«πρόσεχε γιατί μπορεί να σε κοιτάζω στα μάτια και να πιστεύεις ότι δεν βλέπω τον πραγματικό σου εαυτό αλλα δεν με ξέρεις καλα...»

Την έβαλε στο αυτοκίνητο του υπό την απειλή του όπλου κι εκείνη υπάκουσε μόνο και μόνο για να μην θέσει σε κίνδυνο κάποια αθώα ζωή στο πανεπιστήμιο. Έκατσε στην θέση του συνοδηγού κι εκείνος πηρε θέση διπλά της. Ξεκούμπωσε την γραβάτα του και πέταξε πίσω τα γυαλιά. Δεν ειχε νόημα να της κρύβεται πλέον μετά απο όλα αυτά που ειχε στο μυαλό του. Απο την στιγμή που η Κάρλα θα καταλάβαινε πως εκείνος δεν θα πήγαινε ποτέ όλα θα έπαιρναν διαφορετική τροπή και θα ηταν φυγάς. Θα αποκάλυπτε στον πάτερα της τα πάντα και θα τον έψαχναν. Αυτο που θα αγνόησε όμως ηταν πως μαζί του θα έπαιρνε και την Λιλιθ. Έπαιξε καλα το θέατρο του μπροστα της για να την βγαλει έκτος παιχνιδιού και κατάφερε να πάρει απο εκείνη και τον πολυπόθητο φάκελο. Μεσα σε αυτόν υπήρχαν όλα όσα χρειαζόταν για να κινηθεί. Τον ειχε δει άπειρες φορες στο γραφείο του πάτερα της. Ποτέ όμως δεν θεωρούσε ότι κάποια στιγμή θα του ηταν χρήσιμος. Έκρυβε μεσα του συμβόλαια θανάτου. Συμβόλαια οπως το δικό του και αρκετών άλλων πληρωμένων δολοφόνων. Έκτος απο όλα αυτά όμως ηταν ο φάκελος που ειχε τα δικα του προσωπικά αρχεία. Υποκλοπές και φορτία με ναρκωτικά. Στοιχειά και τραπεζικούς λογαριασμούς για τα πάντα.

Ο Πετροφσκι έκανε το λάθος να πειστεί ότι μεσα στο ίδιο του το σπιτι σε ένα καλα κλειδωμένο συρτάρι έπρεπε να κρατήσει κάθε απαραίτητο έγγραφο που θα έκαιγε και τον ίδιο. Παρουσιαζόταν σαν ιδιοκτήτης κλαμπ αλλα η αλήθεια ηταν αρκετά διαφορετική καταβλητέος. Πίσω στην πατρίδα του ειχε στήσει μια καλοσχεδιασμένη επιχείρηση . Έχτισε γύρω απο το όνομα του τον απόλυτο μύθο και με ψεύτικα στοιχειά διακινούσε παράνομα ναρκωτικά σε ολόκληρη την χωρά. Ο Λουκ ηταν απο τους ελάχιστους που το γνώριζαν αυτο φυσικά αφού ηταν το δεξί του χέρι. Ο άνθρωπος εμπιστοσύνης οπως τον κατονόμαζε.

«Δεν μιλάς;» την ρώτησε αφού είχαν φτάσει πλέον στον μεγάλο αυτοκινητόδρομο που οδηγούσε έκτος πόλης. Μπροστα τους είχαν μεγάλο ταξίδι. Θα περνούσε απο 7 πολιτείες μέχρι να φτάσουν στο τεξας και να περασουν τα συνορα. Η διαρκεια υπολογίστηκε στις 24 ωρες περιπου και ηταν ηδη εφοδιασμένος με τα παντα. Το πορτμπαγκάζ ηταν γεματο . Χρήματα ειχε αρκετά και η επομένη στάση θα ηταν στη Βιρτζίνια όπου και απείχαν περιπου 4 ωρες.

«δεν έχω να σου πω κάτι. Σταμάτα κάπου να κατέβω !» του είπε και εκείνος γέλασε δυνατά.

«Ξέρεις που πάμε; » στην ερώτηση του σάστισε. Δεν φαντάστηκε ποτέ ότι θα την πήγαινε κάπου μακριά και αμέσως κατάλαβε ότι τα πράγματα ηταν πιο δύσκολα απο ότι φαντάστηκε. Δεν απάντησε και του γύρισε πλάτη στο κάθισμα.

