" Και φτάνει η ώρα που όλα ανατρέπονται... Όλα αλλάζουν και έρχεσαι αντιμέτωπος με καινούριες προκλήσεις και δεδομένα στη ζωή σου"

.
Τον είδε να παίρνει θέση πίσω από την έδρα.  Έβγαλε από την τσάντα του ένα ζευγάρι γυαλιά και τα φόρεσε.  Πήγε στο μπροστινό μέρος της  χωρίς να κρατάει κάποιο βιβλίο και άρχισε να τους παρατηρεί όλους έναν προς ένα. Είχε φωτογραφική μνήμη…. Εκείνη όμως την φωτογράφισε πιο πολλές φορές χαρίζοντας της επικριτικες ματιές συνεχώς.  Η Λίλιθ στην αρχή απέφευγε το βλέμμα του. Είχαν αρχίσει άσχημα και αν ήθελε να κερδίσει έπρεπε να παίξει καλύτερα τα χαρτιά της.

Η ξανθιά πίσω της δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να μουρμουρίζει στη διπλανή της . Ο εκνευρισμός ήταν μεγάλος και η σιωπή στην αίθουσα τρομακτική.

«Οπως έλεγα λοιπόν….» είπε και έπιασε το πηγούνι του . «Ονομάζομαι Άλαν . Σας απαγορεύω τον ενικό,και στο μάθημα μου αν δεν σας δώσω το λόγο δεν θέλω να ακούγεται τίποτα έγινα κατανοητός;Ακόμα και η ανάσα σας με ενοχλεί!»  Έδωσε ακριβώς τον χαρακτήρα που ήθελε να παρουσιάσει σε όλα αυτά τα κακομαθημένα παιδιά.  Δεν θα άφηνε κανένα να πάρει αέρα. 

Εγυρε προς τα πίσω και τέντωσε το κορμί του για να πάρει την τσάντα.  Πάνω από 15 ζευγάρια  γυναικεία μάτια έπεσαν πάνω στο μόριο του που έμοιαζε αρκετά πλούσιο κάτω από το στενό παντελόνι.  Ένας αναστεναγμός ακούστηκε κι εκείνος γύρισε αποτομα.

«Υπάρχει κάποιο πρόβλημα δεσποινίς….» Είπε και πήρε το λευκό χαρτί που είχε τα ονόματα των μαθητών σε σχεδιάγραμμα . Της Λίλιθ δεν είχε ενσωματωθεί ακόμα αλλά εκείνος το αγνοούσε. 
«Ριβερς ? Δεσποινίς Ριβερς  σωστά;» Η καστανή κοπελίτσα που αναστέναξε και καθόταν δύο θέσεις μακριά από την Λίλιθ τράβηξε όλα τα βλέμματα πάνω της . Έγινε κατακόκκινη αμέσως .

«Απλά σας θαύμαζε, υποθέτω…» Πετάχτηκε η ξανθιά και εκείνος την αγριοκοιταξε ξανά. 

«Εσείς να φανταστώ είστε η δεσποινίς Πατροφσκι, θα σας συμβούλευα να μιλάτε για τον εαυτό σας νεαρή μου . Και τώρα ας ξεκινήσουμε πριν χάσω την υπομονή μου !»  Άφησε την λευκή κόλλα δίπλα του . Η ξανθιά μαζεύτηκε.  Το θάρρος της δεν άρεσε  καθόλου στην Λίλιθ . Η διαχυτικοτητα της την εκνεύριζε. 

Έβγαλε ένα τετράδιο κι ένα στυλό και περίμενε από εκείνον να ξεκινήσει.  Στην αρχή άρχισε να μιλάει για το ανθρώπινο μυαλό και το πως είναι δομημένο.  Ανέλυσε άψογα κάθε μέρος του , κάθε κομμάτι και την σημασία που έδινε συην ψυχοσύνθεση των ανθρώπων.  Η Λίλιθ πρώτη φορά άκουγε κάποιον με τόση προσήλωση. Είχε διαβάσει αρκετά βιβλία αυτό το χρόνο σχετικά με το ανθρώπινο μυαλό και την λειτουργία του και είχε εντυπωσιαστεί από τις γνώσεις του.

