Μες στα σύννεφα, ζωή μου
μακριά απ’ τη φυλακή μου να με πας
Να μ’ αγγίζει ο αέρας, 
σαν το ξύπνημα μιας μέρας να γελάς.
Να κουρνιάζω στο πλευρό σου, 
μες στο παραμιλητό σου να με βρεις.
Ν’ ακουστεί το όνομά μου
κι εσύ ράγισε, καρδιά μου
κι ας χαθείς, ας χαθείς.

Να με σήκωνε ένα κύμα
να με λύτρωνε απ’ το κρίμα της ψυχής.
Να ξεπλύνει το θυμό μου
να ξανάρθει τ’ όνειρό μου να το δεις.
Ας ερχόταν ένα βράδυ
να 'χε φως κι όχι σκοτάδι να το ζεις.
Να μπορώ να σου γελάσω
κι ύστερα να προσπεράσω
κι ας χαθείς, ας χαθείς.

Ο ηλιος εξω ανέτειλε. Με τις πρωτες πρωινές αχτίδες που περασαν απο το παραθυρο ο Λουκ ανοιξε τα ματια. Η Λιλιθ βρισκοταν με το ενα ποδι πανω του και το κεφαλι της στο στηθος του. Ηταν τετοια η στιγμη που ενιωσε για πρωτη φορα στην ζωη του πληρης. Αγχωμενος αλλα τουλαχιστον την ειχε μαζι. Θα προσπαθούσε με κάθε τρόπο για να τα διορθώσει όλα και θα χρησιμοποιούσε κάθε μέσο , κάθε γνωστό του και κάθε στοιχείο προκειμένου να είναι ασφαλής.  Της χαρισε ενα απαλο φιλι στο μετωπο κι εκεινη κουνηθηκε μουγκριζοντας.

«Λιλ.. πρεπει να φυγουμε. » ειπε σιγανα

«Δεν θελω... » απαντησε  νιαουριζοντας σαν τη γατα και  τεντωσε το κορμι της. Θύμισες ηρθαν αμεσως στο μυαλο της.

«Πρεπει ομως. Εχουμε να κανουμε καποια πραγματακια μωρο μου. » ακουγοντας τον να την αποκαλει ετσι μετα τα χθεσινα ολο το κορμι της τυλιχθηκε στις φλογες. Φλογες που ηθελε να αφησει πανω του και να τον καψει ζωντανο. Να τον διαλυσει. Θα επαιζε ομως τον ρολο της καλα. Θα πηγαινε με τα νερα του μεχρι να δει που πανε και απο εκει και περα θα τον κατεστρεφε. Ισως αν δεν ξυπνουσε  το βραδυ ολα να ηταν αλλιως, ισως να απολαμβανε το πρωινο ξυπνημα μαζι του διχως να την νοιαζει τιποτα και κανενας. Ολα ομως ειχαν αλλαξει μεσα σε μια στιγμη...

Λιγες ωρες πριν

Σήκωσε το βλέμμα της ,τον είδε ήρεμο να κοιμάται σαν μωρό και αναστέναξε. Όλα όσα ήθελε να κάνει λίγες ώρες πριν είχαν γίνει παρελθόν.  Πίστεψε κάθε του λέξη όχι μόνο γιατι το ένιωθε αλλά και γιατί το ειχε ανάγκη.  Ήξερε πως όλη αυτή η ένταση μεταξύ τους δεν έβγαζε πουθενά πάρα μόνο σε καβγάδες. Προσπάθησε να κλείσει στο βάθος του μυαλού της το βίντεο και αρκέστηκε στα λόγια του... Εκτός αυτού ο τρόπος που την χειρίστηκε ήταν μοναδικός. Παρέλυσε όλο το κορμί της ... ποτέ ξανά δεν είχε κάνει έρωτα έτσι, δεν έβρισκε καν τις δώστε λέξεις για να περιγράψει το πάθος και την δίψα που διακατείχε το κορμί της .

Σηκώθηκε από το κρεβάτι με προορισμό το μπάνιο και μέσα στα σκοτάδια έπεσε πάνω στον μαύρο του σάκο. Η περιέργεια της αμέσως φούντωσε πάρα την προειδοποίηση του. Γύρισε και τον κοίταξε.  Ακόμα κοιμόταν.  Άνοιξε τον σάκο προσεκτικά και πάνω πάνω είδε έναν φάκελο που της τράβηξε την προσοχή.  Τον πήρε στα χέρια της και πήγε σιγάνα προς το μπάνιο.

Έκλεισε τη πόρτα και άναψε το φως. Κάθισε στη λεκάνη και άρχισε να τον ξεφυλλίζει.  Διευθύνσεις και στοιχεία από τους Πετροφσκι υπήρχαν παντού. Θεώρησε πως ήταν ο δικός του τρόπος να κατοχυρώσει την ασφάλεια τους αλλά καθώς περνούσε τις σελίδες το μάτι της σταμάτησε...και μαζί με αυτό και η καρδιά της ...

"Στοχος : Μαξ Μάρτιν.  Κρυμμένα στοιχεία κατά του Άντονι Ντάριο.

Δυτικά προάστια .

Κόρη:Λίλιθ Μάρτιν ετών 20.

Η αποστολή δεν θα αφήσει κανέναν ζωντανό.

Συμβόλαιο θανάτου: Λουκ Ναίτ ."

Παγωμένη έβλεπε όλα τα πιστεύω της να καταρρίπτονται ένα προς ένα ...Όλα τα συναισθήματα  να γίνονται στάχτες και αποκαΐδια μιας φωτιάς που η ίδια άναψε... Έκλεισε τον φάκελο και βγήκε από το μπάνιο. Τον τοποθέτησε ξανά στην ίδια θέση και ξάπλωσε. Κοίταξε το όπλο του πάνω στο κομοδίνο και δάκρυσε...

