Donkere wolken drijven over de heuvels. De heldere lucht begon steeds meer te verdwijnen.
Het geluid van de storm had Jade aandacht. Het bos zag er donker en dreigend uit dan eerst.
Een vlaag van regen prikte in haar ogen. Hoe kon dit?
Het leek buiten wel een gigantische douche. Al helemaal kletsnat, terwijl er enkele minuten geleden nog niet regende. De zon scheen daarvoor zelfs nog.
Jade moest echt snel maken dat ze weg kon. Ze dacht dat het de ideale weer was om in de natuur hard te gaan lopen. Ja, totaal niet dus.
Haar donkerbruine haren plakte langs haar gezicht bij haar wang. Een pluk haar viel bijna voor haar bruingroene ogen. Met een hand streek ze haar natte haren naar achter.
Een zachte blies fluisterde door de bomen.
Jade huiverde.
Van paar meter van haar vandaan waren schimmen. Schimmen die niet uit deze tijd leken te komen. De gedaantes in het bos bewogen één of andere scenario. Ze leken vaag en bijna doorzichtig.
Haar nekharen kwamen zelf recht overeind. Een gevoel van paniek overspoelde haar.
Ze gilde bijna met een bonzend hart.
Een bliksemflits scheen paar meter van haar vandaan dat haar hart nog sneller liet bonken. Dat was nog niet alles
De gezichten van de schimmen richtten langzaam Jade kant op.
Ze kon niet wegrennen. Haar angst leekt haar lichaam verlamt te raken.
De schimmen kwamen wel langzaam naar haar toe. Jade was als de dood van spookachtige verschijnselen, zoals geesten. Het stond alleen niet in haar top één van de meest beangstigende dingen. Er was iets anders dat ze uit angst echt zou uitschreeuwen.
De lucht was nog donkerder dan eerst. Het leek wel nacht. Ze wist wel beter. Een ander bliksem weerklonk uit een verre afstand.
De geesten waren verdwenen net als het bos. In plaats daarvan stond ze op een pleintje die deel omringt was door negentiende-eeuwse gebouwen. En een fonteintje waar geen water stroomde. De lucht was nog steeds erg bewolk en het stenen pleintje leek zo verlaten dat het spookachtig leek. Een jonge vrouw stond voor haar. Een getinte vrouw met zwart krullend haar. Jade leek iets van zichzelf in de vrouw te zien. De gezicht trekjes misschien?
Maar de vrouw zag er niet ouder uit dan Jade was.
Ze schatte haar een jaar of zestien.
'Ooit zal je meer weten.'
Wat meer weten?
Het keiharde gerinkel vervaagde alles. De vrouw was verdwenen. Net als de omgeving waar ze eerst was.

Ze kreunde.
Het drong langzaam tot Jade door dat het allemaal een droom was. Ze deed de wekken naast haar uit. Hoe had ze het anders kunnen weten?
Nog slaperig wilde ze in bed blijven liggen en kunnen uitslapen. Het kon vandaag niet. De plicht riep. Voorbereiden voor een nieuwe school dag. Als de "De nieuweling"
Ze stond op.

Wie was die vrouw en wat bedoelde ze met: 'Ooit zal je meer weten'?
De gedachtes kwamen bij haar op, terwijl ze die vrouw schetsen tijdens het ontbijt.
Tobby zat tegenover haar en schonk wat melk in zijn bak cornflakes.
Haar ouders stonden in de keuken met een bak koffie. Ze begreep zelf niet waarom mensen van koffie hielden.
De smaak was nogal erg smerig, vooral zonder suiker en melk.
Miranda die bij haar dochter schouder stond en kort naar haar schets staarde.
Jade voelde haar moeders blik kort brandde tijdens het tekenen. Miranda ging gelukkig weer naar de aanrecht staan.
Jade stopte even met schetsen, toen haar vader bij haar moeder bij de aanrecht stond.
'Ik heb hier geen goed gevoel over, Steve,' zei Miranda heel zacht. Ik denk dat ze...'
Jade draaide haar meteen van haar ouders af toen Miranda blik de hare opmerkt.
Ze nam een hap van haar toast met boter en jam. Voordat haar moeder weer commentaar zou geven dat ze moet opschieten met haar ontbijt. Ze wist hoe haar moeder was.

