Alice
Ik zit met mijn ouders aan tafel, avond te eten. We eten rodekool, mijn lievelingseten. Het is stil aan tafel, waardoor je alleen de wind buiten hoort. Buiten is het aan het stormen en de regen tikt tegen de ramen. We eten in stilte onze eten op.
Als ik alles op heb, wacht ik totdat mijn ouders ook hun eten op hebben. Dan ruimen we met zijn allen de tafel af. Ik zet alles in de koelkast, terwijl mijn ouders de borden en glazen in de vaatwasser zetten.
Zodra alles opgeruimd is maakt mijn moeder de tafelkleed schoon. Hierna vouw ik de tafelkleed netjes op en ruim hem op in de la.

'Pap, Mam! Moeten jullie nu niet al weg naar oom Wesley en tante Widad Vertonghen?', vraag ik aan mijn ouders, als we in de woonkamer zitten.

Ze kijken geschrokken naar de klok en springen op. 'Je hebt gelijk, Alice! Kom schat, we moeten nu direct gauw onze schoenen aan trekken en vertrekken,' zegt mijn vader en samen rennen ze naar de gang toe. Ik zie hoe ze hun schoenen aantrekken en hun jassen pakken.

'Tot vanavond lieverd. We zullen voor 11 uur weer terug zijn,' zegt mijn moeder, die de woonkamer nog even inkomt lopen.

'Als er iets is, bel je opa of oma,' zegt mijn vader, die ook nog even de woonkamer in komt lopen. Ze drukken allebei een kus op mijn voorhoofd.

'Veel plezier,' zeg ik dan en ze verlaten vlug de woonkamer. In de gang zetten ze de lamp uit en dan hoor ik de voordeur sluiten. Nu heb ik het hele huis voor mezelf! 'Yes, tijd voor film marathon!' roep ik vrolijk uit en spring vrolijk naar de televisie.

Ondertussen ren ik de trap op en storm mijn kamer in, waar ik het licht aanzet. Ik zoek mijn panda onesie op, maar doe eerst mijn rolluik naar beneden. Anders zien mensen me staan! Ik kleed me gauw om en ruim mijn kleding, die ik vandaag aan had op in de kast. Dan zet ik het licht uit en verlaat mijn kamer, waarna ik gauw terug naar beneden loop. Er bekruipt me een vreemd gevoel, alsof ik niet alleen ben. Voor ik de woonkamer inloop, loop ik even naar de deur en gluur via het raam naar buiten. Ik zie niemand!

Ik haal mijn schouders op en draai me maar om, waarna ik weer terug loop naar de woonkamer. Niet wetend dat ik vanachter word begluurt, door iemand. Ik pak de afstandsbediening op en zoek Netflix op. Als Netflix opgestart is zoek ik de serie Paranormal op en ik loop gauw nog even naar de keuken, om nog wat eten en wat te snoepen te pakken.

Even later loop ik terug de woonkamer in met een glaasje cola in mijn hand. In mijn andere hand hou ik een bakje met nacho's vast. Terug in de woonkamer zet ik mijn drinken op het tafeltje voor me neer en laat ik me op de bank vallen. Ik gris nog even de afstandsbediening mee en zet dan de serie aan. Meteen pak ik een nacho uit de bak en neem er een hapje van. Het wordt krakend in mijn mond fijn gemaald, waarna ik het door slik. Ik pak mijn glaasje cola en neem twee flinke slokken, waarna ik per ongeluk een harde boer laat. Oeps!

Na een uur of 2 is mijn glaasje leeg en de bak met de nacho's is bijna leeg. Ik pak een nacho er uit en neem een hap, maar dan hoor ik plots de bel gaan. Het liefst wil ik mijn serie afkijken die bijna afgelopen is, maar eigenlijk moet ik in dit geval mijn opa of oma bellen. Ik pak mijn telefoon beet, maar voordat ik bel zet ik mijn serie op pauze en loop naar de gang. Meteen sluip ik laag naar de deur toe, waarna ik via het raampje onder langs naar buiten gluur. Er staat een lange man voor de deur. Hij is helemaal zwart gekleed, maar ik zie dat hij aparte vreemde kleur ogen heeft. Ze zijn meer bruinroodachtig.

Ik sluip naar links en zie dan meteen dat de man naar binnen gluurt. Heel even begin ik bang te worden, maar ik raap al mijn moed bijeen. Mijn hand duwt de brievenbus wat open en ik besluit wat te zeggen.

'Goeie avond, wat komt u doen?', vraag ik en kijk naar zijn ogen. Die schieten meteen mijn kant uit en de man hurkt zich, om terug via de brievenbus te praten.

'Goeie avond meisje, zijn jouw ouders thuis?', vraagt hij terug aan mij.

'Nee, kwam u alleen maar voor mijn ouders? Want dan kan u weer gaan,' zeg ik tegen hem, maar hij reageert niet. Hij gaat recht op staan en begint dan plots tegen de deur te beuken. Help! Snel spring ik op en zet mijn telefoon aan, waarna ik hem ontgrendel en snel zoek ik de telefoon nummer van mijn opa. Die vind ik het snelst!

Mijn telefoon gaat over en de man blijft alleen maar door beuken. Neem alsjeblieft op opa! Dan neemt mijn opa eindelijk op.

'Opa, kom naar mij toe! Er is een of andere vent voor de deur, die nu naar binnen probeert te komen. Help!' schreeuw ik door de telefoon, voordat mijn opa nog iets kan zeggen valt de deur uit zijn scharnieren en de man recht zijn rug. Nu hij letterlijk voor mijn neus staat is hij nog langer. Ik slik en voel me in het nauw gedreven.
Angstig kruip ik naar achteren, maar ik kruip juist in een hoekje tegen de muur aan. De man haalt in een snelle blik iets van een mes te voorschijn. Voor ik het weet schiet het mes mijn kant op en ik slaak een enorme harde kreet, wat hopelijk misschien mijn buren nog horen. Maar doordat het zo snel ging voel ik het mes al in mijn borst steken. Het mes steekt precies op de plek, waar mijn hard zit en het word er met een harde ruk eruit getrokken. Ik kan het nog een laatste keer van de pijn uitschreeuwen, maar dan zie ik de man snel wegrennen en alles word voor mijn ogen zwart...