"Σε σκοτώνω και τελειώνω; Η σε αφήνω να ζήσεις και με αποτελειωνεις;"

«τι κάνεις όταν ο κόσμος γύρω σου γκρεμίζεται; πέφτεις μαζί του η τρέχεις να σωθείς;»

Η πόρτα του σπιτιού χτύπησε ξανά. Η Λιλιθ γύρισε και τον κοίταξε με λάγνο βλέμμα και η ερώτηση του έμεινε αναπάντητη. Δεν κατάφερε να την ψυχολογήσει όπως θα ήθελε. Γύρισε προς το μέρος του. Τα μακριά της μαλλιά κάλυπταν ίσα ίσα τα στήθη της αφήνοντας τις ρόγες της μονάχα να προεξέχουν. Με το όπλο ακόμα να την σημαδεύει την κοιτούσε σαστισμένος. Εκείνη μείωσε την απόσταση μεταξύ τους.

«Δεσποινίς όλα καλά εκεί μέσα;» Έξω από την πόρτα της δυο αστυνομικοί που έλεγχαν το κτήριο μαζί με την ηλικιωμένη γειτόνισσα που φρόντισε να τους δώσει κάθε απαραίτητη πληροφορία για το ποιος κατοικεί στο διαμέρισμα περίμεναν ανυπόμονοι μια απάντηση. Σε άλλη περίπτωση θα πίστευαν πως δεν είναι κανένας μέσα άλλα η γρια τους ενημέρωσε πως η κοπέλα βρισκόταν μέσα στο σπίτι.

Γέλασε... άπλωσε το χέρι της πάνω στο στήθος του που ανεβοκατέβαινε και χώρισε στα δυο τα χείλη της. Ακούμπησε την άκρη του όπλου και τον κοίταξε προκλητικά. Πέρασε την γλωσσά της πάνω από την κάνη και με λάγνο βλέμμα κατέβασε το χέρι της πιο χαμηλά.

«Πάτα την...» είπε και ο Λουκ ανοιγόκλεισε τα μάτια μην πιστεύοντας όσα διαδραματίζονται.

«Είσαι δειλός...» Σχολίασε λίγα δευτερόλεπτα αργότερα και έπιασε την λευκή ρόμπα που είχε πετάμενη στο κρεβάτι. Την φόρεσε δίχως να του δίνει σημασία και βγήκε στο σαλόνι. Δεν γνώριζε την αντίδραση της. Εκείνη πλησίασε την εξώπορτα έκανε στο πλάι τα μαλλιά της και άνοιξε .

«Μπορώ να μάθω γιατί με ενοχλείτε μέσα στη νύχτα παρακαλώ;» Ρώτησε και οι αστυνομικοί στην θεά της την κοίταζαν αποσβολωμένοι. Η ρόμπα δεν έκρυβε και πολλά. Το βλέμμα τους όμως ταξίδεψε πίσω της και πριν εκείνη γυρίσει δυο χεριά τυλίχθηκαν γύρω από την μέση της. Τα χείλη του βρέθηκαν στο λαιμό της και στην αίσθηση και μόνο ανατρίχιασε. Ο Λουκ βρισκόταν πίσω της. Είχε βγάλει την μπλούζα του και γυμνός από τη μέση και πάνω κόλλησε το κορμί του στο δικό της. Θα της έδειχνε με κάθε τρόπο πως δεν είναι η μονή τρελή .

«Η κοπέλα μου ρώτησε κάτι αστυφύλακα.»Είπε σοβαρός. Η Λιλιθ γέλασε πονηρά. Έπιασε το χέρι του που ήταν τυλιγμένο γύρω της και πέταξε προς τα πίσω τα οπίσθια της ακουμπώντας το μόριο του. Τον ένιωσε σκληρό πίσω της και ικανοποιήθηκε.

«Με συγχωρείτε πολύ άλλα ο έλεγχος είναι καθαρά τυπικός. Καλό σας βράδυ.» απάντησε ο ένας και η Λιλιθ έκλεισε την πόρτα. Πριν προλάβει καν να γυρίσει την έπιασε από το μπράτσο και ασκώντας αρκετή πίεση την γονάτισε. Την γύρισε και την ξάπλωσε στο χάλι. Κοιτούσε τα μάτια της και προσπαθούσε να την ερμηνεύσει άλλα ήταν αδύνατο.

