"Άγγιξε με ... αν καείς όμως μην πεις πως έφταιγα..  πάρε το κρίμα στο δικό σου λαιμό... "

Την τραβηξε τοσο αποτομα προς το μερος του κι εκεινη παραπατησε . Την επιασε απο τη μεση και την κρατησε πανω στο κορμι του. Η Λιλιθ σε αλλη περιπτωση θα πανιγυριζε που ηρθε ενα βημα πιο κοντα στο σκοπο της αλλα εκεινη τη στιγμη ολα ηταν αλλιως. Αυτο που γυρισε μεσα στο κεφαλι της δεν ηταν απλα μια βιδα, ηταν νευρα. Νευρα που δεν ηξερε την προελευση τους. Ο αερας που ηταν φυλακισμενος στα στηθη του με καθε εκπνοη εβρισκε την εισπνοη της. Για δεκα δευτερολεπτα κοιτουσε ο ενας τον αλλο , κανεις δεν μιλουσε . Ισως οι πραξεις θα μπορουσαν να αποδωσουν τελεια το συναισθημα τους αλλα η Λιλιθ δεν προλαβε να τον χαστουκισει.

«Σας ταραξε κατι δεσποινις Μαρτιν;» Την ρωτησε και απελευθερωσε το χερι της. Ηταν εξυπνη αλλα οταν νευριαζε εχανε ευκολα την αυτοκυριαρχια και το ταλεντο της με τις λεξεις.

«Δεν πας να γαμηθεις λεω εγω κυριε καθηγητα; » Τελειωνοντας τα λογια της ο Λουκ εφτασε στα ορια του. Αρκετα ειχε ακουσει απο το μεγαλο της στοματακι και αντρεδρασε σαν Λουκ...Ο Αλαν εκεινη τη στιγμη εχασε την παρτιδα.

Απλωσε το χερι του και το περασε πισω απο το κεφαλι της. Κρατησε στη δυνατη του παλαμη το πισω μερος του κεφαλιου της και εμπλεξε τα δαχτυλα του μεσα στα μαλλια της. Εφερε το προσωπο της μια ιντσα μακρια απο το δικο του και περασε την γλωσσα του πανω απο τα χειλη της γλυφοντας τα. Η Λιλιθ ειχε μαρμαρωσει. Ο Λουκ θα της εδειχνε ενα αλλο προσωπο που πασχιζε να κρατησει για τον εαυτο του δυο μερες τωρα.

Χαμογελασε πονηρα και πιανοντας την απο την μεση την γυρισε ετσι ωστε να βρισκεται απο πισω της . Εκεινη ακολουθουσε σαν υπνωτισμενη τις κινησεις του κορμιου του. Εκανε στην ακρη τα μαλλια της και εσκυψε προς το λαιμο της αφηνοντας απαλα μικρα φιλια. Δεν υπηρχε ουτε ενα σημειο του κορμιου της που να μην τον λαχταρουσε εκεινη τη στιγμη. Δεν ηταν ομως η ωρα να κανει κατι τετοιο. Δεν επρεπε να παρεκλινει απο το σκοπο της.

«Ακου να δεις...»Ξεκινησε να λεει αισθησιακα στο αυτι της κι εκεινη εκλεισε τα ματια.

«θα σου δωσω μια συμβουλη ...δεν την εχω δωσει ποτε σε κανενα αλλα νομιζω σου ταιριαζει... » Ανοιξε τα ματια της και κοιταξε το παραθυρο. Ειχε συννεφιασει για τα καλα εξω και μπουμπουνιζε αρκετα.

«Αφησε με! Δεν γουσταρω τιποτα απο σενα. Κρατα τις συμβουλες για τα μουτρα σου και αντε μου στο διαολο!» Ειπε και γυρισε. Αν καποιος επαιζε θα ηταν εκεινη και οχι αυτος.

«Σκασε ρε πουστη! Κλεισε το στομα σου ! » Της φωναξε και μειωσε ξανα την αποσταση. Το δυνατο της χαστουκι βρηκε το στοχο του ακριβως. Η μερα εξελισοταν απο το κακο στο χειροτερο... Δευτερη φορα που καποιος απλωνε χερι επανω του.