«Για το κάλο σου είναι πίστεψε με..» συνέχισε εκείνος και εκείνη γύρισε και τον κοίταξε με μια άγρια μάτια. Ο δρόμος αν και κεντρικός δεν ειχε πολλά αυτοκίνητα και βλέποντας γύρω της τα χωράφια αποφάσισε με κόστος ακόμα και της ίδιας της ζωής της να πάρει την κατάσταση στα χεριά της. Όρμηξε και έπιασε το τιμόνι. Το έστριψε αλλα εκείνος με έναν ελιγμό κατάφερε να το ισιώσει πριν βγουν έκτος δρόμου.

«Είσαι τρελή ρε; Θες να σκοτωθούμε;» είπε όταν την ειδε να γελάει καθισμένη ξανά στη θέση της.

«Μην με αναγκάσεις να σε δέσω!» συνέχισε αλλα εκείνη άπλωσε τα ποδιά της στο ταμπλό σαν να μην ειχε συμβεί τιποτα λίγα δευτερόλεπτα πριν και έβγαλε ένα τσιγάρο απο την τσάντα της.

Το άναψε και κοίταξε το δρόμο μπροστα τους.

«Όπου και να με πας θα φυγω. Θα με ψαξουν... »Μονολόγησε και αφησε τον καπνό.

«Το μυαλό σου είναι μικρο για να με αντέξει,ίσως με αφήσεις απο μόνος σου και στο φινάλε δεν καταλαβαίνω τι σκατά θες απο μενα! » αποκρίθηκε και κατέβασε το παράθυρο.

«Κανε υπομονή και θα καταλάβεις. Έξαλλου πλέον δεν μπορείς ούτε να μου κρυφτείς ούτε να παίξεις με το μυαλό μου οπως νομίζεις.. ξέρεις πολυ καλα τι θέλω όσο και να το αρνείσαι.. » Φύτεψε στο μυαλό της την ιδέα για τις πληροφορίες οπως ακριβώς ήθελε. Στην πραγματικότητα το μόνο που ήθελε ηταν να καταλάβει και ο ίδιος γιατί την πηρε μαζί. ηξερε πως απο την στιγμή που πούλησε έτσι τους πετροφσκι ναι μεν οι πληροφορίες της ισως ηταν χρησιμες αλλα δεν θα τον βοηθούσαν πουθενα. Ειχε τον φακελο για να τους απειλήσει αν χρειαζόταν και αυτο απο μονο του ηταν αρκετο για να μην την πάρει μαζι. Η καρδια ομως ηρθε σε αντιπαραθεση με το ταραγμένο του μυαλο. Νίκησε και πλεον την ειχε διπλά του σε ενα δρομολόγιο χωρις επιστροφη.

«Ακου να δεις αγοράκι μου πως εχει η κατασταση. Με γυριζεις πισω και πανε οπου στο διαολο θες! Ακόμα και που αναπνέω τον ίδιο αέρα με σένα είναι θάνατος. » νευριασμένη πέταξε το τσιγάρο και έβγαλε ενα ακόμα. Βλέποντας την το πηρε μεσα απο τα χείλη της και το έβαλε στα δικα του.

«Πολυ κάπνισες.. φτάνει.» της είπε

«Ρε άντε μου στο διαολο που θα μου πεις και τι θα κάνω!» του απάντησε κι εκείνος έκοψε το τιμόνι τέρμα δεξιά στον πρώτο χωματόδρομο που ειδε . Σήκωσε το χειρόφρενο και έσπασε στα δυο το τσιγάρο. Όρμηξε κατά πάνω της και πιάνοντας την απο την μέση την ανέβασε πάνω του. Κράτησε τα μπράτσα της κι εκείνη τον κοίταξε ανέκφραστη. Υιοθετούσε τα δικα του χαρακτηριστικά αλλα ότι και να έκανε η επαφή τους την αναστάτωσε.

«Δεν θέλω να με αγγίζεις. Πάρε τα χεριά σου!!!» είπε και έκανε κίνηση να ανοίξει την πορτα του οδηγού.

«Κάτσε ήρεμη γαμώτο σου!» της απάντησε αλλα εκείνη χτυπιόταν επάνω του. Την αφησε να δει που θα πάει. Ανοιξε την πορτα και βγήκε έξω. Έτρεξε κι εκείνος την ακολούθησε. Βλέποντας ομως πως βρίσκεται στη μέση του πουθενα σταμάτησε απότομα και ούρλιαξε. Κατάλαβε πως εκείνος αποτελούσε το μοναδικό μεταφορικό της μέσο αλλα δεν θα το έβαζε κάτω. Ένιωσε τα χεριά του να τυλίγονται γύρω της και τα τίναξε απο πάνω της.

