Enkele lesuren verstreken. Ze had nog steeds vraagtekens over de jongens. Jade had net haar geschiedenisboeken voor de les in de rugtas gestopt. De geschiedenislessen was na de bel.
Ze ving Sam bij de overkant van de gang op.
Hij merkte haar blik ook op, terwijl hij haar vriendelijk aanstaarde. Hij zwaaide haar bescheidde en liep waar hij heen moest.

Hij was in ieder geval wel vriendelijk naar Jade dan vergeleken zijn vriend Raphael. Zijn andere twee vrienden Will en Bradley waren ook wel oké. Hoewel ze Bradley nogal flirterig zag overkomen.
'Ik zie dat je mijn broer al ontmoet hebt,' reageerde iemand naast Jade.
Een meisje met lichtbruin haar stond naast haar. Haar bruine ogen staren Jade aan.
Het meisje heeft verder een hartvormig gezicht. 'Ik ben Evelyn. We zitten bij elkaar tijdens geschiedenis gevorderde.'
Jade had haar niet eens opgemerkt tijdens geschiedenis. Dat terwijl ze achter in de klas zat.
'Je moet vast het nieuwe meisje zijn,' ging ze verder.
'Klopt, ik heet Jade.'
'Aangenaam. Ik heb al een tijdje het vermoedde dat er een nieuwe leerling op school kwam.'
'Werd dat soms aangekondigd?'
'Nee, ik vermoedde het al voor de zomervakantie.'
Voor de zomervakantie al? Hoe dan? Haar ouders hadden haar tijdens de zomervakantie aangekondigd dat ze gingen verhuizen.

'Het is misschien vreemd, maar het kwam waarschijnlijk omdat mijn broer en ik vaak verhuisd zijn.'
'Dus, dan vermoed je het bij andere ook?'
'Een soort van. We kunnen alvast naar het lokaal gaan. Geloof me het kan nogal chaotisch zijn als massaal iedereen tijdens de bel naar hun lessen gaan.'
Jade hield haar schouders op. Ze vond het geen probleem om al naar het klaslokaal te gaan. Beter te vroeg dan te laat.
Ze streek de donkerblauwe rok van haar uniform recht. Ze had haar zee blauwe schooltas over haar schouder gelegd. Ze liep achter Evelyn aan.
'Wat is jouw leeftijd eigenlijk??' vroeg Evelyn.
'Zeventien'
'Dan ben ik nog steeds de jongste in het leerjaar.'
'Hoe oud ben jij dan?'
'Vijftien, maar ik word in Januari zestien. Ik had een klas overgeslagen. De intelligentie zit ook in de familie.'
Het geluid van de bel weerklonk door de ruimte.
Jade ging bij de hoek van het lokaal zitten.
Evelyn zat een tafel verder.

'Het is maar goed dat jullie schoolactiviteiten vandaag niet na vijven is.'
'Hoezo?' vroeg Jade haar moeder, terwijl ze haar schooltas op de gang zette en naar de huiskamer toeliep.
Tobias had meteen zijn schoolschoenen uitgetrokken. Met sokken en al was hij op de bank komen zitten.
'Je vader heeft vandaag een etentje.'
Dat had Steve toch wel eens? Zo nieuw was het toch ook weer niet?
'Het etentje is vanavond om zes uur bij zijn werkgever. We zijn allemaal uitgenodigd voor het diner.'
'Serieus?' vroeg Jade.
'Leuk,' zei Tobias. 'Maar ik dacht dat we vanavond in ons eigen huis gingen eten?'
Waarom zou de werkgever van haar vader het gezin uitnodigen? Ze wist niet of het vreemd was en of het vaak voorkwam. Maar dit keer was het bij haar wel de eerste keer.