«Αυτο για να μαθεις πως εγω , εγω δεν ειμαι σαν ολα τα πουτανακια που υπαρχουν εδω μεσα... δεν ειμαι σαν την Πετροφσκι κυριε καθηγητα που θα στηνοταν και στα τεσσερα αν της το ζητουσατε. Θα ξεχασω την αναρμοστη συμπεριφορα σας και θα σας ζητησω να κανετε στην ακρη αν δεν θελετε να χασω παλι την υπομονη μου!» Τα καρφια της βρηκαν ακριβως το στοχο. Καταφερε και τον εβγαλε εκτος εαυτου. Οχι φυσικα για την Καρλα αυτη την ειχε γραμμενη αλλα δεν θα ανεχοταν να τον απειλει ευθεως.

«Και τι δεν θα εδινες να ησουν στη θεση της λιγα λεπτα πριν μικρη γλωσσου...» Το ποτηρι ξεχειλυσε. Ο Λουκ επαιξε αριστα με την υπομονη της και το δευτερο χαστουκι ηταν ακομα πιο δυνατο και απο το πρωτο.

Η προκληση ηταν μεγαλη συναμα το ιδιο και η έξαψη . Πεταξε οτι υπηρχε πανω στο γραφειο και πιανοντας την δυνατα απο τους γοφους την ανασηκωσε και την ανεβασε επανω. Μπηκε αναμεσα στα πόδια της και την τραβηξε κοντα τοσο ωστε να νιωθει οσα του προκαλεσε χωρις ντροπη.. Ηθελε μόνο ενα δευτερόλεπτο για να γινει το κακο... ενα δευτερολεπτο πριν την φιλησει και ολα ανατραπουν. Ενα δευτερολεπτο πριν ανοιξει πισω τους η πορτα.

Η Κάρλα εισέβαλε μέσα στο γραφείο αναζητώντας εξηγήσεις για την αποδοχή που της χάρισε.  Ηθελε με κάθε τρόπο να τον κάνει να μαλακώσει στην αίθουσα αλλά απέτυχε παταγωδώς. Της είχε ξεκαθαρίσει πως εκεί μέσα είναι μαθήτρια και τίποτα παραπάνω, όσα ήξερε έπρεπε να τα ξεχάσει.  Εκείνη προσπάθησε να τον χαλαρώσει και άρχισε να τον φιλάει στο λαιμό αλλά ηταν αρκετό για να πυροδοτήσει την έκρηξη ... πλέον με βλέμμα γεμάτο οργή κοιτούσε τον άνθρωπο που θεωρούσε ιδιοκτησία της καταβαθος να αγγίζει άλλη γυναίκα.  Πόσο μάλλον την συγκεκριμένη. 

Πήρε μια βαθειά ανάσα και έπεισε τον εαυτό της ότι όλα ήταν τεχνάσματα της Λίλιθ για να κερδίσει το στοίχημα.  Πώς εκείνος απλά βρέθηκε ανάμεσα σε κάτι που δημιούργησε εκείνη εν αγνοία του. Αν το μάθαινε φυσικά θα την σκότωνε αλλά μέσα στο μυαλό της θεωρούσε πως ίσως αν τον έπειθε να την βοηθούσε κι όλας...

"Συγνωμη .... Εγώ..." Είπε και άνοιξε την πόρτα.Η αθώα έκφραση της όμως δεν ξεγελουσε κανένα...

Ο Λουκ σαστισμένος και δαιμονισμένος από την επιστροφή της στο σχολείο αφού την έδιωξε άφησε την Λίλιθ στην θέση της και πλησίασε την πόρτα αγριοκοιταζοντας την . Με ένα νόημα του εκείνη βγήκε και μαζί της κι αυτός.  Η Λίλιθ έμεινε πάνω στο γραφείο, δεν ήξερε τι να πρωτοσκεφτεί ... Ένιωθε ακόμα τα χέρια του πάνω στο κορμί της και φυσικά έκαιγε και μόνο στη σκέψη του ανδρισμού του ανάμεσα στα πόδια της . Δεν την πτόησε καθόλου το γεγονός πως η Κλαρα εμφανίστηκε. Αν όλα οσα ισχυρίστηκε   εκείνος πριν Ή ταν αλήθεια τοτε θα της έδινε ένα πολύ ωραίο μάθημα το θεαμα.  Από την άλλη όμως πάλευε και με τον εαυτό της . Με τις αξίες και τα πιστεύω της . Δεν θα έπεφτε τόσο χαμηλά για ένα στοίχημα.  Δεν θα τον άφηνε να την κάνει υποχείριο του για 20 χιλιάρικα.  Στην τελική θα μιλούσε στον νονο της.

