"Αντίσταση... άρνηση... πνιγμός... καταπίεση συναισθημάτων και οργή... ξέσπασμα και καταστροφή..."

Με το  ενα χέρι του περασμένο στη μέση της και με το άλλο να της έχει κολλήσει το σουγια στο λαιμό την κρατούσε στο κορμί του σφιχτά. Πίεσε το κρύο μέταλλο στο δέρμα της και η πρωτη σταγόνα χύθηκε. 

«Παίζεις με την ζωή σου το ξέρεις;»Της είπε και η Λιλιθ έσφιξε τις γροθιές της.

«Αν δεν πάρεις αυτή τη μαλάκια από το λαιμό μου, θα δεις ποιος παίζει με την ζωή του!»Του είπε και εκείνος κατέβασε τον σουγιά και πιάνοντας την από τα μπράτσα την γύρισε προς το μέρος του.

Η στιγμή έκλεινε μέσα της όλη την οργή που είχαν και οι δυο . Τα μάτια τους πετούσαν μπάλες φωτιάς , τα κορμιά τους ήταν σε πλήρη σύγχυση και το μυαλό τους θολωμένο. Ύψωσε το χέρι της κι εκείνος την άφησε. Τον χαστούκισε ξανά . Τα γυαλιά του έπεσαν στο πάτωμα και γέλασε ειρωνικά.

«Το πουτάνα σε ενόχλησε πιο πολύ από όλα ; η το γεγονός πως σας διέκοψα;»Αποκρίθηκε και εισέπραξε ακόμα ένα πιο δυνατό. Στο δεύτερο χαστούκι πέταξε το κορμί της με δύναμη πάνω στον λευκό πινάκα που υπήρχε πίσω από την έδρα. Σύνθλιψε τα χείλη του στα δικά της και ανασήκωσε το κορμί της. Η Λιλιθ τύλιξε γύρω του τα ποδιά της. Η απολυτή τρελά έβγαινε προς τα έξω παρασέρνοντας τους στην καταστροφή. Το φιλί τους ήταν ασταμάτητο. Οι αναπνοές χαμένες και μαζί με αυτές έχαναν και οι δυο κομμάτια του εαυτού τους. Αποχωρίστηκε τα χείλη της μόνο και μόνο για να ακούσει την λαχανιασμένη της ανάσα και κατέβηκε προς το λαιμό της ρουφώντας την όσο πιο βαθειά μπορούσε.

«Πες το μαλάκα σου πως κάθε μελάνια πάνω σου μου ανήκει...»Ψιθύρισε στο αυτί της και έπιασε τα μαλλιά της. Τα τράβηξε προς τα πίσω κι εκείνη έσκυψε και δάγκωσε τα χείλη του. Η κίνηση της θύμιζε περισσότερο άρπαγμα πάρα αισθησιακό δάγκωμα. Δεν άργησαν να ματώσουν. Πως δεν άργησε κι εκείνος να βάλει το χέρι του μέσα από το παντελόνι της. Με ένα αρρωστημένο και ανεξέλεγκτο πάθος έβαλε απευθείας ένα δάχτυλο μέσα της ενώ με το άλλο του χέρι την κράτησε σφιχτά και την γύρισε προς την έδρα.

«Άντε γαμήσου !» Του είπε και τον τράβηξε κοντά της μειώνοντας την απόσταση . Το χέρι του έκανε καλά την δουλειά του αναγκάζοντας την να αναστενάξει.

«Αυτό σκοπεύω να κάνω ...» ψέλλισε και λίγο πριν βάλει το δεύτερο δάχτυλο μέσα της το κουδούνι αντήχησε σε ολόκληρη τη σχολή.

Η συνειδητοποίηση για το που βρισκόντουσαν ήρθε ευθύς αμέσως. Ο κίνδυνος να είχε μπει τόση ώρα κάποιος μαθητής μέσα ήταν τεράστιος άλλα ούτε που τον είχαν καταλάβει. Τον κλώτσησε προς τα πίσω και με μια σβέλτη κίνηση έστρωσε τα ρούχα της. Πήρε τον σουγιά από την έδρα και τον πλησίασε ενώ εκείνος την κοιτούσε σιωπηλός.