«Σε σιχαίνομαι ρε! Σε μισώ! Δεν θέλω να σε βλέπω.. δεν θέλω να με αγγίζεις να μου μιλάς ούτε καν να με κοιτάς! » ακούγοντας την γέλασε. Την γύρισε και πιάνοντας την απο το πισω μέρος του κεφαλιού την τράβηξε κατά πάνω του και την έφερε σε απόσταση αναπνοής απο το πρόσωπο του.

«Θες δε θες.... δεν έχεις επιλογή.»είπε ψιθυριστά πάνω στα χείλη της.

«Αν ζητάς κι εσύ τις πληροφοριες που όλοι νομίζουν ότι έχω είσαι γελασμένος. Και μην τολμήσεις να με κάνεις ξανά να αναπνεύσω την ανάσα σου...» είπε σιγανά πάνω στα χείλη του.

«το τι ζητάω θα το μάθεις σύντομα... και για να συνεχίσεις γενικά να αναπνέεις κάλο θα ηταν να μην λες πολλά..» απάντησε και πίεσε με τα δάχτυλα του τον λαιμό της απο την πισω πλευρά.

«Σου αρέσει να με πονάς έτσι;» του είπε και κούνησε το κεφάλι της.

«Για δυο χαστούκια κάνεις έτσι; έχω την εντύπωση πως έφαγες πολλά στη ζωή σου.. ισως βέβαια όχι στο πρόσωπο .....»είπε όλο νόημα κι εκείνη διαολεψε.

«δεν ξερεις τιποτα για τη ζωη μου ρε! Τιποτα! » φώναξε κι εκείνος έσφιξε την παλάμη του. Την πόνεσε ξανά. Έσφιξε τα δόντια και την κοίταξε. Δυστυχώς ηξερε, ηξερε και μάλιστα πολλά. Η Λιλιθ σκεπτόμενη τον πάτερα της καθώς τον κοιτούσε δάκρυσε. Αναμνήσεις απο ολη την ζωη της περάσαν μπροστα απο τα μάτια της και ηταν έτοιμη να λυγίσει. Βλέποντας την το κατάλαβε. Ηταν υπεύθυνος για τον θάνατο του άλλωστε. Αν και δεν ένιωθε τύψεις για την πράξη του ειδε στα μάτια της τον πραγματικό πόνο και δεν ηταν άλλος απο τον πόνο της ψυχής. Οτι και να της έκανε τιποτα δεν θα την πονούσε περισσότερο απο αυτο. Έβλεπε τον εαυτό του να χάνεται, να αλλοιώνεται μαζι της και δεν το άντεχε ούτε ο ίδιος. Έψαχνε να βρει τον παλιό Λουκ μεσα του αλλα εκείνος παρέμενε στην αφάνεια. Νευρίασε με τον εαυτό του. Την άφηνε να εισχωρεί στο μυαλο του και να τον κανει αδύναμο. Η σκέψη να την παρατήσει και να εξαφανιστεί πέρασε απο το μυαλο του αλλα έφυγε αμέσως.

« Τράβα στο αυτοκίνητο . Φεύγουμε!» δήλωσε και την απελευθέρωσε απότομα. Γύρισε την πλάτη του και άρχισε να βαδίζει προς το αυτοκινητο. Έμεινε μονή της να τον κοιτάζει να απομακρύνεται. Μπερδεμένη και εκνευρισμένη πάσχιζε να τον καταλάβει. Τιποτα δεν έβγαζε νόημα. Ηρθε σαν Άλαν Ρότζερς και ανέτρεψε την ζωη της. Τωρα σαν Λουκ καταφερνε ακομα να την προκαλει. Έπρεπε να ανακαλύψει τι ετοίμαζε και γρήγορα. Δεν ένιωθε ότι κινδύνευε αλλα για κάποιον λόγο δεν του ειχε εμπιστοσύνη. Ισως έφταιγε και το βίντεο που ειδε. Σκηνές απο αυτο περνούσαν διαρκώς απο το κεφαλάκι της ταράζοντας κάθε σκέψη της. Μάλωνε νοερά τον εαυτό της. Για έναν άντρα που δεν ηταν τιποτα παραπάνω απο έναν ξένο έμπλεξε σε μια κατάσταση που δεν την οδηγούσε πουθενά

Κατέβασε το κεφάλι και τον ακολούθησε. Με την πρώτη ευκαιρία θα έφευγε. Στο πρώτο σημάδι πολιτισμού θα εξαφανιζόταν και ηταν η τελική  της απόφαση.

Σας φιλω...