Σηκώθηκε και έστρωσε τα ρούχα της . Έφτιαξε τα μαλλιά της και κοίταξε τον χαμό που επικρατούσε. Το αναψοκοκκινισμα έφυγε από τα μάγουλα της και απ έξω δεν ακουγόταν τίποτα απόλυτος. Αναρωτήθηκε τι να είχε συμβεί και γιατι την έβγαλε έτσι έξω.  Δεν ήταν κανένα τυχαίο πρόσωπο , σίγουρα θα το έπαιζε άνετη για να μην τον τρομάξει και να καταφέρει να τον πλησιάσει σκέφτηκε η Λίλιθ. 

Δεν βρήκε λογο να τον περιμένει.  Δεν θα γινόταν ποτέ για κανένα άντρα η κλασική γυναικούλα που μυξοκλαιει και παρακαλαει. Πίστευε πως αν κάποιος έπρεπε να σέρνεται τότε είναι ξεκάθαρα εκείνος.  Πέρασε την τσάντα από τον ώμο και ξεφυσηξε.  Η ένταση που αναζητούσε στην φετινή χρονιά της είχε δοθεί όμως εκείνη το μετάνιωσε. Βρισκόταν χαμένη  σε ένα λαβύρινθο που για έξοδο είχε την καταστροφή.  Αν έμενε όμως θα χανόταν . Κάθε επιλογή είχε και την ανάλογη κατάληξη. 

Άνοιξε την πόρτα και την κοπάνησε πίσω της δυνατά.  Έξω δεν υπήρχε ψυχή και η πόλη είχε ήδη αρχίσει να βρέχεται... Η βροχή για εκείνη συμβόλιζε την ελευθερία. Πάντα έβγαινε έξω όταν έβρεχε , περπατούσε μέχρι το αγαπημένο της δασάκι και ξάπλωνε κάτω από τα ότι να δέντρα που εμπόδιζαν τις σταγόνες της να φτάσουν.  Όταν όλα γαληνευαν έκλεινε τα μάτια και γέμιζε το κορμί της με την μυρωδιά του βρεγμένου χώματος .

Για κακη της τύχη ομως λίγα μέτρα πιο μακριά από την εξωτερική πόρτα ο Κρίστιαν καθόταν και μιλούσε με έναν μαυροντυμενο τυπακο.  Άνοιξε το βήμα της και τον προσπέρασε με επιτυχία.  Ο κόσμος καθώς δυνάμωνε η βροχή άρχισε να τρέχει κι εκείνη ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα περπατούσε αμέριμνη προς το σπίτι.  Δεν υπήρχε ίχνος του Άλαν πουθενά.

Αφιέρωσε μόνο 5 λεπτάκια για να περάσει από το πάρκο . Ήταν αξιοθαύμαστο το ποσο κατασταλτικά λειτουργούσε στον οργανισμό της  η ατμόσφαιρα.

Έβαλε τα ακουστικά της και κατευθύνθηκε προς το σπίτι. Ήταν μόλις 2 λεπτά μακριά. Ήθελε να φτιάξει ολομόναχη ένα μεταφορικό μέσο.  Να το αγοράσει σαραβαλο και να το κάνει έναν μικρό Θεό...

Η λήθη δεν της χτύπησε την πόρτα κι αυτός δεν θα την άφηνε σε ησυχία... Το μόνο που ήθελε ήταν να της θυμίσει το ραντεβού.  Όταν ομως είδε πως εκείνη  τον προσπέρασε λίγα λεπτά πριν θολωσε.  Ο Κρίστιαν δεν είχε καμία σχέση με εκείνον που γνώριζε ένα χρόνο πριν ...

Ήταν μπλεγμένος σε μια μικρή συμμορία και θεωρούσε τον εαυτό του αρκετά σκληρό καρύδι.  Όχι πως ήταν ευαίσθητος παλιότερα αλλά πριν κάνει κάτι θα το σκεφτόταν αρκετά καλά. Οι καταστάσεις τον οδήγησαν στην κόκα... Και η κόκα στην νευρικότητα...

Την πλησιασε από πίσω και μόλις εκείνη γύρισε την χτύπησε στο πρόσωπο δυνατά.... Ήθελε απλά  της θυμίσει την συμφωνία τους και τίποτα παραπάνω.  Την κοίταξε να βγάζει αίμα από τα χείλη και έφυγε ικανοποιημένος....

Σας φιλώ... ήρεμα πράγματα σε γενικές γραμμές.  :)