Αυτό φυσικά δεν αναιρουσε το γεγονός πως ήταν το θύμα σε ένα στοίχημα που έπρεπε να κερδίσει.  Όσο τον παρατηρούσε τόσο ήθελε να δαμάσει αυτό τον άντρα που έμοιαζε σαν άγριο άλογο. Πίστευε πως ένας όμορφος άνθρωπος δεν μπορούσε ταυτόχρονα να είναι και γοητευτικός  . Σαν γοητεία θεωρούσε την δύναμη κάποιου που αν και δεν εχρηζε εκπληκτικής ομορφιάς είχε την ικανότητα να σε τραβαει  . Δυστυχώς για εκείνη όμως ο Άλαν τα διέθετε και τα δύο.  Η μάτια του ακόμα και από απόσταση σε υπνωτιζε . Οι γωνίες του ήταν έντονες και τα γένια λίγων ημερών του χάριζαν μια δόση αγριαδας. Αυτό που έδινε την απόλυτη αντίθεση ήταν τα χρώματα του.

Ένιωθε πως μέσα σε αυτό το πουκάμισο ήταν φυλακισμένος…πως επιζητούσε την ελευθερία πίσω από τη μάσκα του καθηγητή.  Δυστυχώς για εκείνη όμως ο Άλαν πρόσεξε πως είχε χαθεί σε σκέψεις και δεν του έδινε σημασία . Την πλησιασε …

« Πόσο σημαντικό είναι αυτό που σκέφτεσαι νεαρή μου κι δεν με προσέχεις; Η θέση σου στη λίστα είναι κενή.  Πώς ονομαζεσαι;» Ρώτησε δυνατά κι εκείνη αναψοκοκκινησε όλη η αίθουσα την κοιτούσε για δεύτερη φορά. 

«Λίλιθ Μάρτιν.  Και όσο για τις σκέψεις μου νομίζω πως δεν σας αφορά…κύριε καθηγητά!»Τόνισε με έμφαση τις τελευταίες της λέξεις και άκουσε τα μουρμουρητό από πίσω.

«Μάλιστα. Βλέπω η γλώσσα σου χρησιμεύει σε πολλά τελικά… κι αν κρίνω από το όνομα που σου δώσανε που αμφιβάλλω αν ξέρεις και την σημασία του σου ταιριάζει απόλυτα . Αυτή αγαπητά μου παιδιά είναι η διαστροφή της προσωπικότητας.  Ο έντονος λυρισμός και η ιδιοσυγκρασία ενός ανθρώπου που τρέφει αυταπάτες. Η δεσποινίς από δω νομίζει πως μπορεί να ανταπεξέλθει.  Αυτή είναι η ψευδαίσθηση που δημιουργείται στον εγκέφαλο όπως σας έλεγα της δυναμικότητας σε λάθος τόπο και χρόνο. Άνθρωποι που μέσα από την επίθεση προσπαθούν να κρύψουν την μαυρίλα που τους περιβάλλει.  Άνθρωποι….» Η Λίλιθ σηκώθηκε όρθια.  Ήταν εξοργισμενη.  Έκανε ένα βήμα και πήγε πιο κοντά του .