"Όχι , όχι μωρό μου..." είπε ειρωνικά
"Δεν θα είναι αυτό το τέλος σου.." συμπλήρωσε και σκούπισε τα δάκρυα που πλέον έτρεχαν σαν ρυάκια από τα μάτια της... έπνιξε την κραυγή που πάλευε να βγει από τα χείλη της και ξάπλωσε . Αυτόματα εκείνος κουνήθηκε και πέρασε το χέρι του γύρω από τη μέση της ... την τράβηξε κοντά του και φωλιασε στον λαιμό της...

Χωρίς να μπορεί να σταματησει τα δάκρυα της τον αγκάλιασε πίσω, τον φίλησε όπως ο Ιούδας και έκλεισε τα μάτια ...

Παρόν

"Έχεις δίκιο, πήγαινε Κάνε ένα μπάνιο και θα ντυθώ κι εγώ..." του ειπε και με όση δύναμη είχε χαμογέλασε. Ο Λουκ την κοίταξε αλλά κάτι στο βλέμμα του έβγαζε θλίψη... Μια θλίψη που η Λίλιθ δεν μπορούσε να εξηγήσει.

"Εντάξει,θα σταματήσουμε να πάρουμε κάτι να τσιμπισουμε και μετά ο επόμενος προορισμός θα βρίσκεται λίγο έξω από το Μιζουρι. Μόλις φτάσουμε αρκετά μακριά θα είμαστε ασφαλής. Όπως σου είπα και χθες..." είπε και σηκώθηκε από το κρεβάτι "Κινδυνεύεις...  Ο Πετροφσκι πιστεύει πως είσαι το κλειδί για να σπάσει τον Ντάριο. Να επεκταθεί και τέλος να κυριαρχήσει στο εμπόριο... Εγώ ας πούμε παίζω με το κεφάλι μου στην υπόθεση, του γύρισα την πλάτη και σίγουρα θα με ψάχνει... Δεν μπορούσα να σε αφήσω πίσω..." συνέχισε και την πλησίασε. Έκλεισε στις χούφτες του τα μάγουλα της κι εκείνη τον κοιτούσε κενή, νεκρή...

"Καταλαβαίνω... Δυστυχώς όμως δεν ξέρω τίποτα..." του ειπε και γύρισε για να μαζεψει τα ρούχα της ...

"Το κατανοώ , αλλά όπως έστειλε εμένα.... "Είπε και έκανε μια παύση ενώ εκείνη κοκαλωσε στα λογια του... "Στο Πανεπιστήμιο εννοώ, έτσι θα στείλει και τον επόμενο... " Άφησε την ανάσα της και γύρισε προς το μέρος του. Τον πλησίασε και του έδωσε ένα παθιασμένο φιλί στα χείλη. 

"Μη σε νοιάζει, πάμε να φύγουμε και βλέπουμε..."  είπε και έσπασε το φιλί.

Ο Λουκ μπήκε στο μπάνιο σκεπτικός κι εκείνη ντύθηκε και πήγε προς το παράθυρο. Κοίταξε το μέρος το οποίο ήταν αρκετά έρημο και αναστέναξε. Είχαν μεγάλη διαδρομή και το σχέδιο της έπρεπε να τεθεί σε εφαρμογή τουλάχιστον στα μισά.

Άκουσε την πόρτα να ανοίγει και γύρισε. Την κοιτούσε ευδιάθετος... όλες αυτές οι ψυχικές εναλλαγές που είχαν ήταν τρομακτικές μεταξύ τους .

"Έτοιμη;" Ειπε και μάζεψε τα πράγματά. Άνοιξε τον σάκο και έβαλε προσεκτικά μέσα το σεντόνι.

"Έτοιμη..." απάντησε κι εκείνος σηκώθηκε ,έκανε ένα βήμα και βρέθηκε κοντά της... Την τράβηξε στην αγκαλιά του και την κοίταξε κατάματα. 

"Τι σε απασχολεί;" Ρώτησε και η Λίλιθ κέρδισε. Κατάφερε να μην βουρκωσει και του χαμογέλασε

"Τίποτα, απλά όλα αυτά με τρομάζουν..." ακούγοντας την ο πόνος στο στήθος αυξήθηκε... τίποτα δεν τρόμαζε αυτή τη γυναίκα και το ήξερε καλά... ίσα ίσα αν κάποιος έπρεπε να τρομάξει ήταν ο ίδιος . Η συμπεριφορά της , οι εκφράσεις του προσώπου της και οι κινήσεις της θύμιζαν ψυχοπαθή από την ώρα που σηκώθηκε από το κρεβάτι...

"Στο ορκίζομαι,και βάλτο καλά στο μυαλουδάκι σου που οργιάζει πως ότι και να γίνει... ότι κι αν είναι αυτό, θα βγεις αλώβητη ενταξει;"  από την μια η Λιλιθ  ήθελε να κλάψει, σκότωσε τον πατέρα της ,  είχε εντολή να σκοτώσει και την ίδια και δεν ντρεπόταν να την κοιτάει στα μάτια . Από την άλλη ήθελε όλα αυτά να είναι ένα κακόγουστο αστείο, μια φάρσα που κάνουν τα μικρά παιδιά... Ίσως ένα κακο όνειρο που δεν έπρεπε να δει ...

Εγυρε το κεφάλι της χωρίς να του απαντήσει στο στήθος του και αφουγκράστηκε τους χτύπους της καρδιάς του... 

Όλα είχαν ένα τίμημα ...
Ένα τίμημα που κάποιος θα πλήρωνε ακριβά....

Σας φιλώ ❤❤❤