Het swingende geluid van Jazz klonk in het centrum van New Orleans. De Jazz werd precies bespeeld door paar muzikanten op straat.
Een groep mensen stonden bij de gekleurde mannen met hun saxofoons, trompet en een trommel.
Er was nauwelijks een wolkje in de lucht te zien door het zonnige zomerweer. De straten waren vol met mensen.
Er was hier blijkbaar een festival aan de gang. Wat voor festival het ook mocht zijn, Jade had het deze weekend niet zien aankomen.
Het maakte haar niet veel uit, zolang ze die dag kon genieten in de French Quarter. Het oudste gedeelte van New Orleans.
Miranda had deze week nog beloofd om met de kinderen naar het centrum te gaan. Maar goed dat ze die beloofde nagekomen had.

De zoete geur van vanille en karamel danste met de hartige geur van het straat eten.
Ze zaten buiten bij een klein café restaurant. Een sierlijke rode hek die een deel geroest was, omringde een grote deel van het terras.
Jade zat bij de donker ronde tafel tussen haar vader en Tobby in.
Jazz was niet de muziek waar ze naar luisterde, maar de muzikanten op straat klonken als muziek in haar oren.
Miranda kwam met een dienblad met warme drinken en een schaaltje beignets hun kant op. De dienblad legde ze op tafel. 
Van dichterbij drongen de zoete geur van de beignets nog beter.
Tobby probeerde de warme chocomelk met slagroom te pakken.
De theelepels knetterde. Er droop een beetje van de chocolade melk langst de rand van de witte mok.
'Tobby, wees nou eens rustig,' reageerde Miranda streng. 'Het loopt niet weg.' Haar moeder legde de muntthee van Jade voor haar neus. Miranda ging tegenover haar zitten.
Steve was al in zijn cappuccino gaan roeren.

Jade blik was naar de straat. Veel mensen leken het naar hun zin te hebben.
Ze kon wel lang mogelijk mensen observeren zonder dat ze zich verveelde. Anders had ze nog haar dagdromen. Haar blik werd helder van een gedaante die tegenover de straat stond. Degene met een zwarte hoodie.
Had die persoon het niet warm? Het was ongeveer vijfentwintig graden.
Ze kon zijn ogen niet zien door de capuchon en doordat hij omlaag keek. Een beangstigende huivering overviel haar. Precies op het moment dat zijn blik de haren kruiste. Al het geluid om haar heen leek plotseling op de achtergrond te verdwijnen. Wie de jongen ook mocht zijn. Hij keek haar erg strak aan. Zijn mondhoeken krulde lichtjes omhoog.
'Jade.'
Haar blik werd doorbroken. Ze keek haar moeder aan. 'Ga je geen beignets eten?'
Haar vader Steve was al op de helft van zijn beignet. Haar broertje had vast ook één van de eerste op.
Ze pakte een Beignet uit het schaaltje.
Ze richtte haar blik kort naar de jongen met de zwarte hoodie. Hij was alleen nergens meer te verkennen.
Waar was hij heen gegaan?

De beignets smaakte echt verrukkelijk. Zulke Franse oliebollen die bekend waren in deze stad, leken vierkant achtig en waren ook erg luchtig. Er zat zelf een dikke laag poedersuiker op. Was dit om te overdrijven of hoorde het zo?
De lichtte vanille smaak en een andere zoete smaakt proefde ze op haar tong. Hier genoot ze echt. Ze kon niet wachten om de stad verder te verkennen.

Er stond bij het pleintje een witte kerk. Op het eerste gezicht leek het op een sprookjesachtige kasteel dat veel weg leek op een Disney kasteel. Dat gevoel had Jade ineens. Het zag er adembenemend uit. Jade had weer het nostalgische gevoel alsof het weer de zomer van 2016 was. De periode dat ze op bijna elf jarig leeftijd met het gezin naar Disney world gingen. Het Disney pretpark in Orlando. Zij en haar broertje hadden wel de dag van hun leven gehad. Een moment dat ze niet meer wilde vergeten.
De zon brandde fel. Het was al ergens tegen de middag aan.
De jongen met de hoodie was tijdens het winkelen nergens meer te verkennen. Gelukkig maar. 

