Άνταμ POV

Το πρωί πέρασε ο καθημερινός αγγελιοφόρος μας ανακοινώνοντας μια ξαφνική μάζωξη που ήθελε ο Άρθουρ να κάνουμε.

Σηκώθηκα και αφού ετοιμάστηκα κατέβηκα από τους πρωτους κάτω. Κάποιοι συγκεκριμένοι άγγελοι τον περίμεναν στην αίθουσα συνεδριάσεων μα δεν φάνηκε κάνεις.

-Είναι σίγουρα τώρα; ρώτησε ο Στέφαν έπειτα από αρκετή ωρα αναμονής.
-Δεν γίνεται να ακούσαμε όλοι μας λαθος φώναξε εξαγριωμένος ο Νταμιαν και σωριάστηκε σε μια από τις καρέκλες.

Ακολουθήσαμε τις κινήσεις του αναστεναζοντας. Η πόρτα άνοιξε και με γρήγορο βηματισμό η Ρουθ στάθηκε μπροστά μας.
-Αγόρια μου είπε με ένα ομορφο χαμόγελο. Ήταν πάνω από διακοσίων χρόνων μα ως γνωστών το σώμα της δεν γερνουσε ποτέ.

-Ρουθ τι συμβαίνει; ρώτησε ο Νταμιαν και την κοίταξε με μάτια που πέταγαν σπίθες.
-Περιμένουμε από στιγμή σε στιγμή κάποιο σημάδι της Ελινορ. Ο Λουσιφερ αποκλείεται να την αφήσει έτσι. Θα εμφανιστεί μπροστά μας από το πουθενά και οι ενδείξεις λένε πως δεν θα είναι μόνη της.

Με τα λόγια της κοιτάχτηκαμε απότομα και οι τρεις.
-Άρα μαχη; ρώτησα και εκείνη έγνεψε καταφατικά.
Δύο χτυπήματα στην πόρτα και ο Μιχαήλ μπήκε μέσα.

-Φυσιολογικά θα ενημερωθήκατε. Θα είστε στην δικιά μου ομάδα εκτός εσενα Νταμιαν. Ο Ουριηλ σε χρειάζεται στο πλευρό του. Έκανε ένα νόημα με το κεφάλι του και ο Νταμιαν έφυγε τρέχοντας προς τα έξω.

-Εμείς τι θα κάνουμε; ρώτησε ο Στέφαν και ο Μιχαήλ χαμογέλασε.
-Μακάρι να ήξερα. Αρχάγγελος που ενημερώνεται τελευταίος θα είμαι, είπε εξαγριωμένος και ξεσπασαμε σε γέλια.

-Μιχαήλ Στέφαν και Άνταμ είπε ο Μπραιαν καθώς μας πλησίαζε. Μιχαήλ πάρε τους δικούς σου και περίμενε στο μικρό δασάκι. Ξέρεις την κάλυψη πρόσθεσε και μας έκανε νόημα να κουνηθουμε.

Βγήκαμε έξω. Με γρήγορο βήμα συγκεντρωθήκαμε όλοι στο μικρό δασάκι στην άκρη της εξόδου. Το ίδιο είχε κάνει και ο Γαβριήλ ενώ ήταν από την απέναντι μεριά.

Ο Ουριηλ φρουρουσε την μια πίσω πόρτα του κάστρου ενώ ο Νταμιαν στεκόταν βράχος στην είσοδο. Ο Ραφαήλ με τα μεγάλα άσπρα φτερά του είχε ανέβει στην κορυφή έτοιμος να βοηθήσει όποιον άγγελο θα τραυματιζοταν.

Ο μόνος που δεν είχα δει από την αρχή ήταν ο Άρθουρ.
-Μιχαήλ είπα και του έκανα νόημα να με πλησιάσει. Που είναι ο Άρθουρ; ρώτησα στη συνέχεια και εκείνος το μόνο που έκανε ήταν να κοιτάξει τον Γαβριήλ.

