Één uur eerder.

Sander:
Ik zit weer in mijn auto voor de bar te posten, het werd daar binnen iets te gezellig met die jongen die zich voorstelde als Lex.

Lex was niet zo'n prater maar alsnog was het best gezellig daar binnen, dat komt voornamelijk door de barman en paar andere mannen die binnen kwamen.
Het werd na maten de tijd steeds drukker binnen, dus besloot ik maar te gaan om me weer te kunnen focussen op mijn persoonlijke missie.

Ik kijk naar de ingang waar soms mensen naar binnen gaan maar ook paar mensen naar buiten gaan, deze bar is in de avond uren erg druk vooral in het weekend. Maar dat is best logisch, deze bar staat midden in Utrecht en is ook erg bekent door de kwaliteiten ervan.

Ik werp een blik in de achteruitkijkspiegel naar mijn tas die op de achterbank ligt, ik besluit om mijn tas te pakken en mijn politie riem er uit te pakken. Ik doe hem alvast om met mijn pistool aan de rechter kant.

Terwijl ik bezig ben om mijn riem goed te doen hoor ik ineens zacht getik op de voorruit, ik kijk op en ik zie paar druppels op de ruit komen gevolgd door meer druppels en ze gaan ook sneller. Ik zucht zacht ze hadden nog wel een droge avond voorspeld, ik zet de ruitenwissers aan die al snel een keer langs komen en de druppels weg halen.

Starend naar de ingang en de druppels die neer komen zit ik wat te denken. Denkend aan de 'Shadow killer' van hoe het komt dat hij ons altijd te slim af is, denkend aan een manier over hoe we hem te pakken kunnen krijgen. Maar we missen zo veel informatie dat het nu wel onmogelijk lijkt, of ik heb geluk en kan ik hem deze avond oppakken.

Een diepe zucht verlaat mijn mond, maar wat als ik hem mis loop? Dan ben ik hier gaan posten voor niks. Ik schud de gedachtens van me af, nee hij moet wel komen hij weet niet dat ik op hem sta te wachten. Maar toch zegt de stem in mijn achterhoofd dat hij niet meer komt, dat hij van zich zelf al wist dat hij een patroon had gecreëerd in het moorden. En niet meer komt opdagen.

Met te veel vragen maar weinig antwoorden staar ik voor me uit, dit kan misschien nog een lang nacht worden. Ik kijk op het schermpje van de dashcam waar de tijd 22:25 aangeeft al meer dan drie uur ben ik gefocust op één doel, de moordenaar te pakken krijgen.

Ik focus me weer op de ingang terwijl ik een afspraak maak met mezelf, dat ik wacht tot de tijd 00:00 aan geef en als ik dan niks heb dat ik naar huis ga. Want ik wil niet hier de hele nacht blijven staan als het dan toch hopeloos is.

22:40

Ik kijk voor de zoveelste keer naar de tijd, al vijftien minuten wacht ik op iets raars. Maar tot nu geen resultaat. Een zucht verlaat mij en ik richt mijn blik weer naar voren.

Ineens zie ik iemand om een hoek verdwijnen een steegje in, ik kijk ervan op en de nieuwschierigheid word in mijn gewekt en de mood ook. Kort twijfel ik maar die twijfels verdwijnen al snel door dat ik denk aan de moordenaar, die al maanden ons weet te ontlopen.

Ik stap uit mijn auto en check snel of mijn pistool in mijn holster zit, ik check dat wel bijna iedere minuut als ik op missie ben. Als ik hem voel loop ik erop af naar het steegje waar de persoon in verdween, ik ga de hoek om terwijl ik mijn pistool pak en roep "halt politie!"

De persoon die voor me staat met de rug naar mij en beetje voor over gebogen kijkt wat geschrokken op als hij mijn stem hoort, hij kijkt achterom en hierdoor kan ik zijn gezicht zien.

Ik slikt en laat langzaam mijn pistool zakken als ik zijn gezicht herken.