Op dat moment hoorde ze de voordeur die openging.
Het moest haar vader wel niet zijn.
Het geluid van de voordeur die dicht ging.
Ze liep de hal in. Steve was in de hal die zijn jas op de kapstok hing.
'Pap, waarom zijn we uitgenodigd voor het diner van jouw werkgever?'
'Mijn werkgever bleek het erg gesteld te hebben met mensen. Hij wil ons als gezin graag ontmoeten.'
Was het idee dan niet vreemd?
'En Tobby, alsjeblief. Laat die Nintendo eens een keer met rust. Over hooguit een half uur moeten we al gaan.' Miranda keek haar dochter aan. 'Dat geld ook voor jou, Jade. Jullie zijn nog in jullie school uniforms.'

Miranda verwachtte waarschijnlijk dat het etentje chic zou zijn. Jade had niet echt iets voor die gelegenheid, behalve een witte jurk. Die jurk had ze samen met haar moeder in de zomervakantie gekocht. Al voordat ze gingen verhuizen.
Er kon veel gebeuren met de witte jurk, zoals een vlek die nooit meer eruit kwam. Ze trok maar iets eenvoudig dat nog formeel was. De donkerblauwe spijkerbroek pakte ze uit de ladekast. En een zwart topje met wat glinsterende stenen, dat goed met de zwarte en zilveren haarband paste.
Ze zou veel eerder klaar zijn dan ze verwacht had. Dat was ook niet zo gek. Het opmaken zal veel tijd in beslag nemen.
Jade was niet echt het type die van make-up hield. Op mascara en make-up producten voor op de lippen na dan. Haar donkerbruine haren had ze in een simpele knot gedaan.
Er was waarschijnlijk nog tijd zat. Het kon vast geen kwaad om even op de mobiel te gaan zitten.

'Hoe ver zijn jullie al?' riep Miranda een paar minuten later bij de overloop.

Oké, misschien had Jade de tijd verkeerd geschat. 'Ik kom al!'

'Ik wil bij mijn werkgever een goede indruk maken, zoals op het werk.' Steve keek Jade en Tobby aan. 'Het zou me geruststellen als jullie kids extra beleefd zijn.'

'Zijn we dat dan niet, pap?' vroeg Tobby.
'Jullie moeder wilt alleen...'
'Dat jullie je gedragen,' vulde Miranda aan. 'En je game blijft thuis, Tobby. Ik heb het lief niet dat jullie op jullie mobiel zitten tijdens het Diner.' Ze keek Jade kort aan. 'We kunnen nu wel vertrekken.'
Steve drukte aan de bel. Het was onderweg niet eens nodig om de auto te pakken. Zijn werkgever bleek drie huizen verderop te wonen. Precies drie huizen naast die van hen.
De deur werd opengedaan.
Een vrouw van hooguit boven de zestig stond bij de deuropening. Zo te zien had ze een licht crèmige schort aan waar paar vage vlekken op zaten. Vermoedelijk een dienstmaagd. 'Jullie moeten vast de familie Barbasons zijn. Kom verder, de familie wacht op jullie.'
De vrouw trok de deur verder open. De hal zag er best redelijk ruim uit. Er hing een sierlijke kroonluchter in de hal. De muren waren van licht berge. De witte tegels glinsteren door de verlichting. Er stonden een paar decoraties in de hal, zoals de schilderij boven de donkerhouten sierlijke kastje.

Jade hapte naar adem van de schilderij die het beeld van de Amerikaanse burgenoorlog liet tonen.
Een soldaat uit het zuiden stond met een vrouw naast zijn zijde.
Ze kreeg hier vreemde gevoelens over. Ze kon het alleen moeilijk omschrijven.

'Ze verwachten jullie in de eetzaal,' zei de dienstmaagd dat Jade bijna liet schrikken.
De dienstmaagd leidde het gezin naar de eetzaal dat linksaf van de hal bevond. Ze opende de sierlijke glazen deuren van de eetzaal.
Er zaten al mensen aan tafel. Een man van middelbaar leeftijd was opgestaan. Twee kinderen zaten met hun rug toe van de eettafel.
Een meisje met lichtbruin haar zat bij de hoek van de tafel.