-Στην Ελινορ είπε μπερδεμένος και ανασηκωσε τους ώμους του. Στο πρόσωπο του εμφανιζόταν ένα μικρό χλωμό χαμόγελο θέλοντας να σου περάσει μια θετική σκέψη.

Άρθουρ pov

Διέταξα την Ρουθ να απομακρυνθεί αφού είχα βεβαιωθεί πως κάθε άγγελός ξεχωριστά βρισκόταν στη θέση του.

Κατέβηκα τα μεγάλα σκαλιά που οδηγούσαν στο μικρό δωμάτιο του ισογείου και στάθηκα απέναντι από τα σκουριασμένα κάγκελα.

Την είδα να στέκεται όρθια μπροστά από το μικρό και ψηλό παραθυράκι που στόλιζε την γωνία του δωματίου. Ήταν το μόνο φως που έδινε λίγη ζωντάνια σε εκείνο το σκοτεινό, όπως την ψυχή της μέρος.

-Ώστε εδώ είχες και τον πατέρα μου είπε ξαφνικά η βραχνια φωνή της. Το σώμα της παρέμενε ακίνητο με την πλάτη γυρισμένη στο μέρος μου.

Δεν μίλησα. Τι να της έλεγα. Την αλήθεια την ήξερε έτσι και αλλιώς.
-Δεν μιλας; Γιατί δεν μιλας; Γιατί δεν υποστηρίζεις για ακόμα μια φορά με ψέματα τον εαυτό σου; ο τόνος της παρέμεινε επικίνδυνα σταθερός.

-Τώρα δεν έχει νόημα, απάντησα τελικά και εκείνη γέλασε. Πρωτη φορα στη ζωή μου ένιωθα το συναίσθημα του φόβου.
-Δεν έχει νοημα; ρώτησε και γύρισε ελάχιστα το κεφάλι της στη άκρη.

Έπνιξε ένα γελακι και άγγιξε για ελάχιστα δευτερόλεπτα τον τοίχο μπροστά της.
-Τότε είπε κάνοντας μια μικρή παύση. Γύρισε το σώμα της στο μέρος μου και πλέον ένιωθα τα μάτια της καρφωμένα επάνω μου.

-Τότε δεν έχει νόημα να μείνω και εγώ εδώ. Σωστα; ρώτησε και είδα ένα χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπό της.
-Έχει. Για το καλό σου είσαι εδώ είπα όσο πιο ήρεμα και συμπονετικα μπορούσα.

-ΤΟ ΚΑΛΌ ΜΟΥ; γρυλισε και τεντωνοντας το χέρι της, ένα μέρος του κάγκελου πέρασε ξιστα από το σώμα μου. Άρχισα να τρέμω σαν το ψάρι έξω από τη γυάλα. Ένιωθα πως εκείνη το ευχαριστιέται.

-Το ίδιο καλό έφερε τον πατέρα μου εδώ μεσα; είπε αυτή τη φορά πιο ήρεμα.
-Ο αδερφός μου έφταιγε. Του άξιζε απάντησα μα αμέσως το μετάνιωσα. Τα μάτια της πήραν αυτό το κίτρινο χρώμα και άρχισε να κάνει βήματα στο μέρος μου.

-Τότε και εσένα σου αξίζει ο θάνατος είπε ξερά και κομμάτια από μέταλλο άρχισαν να πετάγονται με φορά στο μέρος μου. Κατάφερα να αποφύγω μερικά μα ένα μεγάλο και σκουριασμένο κομμάτι καρφώθηκε στον ώμο μου.

-Πονας; ρώτησε γελώντας. Αφησα ενα μουγκρητό και με μια ανάσα το τράβηξα από το σώμα μου. Το πέταξα μακριά και την κοίταξα με τον ίδιο εξίσου τόνο μίσους. Τα μάτια μου πήραν το χρώμα του γαλάζιου. Τα φτερά μου άνοιξαν διάπλατα καθώς στο αίμα μου έτρεχε χείμαρρος ο θυμός.