«Λοιπόν; που είχαμε μείνει; » τον ρώτησε κι εκείνος χαμογέλασε στραβά. Άνοιξε την ρόμπα της και άφησε το βλέμμα του να περιπλανηθεί στο κορμί της. Ήταν σίγουρη πως τον είχε του χεριού της.

«Πουθενά αγαπητή μου... μόλις έφευγα... » απάντησε και σηκώθηκε από πάνω της .

«Περίμενε! » του φώναξε και σηκώθηκε όρθια.

«τι τρέχει;» ρώτησε εκείνος αδιάφορα και πήγε προς την κρεβατοκάμαρα για να ντυθεί.

«Ήρθες σπίτι μου και με ρωτάς και τι τρέχει; τι θέλεις από μενα Άλαν; » έπαιξε τον ρόλο της καλά. «Πως στο διάολο μπήκες μέσα και τι ζητάς;» συνέχισε όσο τον έβλεπε να ντύνεται.

«Τίποτα... παλιές κακές συνήθειες» της απάντησε αινιγματικά και η Λιλιθ τον πλησίασε.

«Τι εννοείς;»

«Έλα που δεν καταλαβαίνεις... θαρρείς και δεν σε είδα πως αντέδρασες στα τατουάζ μου. Με περνάς για ηλίθιο; Τείος πάντων όλα αυτά για μενα είναι παρελθόν. Και δεν μου αρέσει να μιλάω γι αυτό.» Πετούσε τα ψέματα του απροκάλυπτα μπροστά της . Έριχνε τα δίχτυα του και περίμενε από εκείνη να παγιδευτεί σε αυτά και να την πιάσει.

«Κι εσύ που ξέρεις αν τα αναγνώρισα; Τι σχέση μπορεί να έχω εγώ με τύπους σαν εσένα; » Η πανέξυπνη απάντηση της τον έστειλε αδιάβαστο. Ξάπλωσε στο κρεβάτι της και έβγαλε πάλι την μπλούζα του.

«Είσαι με τα καλά σου άνθρωπε μου; σήκω αμέσως από το κρεβάτι μου! » Ξεφώνισε και τον έπιασε από το χέρι τραβώντας τον . Τα αποτελέσματα ήταν αντίθετα .Βρέθηκε πάνω στο κορμί του.

«Δεν με ξεγελάς έμενα ... ας αρχίσουμε με τα βασικά λοιπόν...» Την κοίταξε βαθειά στα μάτια και έβαλε το σχέδιο του σε εφαρμογή . Δεν ήταν άλλο φυσικά από την ολοκληρωτική αποπλάνηση της θα το έπαιζε θύμα σε έναν τιποτένιο και σκληρό κόσμο. Ο άνθρωπος που κατάφερε να ξεφύγει. Δύσκολα θα την έπειθε άλλα ήταν ο μόνος τρόπος να πάρει τις πληροφορίες και να την ξαποστείλει μια και καλή.

«Με λένε Λουκ... » Εκείνη ακούγοντας το όνομα του επιτέλους το ταίριαξε με την τόσο πληθωρική του παρουσία.

«Ξέρω αρκετά για σένα μικρή... όπως ξέρω και για το στοίχημα που έβαλες με την Κλάρα. » Άντι να σοκαριστεί όπως εκείνος νόμιζε η Λιλιθ πήρε ένα γατίσιο βλέμμα και ανέβηκε από πάνω του. Ξέλυσε την ρόμπα της δίχως όμως να την ανοίξει.

«Συνέχισε...» τον προέτρεψε . Πέρασε την γλωσσά του πάνω από τα χείλη και πάσχιζε να κρατήσει τον ανδρισμό του στην θέση του πάρα την δυσκολία.

