'Man, het lijk alsof ik met een kater rond heb gelopen,' zei Brad. Hij wreef met zijn vingers over zijn slaap, terwijl ze in het restaurant van Will oudtante zaten. De grote sierlijke klok tegen de muur van het restaurant gaf aan dat het al tien over half twaalf was. Er was voor de rest erg rustig in het restaurant. Ook niet vreemd als het maar net open was.
'Nou, nu weet je hoe ik de komende twee en een halve maand heb gevoel,' zei Raff.
'En maar denken dat jij zat aan te stellen.' Brad streek de kreukels van de witte bloes recht, die niet helemaal op de juiste manier aangetrokken was. Het viel niet op, maar de knopen zaten verkeerd dicht en zijn lichtbruine haren zaten in de war.
Raff hand ging over zijn haar. Zelf hij zag er beroert uit. Er was donkere kringen onder zijn ogen.
Wat een klote avond was het die nacht. Het intense hongerige gevoel bekroop hem telkens tijdens de transformatie.
Een erg pijnlijke transformatie.
Koffie zou de zware nacht hen wel goed doen.
Het geluid van paar kopjes en borden die de serveerster bij een lege tafel opruimde was te horen.

Will was nog nergens te bekennen in het restaurant van Madame Dotorty. Misschien dat hij nog zou komen. Of misschien zal Will wel repeteren met zijn saxofoon.
Buiten weergalmde het geluid van mensen en rijdende auto's. En een achtergrondmuziek.
Het was nog steeds een intense herrie. Raff begreep niet hoe zijn drie vrienden met hun overgevoelig gehoor het vol kunnen houden. Kwam het soms dat hij misschien de enige was in de groep die het geluid niet kon temmen? En dat allemaal door dat vervloekte vloek?
Waar the fuck bleef die serveerster. Dacht Raff.
'Kijk wie er aankomt.' Brad duim wees naar het raam waar Alice richting het restaurant in liep.
Raff zuchtte. Dat ook nog.
'Hey, jongens. Hoe is het?' Alice kwam bij ze aan tafel schuiven.
'Wat denk jezelf,' snauwt Raff.
'Nou, lekker aardig. Je bent vast met verkeerde been uit bed gestapt.'
'Brad, serieus. Ik ben niet in de stemming met jouw klote grapjes.'
'Nou, dat is dan weer duidelijk,' zei Alice. Haar ellebogen lagen op tafel en leunde met haar onderarm haar hoofd. 'Ik had gehoord dat jullie een feestje gaven.'
'Het was Brad die gister een feestje gaf.'
Brad staarde Alice strak aan. 'Je was overig ook uitgenodigd op mijn verjaardagfeestje.'
Alice feliciteerde Brad nog.
De serveerster kwam eindelijk naar hen toegelopen. Het was in ieder geval geen Madam Dotorty. Een jonge vrouw die haar donkerblonde haren in een staart heeft kwam met de tablet. 'Wat mag het zijn?'
'Twee koffie met melk en suiker.'
Brad richtte zijn blik naar Alice. 'Wil jij ook wat?'
'Ja, graag zelf.' Alice draaide zich naar de serveerster om. 'Ik zou graag een pompoenkruid latte willen met slagroom.'
De serveerster typte he in de kleine tablet. 'Verder nog iets?'
'Nee, dankje,' antwoordde Raff geërgerd.
De serveerster liep van hun tafel vandaan.
'Ik begreep zelf niet waarom jij op zijn verjaardag uitgenodigd bent,' zei Raff 'Aangezien het voor de bovenbouw bedoeld was.'
'Juist ja. hoe was het feestje verder?'

'Wel oké,'
'Een van de uitbundige verjaardagfeesten die ik ooit heb gegeven,' zei Brad.
'Oh juist ja. Alleen jammer dat jullie twee niet tot de nacht kunnen meemaken.'
Raff verstikte zich bijna in zijn eigen speeksel.
'Of moet ik zeggen hoe die nacht was gegaan?'
Er viel een korte stilte.
Alice kon gewoon in zijn blik de angst zien. 'Wat wil je eigenlijk?'
Alice had niet eens de tijd om te antwoordde.
De serveerster knikte. Dat komt eraan.
'Alice, wat is de reden dat je hier komt zitten? Wij willen juist alleen zijn.'
'Nee, hoor. Voor mij mag ze blijven zitten.'
'Brad, serieus gast.'