-Αν θες πόλεμο θα τον έχεις μα όταν τελειώσουμε από αυτό και συνέλθεις, όταν καταλάβεις τι έκανες θα είναι αργά. Η φωνή μου πλέον βαριά και δυνατή.

Το γέλιο της εξίσου δυνατό μα σταθερό. Κοβόταν απότομα σαν να το έκανε επίτηδες. Με μια κίνηση άνοιξε και τα δικά της φτερά. Τα μαύρα με λίγο άσπρο πούπουλα ξεχύθηκαν σε ολόκληρο το δωμάτιο.

-Δεν πρόκειται να μετανιώσω τίποτα. Έλεγε κάνοντας βήματα στο μέρος μου. Αυτό που δεν έχεις καταλάβει, είναι πως το θέλω και το κάνω. Αργά ή γρήγορα αυτό θα γινόταν και το ξέρεις.

Είχαμε φτάσει στην πόρτα. Λίγο ακόμα και σε μερικά βήματα θα είχαμε φτάσει στην αυλή.
-Σε ελέγχει Ελινορ. Κατάλαβε το πια. ΔΕΝ ΕΊΣΑΙ ΕΣΎ φώναξα δυνατά και με δύναμη καρφωσα το σώμα της στον τοίχο.

Γέλασε ειρωνικά. Τέντωσε το χέρι της και γύρισε το δικό μου. Η δύναμη μου χτύπησε τον εαυτό μου και πετάχτηκα μακριά. Βγήκαμε στην αυλή. Σήκωσα το χέρι μου κάνοντας στους άλλους νόημα να μείνουν στη θέση τους. Ο Νταμιαν απομακρύνθηκε και ανέβηκε κοντά στον Ραφαήλ.

Πλέον ήμασταν μόνοι μας.
- ΔΕΝ θα έρθει φώναξε τονίζοντας το. Η πρωτοβουλία ήταν δική μου. Δεν με ελέγχει κάνεις. Έχω συνείδηση του τι κάνω. Ευτυχώς για εμένα και δυστυχώς για εσάς δηλαδή.

Με το χέρι της σήκωσε έναν άγγελο στον αέρα.
-ΜΠΕΝ ούρλιαξε μια γυναικεία φωνή μα εκείνος είχε πέσει ήδη νεκρός στο έδαφος.
-Κατα λάθος αναφώνησε εκείνη και γέλασε. Μου αρέσει αυτο που κάνω. Δεν πρόκειται να πάω σε κανενους τη μεριά πρόσθεσε και τα φτερά της έκλεισαν.

-Λες ψέματα είπα και πέταξα ένα σπαθί στο μέρος της. Το απέφυγε με μεγάλη ευκολία και με κοίταξε.
-Είτε εσύ με θες είτε ο πατέρας μου, δεν θα πάω σε καμία πλευρα. Είμαι ανεξάρτητη και το πιόνι κανενός.

Έκανε κάποια βήματα μα μια κραυγή μας διέκοψε. Δυο φτερά εμφανίστηκαν μπροστά μου και ένα σπαθί καρφώθηκε στην καρδιά της Ελινορ. Ο άγγελος άρχισε να λέει κάτι ακατανόητα λόγια μέχρι που απομακρύνθηκε.

-Έντουαρντ τι στο καλο; γρυλισα και εκείνος με κοίταξε.
-Δεν πιστεύω να την πίστεψες. Ήταν λόγια του Λουσιφερ φώναξε αγανακτισμένος και εκείνη γέλασε.

Εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά του. Εβγαλε το σπαθι απο το σωμα της και με μανία το κάρφωσε στο στέρνο του. Έπεσε κάτω ουρλιάζοντας. Το ίδιο και η Ελινορ.

