" Είσαι καλός... αλλά εγώ είμαι ακόμα καλύτερη..."

.
Το επομενο πρωι ξυπνησε γεματη ενεργεια. Εβαλε τη μουσικη στο τερμα και γεμισε τη μπανιερα νερο. Θα του εκανε το βιο αβιωτο στο πανεπιστημιο μεχρι να παρει αυτο που θελει. Ανοιξε την ντουλαπα της και κοιταξε για κατι που θα του τραβουσε την προσοχη. Σαν Λιλιθ δεν θα του συγχωρουσε ποτε το χαστουκι που της εδωσε. Ισα ισα ηταν αποφασισμενη να κανει τα παντα για να παρει αυτο που θελει και να βρει εναν τροπο να μαθει για εκεινον οτι μπορει και να τον διαλυσει.

Το ματι της επεσε σε ενα χιλιοσκισμενο μπλε τζιν. Θα τραβουσε σιγουρα το επικριτικο του βλεμμα σκεφτηκε και το πεταξε πανω στο κρεβατι. Το σπιτι της ηταν σε γενικες γραμμες μικρο. Ο Αντονι ειχε προσπαθησει να την πεισει να μεινει σε ενα μεγαλυτερο αλλα εκεινη αρνηθηκε. Εκτος αυτου τωρα τελευταια ηταν και περιεργος. Την ρωτουσε συνεχως μηπως ειχε θυμηθει κατι για το που μπορει να εβαλε ο πατερας της τις πληροφοριες . Σκεφτηκε πως ισως ειχε ερθει η ωρα να δει τι κρυβει μεσα η καρτα μνημης αλλα απο την αλλη ισως ηταν και το μοναδικο πραγμα που την φοβιζε. Η γνωση για κατι που ολοι θελουν και κανεις δεν ξερει που βρισκεται ισως την εβαζε σε μπελαδες.

Εβγαλε τα ρουχα της και βυθίστηκε στο νερο. Καθαριζε σχολαστικα καθε σημειο του κορμιου της και μαζι με αυτο και το μυαλο της. Επρεπε να σκεφτεται καθαρα . Επρεπε να ειχε απαντησεις σε οτι και να της ελεγε . Το κινητο της χτυπησε αλλα αρνηθηκε να βγει απο την γλυκεια θαλπωρή που της προσφερε η θέρμη του νερου και το αγνοησε.

15 λεπτα αργοτερα τυλιξε μια πετσετα γυρω της. Βγηκε και κοιταξε το αχρωμο δωματιο της. Σε ολο το σπιτι θα εβλεπες χρωματα παντου. Στον προσωπικο ναο της ομως κυριαρχουσαν αποχρωσεις του γκρι του λευκου και του μαυρου. Προτιμουσε να τους δινει εκεινη το χρωμα που επιθυμούσε νοερά καθε φορα κι εκείνα παντα καταφερναν να μεταμορφωθούν στα ματια της.

Εβαλε το τζιν της και κοιταξε τα αμετρητα μπλουζακια της. Ο καιρος εδειχνε καλος και γιατι οχι σκεφτηκε να βαλει κατι που θα τον προκαλούσε ακομα περισσότερο . Το μαυρο αμανικο της αναδείκνυε αψογα τα γυμνασμενα της χερια και το τατουάζ της. Απο μικρη ηθελε να κανει ενα και απαξ και αρχισε δεν ειχε σταματημο. Αν την εβλεπες γυμνη θα κοιτούσες με δέος το κορμι της ... Ηταν ενας καμβας και ο καλλιτέχνης ειχε καταφερει να αποτυπώσει πανω της καθε κρυφή της σκεψη με εξαιρετική μαεστρία.

Ντυθηκε και αφησε τα μαλλια της ελευθερα να στεγνωσουν μονα τους. Δεν ειχε ορεξη να τα φτιαξει και ηξερε πως απλα θα πεσουν κατω σχηματιζοντας ατσαλες μπουκλες. Λιγο δεξια και λίγο αριστερα να τις γυρνουσε και θα ηταν κομπλε. Πηγε στην κουζινα και ετοιμασε τον καφε της. Πουθενα δεν πηγαινε αν δεν πιει τουλαχιστον ενα καφε και να κανει το τσιγαρακι της ηρεμη. Στην περιπτωση που κατι γινοταν και δεν ακολουθουσε την συγκεκριμένη διαδικασια καλύτερα να την απεφευγες. Η γλωσσα της οχι μονο νταλικιερη θύμιζε αλλα ειχε και το ταλεντο να βρισκει τις καταλληλες λεξεις για να σε ισοπεδώσει.