Het getikt van Alice bloedrode gelakte nagels op de tafel had zijn aandacht.
'Zeg, is er iets?'
'Waarom zou er iets zijn?' Verscheen een kleine grijns op Alice haar gezicht.
'Raff, ik had het jullie maten er eens over gehad wat Alice weet.' Brad staarde Alice aan. 'Alleen dat je het vaag over.'
Alice mondhoeken gingen omhoog. 'Ja, ik kan jullie anders wel laten verassen wat ik weet.'
Raff trok zijn mond open om te reageren. Deed het weer dicht.
Iemand kwam voor hun tafel staan. 'Bonjou, jongelui. Hoe is het met jullie?' vroeg mevrouw Dotorty met het dienblad waar hun bestellingen lagen. Ze zetten de warme dranken op tafel.
'Wel, goed hoor. En met u?' Er verscheen een erg vriendelijke blik op Alice haar gezicht.
'Wel goed. Het is altijd fijn om jou hier te zien, Alice.' Ze richtte haar blik naar de jongen. 'En hoe is het met onze Raphael en Bradley?'
'Het gaat.'
'Wel, goed mevrouw,' zei Brad.
'Misschien dat een paar Beignets jullie wel kunnen opvrolijken. Jullie krijgen het dit keer gratis van het huis.' Dotorty legde een kleine schaaltje met de Beignets midden op de tafel.
'Dat is zo lief van u, mevrouw,' zei Alice
'Eet smakelijk, kinderen. En zouden jullie Will de groette voor mij willen doen?' ze liep van hun tafel weg.
Raff staarde Alice strak aan. 'Wat weet je allemaal?'
Er verscheen een ondeugende grijns op Alice haar gezicht. 'Dat jullie namelijk de verband tussen Rosalie en Jade hebben gezien.' Ze nam een hap van de slagroom van haar drank.
'Joh, goh, Alice. Meen je het?' reageerde Raff sarcastisch.
'Jade lijkt ook erg veel op haar, of ze is misschien Rosalie.'
Raff draaide met zijn ogen. 'Zeg luister eens, ik heb zelf al genoeg aan mijn hoofd. Brad en ik moeten ons nog focussen op die klote proefwerk voor natuurkunde,' zei Raff.
'Gast, hebben we de aankomende week een natuurkunde proefwerk?'

Raff staarde hem vreemd aan. 'Ja? Die aanstaande woensdag.'
'Shit, man. Ik moet de komende dagen echt harder gaan leren.'
'Juist ja. Natuurkunde is ook heel belangrijk dan achterhalen waar Rosalie is. Maar je wilt dit alles opgeven door een simpele school proefwerk?'
'Natuurkunde bij de laatste jaar is best moeilijk dan je denkt. Dat zal jij zelf nog achter komen wanneer je in de twaalfde leerjaar zit.'
'Alsof dat ooit op een dag zou gebeuren,' zei Alice. Ze draaide met haar ogen.

Er viel een stilte aan tafel.
Brad dronk nog een slok van zijn koffie.
'Het is trouwens te begrijpen wat jullie die nacht doorstaan hebben,' zei Alice om de stilte te verbreken.
'Wat wil je Alice?' vroeg Raff.
Brad staarde haar strak aan. 'Hoeveel weet je eigenlijk van ons.'
'Meer dan je denkt.'
'Vertel op, wat je allemaal weet,' drong Raff haar aan.
'Even kijken, 'Ze tikte met haar vinger voor haar kind schuin onder haar mondhoek. 'Laten we zeggen dat die ene Rosalina het erg lastig voor jullie heeft gemaakt. In ieder geval erg lastig voor jullie en jullie andere twee geweldige vrienden. Die sluwe meid heeft jullie vervloekt, en dat onterecht.'
'Meer dan dat zelf,' mompelde Raff uit ergernis.
'Maar Ik weet allang over jullie geheimpjes.'
Alice legde de fooi op de tafel. 'Ik moet gaan.' Alice stond op.
'Nu al?' vroeg Brad.
Ze knikte. Ze pakte haar jas dat om de stoel rug hing. 'Ik moet mijn moeder nog helpen met de klusjes in huis, plus jullie zijn niet de enige die huiswerk heeft.' Alice liep richting de uitgang. Ze was maar drie stappen van de jongens verwijderd. Ze grijnsde. Ze draaide haar blik weer naar de twee jongens toe.
'En, jongens. Dit wil ik jullie nog laten herinneren.' Haar mondhoeken krulde lichtjes omhoog. 'Rosalie heeft jullie vervloekt, dat weten we. Het is maar goed dat de vloek op paar manieren verbroken kan worden.'
'Nog andere opties?'
'Jep, ik was het misschien vergeten te zeggen. Ik weet ook dat jullie, laten we zeggen een Reïncarnatie zijn, maar ja. Dat zal jouw vriend Brad je wel verteld hebben.' Ze liep met die woorden de deur van het restaurant uit.

