We komen bij mijn huis aan en ik voel meteen een nare sfeer. Mijn ouders hebben Silke dood aangetroffen. Tranen stromen over mijn wangen en ik bel aan. Carmen heeft me overgehaald dat ik aan moet bellen en alles moet vertellen. De deur wordt opengedaan. Het zijn mijn vader en moeder.

'Ibbe!' schreeuwen ze meteen en slaan hun armen om mijn nek heen. Ze huilen en ik begin ook nu ook alleen maar harder te huilen. Carmen staat er eventjes hopeloos bij, maar ik trek Carmen in de groepsknuffel erbij.

'Pap, mam?',  vraag ik als ze ons weer loslaten. Ik wil hun aandacht krijgen.

'Ja, Ibbe?'

'Carmen en ik hebben een relatie. We hebben verkering,' vertel ik meteen. 'En het spijt me voor alles!'

'Het is goed Ibbe. De sheriff heeft naar ons gebeld en alles verteld. Jullie hebben de moordenaar te grazen genomen. Jullie weten van de dood van Silke,' zeggen ze. Mijn ogen vullen zich weer met tranen en ik barst weer in tranen uit.

'Ik vind het zo erg dat Silke niet meer leeft. Die klootzak heeft haar gewoon omgelegd!' snik ik en Carmen trekt me in een knuffel. Ik leg mijn hoofd in haar nek en laat me even helemaal gaan. Het is niet eerlijk dat iemand mijn zusje van me af pakt! Silke heeft dit niet verdiend. Alsof Carmen me kan horen denken masseert ze me op mijn schouder. Ze laat me los uit de knuffel en we keren ons weer naar mijn ouders.

'Kom, dan gaan we lekker naar binnen. Het is niet echt super lekker buiten,' zegt mijn moeder en legt een hand op mijn andere schouder. Ze leiden ons naar binnen en we nemen even later plaats op de bank.

'Kopje koffie?',  vraagt mijn vader aan me. Ik knik.

'Kopje thee?',  vraagt mijn moeder aan Carmen. Carmen knikt op de vraag van mijn moeder. Ze verdwijnen alle twee de keuken in. We hebben mooi even de tijd om met elkaar te praten.

'Ibbe, ik geloof dat onze taak er wel op zit. Maar we moeten echt ophouden met dat detective gedoe,' begint Carmen meteen als eerste.

'Je hebt gelijk. Het is klaar dat detective gedoe. Laten we maar gewoon leven, als elk gelukkig jongvolwassene koppel. Ik hou van je!' zeg ik en buig wat naar haar toe. Onze lippen zijn een paar centimeters van elkaar verwijderd en dan raken ze elkaar. Een bom vol vlinders ontploft in mijn buik die rond beginnen te vliegen in mijn buik. Het kriebelt, maar dit gevoel voelt zo vertrouwd. We gaan volop in de zoen en vergeten even alle zorgen.

'Ahum! Sorry, dat ik stoor. Maar we hebben drinken voor jullie,' kucht mijn vader. We trekken geschrokken terug uit de kus en zien mijn ouders met het drinken in hun handen staan.

'Pap, mam? Waar hebben jullie het lichaam van Silke gelaten?',  vraag ik.

'In het bed laten liggen. We laten haar aan het eind van de week begraven. Het is erg druk bij de begraafplaats,' legt mijn moeder uit. Ik zucht en neem mijn koffiemok aan van mijn vader, meteen neem er ik een klein slokje van. Hij is heet en brand een beetje mijn lip.

'Laten we maar beter nu rouwen,' zegt Carmen en iedereen is na die woorden meteen stil. Er rolt een eenzame traan over mijn wang. Ik zal haar missen!