Τοποθετώντας τον όμορφα στο ανασηκωμένο του μόριο που ήταν έτοιμο να σπάσει κάθε κουμπί του παντελονιού του έγλυψε τα ματωμένα του χείλη.

«Θα σε περιμένω το βράδυ ...» Του είπε εισπράττοντας από εκείνον ένα πονηρό χαμόγελο.

Δεν χρειάστηκε να ειπωθεί τίποτα παραπάνω. Έφυγε από την αίθουσα λικνίζοντας το κορμί της. Δεν ήταν σε θέση να παραμείνει στην τάξη μαζί του μετά από όλα αυτά. Ήταν ήδη σε έξαψη και δεν θα μπορούσε να κοντρολάρει τον εαυτό της. Έπαιζε με τη φωτιά και το ήξερε όχι μόνο εκείνη άλλα και ο Λουκ ο οποίος μάζεψε τα γυαλιά του από το πάτωμα και σκούπισε τα χείλη του. Αυτό η μικρή τον είχε κάνει τούρμπο. Πάσχιζε να βγάλει από το μυαλό του την ιδέα να μπαίνει μέσα της και να γκρεμίζει τον κόσμο της άλλα ήταν αδύνατο. Έκατσε στην έδρα για να κρύψει την κάψα του και προσπάθησε να χαλαρώσει. Ήταν αποστολή για εκείνον άλλα αυτός τα έκανε όλα χειρότερα μέρα με τη μέρα. Σαν κανένα σχολιαρόπαιδο σκεφτόταν το σεξ μαζί της παραμερίζοντας τον σκοπό του.

Χαμογέλασε όταν σκέφτηκε πως σε λίγες ώρες θα μπαίνει μέσα της...

13 ώρες αργότερα.

Βγήκε από το διαμέρισμα του με ένα μυαλό γεμάτο σκέψεις. Είχε ήδη πάει 11 η ώρα το βράδυ και από την ώρα που επέστρεψε δεν σκεφτόταν τίποτα άλλο. Για καλή του τύχη απουσίαζε η Κλάρα από το μάθημα κι έτσι δεν είχε τίποτα αρνητικό να του τραβάει την προσοχή. Έδωσε σκληρή μάχη με τα πιστεύω του. Θεώρησε αδυναμία να πάει να την βρει άλλα δεν τα κατάφερε. Προσπάθησε να πνίξει τον πόθο του προς το πρόσωπο της ανεπιτυχώς. Και τι θα γινόταν αν το έκανε μαζί της και μετά έπαιρνε τις πληροφορίες σκέφτηκε στο τέλος και αποφάσισε να πάει σπίτι της.

Μπήκε στο αυτοκίνητο και άνοιξε το ράδιο. Δεν πρόλαβε όμως να βάλει μπρος, δυο γυναίκεια χεριά τυλίχθηκαν γύρω από το λαιμό του...

Την επομένη μέρα.

Με πρησμένα μάτια σηκώθηκε από το κρεβάτι. Δεν μετρούσε ούτε τρεις ώρες ύπνο. Τον περίμενε άλλα εκείνος δεν πήγε ποτέ. Θεώρησε αυτόματα πως το παιχνίδι είχε χαθεί. Δεν την ενδιέφερε καθόλου για το στοίχημα πλέον. Το μόνο που ήθελε μετά από την νύχτα της ήταν να τελειώνει με όλα τα σκατά και να φύγει μακριά από όλους και απ όλα. Είχε αποφασίσει πως θα έλεγε στον νονό της πως χρειάζεται ένα διάλειμμα. Θα συνέχιζε τις σπουδές της του χρόνου δεν ήταν κάτι εξάλλου που την έκαιγε με τις τελευταίες εξελίξεις. Ήταν αρκετά πεισματάρα και ήξερε πως αν έμενε στη σχολή θα ερχόταν σε άμεση αντιπαράθεση μαζί του και δεν το ήθελε. Αώο την άλλη προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της πως κάτι θα του έτυχε άλλα και πάλι έβλεπε πως έχανε τον σκοπό της. Το μόνο που επιζητούσε στην τελική ήταν τα 30 χιλιάρικα , μετά όλα άλλαξαν ήθελε πληροφορίες από εκείνον άλλα προκειμένου να τις πάρει δεν θα έβαζε τον εαυτό της σε μια κατάσταση μη ανατρέψιμη. Σκέφτηκε πως αρκετά μπλέχτηκε. Αώου κάνεις δεν ήξερε πως μέσα στο μενταγιόν της υπήρχαν όλα θα το έπαιρνε και θα έφευγε μακριά.