Een blonde jongen was één stoel van het meisje verwijdert. Vermoedelijk waren die twee kinderen tweens.
Een vrouw van middelbaar leeftijd was opgestaan. Haar halflange blonde haren zaten in model. Ze leek de rest stralend aan te staren. 'Aah, jullie moeten vast het gezin Barbansons zijn.' Ze gaf hun een hand. 'Ik ben Jenna de vrouw van Henry Richardson.'
'Aangenaam, Miranda.'
Jade had de vrouw hand ook geschud en zichzelf voorgesteld.
De man was ook opgestaan om zich voor te stellen.
Blijkbaar de werkgever van Steve.
De man stelde zichzelf voor als Henry. De man staarde zijn kinderen aan. 'Komen jullie de gasten ook even voorstellen?'
Het meisje was opgestaan. Ze zag de paarse sierlijke jurk dat glinsterde. Het meisje liet Jade veel denken aan haarzelf. Toen ze zelf een jaar of elf en twaalf was met een sierlijke jurk tijdens de feestdagen. De fase was Jade allang ontgroeit. Jade droeg liever broeken dan jurken.

Het meisje stelde zich voor als Jayla.
De deur van de eetzaal ging weer open. Er kwam nog iemand de eetkamer in. De karamel bruine haren van het meisje lag als golven los. Ze was waarschijnlijk van hetzelfde leeftijd als Jade.
Ze kwam haar ook erg bekend voor. Van waar had ze haar dan eerder gezien? Van school?
'Goedenavond,' begroette ze ons. Ze richtte haar blik naar haar vader. 'Sorry dat ik wat laat ben.'
'Het geef niet, liefje,' zei haar moeder. 'Je bent net op tijd.' Jenna blik was weer naar de gasten gericht.
Het meisje stelde zich erg beleefd voor. Oké, Amanda heette ze dus. Haar groene ogen fonkelen. Amanda klonk wel erg beleefd.
Het leek Jade ouders onder de indruk te maken, ondanks dat ze te laat was.
'Neem anders plaats,' zei mevrouw Jenna
Jenna richtte haar blik weer naar Amanda die een stoel van Jade verwijderd was.
Jade tikte met haar voet tegen de voorpoot van de stoel waarop ze zat.
'Amanda, waar blijft jouw broer?'
'Ik heb namelijk geen idee, waar hij...'
De deur ging weer open.

'Daar zal je hem al hebben.'
Jade adem stokte in haar keel.
En als je het over klootzakken kan hebben. Het was Raphael de ene snob op school.
Raphael stelt zich voor aan haar ouders en broertje. Hij had niet eens de moeite genomen om haar de hand te schudde. Hij gaf Jade geen eens een blik waardig.
Was dit omdat hij haar niet mocht of omdat hij al wist hoe ze heette?
De deur van de eetkamer ging weer open.
Een ander dienstmeid met donker haar legde een schaal met broodjes en kruidenboter midden op tafel.
Amanda keek zijn kant op. 'Je was wel lang weg.'
'Dus? Ik was druk bezig.'
'Zeker gekletst met jouw vrienden,' hoorde Jade Amanda zachtjes mompelen dat Raphael niet gehoord had. Of hij negeerde haar.
Hij liep de andere kant van de tafel en ging schuin tegen over Jade zitten.
Hij merkte haar op. Hij staarde haar bijna vernietigend aan. De blik in Raphael zijn gezicht vertelde haar al genoeg. Het was de: "Wat kom jij hier doen?" blik die haar bijna liet ineenkrimpen.
Dit was gewoon beledigend. Ze probeerde verder niet op zijn houding op te letten.
Het voorgerecht was niet echt verkeerd.
De gekookte cherry tomaten was ze niet bepaald fan van.