«Από παιδί δούλευα για τον πάτερα της Κλάρας. Η δουλειά του ήταν επικίνδυνη όμως και μεγαλώνοντας τα παράτησα. Έφυγα από τους Πετροφσκι 6 μήνες πριν. Δούλευα σαν προγραμματιστής σε αυτούς και παράλληλα με τις γνώσεις που είχα από το πτυχίο της ψυχολογίας με έβαζαν να κρίνω φυσιογνωμίες ανθρώπων. Μια από αυτές ήταν και η δική σου.... Ειλικρινά δεν μάθαινα ποτέ τι είδους ανθρώπους έπρεπε να ψυχολογήσω, όταν αποφάσισα να αλλάξω ζωή έστειλα το βιογραφικό μου στο πανεπιστήμιο και... Βουαλα! Για κακή μου τύχη όμως και η Κλάρα πήγαινε εκεί. Φυσικά και δεν έχω καμιά απόλυτος σχέση μαζί της άλλα δεν θα σου κρύψω πως με κυνηγάει από τότε που ήταν μικρή. Σε αναγνώρισα αμέσως όταν μπήκα στην αίθουσα... όπως καταλαβαίνεις εν μέρη με ψυχολόγησες σωστά...» Τον άκουγε και δεν πίστευε λέξη. Δεν το έδειξε όμως. Δεν ήξερε τον λόγο που ψεύδεται άλλα οι κόρες των ματιών του ήταν σε διαστολή. Η καρδιά του είχε έναν παραπάνω χτύπο από το κανονικό και όπως μια μηχανή έτσι κι εκείνος ζοριζόταν.

«Μάλιστα... ωραία λοιπόν.. αφού ανοίγουμε τα χαρτιά μας , ναι... αναγνώρισα το τατουάζ σου. Αώο μικρή μεγάλωσα όπως πιστεύω ξέρεις, με τον πάτερα και τον νονό μου. Μια νύχτα κάποιος τον σκότωσε... δεν θα αναφερθώ καθόλου σε αυτό το γεγονός. Θα πω άπλα πως έμαθα να προφυλάσσομαι. Όταν πήγα στην Ρωσία για ένα ταξίδι δέχθηκα επίθεση από έναν μεθυσμένο. Είχε ακριβώς το ίδιο τατουάζ και υπέθεσα πως κι εσύ θα ήσουν κάτι σαν κι αυτόν. Βέβαια η αποκάλυψη πως η Κλάρα είναι κόρη κάποιου τρελού Ρώσου με ξεπερνάει... Δεν είχα ιδέα . Ούτε ξέρω κάτι περισσότερο γι αυτούς. Χάρη σε σένα όμως πλέον γνωρίζω πως δεν είναι και άγιοι. Με το νονό μου δεν έχω και τις καλύτερες σχέσεις ομολογώ άλλα μπορώ και στηρίζομαι στον εαυτό μου. Μιλάμε φυσικά άλλα μέχρι εκεί. Θέλει κάτι που δεν έχω και όσες φορές και να του το λέω δεν το καταλαβαίνει. Ανήκει κι εκείνος στον υπόκοσμο. Όσο για το στοίχημα συγνώμη κύριε καθηγητά άλλα δεν μπορούσα να αρνηθώ 20.000 για ένα τόσο όμορφο κεφαλάκι.... » Άρχισε να σχεδιάζει γραμμές πάνω στο στήθος του . Τα ψέματα ήταν αρκετά. Ίσως και πιο πολλά από όσα έπρεπε να ειπωθούν μπλέκοντας την κατάσταση ακόμα περισσότερο...

η ουσία ήταν μια όμως... Και οι δυο θέλανε πληροφορίες .. και οι δυο θέλανε την απολυτή καταστροφή του άλλου.

Πέρασε τα χεριά του μέσα από την ρόμπα και τα εναπόθεσε στην μέση της... έτριψε τα σημεία της και την πίεσε ελαφρά πάνω του.

«Σαν καθηγητής σου απαγορεύω να μείνεις άλλο σε αυτή τη στάση ... σαν Λουκ σε προκαλώ... Λοιπόν; τι διαλέγεις μικρή;»

Να ενημερώσω πως αύριο κατά πάσα πιθανότητα δεν θα περάσω πουθενά κεφάλαιο... θα ειμαι εκτός μεχρι το Σάββατο . Αν τα καταφέρω θα το δείτε αλλα δυσκολο , ισως την παρασκευή αλλα δεν υπόσχομαι τίποτα... Αν δεν απαντησω σε κανενα σχολιο να ξερετε θα το κανω με την πρωτη ευκαιρια.

Σας φιλω....πολυ πολυ πολυ!!!!