Το μόνο που της έβγαζε περιέργεια ήταν η στάση του Κριστιάν άλλα είχε τόσα να σκεφτεί που τον άφηνε τελευταίο. Η κινήσεις του προς εκείνη ήταν καταδικαστέες από την ίδια και δεν θα το άφηνε έτσι τόσο άπλα. Δεν πήγε στο παλιό τους στέκι ούτε χθες . Δεν θα υπέκυπτε σε καμιά εντολή και διαταγή κανενός , δεν ήταν στη φύση της να υπακούει άλλωστε.

Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο της και ντύθηκε. Πήρε τα χαρτιά της για την αποδέσμευση της από το πανεπιστήμιο και τα έβαλε στην τσάντα. Θα περίμενε πρώτα να τον δει στο μάθημα και μετά θα πήγαινε στην διεύθυνση. Όσο και να το αρνιόταν αυτός ο άντρας της έβγαζε κάτι οικείο. Κάτι που της θύμιζε τον εαυτό της και ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που αντιδρούσε έτσι. Συλλογίστηκε κάθε στιγμή μαζί του μέσα σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα και κατέληξε στο συμπέρασμα πως η επιρροή του πάνω της ήταν αρκετά επικίνδυνη. Δεν πίστευε ότι είχε ξεκόψει από τους Πετροφσκι και αυτό της έβγαζε φόβο. Φοίβο για το άγνωστο μονοπάτι που επέλεξε να βαδίσει.

Βγήκε από το σπίτι . Έβαλε τα γυαλιά της και πέρασε το δρόμο όπως κάθε πρωί. Ο Ήλιος ήταν ψηλά και πάρα την εποχή την έκαιγε. Λεπτά αργότερα έφτασε στην μεγάλη πύλη του πανεπιστήμιου άλλα αηδίασε. Η εικόνα της Κάρλας χαρούμενη να την κοιτάζει της έφερε αναγούλα. Έκανε να την προσπεράσει άλλα εκείνη της έκοψε το δρόμο..

«Νομίζω πως μου χρωστάς... » Είπε και της έδωσε έναν φάκελο. Η Λιλιθ έσπρωξε το χέρι της άλλα η Κάρλα επέμενε.

«Πόρτο που σου λέω... μέχρι το βράδυ θέλω τα λεφτά μου!» πέταξε τον φάκελο κάτω και έφυγε.

Γεμάτη ανάμεικτα συναισθήματα τον σήκωσε στα χεριά της. Τον ψηλάφησε και κατάλαβε πως έχει μέσα ένα στικακι. Άλλαξε την πορεία της και κατευθύνθηκε προς την αίθουσα της βιβλιοθήκης. Ανέκφραστη προχωρούσε χαμένη σε σκέψεις που δεν ήθελε καν να κάνει άλλα εκείνες ξεπηδούσαν μονές τους στο μυαλό της. Δεν πίστευε πως το έκανε μαζί της ενώ τον περίμενε όλη τη νύχτα. Αρνήθηκε να διανοηθεί πως ήταν τόσο τιποτένιος.

Μπήκε στη βιβλιοθήκη και προς μεγάλη της έκπληξη ήταν σχεδόν άδεια. Επέλεξε έναν υπολογιστή μακριά από όλους και έκατσε. Άνοιξε το φάκελο και κοίταξε το στικακι. Μαύρο.. μαύρο σαν τη καρδιά της.

Αναστέναξε και το έβαλε στην υποδοχή...

Σας φιλω