Hoe kunnen mensen dit lekker vinden? De biefstuk met de snijbonen smaakte wel goed.
Voor iemand die eerst als een hufter deed, gedroeg hij zich erg beleefd. Vooral naar haar ouders.
Amanda leek weer het toonbeeld van beeldig meisje te laten zien. Ze vertelde dat ze cheerleader was van de privéschool. Dezelfde school waar Jade en haar broertje Tobby ook net op zaten.
Dat verklaarde waarom Amanda haar vaag bekend voorkwam.
Ze had haar bruine haren naar achter gedaan. Het golfte nog steeds.
Tobby leek het wel te vinden met de tien jarige Arthur naast hem.
Jade prikte met haar vork een snijboom en stopte het in haar mond.
Ze was niet echt spraakzaam aan tafel tijdens het diner.
Er werd haar nog niks gevraagd.
Henry en zijn vrouw waren nog steeds in gesprek met haar ouders.
Jade merkte Amanda blik op.
'Dus, Jane.'
'Jade,' verbeterde ze haar.
'Het zal wel. En, bevalt het je hier?'
'Euhm, ja.'
Bedoelde Amanda het nou tijdens het Diner of in New Orleans?

'Voor iemand die pas nieuw is heb je...?'
'Ja?'
'Laten we zeggen op de Greatford Valour High. De vier populaire jongens wel de aandacht weten te scheppen.'
'Hoe bedoel je?'
Er verscheen een glimlach op Amanda haar gezicht. 'Dat ze misschien een oogje op jou hebben. Helaas.'
Raphael verstikte zich bijna in zijn drinken. Had hij hun gesprek soms afgeluisterd? En wat bedoelde Amanda met helaas een oogje op haar hebben?
Haar ouders stellen nog paar vragen aan de oudste kinderen van Jenna en Henry.
Ze kon alles meekrijgen van het gesprek. Meneer Henry was officieel niet de echte vader van Raphael. En Jenna van Amanda niet. Ze waren samen wel de biologische ouders van hun twee jongste kinderen.
Met andere woorden Raphael en Amanda waren stiefbroer en zus.
Amanda was vrij open met het gesprek.
Dat was bij Raphael niet het geval geweest. Hij klonk wel erg kortaf.
Jade nam een slok van het water met citroen.
'Wat doe jij in je vrije tijd?' vroeg Jenna met een stralende glimlacht naar haar.

Ze slikte de grote slok water door. 'Ik doe aan hardlopen, tekenen en schilderen. En ik...'
Haar hart bonkte van de schrik van iets dat op de grond knetterde. Iets van bestek. Het klonk alleen wat luider.
Raphael vloekte binnensmonds.
'Niet vloeken,' zei Jenna. Zijn moeder richtte haar blik weer op Jade. 'Dat klink heel leuk, Jade. Ik vind het zelf interessant dat mensen zulke creatieve en kunstzinnige hobby's hebben.'
Jade knikte. Ze had nog iets willen zeggen. Het kwam alleen niet meer op het puntje van haar tong. Wat wilde ze ook alweer zeggen?
'Ik had vroeger ook wel eens hardgelopen,' gaf Jenna toe.
De glazen deuren van de huiskamer werd meteen opengedaan. Zo te zien kwam het hoofdgerecht eraan.
Een dienstmaagd kwam met een groot zilveren bord waar een hele gebraden kip op lag. Er lag bij de rand van de zilveren plaat wat stoofgroente.
De geur van de gebraden kip drong haar neusgaten door. Het rook als de slager zoals in haar oude buurt.
Zo te zien kwam de kip en de stoofgroente vers uit de over, door de damp die er vandaan kwam.
Er kwam nog een ovenschaal met romige gebakken aardappelen en een schaal salade. Het leek wel een feestmaaltijd.
Raphael wierp Jade weer een minachtend blik toe.
Het was nu wel duidelijk dat hij haar haat, maar waarom eigenlijk? Ze probeerde niks van Raphael zijn gezichtsuitdrukking aan te trekken.
Tobby had het kippenpoot met de romige gebakken aardappelen al op zijn bord gekregen.
Ze ging maar ook wat van het hoofdgerecht eten. Ze proefde genoeg kruiden van de kip.
De kip smaakte echt overheerlijk. Net als de rest van het eten. Wie het ook gemaakt mag hebben, die verdiende echt een topvijfsterren restaurant.
'Excuseer me,' zei Raphael. Hij had alleen één hap van zijn hoofdgerecht gegeten en stond al op. Hij verliet de eetzaal.
Jade kon hem nog kort aanstaren.
'Waar gaat hij heen?' vroeg Tobby
'Hij moet vast nodig zijn behoefte doen,' antwoordde Henry.
Over behoeftes gesproken. Jade merkte nu echt dat ze voor vertrek vergeten was om naar het toilet te gaan.
Ze depte haar mond met het servet. 'Weet iemand waar de toiletten zijn?'

