασα. Χτύπησα τα δάχτυλα μου μεταξύ τους και εκανα το μονο που μπορούσα. Ο χρόνος σταμάτησε μα τα τρια αγόρια στέκονταν απαράλλαχτα μπροστά μου.

Κοίταζαν γυρω τους μπερδεμένοι.
-Ζακ ειπε ο πρώτος μα το αγόρι του εκανε νοημα να σωπασει.
-Νομίζεις σε φοβάμαι; Γιατι δεν αφήνεις να δουν όλοι τι κτήνος εισαι; τα λογια του μετρημένα μα για τον ίδιο σοβαρα.

-Εμενα ουτε με ξέρουν ουτε θα με μάθουν μα τους λυπάμαι. Ηλιόλουστη μερα να δουν κάποιον να στραγγαλίζει ενα αγορι μπροστά στα ιδια τους τα ματια; Υπάρχουν και μικρά παιδιά ειπα δήθεν λυπημένος και με δύναμη έπιασα τον καρπό του και τον τράβηξα στο μερος μου.

-ΖΑΚ γρυλισε ο φιλος του και κάρφωσα τα ματια μου επανω του. Επειτα κοίταξα τον ίδιο. Με το ελεύθερο χερι του με χτύπησε στο πρόσωπό.
-Τώρα ένιωσα σαν να μου πέταξες ενα μικρό χαλικακι στο μάγουλο ειπα γελώντας. Η τελευταία σου κίνηση; Ή τα τελευταία σου λογια; ρώτησα και εκείνος με κοίταξε με μισος.

Έβγαλε ενα μαχαίρι απο τη θήκη που ειχε κρυμμένη κατω απο την μπλούζα του και το κάρφωσε στον ώμο μου. Άφησα το χερι μου ελευθερο πιάνοντας την πληγή. Όντως στην γη ημουν ενας απλός θνητός.

Το αιμα έτρεχε ποτάμι στην μαύρη μου μπλούζα. Ενα άλλο μαχαίρι καρφώθηκε στην πλάτη μου. Έπεσα μπροστά. Δεν θα αφηνα εναν Γκαρντιαν να με νικήσει. Ιδικά σε αυτο το μερος που μισούσα.

Σηκώθηκα όρθιος και με το υγιές χερι μου έπιασα το αγόρι που κρατούσε το μαχαίρι.
-Τιμήσαμε τις πράξεις σου. Αντίο ειπα και άρχισα να σφίγγω τον λαιμό του. Οι φίλοι του φώναζαν οσο εκείνος πολεμούσε να ξεφύγει.

Έπιασα το μαχαίρι και το κάρφωσα στην καρδια του. Τον άφησα να σωριαστει στο έδαφος και μόλις ο φιλος του έτρεξε στο μερος του, χτύπησα ξανα τα δάχτυλα μου και ο χρόνος γύρισε στα κανονικά του επίπεδα.

Ανδρες, γυναίκες, γονεις που σοκαρισμένοι έκρυβαν τα ματια των παιδιών τους και ούρλιαζαν απομακρύνοντας τα, έμειναν να τους κοιτούν.

Προχώρησα αδιαφορος με βιαστικά βήματά σε ενα απομονωμένο στενό. Άνοιξα τα φτερά μου και πέταξα ως το δασος. Αναμονή μεχρι την επιστροφή του Άρθουρ.

Ελινορ POV

Άνοιξα τα ματια μου και ειδα τον Άνταμ να στέκεται διπλα μου.
-Επιτέλους αναφώνησε και με αγκάλιασε. Το ιδιο εκανε και ο Μπραιαν μολις άκουσε τα λογια του Ανταμ.

-Πως εισαι; ρώτησε ο Μπραιαν και χαμογέλασα.
-Καλα. Τα καταφέρατε δήλωσα φωνάζοντας δυνατά και άρχισα να χοροπηδάω στο δωματιο. Κοιτάχτηκαν μπερδεμένοι.

-Σταματήσατε την Ένωση ειπα κοιτάζοντας τους.
-Και απο που το ξέρουμε αυτο; ρώτησε ο Άνταμ μπερδεμένος.
-Αν δεν το καταφέρνατε θα ξυπνούσε η Ελινορ που προσπαθούσατε να καταστρέψετε.

Με τα λογια μου κοιτάχτηκαν και άρχισαν να χοροπηδουν μαζι μου φωνάζοντας χαρούμενοι. Έπειτα απο λιγο σταματήσαμε και τους κοίταξα.
-Πως ειναι ο Άρθουρ; ρώτησα τελικά και ο Μπραιαν πηρε το λογο.

-Έπειτα απο τη μάχη σας τους κάλεσε η Αμπικειλ. Ειναι ενας άγγελός που μένει στο Εμεριαλ ενα απομονωμένο σχετικά χωριό στη γη. Δημιουργήθηκε απο τον Άρθουρ και τον Λουσιφερ για να προσέχει και να παρακολουθεί τις κινήσεις των Γκάρντιαν.
-Ποιοι ειναι αυτοί; ρώτησα γεμάτη περιέργεια και με μια κίνηση του Άνταμ εμφανίστηκε μπροστά μου μια εικόνα ενος γνωστού άνδρα.

-Αν δεν τον θυμάσαι ειναι εκείνος που σε κυνήγησε οσο βρισκόσουν στη γη. Αυτός που σκότωσε ο Λουκ εκείνο το πρωι ειπε ο Άνταμ.
-Οι Γκάρντιαν ειναι μια μεγαλη ομάδα ανθρώπων που γνωρίζει για την ύπαρξη μας. Αρκετά χρονια τωρα προσπαθούν να βρουν τρόπους να μας καταστρέψουν και να απαλλάξουν τη γη απο εμας.

-Μα δεν ζείτε στη γη δήλωσα μπερδεμένη και ο Μπραιαν συμφώνησε.
-Δεν ζούμε στην γη ομως την επισκεπτόμαστε πολυ συχνά συνέχισε και με κοίταξε για περαιτέρω απορίες.

-Γιατί ονομάζονται ετσι;
-Ονομάζονται ετσι γιατι ειναι κατι σαν φύλακες της γης. Η πορτα χτύπησε και ο Στέφαν μπήκε μεσα. 
-Συγνώμη για τη διακοπή ομως επέστρεψαν.

-Επέστρεψαν; Μαζι; ρώτησε ο Άνταμ και ο Στέφαν έγνεψε. Με κοίταξαν με καχυποψία ομως επέλεξαν να τους ακολουθήσω. Ετσι οι τέσσερις μας, κατεβήκαμε στην αίθουσα συνεδριάσεων. 

Μάθαμε κατι σχετικά ενδιαφέρον και σημαντικό.
Δεν ξερω κατα ποσο ειναι ουαου κεφάλαιο.
Περιμένω τις γνώμες σας.

-ραφ-