Την επόμενη μέρα ο Τζακ έφυγε,αφου πρώτα έδωσε ένα σωρό οδηγίες στα δύο κορίτσια, σπάζοντας τους τα νεύρα.
Μείναν οι δυο τους με την αμηχανία μεταξύ τους, εμφανή τις πρώτες μέρες.
Ή Μελανι ήταν αρκετά καλά, είχε δυναμώσει,οι οδηγίες όμως που είχε αφήσει ο Τζακ και μάλιστα τις είχε γραμμένες σε χαρτί και κολλημένες στο ψυγείο, ήταν να μην σηκωθεί απ' το κρεβάτι αν δεν κλείσει μία εβδομάδα και δεν πέσει τελείως ο πυρετός.
Η Τζώρτζια ήταν ανένδοτη σ'αυτο....δεν ήθελε να απογοητεύσει το Τζακ.
Μόνο που δυστυχώς θα έπρεπε να το κάνει γιατί φαίρνοντας τα πράγματά της ξέχασε ένα βιβλίο στο οποίο έδινε εξετάσεις σε τέσσερις μέρες και...δεν είχε διαβάσει τίποτα.

"Μελάνι πως νιώθεις?".

"Έχουν περάσει τέσσερις μέρες,εχω λίγα δέκατα μόνο και θέλω απελπιστικά να σηκωθώ..... Τζώρτζια έχει πιαστεί ο κολος μου τόσες μέρες ξαπλωμένη στο κρεβάτι...".

Ή Τζωρτζια την κοίταξε με κατανόηση.Ok! Ο Τζακ ήταν υπερβολικός. Φαινόταν πολύ καλά και είχε ξαναβρεί το χρώμα της.

"Μελ.....θα πρέπει να λείψω για κανα δύωρο μόνο.....",δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει και η Μέλανι είχε πεταχτεί απ'το κρεβάτι......

"Να πας.....είμαι μία χαρά.. Τέλεια...κοίτα με?"

Η Τζώρτζια χαμογέλασε διστακτικά,ο Τζακ ήταν το θέμα και η Μέλανι το ήξερε καλά.

"......και δεν θα πω τίποτα στο Τζακ.....θα μείνει μεταξύ μας",της είπε κλείνοντας το μάτι πονηρά.

Ένιωσαν κι οι δυο σαν μικρά παιδιά που έπρεπε να κρύψουν την αταξία που θα έκαναν . Αυτό προκάλεσε το γέλιο και στις δύο.
Θα τα πήγαιναν πολύ καλά οι δυό τους. Σύμμαχοι ενάντια στην "τρέλα" του Τζακ!!!

Η Τζώρτζια έφυγε τελικά με τα από λίγο και η Μέλανι ένιωσε ανακούφιση. Σηκώθηκε έκανε ένα καυτό μπάνιο και έλουσε τα μαλλιά της.

Φόρεσε φόρμες κι έκατσε στον καθρέφτη να χτενίσει τα μαλλιά της.
Στο μυαλό της είχε μόνο ένα πράγμα. Κι αυτό δεν μπορούσε να περιμένει.

Σηκώθηκε πήρε μία βαθιά ανάσα και ανέβηκε στη σοφίτα.
Η πόρτα ήταν ανοιχτή. Δεν την είχαν κλείσει από  όταν τη βρήκαν λιπόθυμη εκεί.

Το φυσικό φως έλουζε κάθε γωνιά της. Έριξε μία ματιά τριγύρω και έπειτα στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη.

Έβλεπε μόνο τον εαυτό της και τίποτα άλλο. Είχε απογοητευτεί και σκεφτόταν ότι ίσως τελικά τα φαντάστηκε όλα, λόγο του πυρετού.

Γύρισε να φύγει και τότε....

"Είσαι καλά τώρα?", η φωνή του βαριά , σαγηνευτική και...... προκλητική?

Γύρισε απότομα και τον είδε να στέκεται πίσω της μπροστά απ' τον καθρέφτη.
Ήταν όμορφος σαν.....Ολύμπιος  Θεός.
Ψηλός και γεροδεμένος. Τα μαλλιά του καστανόξανθα μακριά κι ελαφρως σπαστά. Τα μάτια του σκούρο μπλε σαν αγριεμμένη θάλασσα. Βλέφαρα μακρυά και βαριά και χείλη....σαν ώριμα κεράσια.

