Η επόμενη μέρα με βρήκε μόνη, κάνοντας βόλτες στο παλάτι. Είχα περάσει ώρες κάτω απο τα όμορφα δέντρα του δάσους που φιλοξενούσε το Εστερν.
-Ο κάθε άγγελός έχει το δικό του μοναδικό δέντρο. Γύρισα για να δω με χαρά τον Στέφαν να στέκεται δίπλα μου με ένα γλυκό χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπό του.

Τον κοίταξα γαμάτη χαρά και περιέργεια.
-Ποιο είναι το δικο σου; ρώτησα τελικά και περίμενα κάποιο σημάδι. Εκείνος με κοίταξε και τέντωσε το χέρι του. Ενα απο τα μεγαλύτερα και ψηλότερα δέντρα πήρε το χρώμα του γαλάζιου κάνοντας διάφορες περίεργες σε σχήμα φτερών μπουρμπουλήθρες, να γυρνούν γυρω του.

Αφησα ένα επιφώνημα θαυμασμού και εκείνος γέλασε. Έπιασε απαλά τον καρπό του χεριού μου, μεταφέροντας με ελάχιστα πιο περα.
-Οι ισχυρότεροι φύλακες άγγελοι του Εστερν, κατέχουν και τα πιο όμορφα δέντρα.
-Οι ισχυρότεροι; Ρωτησα ολο περιέργεια και εκείνος έγνεψε.

-Υπάρχουν κάποιοι, όπως εγω, που έχουν δημιουργηθεί απο τους αρχαγγελους. Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών σου και γεννήθηκαν για ενα συγκεκριμένο σκοπο. Για τις πιο δύσκολες αποστολές. Είναι εκείνοι που παλεύουν με τους κακούς και προσπαθούν να κρατήσουν την προτεραιότητα στα μυαλά και τις καρδιές των ανθρώπων.
-Δεν σε καταλαβαίνω, είπα αναστεναζοντας και εκείνος άγγιξε απαλά το κεφάλι μου.

Μεταφερθήκαμε σε ενα σπίτι. Ενα σκοτεινό μα συνάμα χαρούμενο σπιτι. Σε μια μικρή και σκισμένη πολυθρόνα, βρισκόταν ξαπλωμένος ενας άνδρας. Έδειχνε να κοιμάται μα η τηλεόραση έπαιζε αρκετά δυνατά κάνοντας τον να ανασηκωνται που και που.

-Εκείνος ο άνδρας πριν λιγα χρόνια είχε κατακτηθεί απο έναν δαίμονα. Έκανε συνεχόμενες δολοφονίες με θύματα γυναίκες και τα οκτώ χρονών κοριτσάκια τους. Έβαλα τα δυνατά μου όσο καιρό βρισκόταν κλεισμένος στη φυλακή να καταστρέψω το κακο που υπήρχε μεσα του. Πολέμησα σκληρά με τον δαίμονα του μα όσο εκείνος δεν ελεγε να αφήσει το παρελθόν του, δεν μπορούσα να κανω τίποτα.

-Τι τον οδήγησε σε αυτή του την πράξη;
-Όταν ήταν δέκα πέντε χρονών, ο πατέρας του δολοφόνησε την μητέρα του και την οκτώ ετών αδερφή του. Όταν μεγάλωσε αρκετά και το μίσος του γινόταν ολο και πιο δυνατό αποφάσισε να αφαιρέσει τη ζωή όσων γυναικών και των οκταχρονων παιδιών τους μπορούσε. Έβλεπε το είδωλο του δικού του πατέρα στους άντρες της κάθε μιας οικογένειας και ένιωθε πως έπρεπε να πληρώσουν με το ίδιο τίμημα.

-Αρα τους τιμωρούσε επειδή δεν μπορεσε να κάνει το ίδιο στον δικό του πατερα αναφώνησα και εκείνος έγνεψε. Τα μάτια του άντρα άνοιξαν και σηκώθηκε με ενα χαμόγελο απο την πολυθρόνα στο ακουσμα του κλάματος ενός μωρού. Βήματα απο τακούνια ηχησαν στα ξύλινα σκαλιά και μια όμορφη γυναίκα έκανε την εμφάνισή της κρατώντας στην αγκαλιά της το σώμα ενος μικρού μωρου.