'Bij de hal, liefje. Maar die is vast bezet door Raphael. Boven naast het trappenhuis is een badkamer waar ook een toilet is. Daar kan je ook gaan,' zei mevrouw Jenna
Jade verliet de eetzaal.
Ze ging de brede sierlijke trap op.
Naast de trappenhuis als het goed was.
Bedoelde de vrouw dan niet naast de trap? Ze had de deurklink vast. Hier was de badkamer dus.
Ze huiverde bijna van een stem die haar bijna liet schrikken.
Een stem was hierboven in de hal te horen.
Schuin tegenover de badkamer stond een deur die met een grote kier open stond.
Ze kon de schim via de kieropening nog zien.
Raphael stond daar te ijsberen.
Ze leek niet alles mee te krijgen wat hij aan de telefoon zei.
Volgens haar iets met een geheim. Een vloek en nog iets heel anders. Maar wat?
En wat bedoelde Raphael met een vloek? Welke vloek?
'Ik vertrouw dit alles niet,' ging hij verder aan de telefoon. 'Ze is momenteel bij mij thuis.... Ja, tijdens het etentje met mijn ouders.'
Bedoelde Raphael haar soms?
'Het moet haar wel zijn. Rosa...' Hij maakte zijn zin niet af, tegelijkertijd stopte hij met ijsberen. Zijn blik was precies bij de openkier.
Shit, hij had haar opgemerkt. Ze deinsde paar stappen van zijn slaapkamerdeur weg.
Ze wilde zich ook meteen omdraaien om naar de badkamer toe te gaan.
'Is er iets?' Zijn stem klonk nog botter dan tijdens de eettafel.
Jade wilde het liefst naar de badkamer toe vluchtte. Dat had ze willen doen als een paar ogen niet bij haar rug brandde. Ze draaide zich naar hem om.

'Ik vroeg je wat,' reageerde hij ongeduldig. Ondertussen stonden zijn ogen kil en hard.
'...Ik ...wou,' mompelde ze zacht en hees. Ze kon de woorden niet snel vinden om hieruit te praten. Ze voelde zelf een brok in haar keel die ze moeilijk kon doorslikken.
'Is het fucking moeilijk om gewoon antwoord te geven? What the fuck loop jij me af te luisteren?' Hij reageerde met stemverheffing.
Er knapte iets bij Jade op. Ze had haar kaken op elkaar om haar boosheid in bedwang te houden. 'Ik wilde alleen naar het toilet gaan.'
'Beneden is er ook één,' reageerde hij met een cynische toon. Hij kon haar alleen vol verachting aanstaren.
Oké, meneer de klootzak.
'Vertel me the fuck waarom je me af ging luisteren.'
'Dat heb ik al gezegd?' reageerde Jade bijna nors eraan toe. 'Ik wilde naar het toilet gaan.'
Zijn blik was vol minachting.
'Zeg, wat heb je eigenlijk tegen me?'
'Heel veel, zelf,' klonk het er gevoelloos eruit.
Dat was haar nu ook wel duidelijk.
'Dus je haat me, terwijl ik niet weet wat ik jou aangedaan hebt?'
'Dat is hem nou juist.'
'Wat?'
'Je bent nog domme dan ik me voorgesteld had,' zei hij zuchtend. 'Dat gesprek van zojuist is iets dat je geen reed aangaat.'