De paar minuten verstreken tijdens het ontbijt.
Jade pakte haar zee blauwe rugtas dat in de hal stond.
De lichtberge rok die Jade aan had was een paar centimeters boven haar knie.
'De stropdas zit erg strak,' zei Tobby.
Miranda ging voor hem staan om het voor hem goed te zetten.
Moeten we serieus uniforms dragen op die school? Dacht Jade
'Als jullie kunnen opschieten dan kunnen we vertrekken,' zei haar vader in de hal. Hij trok zijn veters.

De nieuwe school was wel dicht bij het centrum van New Orleans. Als verrassing dat het een privéschool was.
Hoezo een privéschool?
Jade en Tobby waren nooit naar een privéschool geweest. Misschien dat haar ouders een studiebeurs of iets voor de kinderen hadden. Dat verklaarde in ieder geval de uniforms.
Haar vader bracht ze gewoon naar school, aangezien hij ook naar die richting van de weg moest.
Natuurlijk vanwege zijn nieuwe werk. Ook één van de reden dat ze gingen verhuizen.
De rit was minder dan een half uur zelfs. Korte dan ze verwacht had.
De parkeerplaats voor het schoolgebouw stonden al een paar auto's. Vermoedelijk van leerlingen.
Nou leerlingen? De mensen die uit de auto stapten zagen er wat ouder uit om leerlingen te zijn. Leraren?
Ze deed de portier open.
Tot haar verrassing stapte Steve ook uit de auto.
'Pap, moet je niet naar je werk gaan?' vroeg ze.
'Ik heb nog alle tijd. Ik heb jullie ongeveer een kwartier eerder gebracht,' antwoordde Steve, terwijl hij zijn Mercedes via de sleutel op slot drukte.
'Eerder gebracht? Hoezo, pap?' vroeg Tobby.
Dan had ze net zo goed nog vijf minuten in haar bed kunnen liggen.
Ze liepen richting het schoolgebouw. Er hing met grote letters boven de ingang van het gebouw: 'Greatford Valour High school'
Voor het gebouw bij de ingang stond ook heel casual een bronzen standbeeld van een buldog. En dit moest de privéschool voorstellen?
'Er kwam nog een gesprek.' Steve trok de trekdeur open.
'Met wie?'
'Volgens mij de decaan,' antwoordde Jade zachtjes naast haar broer.
Ze waren niet verder de hal in gelopen. De gang van de school leek al lang. En natuurlijk leeg, maar dat was te verwachten als je heel vroeg de eerste schooldag aankwam.
'Fijn dat jullie kunnen komen.' Hoorde ze een mannenstem.
Ze richtte haar blik naar de man die volledig kaal bleek te zijn. Zijn redelijke getinte huid vertelde haar dat hij hoog waarschijnlijk ook een creool was.
Het was niet dat iedereen in het gezin creools was. Miranda was Blank en kwam uit een Cajun familie. Dat maakte Jade en haar broertje ook een deels Cajun. Het was Steve die echt een creool was. Aan Jade broertje betreft was niet eens te merken dat hij deels creools was. Hij kon als een volledige blanke jongen doorgaan. Jade daarentegen had de warme beige huidskleur van haar vader geërfd.

'Meneer Chandler. De decaan van de school. Kom verder, dan praten we wel verder in het kantoor.'