Εκείνη άφησε μια κραυγή και σηκώθηκε όρθια αναπνεοντας γρήγορα.
-ΡΑΦΑΉΛ γρυλισε και εκείνος κατέβηκε περνοντας μακριά τον Έντουαρντ.
-Άρθουρ έρχεται είπε και γονάτισε. Ο ιδρώτας κυλούσε σε όλο το σώμα της.

- Δεν .. δεν μπορώ να την κρατήσω ... Ο Λουσιφερ ... έρχεται μα ... έρχεται μόνος ... Αν καταφέρεις ... θα ... σωθώ ... μην αφήσεις ... μην αφησεις το χέρι του να αγγίξει ... να ... το δικό της είπε τελικά και έπειτα άρχισε να ουρλιάζει.

Τα μάτια της έγιναν ξανά κίτρινα. Ο σκοτεινός εαυτός της είχε επανέλθει. Άρχισε να πετάει σπαθιά προς διάφορες κατευθύνσεις. Έτεινε το χέρι της στο μέρος μου και άγγιξε τον λαιμό μου.

Άρχισε να με σφίγγει. Το έδαφος κάτω από τα πόδια μου έτρεμε. Μια τεράστια τρύπα άνοιξε ενώ μέσα της κυλούσε καυτή λάβα.

-ΦΩΤΙΆ γρυλισε ο Μιχαήλ μέχρι που ο Λουσιφερ εμφανίστηκε στο κέντρο της αυλής. Άγγιξα με το χέρι μου τον καρπό της μεταδίδοντας της μια δυνατή δόση ηλεκτρισμού. Την πέταξα μακριά προλαβαινοντας την τρύπα μετά που έκλεισε.

-Αδερφέ είπε ηρεμα ο Λουσιφερ.
-Μείνε μακριά της είπα απειλώντας τον και κάνοντας ένα βήμα στο μέρος του.
-Και γιατί να το κανω; ρώτησε πνίγοντας ένα γελακι.

-Θέλει να σωθεί. Γιατί δε το καταλαβαίνεις είπα ξανά και επανέλαβα για να το εμπεδώσει. Μια δυνατή λάμψη βγήκε από πίσω μου. Είδα τη μορφή της να αιωρείται στον αέρα μέχρι που με δύναμη έπεσε ανάμεσα μας.

Σηκώθηκε κοιτάζοντάς μας.
-ΚΑΝΤΟ γρυλισε αγανακτισμένη. Είδα τον Λουσιφερ να κλείνει τα μάτια και ένιωσα να συσσωρεύει μια ενέργεια στο μέρος του.

Κάτι τον τραβούσε αυτόματα στο μέρος της. Η δύναμη της Ελινορ εξασθενουσε.
-Οχι είπα μόλις κατάλαβα τι γινόταν. Λίγα εκατοστά πριν το χέρι του αγγίξει το δικό τής, πετάχτηκα στη μέση σπάζοντας την παρολίγο Ένωση.

Κάτι δυνατό με πέταξε μακριά. Το ίδιο και τον Λουσιφερ. Το σώμα μας καρφώθηκε κάπου σκληρά. Σηκώθηκα και προσπάθησα να καταλάβω που βρισκόμουν. Ο Λουσιφερ στάθηκε δίπλα μου και με κοίταξε μπερδεμένος.

Τα δέντρα γύρω μας πυκνά. Το σκοτάδι απλωμένο παντού. Ενέργεια σκοτεινή και φωτεινή αναμιγμενη στον άνεμο.
-Γαμωτο γρυλισε ο Λουσιφερ. Έκανα το ίδιο. Η γροθιά μου καρφώθηκε στον κορμό ενός δέντρου.

-Εμεριαλ είπε η γνωστή για εμάς γυναικεία φωνή. Κοιτάχτηκα με τον αδερφό μου όσο το σκοτάδι έκανε κύκλους γύρω από το φως μας.

Θα αργήσει να ανέβει επόμενο:(
Ελπίζω να μην σας μπέρδεψα

-ραφ-