"Γεια.....μία βότκα.....με πάγο. Ο Τζακ?"

"Εδώ είμαι αδερφουλα,σεκλετια έχεις?",τη ρώτησε καθώς έκατσε δίπλα της στο μπαρ.

Χωρίς πολλά λόγια του έδωσε τη φωτογραφία.
Εκείνος την κοίταξε την πήρε στα χέρια του και την περιεργαστηκε.

"Ναι...τι? Τι είναι αυτό ρε Μελ δεν καταλαβαίνω".

"Τι βλέπεις? Κοίτα καλά και πες μου τι βλέπεις?".

"Ξέρω γω...ένα λιβάδι? Κι ένα τύπο....καινούριος γκομενος?"

Ή Μελανι του ρίξε μία στο κεφάλι..."σταμάτα να είσαι τόσο μαλάκας ρε Τζακ. Καλα δεν βλέπεις το περίβλημα?".

"Το βλέπω, τι είναι.....κορνίζα....καθρέφτης?",γύρισε και την κοίταξε μόλις είπε τη λέξη καθρέφτης......"τι είναι αυτό ρε Μελ,πλακα μου κάνεις ετσι?"

"Θα πρεπε να βλέπεις εμένα μέσα στον καθρέφτη Τζακ...σωστά? Τι είναι αυτό.....ποιος...ποιος είναι αυτός?",κατέβασε τη βότκα μονορούφι και τινάχτηκε απ το κάψιμο που ένιωσε.

Ο Τζακ έξισε το κεφάλι του,προσπαθώντας να σκεφτεί μία λογική απάντηση  για όλο αυτό.

"Θα ξανά πάω ......θα φύγω μέχρι το τέλος της εβδομάδας".

"Θα ρθω μαζί σου......δεν σ'αφηνω μόνη",...της είπε ενώ ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό του.

"Θα έρθεις για μένα Τζακ... ή......για τη ...πως την είπαμε?"

"Πειράζει που θα ρθω λίγο και για την........Τζωρτζια?"

Ή Μελανι του ανακάτεψε τα μαλλιά και πιάστηκε απ το λαιμό του,κοιτάζοντας τον στα μάτια με κουταβίσιο βλέμμα.

"Οχι δεν πειράζει.....σ'αρέσει πολύ ετσι?".....ο Τζακ κούνησε το κεφάλι.

"Ωραία , πότε φευγουμε?".

"Θα πρέπει να μιλήσω με το Ναθανιελ,να δω πότε μπορώ να λειψω. Έχει δουλειά αυτό τον καιρό".

"Ναι φυσικά ....να μας δώσει άδεια το αφεντικό....Ελα σε πειράζω. Λοιπόν θα κατσεις πρέπει να ανέβω στη σκηνή".

Έκατσε να ακούσει την μπάντα να παίζει και καμρωσε τον αδερφό της,η σκέψη της όμως ήταν αλλού.

Έκανε ένα ντουζ,φόρεσε τις πυζαμες της και ξάπλωσε στο κρεβάτι με τη φωτογραφία στο χέρι. Την κοίταξε ξανά και ξανά,προσπαθώντας να δώσει μία εξήγηση. 
Και μετα ήρθε στο μυαλό της ο Ναθανιελ.....πως θα του έλεγε οτι πρέπει να λείψει ξανά?

"Δύσκολη μέρα αυριο",σκέφτηκε πριν σβήσει το φως και κοιμηθεί.

Σηκώθηκε με δυσκολία απ το κρεβάτι. Συνήθως δεν ξενυχτουσε τις καθημερινές. Έβαλε καφέ και μπήκε για ντουζ.
Έβαλε την μαύρη πενσιλ φούστα της και το μαύρο πουκάμισο. Μπορντό γοβες και για σήμερα τα μαλλιά κάτω. Έπρεπε να δείχνει ακαταμάχητη,ηταν ή μόνη της ελπίδα  για να πάρει λίγες μέρες άδεια.

"Ουαου!!!! Εισαι κούκλα σήμερα. Μου λειψες χθες",της είπε κλείνοντας την στην αγκαλιά του.
Τη φίλησε με πάθος ,ενώ την κόλλησε πάνω του πιάνοντας την απ τους γλουτούς.

"Το βράδυ.....τώρα μας περιμένει πολύ δουλειά. Την Παρασκευή πρέπει να καταθεσουμε τα στοιχεία στο δικαστήριο".

***Ώρα για μάτς*** ,σκέφτηκε ή Μελανι κι έκανε ένα βήμα πίσω.

"Δεν μπορώ την Παρασκευή Ναθανιελ...".

"Τι ειπες?..Και γιατί δεν μπορείς?".

"Πρέπει να πάω πάλι στο Εδιμβουργο...κάτι... προέκυψε...θα φύγω απ την Πέμπτη".

"Δεν νομίζω Μελανι, η δουλειά προέχει. Θα πας άλλη φορα....την επόμενη εβδομάδα ίσως".

Είχε μείνει κοκαλωμενη στη μέση του γραφείου του,να τον κοιτάζει προσπαθώντας να αναλύσει  τι ακριβώς της ειχε πει.
Ένιωθε το κεφάλι της να φουντώνει απ τα νεύρα που μαζεύονταν......λόγια ,λέξεις,φράσεις να περνούν με ταχύτητα  από μπροστά της.
Εσφιγγε τα δόντια ,τα εσφιγγε τόσο πολύ που ένιωθε πως θα σπάσουν.

