'Hey, wat zijn jullie aan het doen?' vroeg Alice in de hal. Ze krulde een pluk van haar blonde golvend haar met haar vinger.
Raphael staarde haar Cynisch aan. 'Niks, je kan maar beter met je eigen zaken bemoeien.'
'We hadden het erover dat iemand erg op.... Auw, gast.'
Raphael stompte Will bij zijn arm.
'Laat me raden jullie zijn nog steeds zo geheimzinnig als het begin van het schooljaar?'
'Moet jij niet ergens zijn? Ik bedoel dit is de afdeling van de bovenbouw,' reageerde Raphael bot.
Alice draaide met haar ogen. 'Ja, ja. Dat weten we nu wel. Jullie hadden er zeker over het nieuwe meisje. En hoe mysterieus veel ze op je weet wel lijkt.'
'Hoe weet... Hoe kom je daar weer bij?' vroeg Sam
'Jongens, kom op. Ik ken jullie al een tijdje. Ik ben voor de zomervakantie vaak genoeg als achtste leerjaar naar de bovenbouw afdeling geweest. Ik weet ondertussen wel wat meer dan jullie denken.'
Will keek haar sprakeloos aan.
Raff blik die nog steeds op haar gericht was. 'Jemig, Alice.'

'Ja, ik weet het, ik weet het. Mijn mensen kennis daar hoeven jullie me niet voor bedanken.'
Paar van de jongens staarde haar sprakeloos aan.
Een korte stilte viel.
Paar meiden uit de elfde leerjaar staarde ze aan.
Was dat omdat er een onderbouw bij de jongens stond of omdat ze een crush op ze hadden?
Alice negeerde die blikken.
'Aangezien de vier musketiers zo stil zijn om niks te zeggen, kan ik maar beter gaan. Ik zie jullie later.' Ze draaide zich om. Ze liep paar stappen van de vier jongens vandaan. Er verscheen een glimlacht op haar gezicht, terwijl ze stilstond. Ze richtte haar blik naar de jongens om. 'Oh, en nog iets, Brad.'
'Wat is het Alice in wonderland?'
'Zie ik je na schooltijd?'

Een paar begonnen hun hoofden te schudden. Een van ze begon te sissen en fluisteren.
Zeker om Brad over te halen niet met haar na schooltijd door te brengen.
Alice ging waar ze heen moest. Ze liep bij de zijde deur naar buiten. Gehaast rende ze over het grasveld naar het gebouw dat schuin tegenover stond. Het gebouw zag er wel wat kleiner uit dan waar ze eerst nog was.

Dat was ook niet vreemde de onderbouw eindigde tot en met de negende leerjaar. Ze trok de glazen deur van het gebouw open.
Oh nee, dit kon je me niet menen. Dacht ze.
Waar was ze in vredesnaam in beland? Sommige in de hal begonnen te klooien met slijm. En wel de kleurrijke slijm die mensen wel eens konden maken met bepaalde middelen. Paar jongens uit haar leerjaar begonnen lollig te doen door slijm op hun gezicht of onder hun neus te zetten.
Een tengere jongen met een suf brilletje begon de flosh te doen. Een Fortnite dansje dat nergens op sloeg.
Soms leek het voor Alice dat ze met een stel kleuters te maken had. Was ze maar een paar jaar ouder. Als bijna veertienjarige was een ramp. Ze wilde het liefst zestien of ouder zijn. Dan konden mensen haar ook wat volwassener behandelen.
Maar goed dat de school begon met de achtste leerjaar in plaats van het zevende. Ze kreeg bijna een teiltje van de gedachtes om met een groep kinderen in hetzelfde gebouw door te brengen die een jaar jonger waren dan haar.
Het was al een opluchting dat ze na de zomervakantie in de negende leerjaar ging. En dat vanwege haar leeftijd. Ze was nog niet eens veertien. De vier musketiers denken van wel. Ze zouden eens moeten weten hoe haar toestand in elkaar zat.

'Hey, Alice in wonderland,' zei Bradley die naar schooltijd naar buiten toe liep. Hij liep naar haar toe.
'Hey, je hebt toch wel op me gewacht.'
'Ja, zoals altijd.'
Dat was mooi. Wel vroeg zij zich af waarom zijn vrienden niet wilde dat Bradley met haar na schooltijd wilde afspreken?
Waren ze soms bang dat de hun vele geheime verklapt zouden worden?
Ze stond op haar tenen, legde haar armen over haar schouders en omhelsde hem. Ze was van plan om hem te gaan zoenen.
Bradley trok zijn hoofd van haar gezicht.
'Wat doe jij zo vreemd?'
'Je weet dat dit niet kan?'
'Hoezo niet? We hadden wel een paar keer met elkaar gezoend. En jij gaf zelf aan dat het fijn was.'
Er verscheen een glimlacht op zijn gezicht, terwijl hij met zijn hand over zijn warrige goudbruine haren ging.