Meneer zat op de grote bruine lerenstoel bij zijn bureau. De deel van het kantoor zag er erg modern uit dat Jade had kunnen verwachten. Het interieur in het kantoor zag er ook erg licht uit.
Steve zat tussen Tobby en Jade in.
Er was tot nu toe niet veel bijzonderheden verteld, behalve dat de school in de top stond met de beste academische onderwijs van New Orleans. Dat de klaslokalen minder dan vijftien leerlingen zitten en de vele studie kansen op de universiteiten en colleges na het behalen van deze privéschool. Er werd ook iets verteld over goeie begeleiding en extra bijlessen van een paar Tudors. Dat laatste zou vooral handig zijn.
'Het zal handig zijn als Jade en Tobby al meteen een Tudor krijgen, aangezien jullie twee dyslexie hebben,' zei de Decaan. 'Het hoeft niet voor alle vakken. Het kan een paar zijn. Het ligt er ook aan welke vakken door jullie dyslexie meer moeite moeten doen,' voegde meneer Chandler er nog aan toe.
'Dat zou erg fijn zijn,' zei Steve
Meneer Chandler staarde kort naar de computerscherm schuim voor hem. Hij richtte zijn blik weer naar de andere.
'U en uw vrouw hadden verteld dat uw kinderen best sportief zijn.'
'Dat zeker. Mijn zoon hier doet aan Honkbal. Jade passie ligt bij de atletiekbaan.'
'Dan heb ik goed nieuws deze school bied verschillende sportactiviteiten aan. De meeste sportactiviteiten zijn in teamverband. Nog een leuk weetje, voor uw dochter. De atletiek heeft vandaag een selectie deze middag.'
Haar vader glimlachte naar de Decaan.
De decaan begon meer te vertellen over deze prive school.
De school bleek een christelijke school te zijn. Een Badist school volgens meneer Chandler.
Hoezo een Badist school? Haar ouders waren niet echt met het christelijke geloof bezig. Zelfs zij en haar broertje hadden nauwelijks een christelijke opvoeding gehad. Op de Bijbelse verhalen tijdens de feestdagen na dan. Dat werd verplicht een extra vak volgen, zoals godsdienst.
De Decaan legde vervolgens uit dat deze school van de achtste leerjaar doorloopt tot en met de twaalfde leerjaar.
Best een interessant weetje, het start hier niet random vanaf de freshman jaar, zoals de mededeel van middelbare scholen in de Verenigde Staten.
Er werd verder nog kort gepraat over hun schoolrapporten op hun oude school.
'Voor Jade is er misschien de mogelijkheid om geschiedenis gevorderde te nemen, aangezien ze hele hoger cijfers voor geschiedenis had,' merkte de Decaan op.
Jade hield haar schouders op. Het maakte haar niks uit. Waarom ook niet? Er kwam nog kort een weetjes voor Jade en Tobby dat ze geen studiebeurs kregen, aangezien haar ouders het schoolgeld betalen. Hoe in vredesnaam dan?
Haar vader was op een gegeven moment opgestaan na het gesprek. 'Zal ik jullie dan rond drie uur ophalen?'
'Maak er maar half vijf van, pap. De sportactiviteiten,' zei Tobby.
Steve gaf hem een aai over zijn bruine haren. 'Dat is goed, knul. Ik hoop dat jullie kids het naar jullie zin hebben.'
Dat hoopte Jade ook. Deze nieuwe school zag ze best zwaar tegenop. En dat, terwijl het een nieuwe omgeving was en nieuwe kansen voor haar was, zoals de atletiekbaan op school.
Steve was al vertrokken. Dit zal wat anders uitpakken dan op een openbare school waar ze eerst op zat.

'Daar zal je haar al hebben,' zei de Decaan op een gegeven moment.
Jade, keek meneer Chandler vreemd aan.
'Jade, dit is Isabeau een mentor leerling. Ze zal je een rondleiding geven. Tobby zal door een ander mentor leerling een rondleiding krijgen.'