«Λίλιθ…. Λίλιθ , Λίλιθ… Εγώ πάλι αμφιβάλλω αν έχετε τη νοημοσύνη να με κρίνετε κύριε καθηγητά…  Φέρνετε σαν παράδειγμα τον εγκέφαλο μου αλλά δεν θα θέλατε ποτέ να μπείτε εκεί μέσα…  Μαυριλα ισως υπαρχει στη δικη σας ζωη και Όχι στη δικη μου ... Την δυναμικότητα μου δεν την βγάζω από δω κι απο κει ,την δείχνω όμως όπως ένας λύκος δείχνει τα δόντια του . Τα δόντια υπάρχουν... Δεν περιμένει να νιώσει απειλή για να τα δείξει, απλά όταν έρχεται η ώρα προειδοποιεί πως μπορεί να τα χρησιμοποιήσει απροκάλυπτα...  Όσο για την προσωπικότητα και την διαστροφή , θα σας συμβούλευα να την δειτε πρωτα στον καθρέφτη.  Παω στοιχημα και πιστεψτε με  δυσκολα χανω πως πισω από αυτό το πουκάμισο κρύβεται η απόλυτη διαταραχή μιας διπολικής προσωπικότητας.  Η διαστροφή λοιπόν βρίσκεται στο δικό σας εγκέφαλο και όχι στον δικό μου που πιστεύετε πως ο Ενικός καθορίζει την ιδιοσυγκρασία ενός ατόμου και τον κατατάσσει σε μια βαθμίδα αναγνώρισης του κοινωνικού και ιδεολογικού περίγυρου.   Το όνομα μου γνωρίζω αρκετά καλά τι ακριβώς σημαίνει και ειλικρινά πιστεύω πως στην πραγματικότητα εσείς ο ίδιος το αγνοείτε.  Αν ξέρατε όπως λέτε δεν θα κάνατε ασυναρτητους υπαινιγμούς γύρω από το πρόσωπο μου ούτε θα με φέρνετε σαν παράδειγμα ανθρώπου που δεν ξέρει τι του γίνεται.  Θα σας πρότεινα λοιπόν την επόμενη φορά που θα ανοίξετε αυτό το στοματάκι σας να προσέχετε τις εκφράσεις σας και να κοιταξετε κανένα βιβλίο ονοματολογίας.  Ίσως τότε…. « έκανε μια παύση ενώ εκείνος την κοίταξε αγριεμένος.  « Ίσως τότε και η δική σας γλωσσιτσα βουτήξει λίγο στον υποτιθέμενο άψογα λειτουργικό εγκέφαλο σας !!! Και τώρα…. Υποθέτω θα σας ξαναδώ στο τέλος την ώρας σωστά?  Μέχρι τότε όμως κύριε καθηγητά…. « Σταμάτησε για λίγο και πήγε ακόμα πιο κοντά του ενώ όλη η τάξη κοιτούσε σιωπηλή.  Τον κοίταξε όσο πιο λαγνα μπορούσε και πέρασε το χέρι της στα μαλλιά της « Μέχρι τότε άντε μου στο διάολο!θα του πω να σας κρατήσει και μια θέση…» Τον προσπέρασε  δίχως να πει άλλη κουβέντα και βγήκε από την αίθουσα κοπανωντας δυνατά την πόρτα πίσω της …

Δεν πίστευε στα αυτιά του…. Χτύπησε το χέρι του δυνατά πάνω στην ξύλινη επιφάνεια του γραφείου της και αμέσως σταμάτησε όλο το σούσουρο.  Η Ξανθιά έκανε νευρικές γκριμάτσες αλλά δεν έβγαλε λέξη.  Τον κοιτούσε κατάματα. 

«Μην ακούσω ούτε ψίθυρο.  ! Συνεχίζουμε…» Είπε και πήγε ξανά στην έδρα… Περίμενε καρτερικά να τελειώσει η ώρα και να βάλει αυτό το μικρό διάολο στη θέση που του αρμόζει.  Αυτό όμως που τον τρόμαζε περισοτερο από όλα ήταν πως ξεκάθαρα είχε τελικά μεγάλη γλώσσα και αρκετά έξυπνο μυαλό…. Πολύ πιο έξυπνο από ότι φανταζόταν…

Έβαλε έναν μαθητή να διαβάσει 3 σελίδες από ένα βιβλιο και χάθηκε κοιτώντας το ρολόι του …

Αν έχω κουράγιο θα σας δω στο επόμενο..αν όχι αύριο...

Σας φιλώ ...