Κοιταξε το κινητο της , 2 κλησεις ειχε απο τον Αντονι αλλα θα τον επαιρνε αργοτερα. Πηρε μια ζακετα και την τσαντα της και βγηκε απο το σπιτι. Ο ηλιος που ελαμπε λιγη ωρα πριν ηταν κρυμμένος πισω απο γκριζα σύννεφα αλλα η ζεστη παρεμενε η ιδια. 5 λεπτα αργοτερα ηταν ηδη εξω απο το Πανεπιστημιο.

Καθως εμπαινε ομως ακουσε το ονομα της δυνατα.

«Λιλιθ!!!» καταλαβε αμεσως ποιος ηταν ... ο Τζεικ απο τοτε που ηταν στο ιδιο τμημα στην μηχανολογια ηταν κολλημενος μαζι της. Πολυ ωραιο παιδι αλλα ελαφρος στοκος σε συγκριση με τον Κριστιαν ο οποιος στεκοταν ακριβως διπλα του και την κοιτουσε πονηρα. Ειχανε μια σιωπηλη συμφωνια μεταξυ τους απο τοτε που εκεινη ηταν 16. ηταν ο πρωτος της και το γεγονος πως δεν εκανε σαν κανενα εξαρτημενο κοριτσακι του ειχε τραβηξει την προσοχη. Οταν ενας απο τοςυ δυο το ηθελε πολυ απλα επικοινωνουσαν και κανανε σεεξ. Παντα ηταν σεξ...

Εκεινη τους πλησιασε.

« Βρε βρε το κοριτσι μας.... καποιος τον τελευταιο χρονο δεν σηκωνε τα τηλεφωνα!» Σχολιασε πικροχολα ο Κριστιαν . Κανεις δεν ηξερε για το θανατο του πατερα της οπως ηταν φυσικο . Δεν ηθελε την λυπηση κανενος.

«Δεν μας παρατας πρωι πρωι λεω εγω; δεν μπορουσα και δεν τα σηκωνα ποιο το προβλημα;» Αποκριθηκε εκεινη .

«Ε ξεκολληστε ρε! Δεν θα μαλωσουμε. Απλα ειχαμε να σε δουμε καιρο ...» Ειπε ο Τζεικ για να ηρεμησει τα πνευματα αλλα απετυχε. Ο Κριστιαν την αρπαξε απο το μπρατσο αποτομα και αρχισε να την τραβαει προς την πισω πλευρα της σχολης. Δυστυχως για εκεινον ομως ο Τζεικ δεν ηταν ο μονος που τον ειδε.

«Εισαι με τα καλα σου ρε; Κατω τα κουλα σου απο πανω μου !» Τον απωθησε αλλα εκεινος την τραβηξε ξανα και την κολλησε στον τοιχο. Δεν ηθελε να του κανει κακο . Αλλιως θα ηταν ηδη πεσμενος στο πατωμα.

«Ξερεις ποσο γαμημενα πολυ σε εψαχνα; Δεν μπορουσα να σε βρω πουθενα .. Ξεχασες την συμφωνια μας;» Ειπε και χωθηκε στο λαιμο της ενω το χερι του γλιστρισε απαλα προς τα οπισθια της.

«Για πες μας και μας να μαθουμε ποσο γαμημενα σου ελειψε!» Η φωνη δυνατη... βαρια και ακρως νευρικη . Ο Κριστιαν εκανε ενα βημα πισω απελευθερωνοντας την και γυρισε για να αντικρυσει τον διαολο με πουκαμισο και γραβατα.

«Για να χουμε καλο ερωτημα εσενα ποιος σε ρωτησε ; και ποιος σου εδωσε το δικαιωμα να επεμβαινεις; » Ειπε λαθος λεξεις σε λαθος ανθρωπο. Η Λιλιθ κοιτουσε το θεαμα χαμογελωντας πονηρα. Ουτε στα πιο τρελα της ονειρα τετοια συναντηση.

«Βρισκεσαι σε δημοσια ιδιοκτησια. Αν θελεις να πηδηχτεις τραβα σπιτι σου μικρε. Δεν σου πεφτει λογος ποιος ειμαι αλλα αν σε ξαναδω να ακουμπας μαθητρια μου αυτο το χερακι σου θα το ψαχνεις κομματακι κομματακι... πιστευω να εγινα αρκετα κατανοητος.!» Ο Κριστιαν γελασε και τον πλησιασε. Διχως προειδοποιηση πηγε να του δωσει μπουνια αλλα εκεινος την απεφυγε προκαλωντας την εκπληξη τοσο του Κριστιαν τοσο και της Λιλιθ. Δεν υπηρχε ανθρωπος που θα καταφερνε με τετοια ταχυτητα να ξεφυγει απο καποιο χτυπημα του. Εκανε χρονια kick box και ειχε παρει αρκετες διακρισεις για την ηλικια του.