-Μόνος μου, όσο ο δαίμονας τρέφονταν απο το μίσος του, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Έτσι χρειάστηκα τη βοήθεια της. Η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να συναντηθούν. Ο έρωτας κάλυψε κάθε δύσκολη γωνία του μίσους του και έτσι μετανιωμένος αφέθηκε στη χαρά που του προσφέρθηκε.

Γυρίσαμε ξανά στο όμορφο δάσος του Εστερν. Κοίταξα τα γαλάζια μάτια του Στέφαν που με χαρά κοιτούσαν τα δικά μου.
-Σκότωσες εκείνο τον δαίμονα και δημιουργησες μια όμορφη οικογένεια ειπα τελικά και χαμογέλασα.
-Έχει αποτύχει και κάποιες φορές μα είναι ο καλύτερος και ισχυρότερος του είδους του.

Γυρίσαμε και οι δύο απότομα για να δούμε τον Μιχαήλ να στέκεται πίσω μας δίπλα στον Άρθουρ.
-Εσύ τον δημιουργησες αναφώνησα κοιτώντας τον και εκείνος έγνεψε με ενα χαμόγελο γεμάτο θαυμασμό.
-Πατέρα ειπε τελικά ο Στέφαν και κάνοντας νόημα στον Μιχαήλ, έφυγαν αφήνοντας μας μόνους με τον Άρθουρ.

-Γνώρισες την οικογένεια λοιπον, είπε γελώντας ο Άρθουρ κοιτάζοντας το όμορφο δάσος που είχε δημιουργήσει.
-Ναι και είναι πολύ όμορφο απάντησα με τη σειρά μου και εκείνος χαμογέλασε.

Έμεινε να με κοιτάζει για λίγο και έπειτα άρχισε να περπατάει μακριά μου.
-Άρθουρ φώναξα μα εκείνος δεν γύρισε. Άρχισα να τον ακολουθώ προς το μέρος που πήγαινε μέχρι που τον ειδα να στέκεται σε μια άδεια γωνία του δάσους. Τι κάνεις; ρώτησα μόλις έφτασα κοντά του.

Εκείνος με κοίταξε και τεντωνοντας το χέρι του άρχισε να δημιουργεί ενα πανέμορφο δέντρο. Ένιωσα έναν μικρό πόνο και μέσα απο το σώμα μου ξεχύθηκε ένας μικρός καπνός που κατευθύνθηκε αμέσως προς το δέντρο.  Κόκκινα περίεργα λουλούδια στόλισαν τα κλαδιά του ενω μέσα στον κορμό του έρεε μανιωδώς μια κατακόκκινη λαβα.

-Το δέντρο σου αξίζει να ειναι εδω. Οι καλή σου πράξη δεν θα ξεχαστεί ιδικά απο εμενα. Σε ευχαριστώ. Μπορεί το μίσος που τρέφω για τον πατέρα σου να είναι τεράστιο μα και εγω πίστευα πως δεν του άξιζε τέτοιος θάνατος.

Με μια μικρή του αγκαλιά, εξαφανίστηκε απο κοντά μου. Γύρισα να δω το δικό μου πλέον δέντρο. Ήταν σχεδόν το μόνο που ξεχώριζε. Η κόκκινη του λάβα έβγαζε κάτι το σκοτεινό μα αυτο δεν είχε σημασία. Ήμουν ενας άγγελός. Ενας σκοτεινός πύρινος άγγελός.

Λουσιφερ POV

Η πόρτα του γραφείου μου χτύπησε και μπροστά μου εμφανίστηκε τρεμαμενος ο Λούθερ.
-Έγινε ακόμα μια μάχη.  Νεκροί αρκετοί μα οι σοβαρά τραυματισμένοι είναι περισσότεροι.

