Η πόρτα έκλεισε πίσω της κι εκείνος έμεινε χωρίς οξυγόνο.

Την κοιτούσε απ' το παράθυρο της σοφίτας,να απομακρύνεται με τις βαλίτσες στο χέρι.
Χτύπησε το χέρι με δύναμη στην κόγχη του παραθύρου.
Έπιασε το κεφάλι το σχεδόν απελπισμένος.

"Όχι,δεν έπρεπε να γίνει έτσι", φώναξε σε εκείνο το κομμάτι του εαυτού του που του έλεγε πως έπρεπε να μείνει μακριά της.
Εκείνος δεν θέλησε ποτέ να την πληγώσει. Δεν θέλησε ποτέ να την αφήσει. Δεν θέλησε ποτέ όλα αυτά, τα πρέπει.

***** Τρεις βδομάδες πριν*****

"Τζέραλντ που είσαι...?",η Μπεθ αμέσως μόλις η Μέλανι επέστρεψε στο Λονδίνο πήγε στο σπίτι.

Εκείνος ήταν εκεί,μόνος ξανά,μόνο που αυτή τη φορά είχε κάτι να περιμένει,κι αυτό το κάτι του έδινε ζωή.

Ήξερε τι ήθελε να του πει η Μπεθ. Ότι του είχε πει και πριν σαράντα χρόνια,τότε που η Μέλανι,η γιαγιά της Μελ, είχε αγοράσει το σπίτι.

Τώρα όμως ήταν αλλιώς. Η Μέλανι ηταν φίλη του η Μελ όμως κάτι πολύ περισσότερο.

"Δεν έπρεπε να σε δεί ποτέ ξανά. Δεν το είχαμε συμφωνήσει Τζέραλντ από τότε?
Δεν είναι πια παιδί, είναι γυναίκα τώρα".

"Δεν μπορούσα,όταν ...όταν την είδα Μπεθ απλά μου ήταν αδύνατο να μείνω μακριά της".

"Είναι τρελό το καταλαβαίνεις? Θα πληγωθείς ξανά,όπως τότε που ήρθε κι έφυγε,κι εσύ έμεινες για τόσα χρόνια  μόνος. Δεν θυμάται τίποτα Τζέραλντ,δεν θυμάται τίποτα από τότε, δεν θυμάται πως σε έχει ξανασυναντήσει".

"Μπεθ,την αγαπάω δεν μπορώ να αναπνευσω χωρις εκείνη κοντά μου. Είναι,σαν να έχει χαθεί το οξυγόνο".

"Πες της την αλήθεια τότε. Τόλμησε να της πει την αλήθεια κι αν είναι γραφτό θα μείνει".

"Την άφησα να φύγει τότε γιατι ήταν εκείνη ήταν μικρή και ήταν   ανώφελο όμως τώρα  είναι αλλιώς".

"Είναι το ίδιο, παιδί μου, μόνο που τότε ήσασταν παιδιά εκείνη δεν σε θυμάται, ενώ εσύ έζησες  μόνο με τη θύμηση της,ολα αυτά τα χρόνια περίμενες ποτέ θα επιστρέψει και επέστρεψε ".

"Γιατί πρέπει να είναι τόσο πολύπλοκο?".

"Ζεις,μόνο εκεί μέσα. Αν θέλει να είναι μαζί σου πρέπει να τ' αφήσει όλα και όλους πίσω. Θα δεχτεί κάτι τέτοιο Τζέραλντ? Εσύ, μπορείς να της ζητήσεις κάτι τέτοιο?".

Όχι δεν θα μπορούσε ποτέ να της ζητήσει να τα παρατήσει όλα. Τις μέρες που ήταν άρρωστη στο κρεβάτι είχε δει τη σχέση της με το Τζακ. Αυτή η αγάπη που είχαν ο ένας για τον άλλο δεν ήταν κάτι απλό.

Και τώρα είχε ακούσει τα λόγια της Μπεθ,κρύφτηκε από εκείνη,χάθηκε για να την κάνει τι? Να τον μισήσει?  Να τον ξεχάσει?
Τόσες μέρες που απελπισμένα περίμενε ένα του σημάδι που τελικά δεν ήρθε ποτέ ένιωθε την καρδιά του να σπάει σε χίλια κομμάτια.

"Άραγε,θα ξαναγυρίσει?",σκέφτηκε μπαίνοντας πάλι στον καθρέφτη.