'Ja, toen ik eerst dacht dat je wat ouder was dan veertien. En ik heb een vriendin.'
'Het ene creoolse meisje zeker.'
'Jep. En ik ben over een week geen minderjarige meer. Mensen zullen over ons oordelen en roddelen. En je weet zelf dat ik niet aan een..' Bradley maakte met twee vingers aanhalingen tekens."Echte Relatie doe"
'Dus, ik ben de zoveelste scharrel? Maar wat maakt het verder uit. Het val te proberen.'
'Ik heb je toch niet gekwetst?'
'Nee, niet echt. Misschien wel een beetje.'
'Anders kan ik je wel opvrolijken.'
'Dat hoeft niet, ik moet toch zo weg.' Ze draaide zich om. Er drong iets tot Alice door. Ze richtte haar blik weer naar Bradley toe. 'Oh, en Brad. Nog iets.'
'Ja, Alice in wonderland?'
'Ik weet misschien wel wat meer over je weet wel.'

Er viel een stilte.
'Je bedoelt?'
Hij richtte zijn blik naar het nieuwe meisje die met haar rugtas in de passagierskant van de auto instapte.
Nog een jongen van Alice leeftijd zat ook in de auto.
'Ja, ik weet meer dan je denkt?' Er verscheen een ondeugende glimlacht op Alice haar gezicht. 'In ieder geval meer dan jullie vier bij elkaar.' Met die woorden draaide ze zich om.
Ze grijnsde. Ze hoopte maar dat haar truc werkte.
Het had haar al een paar maanden gekost om bij de jongens betrokken te worden. En dat was nog niet eens genoeg.
'Alice, wacht.'

Ze draaide zich om.
'Wat weet je eigenlijk over ons?'
'Wil je dat echt weten? Alleen dat jullie football spelers zijn, in de bovenbouw populair zijn, alle vier goddelijk knap zijn en...' Ze liep paar stappen naar voren. 'Hoe moet ik het zeggen. Jullie kennen Rosalina.' Ze tikte met haar vinger op haar kin. 'Hmm, het beeldschone creoolse meisje die jullie harten veroverd had. Ik denk niet dat ik alles van jullie weet.' Ze glimlachte weer. 'Maar veel. Meer dan je ooit zult denken.'

Een claxon weergalmde bij de parkeerplaats van het schoolgebouw.
Bij de ooghoek herkende ze de bekende witte VW Tiguan. Ze keek Brad strak aan. 'Ik zou verder niet echt weten wat jullie te verbergen hebben. Ik moet gaan. Mijn moeder staat op me te wachten.' Ze draaide zich om. Liep gehaast naar de richting van de parkeerplaats.

Alice zou het gezicht van Brad wel willen zien. Misschien vroeg hij zich af hoe Alice Rosalina kent. Of Rosalie. Die namen ware één pot nat. Ze vroegen zich vast af waarom het nieuwe meisje veel weg had van Rosalina.

De claxon van haar moeder auto ging weer.
Het tweede keer was het 'Het typische enthousiasme getoet'
Ja ja, mam ik kom al. Dacht Alice.
Haar moeder zwaaide vrolijk via het voorraam naar haar toe.
Alice draaide met haar ogen. Ze deed de portier bij de passagier kant open. De motor van de VW Tiguan was aan.
'Hoe was je dag, lieverd?' Haar moeder keek nog kort naar de voorkijkspiegel.
Was het om zichzelf te bekijken of voor het verkeer achter haar?
'Wel goed. Kunnen we nu gaan? Het is charmant als klasgenoten me hier zo zien.'
'Maar, natuurlijk, lieverd.' Mevrouw Gilsons nam gas.
Er was een stilte in de auto. 'Wie was die jongen waar je buiten zat te praten?' vroeg haar moeder om de stilte te verbreken.
'Gewoon een vriend.'
'Ah, een vriendje.'
'Nee, niet in die zin. Meer een vriendschappelijke vriend.'
'Oké, liefje. Als er geen rare dingen tussen jullie gebeurt.'
Wat voor rare dingen zouden er gebeuren? Ze staarde uit het raam. Er zullen geen vreemde dingen gebeuren, behalve het stappenplan van haar met de vier jongens.
Er verscheen een glimlacht op haar gezicht. Dit zal nog leuk worden ook.

⭐ Vote!
💬 Reageer!
👥 Share!