3 jaar later...

'Daphne, kunnen we niet opzoek gaan naar het wrak van paps schip?,' vraag ik aan mijn zus. We varen inmiddels al drie jaar op zee en halen eten en drinken op het vaste land. Door de jaren heen is de technologie ontstaan en heel snel ontwikkeld.

'Goed plan. We willen allebei immers weten wat er nou precies is gebeurd met paps schip,' zegt Daphne goedkeurend. Haar lange bruine haren wapperen mee met de wind. Haar groene ogen kijken me vriendelijk aan. We lijken totaal niet op elkaar. Daphne lijkt op onze moeder en ik op onze vader. Zo heb ik lang licht blond haar en ijsblauwe ogen.

'Jongens, kijk daar eens!' roept Zino en wijst naar de voorkant van ons bootje. 'Daar- daar drijft iets!'

Iedereen kijkt verstoord op en kijkt de kant op waar Zino naar wees.

'Het lijken wel brokstukken,' merkt Youri op.

'Zijn het ook Youri. Brokstukken van een schipwrak,' zucht Zino.

'Wie weet komen we het schipwrak wel tegen!' roept Xiebe uit.

'Laten we die volgen,' stelt Daphne voor.

'Misschien komen we het schip van pap tegen,' zeg ik er nog achter aan.

Zino die het schip stuurt, stuurt het schip opzij om veilig langs de brokstukken te varen. We turen allemaal naar de horizon, maar er volgen alleen maar meer brokstukken. Er doemt geen schipwrak op.

We geraken later van bekende wateren af. De lucht betrekt en dikke wolken pakken zich samen. Het begint te druppelen. Langzamerhand gaat het steeds harder regenen. Er ontstaat plots een koude wind, die ons hard in het gezicht waait. In de verte klinkt er een hoop gerommel in de lucht.

'Het gaat stormen, jongens!' roep ik door de lucht naar iedereen.

'Haven, hijs de zeilen!' roept Daphne.

'Wat! Juist zakken dombo! Anders vliegt het schip straks nog de lucht in!' roep ik naar Daphne.

'Euh... juist! Natuurlijk. Haven, laat de zeilen zakken!' verbeterd ze zich.

De zee veranderd in een woeste zee. De rustige kabbelende golven zijn nu sterke grote golven. Boven ons hoofd rommelt het en geen seconde later schiet er een bliksemflits door de lucht. Onze stemming is meteen omgeslagen en in paniek rennen we over ons schip. Niet zo goed wetend wat we moeten doen. Als Zino het schip samen met Youri en Xiebe wilt keren, schiet er een bliksem flits door de lucht. Het beweegt zich als een vis door de lucht recht op ons bootje af.

'O nee, we worden getroffen!' roept Haven, wie de zeilen inmiddels heeft laten zakken.

Met een luid gekraak raakt de bliksemflits onze mast. De mast vliegt meteen in brand, die zich als een lopend vuurtje verspreidt.

'Blus de brand met zeewater!' roept Daphne nog uit, maar plots helt het schip naar rechts.

'Dat gaat hem zo niet worden, Daphne!' roept Haven.

Ik kijk naar de zee en zie tot mijn grootste schrik een enorme draaikolk in de zee.

'We krijgen ons er zo niet uit!' roept Zino.

'Houdt je goed vast iedereen!' roep ik. Ik voel de zee in mijn gezicht spetteren. Snel laat ik me op de houtenvloer vallen en sla mijn armen om de middelste mastpaal. Ons bootje wordt als een speelbootje rond gedraaid. De zee blijft woest en inmiddels ben ik al helemaal nat. De zeewater weet inmiddels in ons bootje te komen.

'Volgens mij kwamen de brokstukken hier vandaan en is het schip in deze storm terecht gekomen!' roep ik naar de andere.

'En is vast ook in deze draaikolk terecht gekomen!' roept Daphne.

'Ja, dat denk ik ook!' roep ik naar haar.

'Maar dan gaan we eraan!' roept Haven geschrokken.

'Waarschijnlijk wel ja! Maar we kunnen het misschien ook overleven! roep ik naar haar. De kracht van de draaikolk wordt alleen maar sterker. 'Vaarwel lieve vrienden!'