"Μη...μη φοβάσαι",της είπε βλέποντας τη ακίνητη,να τον κοιτά. Ο λόγος όμως ήταν άλλος. Δεν τον φοβόταν.Οχι θαύμαζε την παρουσία του μόνο. Ποιό ωραίο άντρα δεν είχε συναντήσει.....ούτε στα όνειρά της.
Και τώρα τι? Μήπως ονειρευόταν ή ήταν αλήθεια όλο αυτο. Κι εκείνος,ήταν αληθινός η αποκύημα της φαντασίας της?

"Π.. ποιος είσαι?",κατάφερε να πει μονάχα?

"Τζέραλντ είναι το όνομα μου. Κι εσύ ποιά είσαι?".

"Μελ.... Μέλανι  είμαι η Μελανι".

Τον είδε να ξαφνιάζεται έσμιξε τα φρύδια, πόσο όμορφος ήταν ακόμη κι έτσι σκυθρωπός.

"...τι? ",τον ρώτησε...."δεν σου αρέσει το όνομα μου?",πρόσθεσε με παιχνιδιάρικη διάθεση.

Την κοίταξε ξανά ,χωρίς να αλλάξει το ύφος του. Την περιεργάστηκε από πάνω μέχρι κάτω , φαίρνοντας τη σε δύσκολη θέση.

"Τι είναι γιατί με κοιτάς έτσι?",τον ρώτησε νευριασμένα αυτή τη φορά.

"Ή Μέλανι δεν ήταν τόσο......νέα!",της είπε και η Μελ κατάλαβε αμέσως.

Μιλούσε για τη γιαγιά της. Γνώριζε τη γιαγιά της. Τον γνώριζε κι εκείνη,γι αυτό ηταν σ'ολες τις φωτογραφίες της.

"Μάλλον έννοεις τη γιαγιά μου".

Το πρόσωπο του μαλάκωσε ,όταν άρχισε να καταλαβαίνει.

"Που είναι η γιαγιά σου?".

Σίγουρα είχε πολλά χρόνια να τη δει αφού τα τελευταία ήταν κατάκοιτη και σίγουρα δεν γνώριζε πως..... δεν ζούσε πια".

"Δεν είναι κοντά μας πια".

Τα χείλη του σφίχτηκαν κι η πλάτη του τσιτώθηκε κάτω απ' το λευκό πουκάμισο που φορούσε. Στα μάτια του μία γυαλάδα ,την έκαναν να καταλάβει πόσο σημαντική ήταν γι αυτόν.
Ποια ήταν η σχέση μεταξύ τους?

"Το....σπίτι,το άφησε σε μένα. Εσύ πως ηξερες....",δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρόταση της κι η φωνή της Τζώρτζια ακούστηκε μέχρι πάνω.

"Μελ? Μέλανι που είσαι?"....

Τον είδε να αλλάζει ύφος ξαφνικά γύρισε  να πάει προς την πόρτα να της απαντήσει, όταν ένιωσε ένα γερό αλλά ζεστό σφίξιμο στο μπράτσο. Γύρισε και τον είδε σχεδόν σε απόσταση αναπνοής απ' το πρόσωπο της,να την κοίτα με εκείνα τα μάτια. Καρφώθηκε στο στόμα του που ήταν μισάνοιχτο..... Η καρδιά της χτυπούσε σε γρήγορο ρυθμό μη φυσιολογικό.

"Μην ....Μην πεις σε κανέναν.....".

Δεν ήταν απειλητικός όχι, ήταν ικετευτικός και φοβισμένος σαν μικρό παιδί.

Έβαλε το χέρι της πάνω στο δικό του,πιέζοντας το ελαφρά ξαφνιάζοντας τον.
Τράβηξαν τα χέρια τους μαζί, αστραπιαία. Ο ηλεκτρισμός  που ένιωσαν έγινε αισθητός και στους δύο.

"....δεν θα πω τίποτα σε κανέναν"..πρόλαβε να του πει ενώ τον έβλεπε να χάνεται  μέσα στον καθρέφτη.

****Πως σας φαίνεται? Τι ακριβως είναι ο Τζεραλντ? Φάντασμα...Μπα αφού τον άγγιξε ...τον ενιωσε. Για να δούμε...τι θα γινει παρακάτω****