Dit klonk gewoon nog beledigend dan zijn boze blikken aan tafel.
Hij probeerde een neutrale gezichtsuitdrukking te houden. Het lukte Raphael niet echt. Zijn kaakspier was nog steeds gespannen door de woedde en de haat. Zijn ogen stonden nog steeds koud.
'En nog iets, Roos, hoe de fuck je nu ook mag heten. Ik heb wel genoeg shit meegemaakt. Ik verzoek je ook mij met rust te laten. Ik bemoei me ook niet met jou zaken.'
Hij botste tegen Jade schouder aan.
Ze kon hem alleen nog aanstaren die naar beneden ging.
Dit was echt... jemig. Dit was het hoogtepunt van een koude klootzak die ze ooit ontmoet had.
Ze had genoeg jongens meegemaakt die gemeen tegen haar deden en oprechte eikels waren. Zelf haar ex-vriendje Lesley stond niet zo hoog in het lijstje met de grootste klootzak die er bestond.
Waar had Raphael toch last van? En waar had hij het in vredesnaam over? Haatte hij haar soms omdat ze hem aan een akelig persoon liet denken?

Ze was na het toilet meteen weer terug naar de eetzaal gegaan.
Meneer Raphael de eikel gaf haar geen blik waardig. Misschien beter ook.
Ze had na het incident met Raphael niet echt honger meer. Ze keek naar haar eten, terwijl ze met haar voor in de aardappel prikte. De krokante laag van haar aardappel dreef bijna. De room van de aardappel schotel kleefde op haar bord met de aardappels.
Jade voelde haar keel dichtknijpen. Ze slikte de brok in haar keel weg.
Wat maakte het uit als iemand haar niet mocht? Het waren in ieder geval zijn issues, maar waarom voelde Jade zich nog steeds van slag?
Ze nam een slok van haar drinken.
Jenna blik die haar ineens bezorgd aankeek. 'Jade, liefje. Je lijkt zo sip.'
'Ér is niks aan de hand,' loog ze.
De jonge kinderen aan tafel leken met elkaar te kibbelen.
'Jongens, kom op, gedraag jullie,' zei Henry.

Tobby zuchtte.
Amanda leek ineens haar blik op te vangen. Ze keek Jade bijna spottend aan. 'Ik denk dat ze het dessert beter kan overslaan. Ze zal toch geen hap binnenkrijgen. Is het niet?' Er verscheen een neppe glimlach op haar gezicht.
'Waarom denk je dat.'
'Ach, meiden. Het is nog te vroeg voor het dessert. En niet iedereen heeft nog hun hoofdgerecht op,' zei Jenny stralend.
'Ik kan niet wachten op het dessert,' zei Ben.
Amanda ogen straalde iets van spot en arrogantie uit in een laagje met vriendelijkheid.
Jade kon haar bijna met ongeloof aanstaren.
Jade hoopte echt dat deze etentje snel voorbij was.

Wat kom je hier doen,' bromde Raphael.
In een flits werd ze in de villa van Raphael toegetrokken.
Het ging razendsnel.
Haar hart bonkte. Ze kromp ineen van zijn vuurspuwende ogen die haar recht aanstaarde.
De haat in zijn ogen liet haar huiveren.
Zijn kaken waren gespannen. Ze kon een spiertje bij zijn hals zien trillen.
Ze deinsde paar stappen naar achter.
'Ik had gezegd dat je moet opdonderen.'
Jade wilde iets zeggen, alleen lukte het niet. Het leek alsof haar stem op slot zat.
Hij liep dreigend paar stappen naar haar toe.
Ze deinsde nog paar stappen naar achter.
Ze viel na de vijfde stap. Haar kont tintelde van de pijn door de val. Een pijnlijke bonk voelde ze bij haar elleboog. Enkele leerlingen staarde Jade spottend aan.
Niet beseffend dat Jade in de schoolgangen van Greatford Valour was.
Iemand bood haar een hand aan. Ze staarde na het bekende gezicht van één van Raphael zijn vrienden. 'Let maar niet op Raff,' zei Will.
'Ach, arme meid. Mij had die wel geholpen,' zei één van de leerlingen in de schoolgang, die haar daarstraks nog met spot aanstaarde.
Amanda glimlachte spottend naar haar. 'De andere jongens zien je wel staan, helaas.'
Alles werd plots vaag 

A/N: Dit hoort officieel bij hoofdstuk 7, maar omdat het te lang werd is het gesplit. En ik ben nog van plan om een betere cover te maken voor dit verhaal.