Daarvoor had ze met de andere nog naar andere winkels rondgekeken en iets gekocht. Miranda had nog een paar kleine dingen gekocht voor haar dochter. Het vreemde gevoel had Jade tijdens de eerste paar winkels. Precies nadat ze klaar waren met het eten van de Beignets, en hun warme drinken opgedronken hadden, spookte die ene mysterieuze jongen nog steeds in haar hoofd.
Wie was die jongen? En waarom staarde ze haar zo strak aan?
Kende hij haar soms?
Bij een kleine artelier verdwenen de gedachtes over hem. De afleiding deed haar echt goed. Er stonden al verschillende kunstwerken binnen. Drie stonden op een houten schilderezel. Er was één schilderij die haar aansprak. De sfeer en gevoel van het bos. De eiken waren erg realistisch geschilderd en de lucht ook. Het leek alsof ze zelf in dat bos was. Wat voor schilder techniek de kunstenaar ook gebruikt had, dat wilde ze ook wel eens leren. Er drong iets tot haar door. Ze deinsde paar stappen naar achter. Het was het bos waar ze wel regelmatig over gedroomd had.
 
'Er zijn nog wel paar winkels waar we heen kunnen,' zei Miranda op het pleintje.
'Mam, gaan we dan naar die ene sportwinkel?' vroeg Tobby. 'Ik heb via een speciale app gelezen dat er een speciale winkel is waar ook honkbal spullen zijn.'
'Dat gaan we nu niet doen, Tobby.'
Een speciale app?
Jade richtte haar blik naar haar broertje. 'Is dat de NOLA app van de leden van het geheime school genootschap?'
'Jep, bijna iedereen in de onderbouw heeft de app. Het is best gaaf. Ze hebben opties dat de meeste sociale apps niet hebben. Heb jij de app dan niet, zus?'
'Nog niet.'
Jade had ook geen tijd gehad voor de NOLA app. Hoewel de populaire jongens haar meer uitgelegd hadden over the secret golden society.
Misschien dat ze de app kon gaan downloaden. Ze was ook wel benieuwd.
'Lieverd, we kunnen beter even gaan zitten voordat we verder kunnen,' zei Steve tegen Miranda.

'En nee, Tobby. Je gaat niet nog eens Gumbo eten. Dat heb je deze week al voor de tweede keer op,' zei Miranda een tijdje later in een creoolse restaurant.
De restaurant straalde een ontspannen huiskamer sfeer uit. De muren van het restaurant waren karamelbruin. Er was één muur die niet karamelbruin was. De muur bij een hele kleine podium, waar paar muziekinstrumenten stonden was gebroken wit. Er stonden twee tropische planten bij de witte muur.
Er was bij de hoek twee beige sofastoelen en een houten salontafel. Het hout van de salontafel had bijna dezelfde kleur als de gewone tafels in het restaurant.
Het was niet heel druk in het restaurant.
Miranda richtte haar blik naar Jade. 'Weet je al wat je wilt?'
'Nog niet, mam.' Jade was net in het menukaart aan het bladeren, op het moment dat zijn broertje over Gumbo had.
Er zijn zoveel keuzes. Ze twijfelde of ze voor het gerecht Jambalaya kon gaan kiezen of voor een creoolse kipschotel met groente.
Ze besloot uiteindelijk voor de creoolse kipschotel te gaan.
Paar tafels verderop zat een jongkoppel druk in gesprek. Die koppel kwam haar wel erg bekend voor.
Maar natuurlijk.
Die twee zaten bij haar op school. Ze herkende de getinte jongen meteen met het bos kroes haar en zijn groene ogen.
Het was Will.
Hij merkte Jade op. Zijn blik kruiste de haren.
Ze draaide zich meteen om.
Zou hij haar ook soms herkennen van school?
De donkerblonde serveerster kwam met het drinken. Ze had haar kladblok bij de hand voor de bestellingen.
'Weet je misschien waar de toiletten zijn?' vroeg Jade, nadat iedereen aan tafel hun bestelling opgenoemd had.
'Dat is linksaf bij de klapdeur.'
Ze knikte, terwijl ze opstond.

