Samen met Carmen zit ik op mijn kamer. Ik zit zoals gewoonlijk op mijn bureaustoel en Carmen op mijn bed. Er hangt een spannende sfeer in de kamer.

'Oke, wat gingen we ook al weer doen?', vraagt Carmen gniffelend aan me.

'Praten over de twee zaken, van de twee moorden die al in een rap tempo zijn gepleegd,' beantwoord ik haar vraag.

'Hoe gaan we de persoon ontmantelen die de moordenaar is?', stelt Carmen meteen.

'Geen idee, maar daar stel je wel een hele goede vraag,' zeg ik en draai me naar mijn laptop toe. Ik klap mijn laptop open en zet hem aan.

'Laat me raden! Je gaat mijn vraag opschrijven in je document?', vraagt Carmen lachend. Ik knik enkel met mijn hoofd en log in, waarna ik word open. Als word eenmaal geopend is ga ik naar het document "Zaken" en typ dan Carmens vraag op, onder het lijstje met vragen. 'Oké, hoe nu verder?'

'Laat me eerst maar eens al mijn notities opschrijven,' zeg ik en pak mijn telefoon erbij. Ik typ alles over en check dan of ik alles heb staan. Top! Alles staat in het document. Ik verwijder al mijn notities en sluit dan notitie af. 'Oké, dat staat!'

'Heb je al een paar mensen op je verdachte lijstje staan?', vraagt Carmen.

'Nee, helaas nog niet,' zucht ik en probeer nog wat andere dingen te bedenken voor deze twee zaken. 'We kunnen getuigen opsporen voor de twee moorden?'

'Dat gaat niet werken! Iedereen is in de ban van de eerste moord. Heel misschien heeft de moordenaar wel de persoon vermoord waar geen hond bij was,' zegt Carmen.

'Tja, zo komen wij nergens!' roep ik uit en hoor Carmen zachtjes wat zeggen. Ik kijk haar verbaasd aan en zie haar een beetje geheimzinnig zitten glimlachen. Oke, creepy! Mijn gedachten schakelen weer over naar de twee zaken. 'We tasten in het duister! Wat kunnen wij in godsnaam doen om deze zaken op te lossen?!'

'Tja, dat kan ik eerder aan jou vragen Ib! Jij besloot je ermee te bemoeien!' roept Carmen boos uit. Ik schrik van haar plotselinge stemmingswisseling en kijk haar geschrokken aan.

'Wat heb jij ineens Carmen?', vraag ik.

'Ik wil niet gemeen over komen, maar we bemoeien ons altijd met de zaken van de politie,' zegt ze nijdig.

'Ja oké, maar de politie is zo dom om het op te geven!' roep ik nu gefrustreerd uit. 'Wij worden niks voor niks Young Detective genoemd!'

'Dat is waar, maar je moet niet alleen maar aan jezelf denken Ibbe!' roept ze kwaad uit.

'Ik denk niet alleen maar aan mezelf! Ik denk ook aan jou, mijn zusje en mijn ouders! Zelfs aan andere mensen, zoals eerder vandaag!' roep ik nu boos uit. Ze staat op en beent naar mij toe. Meteen haalt ze naar me uit en haar vlakke hand komt keihard tegen mijn wang aan, waardoor je een harde pats hoort. Ik wil haar tegen houden, maar ze beent mijn kamer uit naar beneden toe. Verdorie! Eerst wilt ze me helpen en dan nu ineens dit. Het loopt niet echt lekker meer, met onze vriendschap!
Ik zak onderuit op mijn stoel en hoor beneden de voordeur keihard dicht vallen. Lekker dit! Nu sta ik er wel honderd procent zeker er alleen voor. Ik draai me eigen om en sluit mijn laptop af. Dan sta ik op en loop mijn kamer uit, waarna ik naar beneden vertrek.