*VANESSA*

- Dobrze się bawiłeś? - spytałam Alfie'go kiedy wychodziliśmy z kortu tenisowego. Alfie był wręcz spragniony sportu, a mi też się to przydało, więc zapisaliśmy się na tenis. To ciekawe przeżycie, bo wcześniej zdarzyło mi się grać tylko kilka razy.

- Tak! Było bardzo fajnie, jak wrócimy do Londynu to zapiszę się na zajęcie, dobra?

- Oczywiście, skarbie. - zaśmiałam się i weszliśmy do windy. - Tylko tata musi się zgodzić.

Po kilku chwilach byliśmy już na naszym piętrze i weszliśmy do pokoju. Już od progu było słychać krzyk Liv.

- Hej! Co się dzieje? - podeszłam bliżej do Harry'ego i Olivii. Zaczęli mówić równocześnie, że nic nie zrozumiałam. - Powoli.. - odłożyłam torbę i kątem oka zauważyłam, że Alfie zamyka drzwi do swojego tymczasowego pokoju. - Harry zacznij.

- Nie rozumiem o co jej chodzi. Zgodziłem się, żeby szła na to spotkanie i jeszcze ma do mnie pretensje. Powinnaś się cieszyć, że po tej akcji z Danem zgadzam się na chłopaków. - ostatnie zdanie skierował do swojej córki.

- Olivia?

- Ja go nie lubię, mamo! Jest strasznie upierdliwy, a tata karze mi z nim wychodzić. Nigdzie nie pójdę.

- Ale o kogo chodzi?

- Leo. - odpowiedzieli znowu równo. Westchnęłam i pokręciłam głową. Co za ludzie..

*****

- Olivia! Leo przyszedł. - zawołałam ją. Brunet był ubrany w czerwoną koszulę w kratę z krótkim rękawem i krótkie spodnie jeansowe. W sumie było bardzo ciepło.

Olivia wyszła z pokoju ubrana w czerwoną sukienkę koktajlową.

- Livia spójrz! Pasujemy do siebie. - zaśmiał się Leo wskazując na swoją koszulę i jej sukienkę. Wyglądali uroczo nie powiem..

- Uhh... idę się przebrać.

- Olivia. - ostrzegłam ją i podałam jej torebkę. - Bawcie się dobrze. - pomachałam do nich.

- Ale nie za dobrze! - krzyknął Harry. Wywróciłam oczami, a oni poszli w stronę windy.

*OLIVIA*

- Dlaczego mnie nie lubisz? Zrobiłem ci coś?

- Jesteś irytujący.

- Oh.. to przepraszam. - powiedział Leo i spuścił wzrok na swój napój. Przez kilka minut siedzieliśmy w ciszy, która była krępująca.

- Dlaczego nic nie mówisz?

- Podobno cię irytuje. - zmarszczyłam brwi i popatrzyłam na niego zaskoczona.

- To po co mnie zaprosiłeś tutaj?

- Myślałem, że chociaż trochę się zmienisz. Ale ty nadal odpowiadasz mi na pytanie pieprzonym "no" albo chamskimi uwagami. Siedzimy tu prawie godzinę i serio mam dosyć twojego zachowania. Mogłabyś chociaż poudawać... - fuknął i pierwszy raz zauważyłam go bez uśmiechu na twarzy. Wyglądał inaczej jak nie on. I poczucie winy zaczęło mnie zżerać. Wszystko co mówił było prawdą... - Wracamy, chodź.

- Nie. Czekaj. - zatrzymałam go i pociągnęłam na małą kanapę gdzie siedziałam. Usiadł obok, a miejsca było mało przez co stykaliśmy się łokciami i udami. Wypuściłam powietrze i odsunęłam się jak najdalej. - Ja nie wiem dlaczego taka jestem. Ostatnio ktoś... złamał mi serce i to chyba dlatego. No przepraszam za moje zachowanie. Wiem, że byłam chamska, ale nie chcę zagłębiać się w znajomość z tobą, bo też możesz mnie zranić. - bałam się spojrzeć mu w oczy, więc bawiłam się rąbkiem sukienki.

- Wybaczam. - powiedział po kilku sekundowej ciszy.

- Serio? - spojrzałam na niego. Wtedy zobaczyłam, że nie jest taki zły. Może trochę skróciła bym mu włosy, bo za bardzo przypomina mi mojego tatę. Jest przystojny.

- Serio, serio. - uśmiechnął się do mnie. Uśmiech też miał uroczy, aż sama nie mogłam powstrzymać swojego. - Przytulił bym cie, ale twój tata patrzy. Jest trochę przerażający.

- To on mnie zmusił, żebym tu przyszła, więc musisz być mu wdzięczny.

- Jestem i to nie wiesz jak. - zaśmiał się. - Idziemy się przejść ? - pokiwałam głową i wyszliśmy z kawiarni.

*****

- Skąd jesteś? Wiem, że Anglia, ale gdzie dokładnie. - to chyba pierwsze pytanie jakie zadałam sam z siebie w jego towarzystwie. Byłam ciekawa, bo chyba go lubię.

- Cambridge. A ty?

- Londyn.

- Oh.. daleko trochę. Ale dam radę przyjechać do ciebie raz na jakiś czas.

- Co? - zatrzymałam się i spojrzałam na niego zdziwiona. On chce do mnie przyjechać? Po co?

- No, albo ty do mnie. Jak wolisz. - wzruszył ramionami i usiadł na ławce.

- Czekaj, bo nie rozumiem. - zajęłam miejsce obok niego. - Chcesz utrzymywać ze mną kontakt też po wakacjach?

- Chyba tak.. No ale to zależy od ciebie.

- Kurde, Leo, nie chcę być twoją dziewczyną.

- Nie pytam się o chodzenie! - zaśmiał się. - Po prostu będziemy przyjaciółmi na odległość. Czy nie? - spytał niepewnie.

- Jak nie zabije cię do końca wakacji to okey. - wzruszyłam ramionami i wstałam z ławki. - Chodź. - ponagliłam go. 

__________________

Słodziaki z nich aww >>>

Jaki będzie ich ship name? 

Przepraszam za obsuwę w czasie, ale nie miałam czasu usiądź przy biurku nawet xd

Matko święta zatrzymałam się na 18 rozdziale i nie wiem co pisać dalej, jak tak pójdzie to chyba mnie zabijecie za brak następnego rozdziału ;-; Pomóżcie, błagam na kolanach..

Może coś jeszcze dzisiaj napiszę, ale wątpię, bo nie wiem co..

Przepraszam, że tak się użalam, ale czasem trzeba.

Do niedzieli, misie! xx