Jade ging die richting op. Ze was van plan om de klapdeur te openen, alleen iemand anders deed het al voor haar open.
Haar blik was naar degene gericht.
Haar hart maakte een sprongetje.
'Ga je gang.'
'Bedankt,' zei ze, terwijl ze voorbij de klapdeur liep. Rechts bij de hal was een brede klapdeur. Vermoedelijk de keuken. Het geluid van de afzuiging, de potten en pannen die op het vuur stonden, waren van de klapdeur redelijk te horen.
'Wat een toeval om jou hier te zien, Creool meisje..'
'Ja, het is best toevallig, en...' Jade had niet eens de tijd gehad haar om zin af te maken.
De klapdeur ging open. Iemand reageerde nog luid iets in het creools.
'pu ki mun t'a fè jambalaya s'la la?' Voor wie heb je die Jambalaya gemaakt?
Die woorden kon Jade nog net oppikken.
'Goeie dag, jongelui.' Een oude vrouw met kastanje bruin geverfd haar kwam paar stappen naar ze toe. 'Komen to yê?'
'Het gaat goed Madame, en met u?'
'Het kan beter. Doe je ouders nog de groette van me.'
De oude vrouw richtte haar blik naar Jade. 'Wat een aangename verrassing. Ik ben Dorothy. De eigenaar van het restaurant.'
'Jade, aangenaam.'
'Ik heb jou niet eerder gezien. Je moet vast Will vriendinnetje zijn.'
Jade wangen werden warm.
'Nee, ze is iemand van school. Het is nog aan met Kimberly.'
'Oh, neem me niet kwalijk. Ik bedoelde juist een vriendschap tussen jullie twee. Als jullie twee me even willen excuseren. Ik ga even naar mijn personeel toe.' Het oude vrouw liep langs ze heen.
Er verscheen een grijns op Will zijn gezicht. 'Dat was familie van me.'
Dat verklaarde alles.
'Je oma lijkt me heel aardig.'
'Was ze maar mijn oma. Ze is een oudtante van me. Mijn oma is er niet meer.'
'Sorry, dat wist ik niet.'
'Daar hoef je geen sorry op te zeggen. Ik hoop jou nog eens te zien, creool meisje.'
'Bedankt, ik moet nu echt nodig.'
Ze deed de deur van de dames toilet open.

'Jade, vangen,' Reageerde Tobby ongeveer drie meter van haar vandaan.
Ze ving de bal met Tobby's bruine leren honkbalhandschoen.
De zon had al een ei-kleurige gloed. Van een verre afstand leken de bomen van het natuurgebied adembenemend.
Jade gooide de bal weer naar Tobby. Het was altijd wel leuk om voor het huis met haar broertje een balspel te gaan spelen. Wel na een drukke dag
Jade had niet verwacht dat zij en het gezin langer in de stad bleven.
Het centrum was wel heel groot. En dat was niet eens het oude gedeelte. Ze zou ooit zelf met paar opkomende vrienden naar het centrum kunnen gaan. Als haar ouders nog een auto voor haar weten te regelen.
Ze ving de bal weer en gooide het terug.
Een deur ging met een knal dicht. Het geschreeuw volgde.
Ze richtte haar blik naar het geluid. Ze had de bal net gemist die ze had moeten vangen.
Het rolde een paar meter bij haar vandaan.
'Alsof jij alles beter weet,' snauwde een bekende stem luid genoeg.
'donder toch op, man,' hoorde ze Raphael, op het moment dat ze de bal op de grond raapte.
Ze stond weer paar meter tegenover Tobby.
Haar gezicht weer kort naar het grote huis waar Raphael naar buiten toe liep.
Ze hapte naar adem. Ze leek iets bij hem te zien.
'Hey, zus. Ga je de bal nog overgooien?'
Ze draaide haar blik waar naar Tobby. 'Sorry, ik was afgeleid.'
'Dat was te merken.'
Ze probeerde niet meer op te letten van die snob.
Het geluid van de automotor starter. Vervolgens de banden die van de oprit weg scheurde.
Ze had een vreemd gevoel bij Raphael. Wat was het precies?