Η Μέλανι κατάφερε να πιάσει δουλειά στο μπαρ. Δεν ήταν ότι καλύτερο μετά το δικηγορικό γραφείο αλλά τουλάχιστον θα έβγαζε μερικά χρήματα που τα είχε ανάγκη.
Το αφεντικό ήταν ενας άντρας γύρω στα 50 χωρισμένος με δύο παιδιά που τα μεγάλωνε μόνος του. Ήταν ευγενικός και δεν επέτρεπε στους πελάτες να ενοχλούν τα κορίτσια του.

Τις πρώτες μέρες η Μέλανι ήταν έξω απ' τα νερά της και το σπίτι της έλειπε πολύ.
Εκείνον τον σκεφτόταν συνεχώς δεν έβγαινε λεπτό απ' το μυαλό της, άραγε είχε βγει από εκεί μέσα, σκέφτηκε αρκετές φορές και κάθε φορά που το σκεφτόταν ήθελε να τρέξει πίσω στο σπίτι να δει.

Πόσο είχε αλλάξει η ζωή της από τότε που τον γνώρισε.
Όλα μαζί του ήταν πιο όμορφα,ηταν σαν η ζωή να κυλούσε πιο αργά,σαν να πάγωνε ο χρόνος!!!!

"Ας πάγωνε ο χρόνος εκείνη την τελευταία βράδια που με είχες αγκαλιά σου",σκέφτηκε πριν πέσει πάλι σε μελαγχολία.

"Φέτος θα έχουμε λευκά Χριστούγεννα,τρέξε Μελ χιονίζει",φώναξε ενθουσιασμένη η Τζώρτζια.

Η Μέλανι έτρεξε απ' την κουζίνα και κόλλησε το πρόσωπο της στη τζαμαρία.
Κοίταξε ψηλά στο φανάρι του δρόμου,νιφάδες χιονιού έπεφταν πυκνές και έλιωναν με το που άγγιζαν το πλακόστρωτο.
Ήταν ενθουσιασμένη σαν μικρό παιδί !!!!

Και ανάμεσα στις νιφάδες που όλο και πιο πολύ πύκνωναν,είδε το πρόσωπο του.
Στο απέναντι πεζοδρόμιο να την κοιτά με τα μπλε του μάτια σαν αγριεμμένες θάλασσες,με τα μακριά μαλλιά του,βρεγμένα απ' τις νιφάδες του το χιονιού που καθόταν πάνω τους και έλιωνε.

"Τζεραλντ.....",είπε σχεδόν μέσα απ' τα δόντια της.
Σαν υπνοτισμενη βγήκε έξω απ' το μπαρ και προχώρησε προς το απέναντι πεζοδρόμιο . Ένα αυτοκίνητο πάτησε φρένο λίγο πριν αγγίξει τα πόδια της. Ο οδηγός βγήκε έξω να δει αν είναι καλά.

"Τζέραλντ",φώναξε ξανά το όνομα του και προχώρησε σαν να μην έβλεπε μπροστά της τίποτα άλλο παρά μόνο εκείνον.
Πίσω της στο βάθος η Τζώρτζια έτρεχε φωνάζοντας το όνομά της.
Την τράβηξε λίγο πρωτού ένα άλλο αυτοκίνητο πέσει πάνω της.

"Μέλανι,Μελ τι συμβαίνει, μίλα μου Μελ τι έπαθες,κοίτα με γαμώτο,τι σκατά έπαθες?".

Ένας άλλος  σερβιτόρος απ' το μπαρ έτρεξε κι εκείνος να βοηθήσει.
Η Τζώρτζια την είχε πιάσει απ' τα χέρια και την ταρακουνούσε.

"Ο Τζέραλντ Τζωρτζ εκεί...Τον είδα",είπε δείχνοντας με το βλέμμα.

Η Τζώρτζια την κοίταξε απορημένη. Δεν υπήρχε κανείς εκεί.

"Πάμε, πάμε μέσα Μέλανι θα κρυώσεις γαμώτο,πάμε",της είπε η Τζώρτζια οδηγώντας τη στο μπαρ.

Την κάθισαν σε μία καρέκλα,την τύλιξαν   με το παλτό της και της έφεραν ένα ζεστό τσάι.

"Πιες το θα σε ζεστάνει  έχεις παγώσει. Τι ήταν αυτό ρε Μελ? Με τρόμαξες".