Με τα λόγια του μου κόπηκαν τα πόδια. Έτρεξα αμέσως στην αίθουσα που ο Μάρτιν ως Θεραπευτής έκανε τα μαγικά του και ήρθα αντιμέτωπος με το χειρότερο θέαμα.

Οι άντρες μου. Δυνατοί και αδύναμοι να ουρλιάζουν απο πόνο σαν μικρά κοριτσάκια που ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν έδωσαν σε κανένα το δικαίωμα να τους κάνουν. Πτώματα να κάνουν ουρές για μια θέση στη λάβα του καθαρτηριου και ενας Μάρτιν να βάζει τα δυνατά του μα τα τραύματα να είναι πιο σοβαρά απο ότι όλοι πιστεύαμε πως μπορούσαν να γίνουν.

Βγήκα εξω απο το δωμάτιο που κρατούνταν οι τραυματισμένοι και έτρεξα στην αυλή. Στήριξα τα χέρια μου στον τοίχο καθώς οι γρήγορες ανάσες μου γέμιζαν με μεγάλη μανία οξυγόνο, τα πνευμόνια μου.

Ο Λούθερ με πλησίασε τρομαγμένος και έμεινε να με κοιτάζει περιμένοντας έστω μια μικρή διαταγή. Τα είχα χαμένα.
-Βασιλιά είπε ηρεμα και γύρισα το κεφάλι μου στο μέρος του. Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω τους Γκάρντιαν να με καταστρέψουν.

-Δεν πρόκειται να τους αφήσω να καταστρέψουν τίποτα απο αυτά που εχω δημιουργήσει εγω ο ίδιος. Δεν έχουν καταλάβει με ποιόν τα έχουν βάλει. Δεν έχουν δει καθόλου πόση οργή κουβαλάω και αν την βγάλω προς τα εξω, ότι με κόπο προσπαθούν να συντηρήσουν, θα καταστραφεί με μια και μόνο κίνηση μου.

Ο μικρός μου λόγος τελείωσε και η γροθιά μου καρφώθηκε με δύναμη στον τοίχο. Τα μάτια μου έμειναν κολλημένα στην ρωγμή που μόλις είχα δημιουργήσει και ο θυμός έβραζε μέσα μου με μανία. Ήθελε να βγει και να κάψει στο πέρασμα του οτι μου στέκεται εμπόδιο.

Να καταστρέψει και τον πιο μικρό ακομα και τον πιο δυνατό Γκάρντιαν που έχει ποτέ δημιουργηθεί. Τώρα με τον Εβαλ στη φυλακή δεν έχουν μέσω.
-Μάζεψε ακόμα και τους πιο αδύναμους θεραπευτές και τρέξε στον Μάρτιν. Δεν θέλω να ακούσω για καμία απώλεια απο εδω και πέρα.

Με τα λόγια μου ο Λούθερ έγνεψε και απομακρύνθηκε σε δευτερόλεπτα απο κοντά μου.
-Δεν θα καταλάβουν απο που τους ήρθε ψιθύρισα στον εαυτό μου και με ένα χαμόγελο, εφυγα.

*ΚΑΙΝΟΎΡΓΙΑ ΠΕΡΊΛΗΨΗ. ΠΗΓΑΊΝΕΤΕ ΝΑ ΚΟΊΤΑΞΕ ΑΜΈΣΩΣ. ΣΟΒΑΡΈΣ ΑΛΛΑΓΈΣ ΠΟΥ ΣΠΟΙΛΑΡΟΥΝ ΑΒΕΕΕΡΤΑ*

Γεια σας γεια σας γεια σας.
Χροοονια πολλα και καλη χρονιά ❤
Εύχομαι υγεία, χαρά και ότι αλλο εσείς επιθυμείτε ❤

Οσο αφορά το κεφάλαιο μας.
Μικρό η αλήθεια είναι αλλα εντάξει πιστεύω θα με συγχωρήσετε 😂

Είδαμε εναν αρκετά εκνευρισμένο Λουσιφερ και μάθαμε διαφορά για τον Στέφαν 😏
Θέλω να ρίξετε ιδέες για το επόμενο

-ραφ-