Μέχρι που ξέσπασε...."τι ακριβώς ειπες Ναθανιελ...?".

Την κοίταξε και στενεψε τα μάτια. Δεν έκανε πίσω όμως ,όχι αυτή τη φορά.

"Το ότι είμαι το αγόρι σου Μελανι,αυτο δεν σημαίνει ότι θα εχεις διαφορετική μεταχείριση από κάθε άλλο υπάλληλο εδώ μέσα. Έχει δουλειά αυτή τη βδομάδα ,το γνωρίζεις καλά και δεν πρόκειται να σου δώσω άδεια. Τελος",της είπε ανεβάζοντας ίσως.....για πρωτη φορά τον τόνο της φωνής του.

"Δεν είχα ποτέ διαφορετική μεταχείριση Ναθανιελ...δουλεύω δέκα ώρες την ημέρα σαν το σκυλί,παιρνω σπάνια άδεια.....για τον εαυτό μου τουλάχιστον,αν εξαιρέσουμε τις φορές που κανονιζεις κάτι ΕΣΥ...και αυτό το λες άδειά ΜΟΥ",ή δική της φωνή ακούστηκε ακόμη περισσότερο από τη ή δική του.

"Ηρέμησε Μελ,...Μην φωνάζεις θα....."

"Θα,θα...τι θα? Μήπως θα μας ακούσει ο μπαμπάς σου και θα σε κανει ντα?",ή ειρωνία στη φωνή της και ή αναφορά στον πατέρα του ,τον εκνεύρισε τόσο πολύ που δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα νεύρα του,την άρπαξε απ τους ώμους κι άρχισε σε να την ταρακουνα φωνάζοντας μες στο πρόσωπο της.....

"Σκασε .....βουλωσετο Μελ. Μιλάς μαζί μου τώρα ,μ'ακους?".

Πρώτη φορα στα δύο χρόνια που ήταν μαζί τον έβλεπε έτσι. Πρωτη φορά που δεν ένιωθε μαζί του, την ασφάλεια που πάντα  πίστευε ότι της πρόσφερε. Πρώτη φορά που.....φοβόταν!

"Άφησε με με πονας....Α-σε-μεεε".

Η απελπισμένη και τρομαγμένη φωνή της, εκαναν την κοπέλα της υποδοχής να εισβάλει στο γραφείο.
Ο Ναθανιελ την κοίταξε με τέτοιο βλέμμα που την έκανε να παγώσει απ το φόβο της και να βγει σχεδόν.... τρέχοντας .
Κοίταξε τη Μελανι και βλέποντας πόσο τρομαγμένη ήταν ένιωσε σαν κάποιον να του έριξε χαστούκι.
Την άφησε αμέσως και πέρασε τα χέρια απ τα μαλλιά του,φεύγοντας μακριά της.

"Σύ....συγχώρεσέ με Μελ...εγώ....εγώ...",μία ματιά και βρέθηκε στην κόλαση.

Απ τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα ενώ το σώμα της τρανταζονταν απο ένα λυγμο χωρίς ήχο,χωρις φωνή.
Τα χέρια της τύλιγαν τρυφερά τους ώμους της,σε μία προσπάθεια παρηγοριάς του ίδιου της του εαυτού.
Έκανε να την πλησιάσει...."...μωρό μου...", μα προέταξε τα χέρια της σταματώντας τον,..."...μη...μη με πλησιάσεις...μη".

"Οχι..Μελάνι....Μην το κάνεις αυτό.... άσε με να ρθω κοντά σου...σε .....παρακαλώ ",κι άρχισε πάλι να την πλησιάζει.

Αυτή τη φορά δεν τον σταμάτησε,δεν είπε τίποτα. Πέρασε τα χέρια του γύρω απ τα δικά της που δεν είχαν αφήσει λεπτό το σώμα της και την αγκάλιασε ,την έσφιξε πάνω του χωνοντας το κεφάλι του στα μαλλιά της.

"Συγχώρεσέ με μωρό μου....συγχώρεσέ με....",έλεγε και ξαναλεγε μέσα στο αυτί της,απαλά... ικετευτικά.

Το τράνταγμα του κορμιού της είχε σταματήσει,με όση δύναμη της είχε απομείνει τον έσπρωξε απαλά...να μπορεί να τον βλέπει...όμως τα μάτια της δεν μπορούσαν να κοιτάξουν τα δικά του.

"Χρειάζομαι χρόνο......μόνη μου..... μακρυά σου.....",τα ίδια της τα λόγια την πονουσαν,ενω εκείνον τον μαστιγωναν.

Στα μάτια του λιμνασαν δάκρυα ,δεν μπορεί να το εννοούσε...

"Με παρατας...... κοίτα με στα μάτια και πέστο μου ......",

"...... χρειάζομαι.... χρόνο... Ναθανιελ,σε παρακαλώ..."

"Οχι γαμωτο......ΟΧΙ, φώναξε μα  μονάχα ένας λυγμος βγήκε απ το βάθος του λαιμού του.
"Οχι....",είπε κι ή φωνή του μαζί με την καρδιά του έσπασε σε χίλια κομμάτια.

***Άσχημο πράγμα ο χωρισμός😞.
Ιδιοκτησία μας είναι μόνο ο ίδιος μας ο εαυτός και κανένας άλλος. Για λίγο το ξέχασε αυτό ο Ναθανιελ και το πλήρωσε. Α!να δούμε τι θα γίνει τώρα!!!***

Σχόλια θέλω να βλέπω!!!!!