De deurbel galmde in huis tijdens een rustige zaterdag avond.
Voetstappen liepen richting de voordeur. 'Ik maak wel open,' zei haar moeder.
Dat terwijl Alice van plan was om naar beneden toe te gaan. Ze leunde met haar onderarmen op de trapleuning. Ze kon via het trappenhuis de achterkant van haar moeder zien die een schort aan had.
De witte sierlijke voordeur ging open.
'Goeie dag, mevrouw.'
'goeie avond,' reageerde haar moeder.
'Is Alice toevallig thuis?'
'Ja, maar wie bent u?' vroeg mevrouw Gilsons.
'Mam,' riep Alice bij de trap. 'Het is iemand van school.'
'Ben je soms een vriend van Alice?'
'Ja, ik ben Arthur. Ik ga wel eens regelmatig met Alice om. Kan ik binnenkomen?'
'Tuurlijk, kom verder,' zei mevrouw Gilsons met een vriendelijke glimlach.
Arthur liep de hal in. Hij keek nog om zich heen.
'Ik ga maar eens verder met koken.' Ze liep waar ze heen moest. Mevrouw Gilsons stond stil en draaide zich om. 'Nu je er tocht bent. Wil je misschien komen eten?'
Arthur keek Alice aan. Hij richtte zijn blik weer naar haar moeder. 'Ja, graag zelfs.'
'Mooi, ik zal een extra bord op tafel zetten. Doe alsof je thuis bent, Arthur.'
'Dat zal ik doen.' Hij keek Alice aan.
Er verscheen een lach op Alice haar gezicht.

'Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?' vroeg Arthur in Alice haar slaapkamer.
De slaapkamer zag er wel erg tuttig uit. Het behang van de muren waren te roze. De meeste meubels waren wit. De kast en het bed waren erg sierlijk en een beetje ouderwets. Er hingen een poster van verschillende vlinders in warme kleuren en een beige poster van illustratie van meisjes uit de negentiende eeuw. Tegen de witte kast hingen foto's van haarzelf met paar oude vriendinnen des tijd. Vriendinnen? Ze zag die meiden niet als haar vrienden. Het was in ieder geval wel vermakelijk om met mensen te spelen en de TikTok dansjes mee te doen. Vooral als het één of ander TikTok trend was dat bijna ieder tiener op TikTok ging doen.
Arthur steunde met zijn ellebogen op het voeteinde van zijn bed, toen hij wat meer relaxte ging zitten.
'Appeltje eitje.' Ze hef haar blonde haar naar achter. 'Je weet hoe ik ben.'
'Dat was al duidelijk.' Er verscheen een vage glimlach op zijn gezicht.
'En hoe is het bij jou? Heb je iets meer ontdekt over Rosalie?'
'Nou en of. Dat nieuwe grietje op school heeft echt helemaal niks door.'
Alice mondhoeken krulde omhoog. 'Nu we het er toch over hebben. Ik heb één van de jongens al verteld dat ik al wist over hun geheimen. Laten we zeggen; hun reïncarnatie en hun andere duistere geheim.' Ze stond van haar bed op. Met haar vingers ging ze over haar hoofd. 'Je had Raff zijn gezicht eens moeten zien. Zelf Brad leek sprakeloos te zijn. Ze keken me echt aan alsof ze een spook hadden gezien.'

'Maar weet hij het ook over jullie, en...?'
'Hij zal er ooit achter komen,' viel Alice hem in de reden. 'Het is de bedoeling dat de jongens mijn vertrouwen winnen. Rosalie heeft al genoeg schaden aangericht.'
'Alleen lijkt ze nergens te verkennen.'
Alice stond stil van het ijsberen. Ze keek hem recht aan. 'Het is een onsterfelijke net als jij, Arthur. Hoe moeilijk kan het zijn om haar op te sporen?'