Ze keek Jade van top tot teen aan. 'Aangenaam, kom je?'
Ze staarde haar broertje aan. 'Veel sterkte, zus.'
'Jij ook.'
Het schooluniform van Isabeau stond door haar donkerbruine krullende haren echt beter. Ze leek door haar witte en donkerblauwe ruitjes rok en de marineblauwe vest bij haar witte blouse echt op een typisch schoolmeisje uit films en series. Ze was zelfs paar centimeter langer dan Jade. Isabeau zou vast rond de een meter zeventig zijn.
Isabeau keek haar weer aan toen ze de gang op liepen. 'Oh, ik was nog vergeten te zeggen deze schoolgebouw bestaat uit twee delen. Het andere deel zitten de onderbouw leerlingen. De leerlingen van de achtste en negende leerjaar zitten tijdens de lunchpauze bij de andere kantine.'
'Oké, duidelijk.'
'Linksaf is trouwens de kantine voor de bovenbouw.'
Ze gingen rechtsaf naar een brede deel van de gang. Er hingen paar landvlaggen bij de ramen van de klaslokalen. 'Hier wordt Engels, Frans en vreemde talen gegeven,' legde Isabeau uit.
Die vermoedde had Jade al.  Isabeau liep al verder de andere kant op.
De andere vleugels had Isabeau uitgelegd dat er abstracte vakken gegeven wordt. Daar zal Jade vast wiskunde gaan volgen bij die vleugel.
Ze liepen op een gegeven moment de trap op. Ze draaide zich kort naar Jade om. 'Maar vertel eens. Wat voor beroepen doen jouw ouders eigenlijk?'
'Mijn vader is...'
'Laat me raden diplomaat of een advocaat?'
'Nee.' Geen van die beroepen deden haar ouders.
'Arts?'
'Ook geen arts.'
Ze liet een ongeïnteresseerd gesnuif horen.
Ze zei verder niks.
Nou, dat was bot. Dacht Jade
'Hier schuim wordt aardrijkunde gegeven.'
Ze liep verder. Daar zijn de creatieve lokalen. Hier wordt namens kunst, muziek, beeldhouw en handenarbeid gegeven,' reageerde Isabeau erg ongeïnteresseerd.
'Heb je broers of zussen?' vroeg Jade.
'Nee.' Een kort en krachtige antwoord. Erg kortaf zelfs.
Ze stelde nog een vraag. Isabeau negeerde gewoon haar vraag, alsof ze die niet gesteld had.
Aan haar houding kon Jade zien dat Isabeau erg afstandelijk gedroeg. Was dit puur doordat haar ouders niet zulke goed betaalde beroepen deden? Wow, oké. Haar ouders waren beide hoogopgeleid, maar stonden wel onderaan in de lijst als het om best betaalde banen gaan. En dat zijn ook de beroepen dat niet eens in de top vijftig zitten met het beste betalen banen. Ze vroeg zich nog steeds af, hoe haar ouders deze privéschool kunnen betalen zonder een studiebeurs.
Isabeau draaide zich om naar Jade. ' Oh, ik was nog vergeten te zeggen de vakken op gevorderde niveau zoals, geschiedenis, wiskunde en talen bevinden zich op de begaande grond. Dicht bij de kantine. Ik heb de kantine beneden aangewezen, je zult vast de lokalen zelf wel vinden.'
Duidelijk dus.
Ze gingen weer richting het trappenhuis naar beneden. Er kwamen al paar leerlingen de trap op.
De lessen zouden vast elk moment beginnen.
'Hier, dit zou je nodig hebben.' Ze gaf Jade nog een vleier en een rooster aan van de school. 'Gelukkig ook net op tijd, aan de tijd te zien. Niemand wil namelijk te laat komen voor wiskunde van mevrouw Piersons.'
'Maar hoe zit het met...'
'Tot ziens.' Ze liep meteen van Jade vandaan.
Echt ongelofelijk. Isabeau was niet bepaald erg warm.
De gang begon ondertussen al wat druk te worden. Ze zag Isabeau door de massa leerlingen lopen, totdat ze zich die hoek om verdween.
'Ik zie dat je één van de beste leerlingen van school hebt ontmoet,' reageerde iemand naast haar.
Ze keek diegene aan.
De huid van diegene naast haar was koperbruin, als een herfstblad. Haar huid zag er erg verzorgd uit. De koraalzwarte haren die ze vermoedelijk gestyled had glansde. Haar donkerbruine ogen die een vriendelijke uitstraling had en haar recht aanstaarde. 'Ik heb je gezicht nooit in de gangen gezien. Je moet vast nieuw zijn, is het niet?'
'Ja, mijn ouders moesten zo nodig verhuizen.'
'Leuk.' Ze bood haar een hand. 'Ik ben Harper.'
'Jade.' Ze schudde haar hand.
Harper zuchtte. Het klonk meer een zucht uit ergernis. Haar blik was niet meer op Jade. Ze staarde plots heel ergens anders na.
Waar precies keek ze na?
Jade draaide haar half om. Ze hapte naar adem. Jade wist niet wat ze zag.

⭐ Vote!
💬 Reageer!
👥 Share!