Shadow killer
Ik loop over straat als een normale inwoner, niemand die mij verdenkt en ook niemand die mij kent. Ik loop hier als een onschuldige bewoner terwijl ik in de nacht de nachtmerrie ben voor deze mensheid, het idee dat je in de nacht kan worden vermoord geeft zelfs de badboys op school de rillingen.

Ieder mens heeft zo zijn eigen angsten, maar onverwachts vermoord worden staat bij iedereen boven aan. Maar voor mij is de dood niet meer mijn grootste angst, je zult je afvragen waarom? Nou, ik heb de dood al aan gekeken dus zal de tweede keer wel terecht zijn. Maar tot die tijd ga ik genieten van het leven op mijn manier, en niemand die me tegenhoud zelfs niet die suffe politie die hun 'best' doet om mij te pakken.

Wat een stel sukkels zijn het ook, als ze eerder mijn patroon wisten konden ze me pakken maar ze waren te traag. Want ik kwam er zelf al achter dat ik een patroon achter lied, ik moet mijn moorden voorzichtiger aan pakken ik mag niet nog een keer een patroon achter laten.

Terwijl ik bij Starbucks naar binnen loop zie ik een krant liggen bij één van de tafels, met op de voor pagina een oproep van de plaatselijke politie bureau. Ik loop naar die tafel toe en neem ik plaats, ik pak de krant en begin de voor pagina te lezen. Maar ondertussen komt er een serveerster naar mij toe "Goede dag, kan ik iets voor u halen?" Klinkt haar lieve zachte stem. Ik kijk even op naar haar "Ja, graag een cappuccino met een stukje appeltaart." Antwoord ik, ik zie dat ze het opschrijft en knikt "Het komt zo bij u." Waarna ze weg loopt. Even kijk ik haar na voordat ik me weer richt op de krant, ik schuif hem dichterbij en mijn ogen beginnen de pagina te scannen.

Al snel kom ik er achter dat de pagina over onzin gaat, over paar oude zaken van een jaar gelden en over nuttelozen overvallen. Maar wel valt het me op dat er een patroon in zit, een grijns verschijnt er op mijn gezicht. Als je het goed leest en het geheimtaal beetje snapt, kun je al snel het geheime bericht vinden.

Ik word uit mijn gedachtens gehaald wanneer de serveerster mijn koffie en appeltaart neer zet op tafel "Alsjeblieft en smakelijk." Glimlacht ze vriendelijk voordat ze weer weg loopt. Ik pak mijn koffie en roer er een beetje in met de lepel terwijl ik weer de bericht lees, ik geef toe de politie zijn toch niet zo stom dan ik dacht. Ze willen mij en dat is duidelijk, even denk ik na zal ik de uitdaging aan gaan of zal ik voor safe gaan? En in de schaduwen blijven?

Ik neem rustig een slokje van mijn koffie terwijl ik naar buiten kijk, de wereld ziet er zo vredig uit. Mensen die in korte kleren rond lopen en met elkaar praten, mensen met winkel tassen die van de ene winkel naar de andere gaan zo vredig. Maar ze moesten eens weten wat van duisternis er schuilt wanneer de mensheid niet op let, moorden, dealing en meer. Er sluimert een glimlach op mijn gezicht, de wereld kan zo raar zijn op goede maar ook op slechte manieren en dat vind ik zo leuk. Het geeft een kick om de grenzen te zoeken van de slechte manieren want de goede kant is na lange duur best saai, ookal is dat veiliger voor jezelf om aan de goede kant te blijven. Maar ik heb van jongs af aan al besloten om naar de slechte kant te gaan...

Wanneer ik mijn koffie op heb en de laatste stuk taart loopt ik naar de balie, ik reken alles keurig af en loop vervolgens naar buiten. Ik moet snel gaan om wat spullen klaar te zetten, om de politie te gaan bellen want ik neem de uitdaging met beide handen aan.