«Παρε δρομο μικρε...» Ειπε αρκετα ηρεμος . «Αν δεν απατωμαι δεν ανοκεις καν σε αυτη τη πλευρα του Πανεπιστημιου. Οπως βλεπεις παραλειπω την κινηση σου να με χτυπησεις και κανω σαν να μην εγινε. » Μπορει τα λογια του να ηταν λογια καθηγητη αλλα η πραξη του να αποφυγει ενα χτυπημα θα τον στοχοποιουσε. Ο ρολος του ισως γινοταν αμφισβητισιμος.Αυτη η αντιδραση δεν θυμιζε σε τιποτα καθηγητη και ενιωθε πως χανει τον εαυτο του. Καλυτερα να ετρωγε μια μπουνια και να τελειωνε το θεμα. Ο κριστιαν απο την αλλη εκνευριστηκε.

«Αντε γαμησου ρε μαλακα που θα μου πεις και τι θα κανω!» Ειπε και ορμηξε ξανα προς το μερος του .

«Κριστιαν μη!!!» Φωναξε δυνατα η Λιλιθ . Το χτυπημα αυτη τη φορα βρηκε ομως τον στοχο. Βλεποντας τον να παραπαταει και να πεφτει εκεινος γυρισε προς την Λιλιθ εκνευρισμενος.

«Πες τον παπαρα τον καθηγητη σου πως απο δω και περα δεν θα του πεφτει λογος πως θα σε πιανω καταλαβες; το βραδυ θα σε περιμενω στο γνωστο. Μην και δεν ερθεις .... » Εφυγε γρηγορα και η Λιλιθ ετρεξε προς τον καθηγητη της ο ποιος ηταν ακουμπισμένος στον τοιχο.Ειχε κατσει κατω και παλευε με τις αξιες της ζωης του. Πρωτη φορα αφηνε καποιον να τον χτυπησει . Αιμα εβγαινε απο τα χειλη του και τα γυαλια του ειχαν πεσει. Τα σηκωσε και τον πλησιασε. Εκεινος απλωσε το χερι του και της εκανε νοημα να μεινει στη θεση της αλλα εκεινη τον αγνοησε. Εφτασε μπροστα του και με το χερι της σηκώσε το πηγούνι του . Εκεινος την αφησε. Δεν του αρεσε να τον αγγιζουν αλλα εκεινη τη στιγμή το δεχθηκε. Τον κοιταξε για λιγο και βρηκε ξανα ευκαιρια να ταξιδεψει ... Το γκρι εξαλλου ηταν η αγαπημενη της αποχρωση . Καθρεφτίζε την ζωη της.

«Ειστε καλα;» Ρωτησε και τραβηξε το χερι της. Εφτιαξε λιγακι τα γυαλιά του και διχως να του πει κατι παραπανω γονατισε μπροστα του. Εκεινος σηκωσε το κεφαλι του και την κοιταξε . Το διάφανο και αδιαφορο βλεμμα του τσίμπησε τα σωθηκα της. Αναρωτηθηκε πως γινεται να ειναι τοσο ψυχραιμος. Του χαμογελασε , πλησιασε δειλα τα χερια της προς το προσωπο του και την αφησε να του φορεσει τα γυαλια. Το κουδουνι ακουστηκε και κοιταχτηκαν μεταξυ τους

«Και τωρα με συγχωρείτε αλλα πρεπει να φυγω... ο καθηγητης- ψυχολογος μου αν αργησω θα βρει παλι κατι για να μου την πει ... και ξερετε εγω, θελω απλα να ειμαι καλο κοριτσι ....»Τον αφησε και σηκωθηκε. Επαιζε με το μυαλο του. Οι λεξεις της εσταζαν υπονοουμενα και ειρωνεια... Την εβλεπε να απομακρυνεται σκεπτικός

«Που διαολο εμπλεξα ρε πουστη ....» Ψελισε και σηκωθηκε. Η μερα μολις ξεκινουσε και το βραδυ της ηταν ακομα μακρια....

Σας φιλώ. Απλο κεφάλαιο αλλά πρώτα πρέπει να δούμε μια συνολική εικόνα πριν μπούμε στα βαθειά...

❤🖤❤🖤❤🖤❤🖤❤🖤❤🖤❤🖤❤